Assassin's Creed Odyssey // Ένα tête-à-tête με τον Αλέξιο και την Κασσάνδρα

Γεγονός είναι η κυκλοφορία του νέου παιχνιδιού Assassin’s Creed, που διαδραματίζεται στη -γνωστή σε όλους μας - Αρχαία Ελλάδα. Το Assassin’s Creed Odyssey, το πιο καινούριο βιντεοπαιχνίδι της Ubisoft στη σειρά Assassin’s Creed, πάει ακόμα πιο πίσω χρονολογικά από το Origins, στο 431 π.Χ και στην αρχή του Πελοποννησιακού πολέμου, μεταξύ Σπαρτιατών και Αθηναίων. Ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να διαλέξει το φύλο του ήρωα, επιλέγοντας μεταξύ των Σπαρτιατών μισθοφόρων, Αλέξιο και Κασσάνδρα, και να πορευτεί μαζί τους στην «Οδύσσεια» περιπέτεια που ο ίδιος  χαράζει όπως επιθυμεί. Εμείς, είχαμε την ευχάριστη έκπληξη να γνωρίσουμε από κοντά τους δύο ηθοποιούς, που χαρίζουν τη φωνή τους στους δύο κεντρικούς ήρωες, τον Michael Antonakos (Αλέξιος) και την Melissa Mahut (Κασσάνδρα).

Ο Michael Antonakos, γεννημένος στην Ελλάδα, αλλά μεγαλωμένος στο Καναδά, είναι απόφοιτος του Robbin’s Academy of Dramatic Arts, ιδιαίτερα γνωστός για τις υποκριτικές του ικανότητες, καθώς έχει διεισδύσει στο χώρο του μουσικού θεάτρου, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και της μεταγλώττισης. Από την άλλη μεριά, η Μελισσάνθη Μαχούτ γεννήθηκε στον Καναδά, αλλά σπούδασε θέατρο στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου στην Αθήνα. Έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους και φυσικά και στη μεταγλώττιση, που είναι το θέμα που συζητήσαμε οι τέσσερείς μας από κοντά, στα πλαίσια του Assassin’s Creed Odyssey.

Αρχικά, συναντηθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας, ένα όμορφο πρωινό, δύο βδομάδες περίπου πριν την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Αφού ξεπεράσαμε την αμηχανία της πρώτης συνάντησης, (σχετικά γρήγορα είναι η αλήθεια), ξεκινήσαμε τη συνέντευξη με ανυπόμονη διάθεση. Αυτό που μας έκανε εντύπωση εξαρχής, ήταν η εξαιρετική χημεία των δύο ηθοποιών και η οικειότητα και συμπάθεια που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους. Οι ίδιοι, είναι πρόσχαροι άνθρωποι, γεμάτοι ενέργεια, πάθος και πολύ χιούμορ(!) έτοιμοι να μιλήσουν για το επάγγελμά τους, για το οποίο τρέφουν απεριόριστη αγάπη.

Έχει αναφερθεί ότι αμφιταλαντευόσουν ανάμεσα στο να ακολουθήσεις την εκκλησιαστική ζωή ή την καριέρα του ηθοποιού. Τι σε οδήγησε στην απόφασή σου και πόσο σε επηρέασε η οικογένειά σου όντας ήδη στον χώρο της τέχνης;

