deΤalks με τους «Χοηφόρους» της ομάδας Terre de Semis |από το deBόp και το θέατρο Νέου Κόσμου

Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα μόνο χρώμα για να περιγράψεις τον ήρωα/ηρωίδα που υποδύεσαι ποιο θα ήταν αυτό;

Λάζαρος Βαρτάνης: Σκούρο πράσινο. Κυπαρισσί.

Άρης Λάσκος: Σε αυτήν την εκδοχή των ΧΟΗΦΟΡΩΝ - ενώ όλοι οι ηθοποιοί είμαστε μέλη ενός
χορού που «αφηγείται» αυτή την ιστορία -, ποσοτικά αναλαμβάνω περισσότερα κομμάτια του
Ορέστη και γι αυτόν θα επέλεγα ένα βαθύ κόκκινο σε μίξη με μαύρο. Σαν τους πίνακες του
Τέρνερ.

​Δήμητρα Μητροπούλου: Ας μιλήσουμε για την Ηλέκτρα , αφού με έναν τρόπο στην παράσταση αφηγούμαι περισσότερο αυτόν τον χαρακτήρα. Η Ηλέκτρα λοιπόν, είναι μπλε σκούρο. Γιατί έχει μια κρυμμένη ελπίδα.
Όπως όλα τα μπλε.

Ποιος χαρακτήρας του έργου, πιστεύεις, θα ήταν ο χειρότερος συγκάτοικος;

Λάζαρος Βαρτάνης: Ειλικρινά η Κλυταιμνήστρα.

Άρης Λάσκος: Μάλλον ο Αίγισθος. Εγκλωβισμένος στον ρόλο του, άνδρας που άγεται και φέρεται,
μονίμως σε βαθιά πλάνη. Τι να τον κάνεις;

​Δήμητρα Μητροπούλου: Ο Αίγισθος. Είναι αυτός που βγάζει τα τριπλάσια λεφτά από σένα και γκρινιάζει που δίνει το μισό νοίκι.

Ένα βιβλίο που αγαπάς να ξαναδιαβάζεις κι ένα που ούτε για αστείο δε θα ξαναδιάβαζες;

Λάζαρος Βαρτάνης: Τα πιο αγαπημένα μου είναι το «Αρμαντέιλ» του Wilkie Collins - που κάναμε και παράσταση με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη - και ο «Καλόγερος» του Matthew Lewis. Δεν θα διάβαζα με τίποτα για δεύτερη φορά το «Σιλμαρίλλιον» του Tolkien. Με κούρασε πάρα πολύ.

Άρης Λάσκος: Την «Ατίμωση» του Τζον Μάξγουελ Κούτσι και το «Περί τυφλότητας» του Ζοζέ
Σαραμάνγκου. Ξανά και ξανά... Δεν θα ξαναδιάβαζα το «Εκατό χρόνια μοναξιά». Ποτέ δεν
κατάλαβα γιατί αυτό το βιβλίο προκαλεί τόση αίσθηση.

​Δήμητρα Μητροπούλου: Τις «Αόρατες Πόλεις» του Ίταλο Καλβίνο και όλον τον Αργύρη Χιόνη. Δεν θα ξαναδιάβαζα «Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ». Ήμουν έφηβη όταν το διάβασα, με είχε συγκλονίσει και δεν θα
ήθελα να χαλάσω αυτή την πρώτη μου άισθηση.

Ποιους τρεις ανθρώπους, (εν ζωή ή μη) θα καλούσες σε ένα φανταστικό δείπνο;

Λάζαρος Βαρτάνης: Τη Meryl Streep, τον Daniel Day Lewis και τον Ανδρέα Βουτσινά. Θα τους άφηνα να μιλάνε με τις ώρες για την υποκριτική και εγώ απλά θα κρατούσα σημειώσεις.

Άρης Λάσκος: Την Μαρία Κάλλας για να μιλήσουμε για την προδοσία και την ερωτική ματαίωση, τη Σελίν Ντιόν γιατί την ακούω από το Δημοτικό και τον Αισχύλο, για να μου δώσει μετά το φαγητό το πρωτότυπο κείμενο των «Χοηφόρων». Δυστυχώς σώζεται μόνο ένα αντίγραφο και μοιραία έχουν χαθεί πολλοί στίχοι, άλλοι έχουν αντικατασταθεί, ενώ ο κάθε αναλυτής ή μεταφραστής προτείνει και μια νέα «διάταξη» κάποιων στίχων. Θα ήθελα να ξέρω ακριβώς τι είχε γράψει.

​Δήμητρα Μητροπούλου: Τον Βίτγκενστάιν για να ‘‘μιλήσουμε’’ για τα περιβόητα όρια γλώσσας και κόσμου, τον Αλμπέρ Καμύ γιατί θα έκανε τον Βίτγκενστάιν να αυτοκτονήσει πριν γράψει το Τractatus.. και τον Γκράουτσο Μαρξ γιατί θα τα περνούσαμε καταπληκτικά τρολάροντας τον Βίτγκενστάιν.

Αν η ζωή σου ήταν φαγητό ποιο συστατικό/υλικό σίγουρα θα περιλάμβανε;

Λάζαρος Βαρτάνης: Το αλάτι.

Άρης Λάσκος: Τη ζάχαρη, το μοσχοκάρυδο και το φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

​Δήμητρα Μητροπούλου: Το πιπέρι.

Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος. Αν έπρεπε να διαλέξεις για το υπόλοιπο της επαγγελματικής σου πορείας ένα από τα τρία, ποιο θα διάλεγες;

Λάζαρος Βαρτάνης: Πάντα απαντάω λάθος σε αυτή την ερώτηση. Η αυθόρμητη σκέψη είναι το θέατρο, γιατί αυτό έχω σπουδάσει και μ' αυτό κυρίως ασχολούμαι. Έχω κάνει λίγο σινεμά και καθόλου τηλεόραση. Αλλά το σημαντικό δεν είναι ποιο από τα τρία. Είναι το "τι επιλέγεις" να κάνεις. Έχει δει όμορφα πράγματα και στην τηλεόραση και στο σινεμά και φυσικά στο θέατρο. Όμως έχω δει και φρικτά. Σημασία έχουν τα έργα και οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτά.

Άρης Λάσκος: Θέατρο. Εύκολα.

Δήμητρα Μητροπούλου: Σίγουρα το θέατρο. Η κατ’ εξοχήν εφήμερη τέχνη.Είναι συγκινητική η συνθήκη που επιβάλλει. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να δεις το πρώτο ανέβασμα του Άμλετ. Αλλά δεν πειράζει.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