Ντέπη Χατζηκαμπάνη: «Το μέλλον φοράει γκρίζους μανδύες. Μα εγώ το ατενίζω ως συνήθως χαμογελώντας και αισιόδοξα»!

Η Ντέπη Χατζηκαμπάνη αποπνέει Λέσβο, νεράϊδες, γάργαρα νερά, θαλασσινή αλμύρα σε καφενείο δίπλα στο κύμα... Είναι συγγραφέας, ποιήτρια, στιχουργός. Και μια τρανή απόδειξη ότι κάποιος μπορεί να διαλέξει το μέρος, τον τρόπο και το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει και ο δρόμος να του υποταχθεί, μην μπορώντας να κάνει αλλιώς...

Enjoy!

Με πολλή χαρά σε παρακολουθώ να ζεις, να δουλεύεις και να δημιουργείς στο υπέροχο νησί της Λέσβου! Απέραντος τόπος για έμπνευση και δημιουργία;

Αν δεν ήμουν από την Λέσβο και ήμουν από κάπου αλλού, πιστεύω ότι θα έφευγα από αυτό το κάπου αλλού και πάλι θα ερχόμουν να μείνω στην Λέσβο. Το νησί αυτό είναι μια πηγή έμπνευσης, ένας παράδεισος επίγειος. Σε όσα μέρη κι αν βρεθώ πάλι εδώ γυρίζω. Είχε γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη: «Πουθενά σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, ο Ήλιος και η Σελήνη δεν συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά, δεν μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την ισχύ τους, όσο επάνω σε αυτό το κομμάτι γης που κάποτε, ποιος ξέρει σε τι καιρούς απίθανους, ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του, έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους. Μιλώ για το νησί, που αργότερα, όταν κατοικήθηκε, ονομάστηκε Λέσβος και που η θέση του, όπως τη βλέπουμε σημαδεμένη στους γεωγραφικούς χάρτες, δεν μοιάζει να ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα».

Η Λέσβος είναι ένα από τα νησιά που έχουν δεχτεί εδώ και πολλά χρόνια –και συνεχίζουν να δέχονται- εισροές προσφύγων. Πώς αντιμετωπίζει η τοπική κοινωνία την κατάσταση αυτή και πώς την κρίνεις εσύ σαν φαινόμενο ζώντας στα Κεραμειά, ένα χωριό κατεξοχήν απογόνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία;

Οι κάτοικοι στην Λέσβο αγκάλιασαν στην αρχή το προσφυγικό. Όμως οι αρμόδιοι και οι κυβερνήσεις το χειρίστηκαν και συνεχίζουν να το χειρίζονται λάθος το θέμα κι αυτό δημιούργησε μεγάλη ένταση στο νησί. Πρέπει να γίνει αποσυμφόρηση. Η Μόρια έχει καταντήσει μια φυλακή ψυχών με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Πριν λίγους μήνες θέλησαν και κάνουν άλλη μία κλειστή δομή στην Καράβα, όταν αντισταθήκαμε μας έστειλαν τα ΜΑΤ για να συμμορφωθούμε. Έγινε πραγματικά πόλεμος εδώ, κάτι που δεν έδειξαν στα κανάλια.

Ποδοπάτησαν και έκαψαν τα δάση μας, έσπασαν αμάξια, έδειραν κόσμο. Οι κάτοικοι του νησιού αντισταθήκαμε και καταφέραμε να νικήσουμε. Μόνοι μας. Η Λέσβος έχει κακοποιηθεί πολύ, ματώνει συνέχεια. Κουραστήκαμε να καμουφλάρουμε μόνοι μας τις πληγές της. Μιλάω με μετανάστες οι οποίοι θέλουν να φύγουν, δεν ήταν σκοπός τους να μείνουν εδώ. Οι πλειοψηφία πλέον των κατοίκων δεν τους θέλει στο νησί και βλέπω τον ρατσισμό στο μεγαλείο του γύρω μου καθημερινά, ακόμα και από ανθρώπους που δεν το περίμενα. Με στεναχωρεί αφάνταστα όλο αυτό.
Για μένα, ως απόγονη προσφύγων από την Μικρά Ασία δεν υπάρχουν ταμπέλες, υπάρχει απλά η λέξη άνθρωπος. Απλά πρέπει κάτι να γίνει. Το κλίμα εδώ όσο πάει και χειροτερεύει. Πιστεύω πως σύντομα θα έχουμε άσχημες εξελίξεις.