Michael: Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για εμένα, καθώς θεωρούσα την αφοσίωση στο Θεό και στην εκκλησία πολύ σημαντική κι αξιόλογη. Από την άλλη μεριά όμως, δεχόμουν τις επιρροές της οικογένειάς μου. Η αδερφή μου ήταν τραγουδίστρια όπερας, κι εγώ έμαθα να τραγουδάω κοροϊδεύοντάς την. Επίσης, η μητέρα μου ήταν χορεύτρια και χορογράφος όταν ήταν μικρή και με ενέπνευσε έτσι να ασχοληθώ με το χορό και το τραγούδι. Στην πορεία ανακάλυψα την ηθοποιία μόνος μου, όταν είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε ένα θεατρικό κι "ερωτεύτηκα" τη σκηνή. Αυτή ήταν και η αφορμή για να εισέλθω όλο και περισσότερο στο χώρο της μουσικής και του θεάτρου και σε οτιδήποτε είχε να κάνει με την ηθοποιία. Όταν χρειάστηκε να πάρω την τελική απόφαση, άκουσα την καρδιά μου, η οποία μου έλεγε ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την ικανότητα του ηθοποιού για να εμπνεύσω ανθρώπους, να μεταδώσω το μήνυμα της εκκλησίας και να ελπίσω ότι πραγματοποιώντας το όνειρό μου θα ωφελήσω περισσότερο και με ποικίλους τρόπους τον κόσμο.

Όταν σπούδαζες υποκριτική στην Αθήνα, είχες κάποια επαγγελματικό σχέδιο για το μέλλον στο μυαλό; Για παράδειγμα αν ήθελες να μείνεις εδώ ή να φύγεις στο εξωτερικό, αν ήθελες να ασχοληθείς με τον κινηματογράφο ή το θέατρο;

Μelissa: Ανέκαθεν ήμουν ερωτευμένη με τον κινηματογράφο. Από μικρή ηλικία ό,τι έκανα περιστρεφόταν γύρω από αυτόν. Μπορούσα να βλέπω ταινίες όλη την ημέρα και μάλιστα την ίδια ταινία πέντε φορές την ημέρα, αποστηθίζοντας κάθε διάλογο. Όταν έφτασε η ώρα να διαλέξω επαγγελματικό προσανατολισμό, δεν είχα στ' αλήθεια συμπεριλάβει τον κινηματογράφο στη λίστα μου, αλλά ρωτώντας τον εαυτό μου τι επιθυμούσα να κάνω πιο πολύ, φυσικά και κατέληξα εκεί, κι απορούσα μάλιστα πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα. Αποφάσισα ότι ο καλύτερος τρόπος για να ασχοληθώ με την τέχνη που αγαπούσα ήταν να ακολουθήσω κλασική εκπαίδευση. Συνεπώς, ξεκίνησα να σπουδάζω θέατρο στην Αθήνα και θα έβλεπα πώς θα εξελισσόντουσαν τα πράγματα. Τελικά με συνεπήρε το θέατρο, χωρίς όμως να ξεχάσω τον αρχικό μου στόχο, ο οποίος ήταν να φύγω στο εξωτερικό, κυρίως επειδή ο πατέρας μου είναι Καναδός κι έχω πολλούς συγγενείς εκτός Ελλάδος. Είχα συλλογιστεί να πάω κι εγώ στον Καναδά αλλά μου φάνηκε μεγάλο "άλμα" τότε, οπότε επέλεξα να κυνηγήσω την τύχη μου στο Λονδίνο. Αυτή την περίοδο, μετακινούμαι από Ελλάδα σε Λονδίνο, από Λονδίνο σε Καναδά και πάλι πίσω, σύμφωνα με τις προτάσεις που προκύπτουν. 

Πώς θα περιγράφατε τους χαρακτήρες σας κι αν υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ αυτών κι εσάς;

Michael: Ο Αλέξιος είναι ένας χαρακτήρας με αγνή καρδιά και καλές προθέσεις, που όμως η εξωτερική του εικόνα τον παρουσιάζει απογοητευμένο και μπλοκαρισμένο. Το παρελθόν του, που σχετίζεται με οικογενειακά θέματα, τον οδήγησε να κλειστεί στον εαυτό του και η πορεία του παιxνιδιού είναι μια διαδρομή, η οποία θα του επιτρέψει να ανοίγεται σταδιακά. Μιας και ο Αλέξιος είναι μισθοφόρος (μίσθιος) ήθελα να αναδείξω την δυνατή πλευρά του, γνωρίζοντας όμως ότι πίσω από αυτή τη μάσκα κρύβεται ένας ευαίσθητος άνθρωπος που λαχταρά να αγαπηθεί, αν και βρίσκεται διαρκώς σε εσωτερική πάλη με τα συναισθήματά του. Καθώς έχουν υπάρξει πολλές δύσκολες στιγμές στη οικογένεια μου και σε εμένα τον ίδιο, τις οποίες καλέστηκα να διαχειριστώ, ταυτίζομαι με τον ένστικτο του Αλέξιου να προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό του από τέτοιες καταστάσεις.  Η ευκαιρία να συνοδεύσω τον Αλέξιο στη δική του διαδρομή αποτέλεσε καθαρτική εμπειρία για εμένα. Φανταζόμουν τι θα έκανε ο ίδιος, αν βρισκόταν στη θέση μου, σε διλήμματα που με απασχολούσαν,  με αποτέλεσμα αυτό να συμβάλλει θετικά σε αυτή την ιδιαίτερη περίοδο της ενήλικης ανδρικής μου ζωής.

Μelissa: Εγώ δεν θα μιλήσω για την ενήλικη ανδρική μου ζωή (γέλια). Προφανώς και υπάρχουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ των δύο αυτών χαρακτήρων. Στην αρχή του παιχνιδιού, η Κασσάνδρα εμφανίζεται  σαν "θύμα των περιστάσεων", αν και θα προτιμούσα να μην χρησιμοποιήσω τη λέξη θύμα. Η Κασσάνδρα όπως κι ο Αλέξιος, βρίσκονται σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν- ζώντας, μια άνομη, θα έλεγα ζωή. Στην πορεία του ταξιδιού τους ανακαλύπτουν σταδιακά νέες πτυχές της προσωπικότητάς τους και αντιλαμβάνονται πώς οι επιλογές τους διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα τους.

Πείτε τρία επίθετα που μοιράζεστε με τους χαρακτήρες σας;

Μelissa: Περήφανη, αλαζόνας και πεισματάρα.

Michael: Σαρκαστικός, (ελαφριά) παγερός και αρκετά ευδιάθετος.

Έχεις δώσει την φωνή σου επίσης σε ήρωες καρτούν. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των κινουμένων σχεδίων και videogames και ποιους προτιμάς να υποδύεσαι; 

Michael: Δύσκολη ερώτηση! Η κύρια διαφορά   μεταξύ των δύο είναι ότι στα κινούμενα σχέδια  σου δίνεται η δυνατότητα να ελιχθείς περισσότερο  φωνητικά. Στη μεταγλώττιση cartoons χρειάζεται  να είσαι "θορυβώδης" και "τρελιάρης" και αυτό  είναι πραγματικά φανταστικό!  Αντίθετα στα  videogames ακολουθείς μια πιο ρεαλιστική  προσέγγιση, ισορροπώντας μεταξύ ενός  κανονικού τόνου φωνής και στοιχείων που δίνουν  ιδιαιτερότητα στο χαρακτήρα. Στο συγκεκριμένο  παιχνίδι μας ζήτησαν να αναπαραστήσουμε τις  κινήσεις χρησιμοποιώντας τον κατάλληλο   εξοπλισμό (mocap) καθώς διευκολύνει την ηχογράφηση, όμως κάτι τέτοιο δεν απαιτείται πάντοτε,  επειδή είναι συνήθως μια περισσότερο ήπια κι εσωτερική εμπειρία. Παρόλα αυτά καλείσαι να προσπαθήσεις αληθινά να υποδυθείς, μιλώντας παράλληλα στο μικρόφωνο. Γι’ αυτό και αγαπώ πολύ τα videogames και αυτή την ειλικρινή τους αντιμετώπιση. Εάν έπρεπε να διαλέξω, θα έλεγα πιθανότατα ότι η μεταγλώττιση κινουμένων σχεδίων έχει περισσότερη πλάκα, γιατί τις περισσότερες φορές δουλεύεις μαζί με άλλους ηθοποιούς, με τους οποίους βρίσκεστε μαζί στον ίδιο χώρο, διασκεδάζοντας και δημιουργώντας, ενώ στα βιντεο παιχνίδια ηχογραφείς σε ένα θάλαμο ολομόναχος. 