 

Όταν βρέθηκα εγώ στη Λέσβο μια εικόνα που θυμάμαι έντονα είναι η αλεπούδες και οι σκαντζόχοιροι να διασχίζουν δρόμους και εμάς να προσπαθούμε να μην πατήσουμε με το αυτοκίνητο τα υπέροχα αυτά ζωάκια. Την πρώτη φορά που είδα μάτια αλεπούς να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι άρχισα να φωνάζω μέσα στο αμάξι «Ο Αίσωπος!». Πόσο κοντά στην αλήθεια έφτασα πιστεύεις;

Τέτοια εποχή πέρσι είχε πέσει στο αμάξι μου ένα τεράστιο σπάνιο νυχτοπούλι, το οποίο είχα φιλοξενήσει σπίτι έως να έρθουν να το πάρουν οι ειδικοί. Είχε κάτι απόκοσμα μάτια κι όταν με κοιτούσε έβλεπα στα μάτια του νεραιδόκοσμους. Όλο το καλοκαίρι μέσα στο σαλόνι μου πετάνε χελιδόνια και πεταλούδες, έχουμε μια αρμονική εντελώς συνύπαρξη. Μια άλλη φορά, σε μια εκδήλωση σε ένα χωριό εδώ δίπλα είχε έρθει στο τραπέζι μου μια αλεπού και την τάιζα ντολμαδάκια!
Στον κήπο μου έχω έναν πανέμορφο σκατζόχοιρο που μια εξαφανίζεται και μία εμφανίζεται. Ο γκιώνης βγαίνει σχεδόν κάθε βράδυ και ψάχνει τον χαμένο του αδερφό. Του είχα γράψει και βιβλίο .
Το πρώτο μου παραμύθι, μια ιστορία που μου είχε διηγηθεί ο παππούς μου μια βραδιά που ο Γκιώνης φώναζε πάνω σε κάτι κλαδιά.

Αν βρεθείς βράδυ σε κάποια ερημική παραλία ίσως ακούσεις σειρήνες να τραγουδούν.
Αν βρεθείς μεσημέρι σε κάποιο μέρος με πλατάνια και νερά ίσως να δεις λιβελούλες να κάνουν τραμπάλα με νεράιδες πάνω στα πλατανόφυλλα και μικρά ξωτικά να πλατσουρίζουν ξυπόλυτα στα νερά. Όπως λέει και ο αγαπημένος μας Παύλος: «τα παραμύθια δεν είν΄ αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα».
Μιλάμε για σουρεάλ καταστάσεις. Όλα εδώ είναι παραμυθένια. Στη Λέσβο τα πάντα μπορούν να συμβούν κι αφού μπορούν, απλά συμβαίνουν.

 

Γράφεις. Τραγούδια, ποιήματα, παραμύθια… Γενικά γράφεις, πάντα με την ίδια πένα στο ίδιο τετράδιο κάθε έργο. Αλλά και σε τραπεζομάντηλα καφενείων! Ποιο είναι το αγαπημένο σου καφενείο και ποια είναι η πιο τέλεια ιστορία που μπορείς να διηγηθείς από εκεί;

Το καφενείο στο χωριό μου φυσικά... Άκου μια όμορφη ιστορία. Πριν αρκετά χρόνια το είχε ένας μυστήριος τύπος και το δούλευε. Κάποια βραδιά μετά από ούζα, του την λέω κάπως και μου απαντάει: «Είσαι πολύ μικρή για να τα βάλεις μαζί μου. Εγώ γεννήθηκα μια ώρα πριν από τον διάβολο». Του απαντάω: «Αυτό εγώ θα το κάνω τραγούδι και θα κυκλοφορήσει κιόλας σύντομα».
Δύο μήνες μετά κυκλοφόρησε στον δίσκο: «Την αλήθεια να πω» του Φίλιππου Πλιάτσικα το τραγούδι: «Μια ώρα πριν τον διάβολο». Τρελάθηκε ο τύπος και κερνούσε ούζα για μια εβδομάδα.