Θα σου άρεσε να δώσεις τη φωνή σου σε κινούμενα σχέδια; 

Μelissa: Θα γούσταρα φουλ! (γέλια) Φαίνεται πολύ διασκεδαστικό και θα μου άρεσε να το κάνω. Για να καταλάβετε μέχρι και σήμερα που έκλεισα τα τριάντα, παρακολουθώ στιγμιότυπα των παλιών ταινιών της Disney και μιμούμαι όλες τις φωνές. Τα ποντίκια στη "Σταχτοπούτα" είναι μία από τις καλύτερες σκηνές!

"Cinderelli Cinderelli" (με μια τραγουδιστή φωνή και οι δύο)

Μelissa: Ω ναι, αυτό είναι από τα αγαπημένα μου!

Μεταξύ μεταγλώττισης και υποκριτικής τι θα διαλέγατε;

Μelissa: Δεν ξέρω, είναι μια δύσκολη ερώτηση. Το θέατρο, ο κινηματογράφος και η μεταγλώττιση είναι όλα διαφορετικά και το καθένα έχει τα δικά του καλά στοιχεία. Στο θάλαμο που θα ηχογραφήσεις χρειάζεται να γυμνάσεις τον μυ της φαντασίας σου αρκετά, καθώς δεν έχεις κάτι απτό μπροστά σου με το οποίο να δουλέψεις, παρά μόνο μια οθόνη και πρέπει μόνος σου να βρεις την τεχνική που απαιτείται για να χειριστείς το μικρόφωνο, κάτι που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Στον κινηματογράφο, μπροστά στην κάμερα, προσπαθείς πάλι να φανταστείς πώς είναι αυτή η εικόνα και πώς μέσω αυτής εκτυλίσσεται η ιστορία και ποιος είναι ο ρόλος σου σε αυτή. Τέλος, στη σκηνή, χρησιμοποιείς ολόκληρό το σώμα σου και αυτό είναι κατά μία άποψη περισσότερο απελευθερωτικό. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να διαλέξω.

Michael: Υπάρχουν δύο όψεις σε αυτή την ερώτηση. Στη μεταγλώττιση απασχολείσαι λιγότερες ώρες για περίπου τον ίδιο μισθό. Απλά πας, ηχογραφείς και φεύγεις. Στην τηλεόραση και στον χώρο του  κινηματογράφου είσαι εκεί για αμέτρητες ώρες και στο θέατρο είσαι εκεί για μήνες. Το voiceacting είναι ίσως πιο κερδοφόρο σαν δουλειά αλλά για μένα στο τέλος της ημέρας το θέατρο σε ανταμείβει περισσότερο. Είναι άμεσο, είναι στη στιγμή, παίρνει ενέργεια ο ένας από τα συναισθήματα του άλλου κι όλοι μαζί από το κοινό. Είναι κάτι το οποίο μπορείς να το νιώσεις και να το ακούσεις - μπορεί να υπάρχει νεκρική σιγή κι εσύ ξέρεις ότι τους κρατάς στο χέρι σου. Είσαι μαζί τους κι είναι μαζί σου. Σε αντίθεση με την οθόνη, όπως ανέφερε και η Μελίσσα, όπου συγκεντρώνεσαι σε τεχνικές λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα να γίνεται μια πιο εσωτερική εμπειρία, καθώς πρέπει ό,τι βιώνεις να φαίνεται στην κάμερα ακόμα κι αν δεν το αισθάνεσαι εκείνη τη δεδομένη στιγμή.

Μelissa: Θέλω να προσθέσω σε αυτό. Κατά μία έννοια προτιμώ την έκθεση στην κάμερα, όπου μπορείς να εστιάσεις σε πολύ μικρές λεπτομέρειες. Στη σκηνή, μια πιο προσωπική στιγμή χάνει την εσωτερική της ιδιότητα, αφού θα πρέπει να φωνάξεις για να ακουστείς μέχρι τα τελευταία καθίσματα. Δεν βρίσκεται πια εδώ μέσα αλλά εκεί έξω. Προσωπικά μου αρέσει το μέσα και όλα αυτά τα μικροπράγματα, οι μικρές λεπτομέρειες.

Michael: Το mocap (motion capture) είναι μια μείξη και των τριών. Έχεις το μικρόφωνο για τη φωνή, υπάρχει η κάμερα μπροστά στο πρόσωπό σου και είναι και το σώμα σου, το οποίο πρέπει να κινείς σαν να βρίσκεσαι στη σκηνή, αν και δεν στρέφεσαι προς μία κατεύθυνση, αλλά ολόγυρά σου. Σωματικά πρέπει να προσποιηθείς ότι βρίσκεσαι μπροστά σε κοινό το οποίο απορροφά τις αντιδράσεις και τις κινήσεις σου, γιατί αν δεν το κάνεις αυτό η εικόνα είναι απλά pixels. Για να κινηθεί πρέπει κι εσύ να κινηθείς και πρέπει αυτή σου η κίνηση να είναι όσο πιο ρεαλιστική κι αληθινή γίνεται. Ταυτόχρονα η ομιλία πρέπει να είναι καθαρή στο μικρόφωνο, ώστε να μη διαφέρει από τις υπόλοιπες ηχογραφήσεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Για αυτούς τους λόγους το mocap περιλαμβάνει και τα τρία. 

Μπορείτε να αναφέρετε κάποια ιδιαίτερη στιγμή ή γεγονός κατά του διάρκεια του project, θετικό ή αρνητικό; Κάτι που σας χαροποίησε ιδιαίτερα ή σας δυσκόλεψε;

 

Μelissa: Υπήρχαν πολλές στιγμές στο θάλαμο ηχογράφησης, όπου, αφού έχεις ήδη περάσει δύο ώρες από τους έξι μήνες που συνεργάζεσαι με τους ίδιους ανθρώπους στον ίδιο σκοτεινό χώρο κάθε μέρα, το μυαλό σου αρχίζει να τα χάνει λιγάκι. Όλοι είναι τόσο κουρασμένοι. Θυμάμαι τρεις συνεχόμενες βδομάδες, όπου κάθε Παρασκευή απλά παραδινόμασταν σε ασταμάτητο νευρικό γέλιο λόγω της εξάντλησης. Σε αυτό το σημείο όλα φαντάζαν αστεία, ιδιαίτερα οι ατάκες.

Michael: Θέλω να προσθέσω ένα στοιχείο στην ιστορία της. Ηχογραφούσαμε εναλλάξ κι έπρεπε να ταιριάξουμε ο ένας στα κομμάτια του άλλου. Μερικές φορές, η Μελίσσα συνήθιζε να με καλεί σκασμένη στα γέλια όταν τελείωνε την δική της συνεδρία, επειδή της φαινόταν αστείος ο τρόπος με τον οποίο έλεγα κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, είχα μεγάλη δυσκολία με το να προφέρω το "ρ" για κάποιο διάστημα και θυμάμαι συγκεκριμένα τη λέξη swordfish για την οποία με κάλεσε γελώντας να μου "παραπονεθεί".

Melissa: Δεν μπορούσε να προφέρει το "ρ" γι’ αυτό και την είπε πολύ αργά. Έτσι όμως ακούστηκε σέξι για κάποιο λόγο και ήταν πολύ πολύ λάθος γιατί η λέξη ήταν "ξιφίας". "Γιατί;" του είπα, "γιατί το έκανες αυτό;". (γέλια)

Michael: Αυτό γινόταν συνεχώς! Η Μελίσσα, με την σκηνοθέτη της (voicedirector), με έπαιρναν τηλέφωνο σκασμένοι στα γέλια!