Πώς είναι για ένα κορίτσι 18 χρονών να συνεργάζεται με το Φίλιππο Πλιάτσικα και σε χρόνο μηδέν όλη η Ελλάδα να ξέρει το στίχο του; Είναι μια κατάσταση που μπορείς να την αντιληφθείς τη στιγμή που συμβαίνει ή την αποτιμάς αργότερα και σταδιακά; Είναι εν τέλει το «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα» ο αγαπημένος σου στίχος;

Είναι κάτι που ίσως ακόμα δεν το έχω αντιληφθεί και δε θέλω να το κάνω. Πιστεύω πως θα χαθεί η μαγεία. Θέλω να συνεχίσουν οι στίχοι μου να είναι όνειρα πολύχρωμα για μένα. Το «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα» θα είναι για πάντα το αγαπημένο μου από όλα μου τα τραγούδια διότι ήταν το πρώτο μου. Διότι με πήγε και με πάει ακόμα σε τόπους απίστευτα όμορφους. Δε θα ξεχάσω ποτέ το κλάμα που είχα ρίξει όταν κυκλοφόρησε. Δεν υπάρχουν λέξεις για να εκφράσω αυτά μου τα συναισθήματα.

Από κει και πέρα ξετυλίγεται ένα κουβάρι σχέσεων που σε οδηγούν από το ένα βήμα στο άλλο. Μπορείς να μας περιγράψεις τη διαδρομή σου τα 13 αυτά χρόνια, τους σημαντικούς σταθμούς σου, τους ανθρώπους που θεωρείς κομβικής σημασίας για την πορεία αλλά και το μέλλον σου;

Βρέθηκα δίπλα σε τεράστια ονόματα... Περπάτησα σε δρόμους που δεν είχα καν ονειρευτεί πως θα περπατούσα. Στα 13 αυτά χρόνια έγιναν θαύματα διότι πάντα πίστευα σε αυτά. Είναι αρκετοί οι άνθρωποι σταθμοί για μένα. Δε θα τους ονομάσω όμως διότι θεωρώ σημαντική την κάθε μου συνεργασία. Θα φανεί εξάλλου στο μέλλον. Είναι εκείνοι με τους οποίους θα συνεχίσω να βαδίζω κρατώντας τους σφιχτά από το χέρι. Θα αναφερθώ μόνο στο όνομα του Γιώργου Γιαννόπουλου, που μου ήταν ο πρώτος που πίστεψε σε μένα και στα γραπτά μου, δίχως αυτόν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου μου ίσως να έμεναν για πάντα ξεθωριασμένα.

Ποια είναι η πρώτη σκέψη σου όταν ακούς τα ονόματα: Μάνος Ξυδούς, Δημήτρης Μητροπάνος, Θάνος Ανεστόπουλος:

Μάνος Ξυδούς = Δάσκαλος, φίλος και αναντικατάστατος ροκάς .
Θάνος Ανεστόπουλος= Αγάπη, ποίηση, γαλήνη και καθημερινή συντροφιά
Δημήτρης Μητροπάνος= Συνεργάτης
Είμαι ευλογημένη που βρέθηκαν αυτοί οι τρεις άνθρωποι στους δρόμους της τέχνης μου και της ζωής μου. Έχει τεράστια σημασία αυτό για μένα. Ιδίως ο Μάνος και ο Θάνος, με τους οποίους πέρα από τις συνεργασίες μας μοιραστήκαμε στιγμές ζωής. Μου έδωσαν πολλά και μου λείπουν...

Φωτογραφία: Ηλίας Μωραΐτης

Ποια είναι η πιο διασκεδαστική ιστορία αυτών των 13 χρόνων; Το πιο μεγάλο ευτράπελο που σας έχει συμβεί γιατί είμαι σίγουρη έχουν συμβεί πολλά…