Μelissa: Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν και οι στιγμές στο χώρο του mocap, ειδικά σε κάποιες σκηνές όπου ξεφεύγαμε τελείως. Δεν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο που να μας φαίνεται αστείο, απλά κυρίως "σαχλαμαρίζαμε" οι δυο μας το 90% της ώρας.

Michael: Γενικά δεν υπήρξαν μεγάλες δυσκολίες. Η όλη διαδικασία κύλησε ομαλά. Νομίζω ελάχιστες φορές ξεπέρασα τα όρια. Δεν είναι εύκολο να ισορροπείς μεταξύ του ρόλου σου ως ηθοποιού που συμβάλλει στην δημιουργία ενός χαρακτήρα και στο ρόλο του ηθοποιού που εργάζεται σε μια μεγάλη παραγωγή. Με αυτή την εμπειρία έμαθα να είμαι πιο προσεκτικός και να σέβομαι τους κανόνες. Κάποιες φορές χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω και ίσως να ζητήσεις και συγνώμη. Ευτυχώς οι άνθρωποι της παραγωγής ήταν πολύ πρόθυμοι να μας ακούσουν και να στηρίξουν τις προτάσεις μας και είμαστε πολύ ευγνώμονες για αυτό.

Κάτι όμως που θα έλεγα ότι με δυσκόλεψε, μας δυσκόλεψε βασικά και τους δύο, ήταν ο χρόνος προετοιμασίας πριν την ηχογράφηση. Τα σενάρια που μας έδιναν ήταν από 150 μέχρι 900 σελίδες. Κάποιες φορές είχαμε μια εβδομάδα κι άλλες φορές μόνο τρεις ημέρες για να μπούμε να ηχογραφήσουμε. Δεν είναι πολύς χρόνος. Σχεδόν τόσο όσο να το διαβάσω μια φορά απ' έξω. Γι’ αυτό και ήταν πολύ δύσκολο να κάνω σε τρεις ημέρες αυτό που κανονικά θα χρειαζόταν μια εβδομάδα για να ηχογραφηθεί. Είναι σημαντικό για κάθε σκηνή να συλλογίζεσαι τι έχεις ήδη εκτελέσει και να οραματίζεσαι την επόμενη σκηνή, έτσι ώστε η δυναμική της κάθε μίας να αλλάζει και να μην ακούγονται όλα τα λόγια το ίδιο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ο καθένας από εμάς είχε τον δικό του voicedirector, οι οποίοι ήταν θαυμάσιοι και πολύ υποστηρικτικοί. Η βοήθειά τους ήταν πολύτιμη, ώστε να καταφέρουμε να ενταχθούμε σε αυτό το απαιτητικό  πρόγραμμα. 

 Melissa: Για εμένα, επίσης, δύσκολο ήταν ότι  μερικές φορές δεν ήμουν ικανοποιημένη από το τελικό αποτέλεσμα μιας ηχογράφησης, αλλά δυστυχώς έπρεπε να κινηθώ με τους ρυθμούς του   προγράμματος. Καθώς υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός για τις ατάκες που πρέπει να ηχογραφήσουμε σε μια ημέρα, αν δεν συμπληρώσεις το απαιτούμενο όριο θα χρειαστεί  να το αναπληρώσεις την επόμενη ημέρα κ.ο.κ. Γι’ αυτό και πρέπει πρακτικά να ακολουθείς το πρόγραμμα.

 

 

Υπάρχουν ελληνικές λέξεις στο παιχνίδι; Σας   ζητήθηκε να ηχογραφήσετε στα ελληνικά;

Μelissa: Μόνο κάποιους χαιρετισμούς, αποχαιρετισμούς κι ένα είδος προσευχής, αν θυμάμαι καλά. Επίσης βρισιές.

Michael: Μου άρεσαν οι βρισιές που χρησιμοποιήσαμε στα ελληνικά. Το "μαλάκας" είναι η πιο συνηθισμένη βρισιά (γέλια).

Melissa: Δεν είχαμε την ευκαιρία για πολλούς ελληνικούς διαλόγους, εκτός από κάποιες λέξεις εδώ κι εκεί. Γνωρίζω όμως ότι στο background υπάρχουν ελληνικοί διάλογοι, οπότε ακούγονται και τα ελληνικά. Το παιχνίδι διαδραματίζεται παντού στην Ελλάδα. Μπορείς να πας στα νησιά, στην Κρήτη και στην Πελοπόννησο..

Michael: ... κι όλα δείχνουν όπως ήταν τότε. Το χρώμα είναι απίστευτο. Μου άρεσε πολύ να βλέπω τους Δελφούς στο παιχνίδι. Μπορείς απλά να πας εκεί και να πεις: Ω! Έτσι ήταν λοιπόν τότε!

Τι έχεις να μοιραστείς μαζί μας σχετικά με κάποια μελλοντικά Projects που αναφέρονται στο IMDB,  όπως το  The Battle of Burgledorf και το Undeniable Fact;

Michael: Σχετικά με το The Battle of Burgledorf, δεν έχει ακόμα παιχτεί. Προσωπικά είμαι ένας από τους παραγωγούς της,  μαζί με τον ανταγωνιστή της ταινίας. Γυρίστηκε δέκα χρόνια πριν αλλά εξαιτίας κάποιων οικονομικών θεμάτων και άλλα, το αφήσαμε στην άκρη. Λογικά θα προβληθεί φέτος. Πρόκειται για μια επική περιπέτεια φαντασίας που συνδυάζει larping (live action role playing) στη σύγχρονη εποχή. Είναι μια καταπληκτική ταινία και ανυπομονώ να την δει ο κόσμος.

Όσον αφορά το Undeniable Fact, είναι μια άλλη ταινία που έγραψε ο συνεργάτης μου και βρισκόμαστε στη διαδικασία να προβληθεί την επόμενη χρονιά.

Υπάρχουν κάποιοι άλλοι ρόλοι που θα θέλατε ή ονειρεύεστε να παίξετε στο μέλλον;

Μelissa: Σχετικά με τον κινηματογράφο οτιδήποτε έχει να κάνει με φαντασία και μυθολογία, ίσως και λίγη μαγεία, ό,τι δηλαδή δεν είναι απ' αυτό τον κόσμο.

Michael: Θα έκανες μια καλή κακιά μάγισσα!

Melissa:  Ω, αλήθεια;! (με προσποιητή συγκίνηση) Οτιδήποτε τρελό κι εξωπραγματικό, αυτό θα μου άρεσε να κάνω!

Michael: Υπάρχουν αρκετοί ρόλοι που θα με ενδιέφεραν. Είμαι στη διαδικασία συγγραφής κάποιων απ' αυτούς κι έχουν να κάνουν βασικά με την αρχαία Ελλάδα. Το ένα είναι ένα παραμύθι της μυθολογίας και το άλλο είναι μια παραλλαγή της ιστορίας στην αρχαία Ελλάδα. Το ένα διαδραματίζεται στην Κρήτη, την εποχή του Μινωικού πολιτισμού και πώς ξεκίνησε κατά κάποιον τρόπο, και το άλλο, το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι σχετίζεται με τους θεούς του Ολύμπου. Γενικότερα οι αναπαραστάσεις των ελληνικών μύθων στην μεγάλη οθόνη τους έχουν αδικήσει εξιδανικεύοντάς τους. Εγώ θα ήθελα να τους παρουσιάσω πιο ειλικρινείς και κοντά στον μύθο. Ένας άλλος ρόλος που θα ήθελα να παίξω είναι αυτός του Άμλετ.

Μelissa: Α, κι εμένα θα μου άρεσε να υποδυθώ την LadyMacbeth!