Θυμάμαι ένα πρωινό στη Λέσβο που είχαν έρθει για μια παρουσίαση βιβλίων μου διάφοροι φίλοι από Αθήνα. Έβρεχε πολύ, κρύωνε και είχαν τα ταξί απεργία. Είχα πάει μαζί με τον ποιητή Σταύρο Σταυρόπουλο να παραλάβουμε από το καράβι τον Θάνο Ανεστόπουλο ο οποίος βγήκε κακόκεφος διότι ήταν 48 ώρες άυπνος, την προηγούμενη βραδιά έπαιζε στην Χίο και η βραδιά δεν είχε πάει καλά, και μέσα σε όλα αυτά είχε η θάλασσα φουρτούνα και το καράβι του κουνούσε πολύ. Αυτή την ώρα και ενώ είχαμε γίνει μούσκεμα περνούσε από το λιμάνι ένας ιερέας, φίλος μου και συνεργάτης με το αμάξι του. Του έκανα νόημα να σταματήσει να μας πάρει ως το ξενοδοχείο. Ο Θάνος φώναζε πως δεν υπάρχει περίπτωση πρωί πρωί να μπει σε αμάξι παπά και πως θα του τύχαινε γουρσουζιά. Γκρίνιαζε για κανά πεντάλεπτο, δεν είχε όμως άλλη επιλογή και μπήκε. Στα ηχεία του αμαξιού βαρούσαν στην διαπασών οι Led Zeppelin και ο παπάς έβριζε διότι είχαμε πέσει σε κίνηση.
Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του και την φράση που έλεγε στο repeat μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο: «Δε το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει, είμαι άυπνος 48 ώρες, είχα ένα τρισάθλιο ταξίδι, είμαι μούσκεμα από την βροχή και είμαι σε αμάξι ενός παπά που βρίζει με μουσικό χαλί τους Led Zeppelin». Ίσως να το είπε αυτό και 20 φορές. Τελικά με τον παπά αυτόν αγαπήθηκαν και το ίδιο βράδυ έπαιξαν παρέα ροκιές στην παρουσίαση των βιβλίων μου.

Μετά από τόσα χρόνια έπαψες να αναρωτιέσαι αν είναι οι άλλοι παράξενοι ή εσύ; Ή αυτή η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ;

Εγώ είμαι η παράξενη στον παράξενο κόσμο τους. Αλλά και εκείνοι είναι οι παράξενοι στον δικό μου παράξενο κόσμο. Άρα δεν κατέληξα ακόμα πουθενά.

 

Πόσο δύσκολο ή εύκολο θα ήταν να μου περιγράψεις τι είναι για σένα έρωτας, πως σου έχει συμπεριφερθεί αυτό το αγγελάκι/διαβολάκι και ποιο τραγούδι ή ποίημά σου αντιπροσωπεύει αυτό που αισθάνεσαι καλύτερα;

Θα σου απαντήσω με έναν στίχο από ένα πρόσφατο τραγούδι μου που βγήκε πριν λίγες μέρες σε συνεργασία με τους Art Telepaths.

Μείνε μακριά , μη μ΄αγαπάς
εγώ δεν κρύβομαι στις λέξεις
μείνει μακριά
ο κόσμος μου σκοτάδι
και δεν θα το αντέξεις.
Μείνε μακριά, μη μ΄αγαπάς
εγώ δεν είμαι για δεσμεύσεις
μείνει μακριά ο κόσμος μου
σκοτάδι, σκιές και αντιθέσεις.

Στο σπίτι σου έχεις τη γωνιά του Πόε. Τι σε γοητεύει στον Πόε; Ποια είναι τα αγαπημένα σου αναγνώσματα/ποιητές/συγγραφείς;

Στο σπίτι μου έχω την γωνιά του Πόε, την οποία διακοσμούν πολλά σπάνια και συλλεκτικά αντικείμενα και βιβλία που έχουν να κάνουν με εκείνον. Έχω επίσης ένα τραγούδι, με τον Θανάση Χουλιάρα που ξεκινάει λέγοντας: «Ο Πόε σε ανάθρεψε κι είσαι ευλογημένος». Και κλείνει λέγοντας:
«Ο Πόε σε ανάθρεψε κι είσαι καταραμένος». Μεγάλωσα με τον Πόε και την καταχνιά του. Τον αγάπησα πολύ και με επηρέασε αφάνταστα.
Το ίδιο αγαπώ τον Μπωντλαίρ, την Γώγου και τον Καρυωτάκη.

Τι μας ετοιμάζεις για το μέλλον και πώς το ατενίζεις αυτό το άγνωστο που λέγεται μέλλον –ειδικά στη δυστοπική εποχή που διανύουμε;

Το φοβάμαι το μέλλον, με όσα γίνονται δε ξέρουμε πλέον τι θα μας ξημερώσει. Τα πλάνα όμως είναι αρκετά. Έχω πολλά νέα τραγούδια που ετοιμάζονται με νέους και παλιούς μου συνεργάτες, δύο βιβλία που γράφω αυτή την εποχή τα οποία είναι μία ποιητική συλλογή και ένας διάλογος με έναν σκύλο. Ετοιμάζουμε ένα ταξίδι με τον Πέτρο Θεοτοκάτο, τον οποίο θα συνοδεύω αυτό το καλοκαίρι στα live του, απαντώντας στα τραγούδια του με ποιήματα.