Πώς σου φαίνεται η εμπειρία να διδάσκεις σε σχολείο τέχνης;

Michael: Η ηθοποιία αφορά αποκλειστικά εσένα, η διδασκαλία της όμως καθοδηγεί άλλους να μάθουν να εκφράζονται. Ο ρόλος του δάσκαλου είναι να δώσει εκείνα τα εργαλεία, τα οποία θα βοηθήσουν τον μαθητή να ξεκλειδώσει τον εσωτερικό του κόσμο. Πρέπει να καταφέρει να μεταφράσει τις σκέψεις του σε άλλους, άρα πρέπει να είναι σίγουρος για αυτά που έχει να πει. Αυτό είναι που μου αρέσει πολύ, διότι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και καλύτερο ηθοποιό. Είναι ένα δώρο για τον δάσκαλο, όπως και για τον μαθητή.

 

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να αφήσετε στους  αναγνώστες του deBop;

 Michael: Η συμβουλή μου είναι καταρχήν να βλέπεις τη ζωή με ευγνωμοσύνη και να μπορείς  να εκτιμάς το κάθε τι. Να καταλάβεις εκείνο που σε κάνει χαρούμενο και να το ακολουθήσεις. Να το ακολουθήσεις παραβλέποντας τα εμπόδια που θα παρουσιαστούν στο δρόμο σου και αγνοώντας όσα μπορεί να σου πουν οι άλλοι και πόσο δύσκολο μπορεί να σου φαίνεται. Απλά ξεκίνα και συνέχισε να βαδίζεις προς αυτό και θα δεις ότι οι πόρτες θα ανοίγουν για εσένα όσο εσύ θα βλέπεις τα πράγματα θετικά. Προσπάθησε να χαρείς την διαδρομή και κάποτε θα φτάσεις στο στόχο σου. Η επιμονή είναι ένα εξαιρετικό προσόν. Αν απολαμβάνεις τη διαδρομή θα φτάσεις στον προορισμό της πιο εύκολα. Αν θυμώσεις μαζί της, ποιο το νόημα; Η διαδρομή είναι το πιο όμορφο κομμάτι! 

 

Μelissa: Γνωρίζω ότι είναι δύσκολο, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, να ακολουθήσεις το στόχο σου, διότι συνήθως για να συντηρήσεις το όνειρό σου πρέπει να κάνεις πολλά άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Αυτό που έχω να πω όμως, είναι ότι στο τέλος της ημέρας αξίζει. Το όνειρό σου είναι εκεί για να το αρπάξεις. Μην φοβηθείς να το κυνηγήσεις. Μπορείς να πάρεις ανά πάσα στιγμή ένα αεροπλάνο και να πας οπουδήποτε αλλού και θα υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι για να σε στηρίξουν. Πάντα θα υπάρχει κάποιος τρόπος για να κάνεις εκείνο που επιθυμείς!

Με αυτά τα όμορφα μηνύματα αποχαιρετηστήκαμε ανταλλάσοντας ευχές. Ο χώρος της τέχνης είναι μαγικός και εισχωρώντας σε αυτόν συναντάς ανθρώπους με ιδιαίτερη δημιουργικότητα και  πολλές ανησυχίες κι ευαισθησίες.

Ευχαριστούμε θερμά τον Michael και την  Μελίσσα για τον χρόνο τους.  Τους ευχόμαστε καλή πορεία στη ζωή τους, όπως και κάθε επιτυχία στα επόμενα δημιουργικά κι επαγγελματικά τους βήματα.

"People acting in their own self-interest is the fuel for all the discovery, innovation, and prosperity that powers the world. "   

~John Stossel~

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στα αγγλικά, μεταφράστηκε και συντάχτηκε από τις συντάκτριες Σαβίνα Σπυροπούλου και Μαρία Μιχαλινού.

 Photo credits: Μαρία Μιχαλινού MMK Photography