Έχω επίσης την γιορτή που θα κάνουμε στην Αθήνα, στη Baraga μαζί με πολλούς φίλους και συνεργάτες, τέλος του Ιούλη για τα 13 χρόνια που έκλεισα στον κόσμο των λέξεων. Επίσης ετοιμάζουμε ένα βιντεοκλίπ σε αγαπημένο τραγούδι, όχι δικό μου, είχα σκοπό να μην το αναφέρω ακόμα αλλά δε μπορώ μιας και στο κλιπ αυτό θα είσαι η συμπρωταγωνίστρια μου.

Αυτά είναι προς το παρόν τα πλάνα μου.Το μέλλον όμως φοράει γκρίζους μανδύες. Μα εγώ το ατενίζω ως συνήθως χαμογελώντας και αισιόδοξα.

Προτιμάς να μπεις σε ένα αεροπλάνο γεμάτο κόσμο ή να πας σε μια συναυλία; Πώς αντιλαμβάνεσαι τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι εργάτες του πολιτισμού σε κάθε πόστο με βάση τις τεράστιες αντιθέσεις που η πολιτεία θεσπίζει στην covid19 εποχή;

Φοβάμαι τα αεροπλάνα, λατρεύω τις συναυλίες.
Άρα...
Μας αντιμετώπισαν αισχρά, μας φέρθηκαν απαίσια. Δεν μας έχουν στην υπόληψη τους. Εκτός κι αν είμαστε δικά τους «παιδιά». Η πολιτεία αυτή δε μας θεωρεί πολίτες της. Μας έχει για χομπίστες και όχι για εργαζόμενους. Δεν καταλαβαίνουν πως έχουμε ανάγκες για να ζήσουμε, πως τα ανθρώπινα δικαιώματα μας είναι ίδια με τα δικά τους. Νομίζουν πως μπορούμε να ζούμε τρώγοντας τα ποίηματα, τις παρτιτούρες, τους θεατρικούς λόγους πασπαλισμένους με σκόνη από γλυπτά.
Όπως έλεγε και ο Άσιμος: «Μας εκτελούνε με σφαίρες ντουμ ντουμ. Ω, εποχή μου θυμίζεις τον Καίσσαρα κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν».

Έχουμε την Μενδώνη υπουργό πολιτισμού. Υπουργό πολιτισμού! Τι πιο άκυρο;
Θέλουν να σκοτώσουν την τέχνη. Τον πολιτισμό της Ελλάδας που έλαμπε πάντα θέλουν να τον πνίξουν σε μια θάλασσα ομίχλης. Ξέρεις όμως κάτι; Δε θα τα καταφέρουν. Διότι όπως λέει και ένα τραγούδι που θα βγάλουμε στο μέλλον με τα Γυμνά Καλώδια: «Με ασημόπροκες τα θέλω μας, τρυπήσανε, τα οράματα μας πετσοκόψαν με πριόνια. Όμως εμείς για πάντα εδώ θα ΄μαστε
Τους χειμώνες τους νικούν τα χελιδόνια».

Αγαπάς την Αθήνα, από μακριά πάντα. Ποια μέρη της τριγυρίζεις όταν έρχεσαι εδώ και που θα σε βρούμε τον Ιούλιο για τη γιορτή σου; Τι θα συμβεί εκεί;

Αιωρούμαι ανάμεσα στα σοκάκια του Πειραιά και στα σοκάκια των Αγίων Αναργύρων, πάντα πίνω καφέ με τους λατρεμένους μου Magic De Spell και μπύρες με άλλους φίλους στα αγαπημένα Εξάρχεια...

Θα γίνει μια πολύ μεγάλη γιορτή στη Baraga όπως είπα και πιο πάνω στην οποία θα διαβαστούν ποιήματα μου και θα παίξουν live σχεδόν όλοι μου οι συνεργάτες αλλά και πολλοί φίλοι.
Θα είναι πιστεύω μια υπέροχη βραδιά διότι ότι γίνεται με αγάπη δε μπορεί παρά να είναι υπέροχο.
Θα σας περιμένουμε όλους εκεί. Να γεμίσουμε με χρώματα τα σκοτάδια και με ποιήματα και τραγούδια να σπάσουμε την κάθε σιωπή.

Ντέπη μου στο τώρα μας και στο μέλλον! Σε ευχαριστώ πολύ!!!