Συνέντευξη με τον Μιχάλη Μουλάκη με αφορμή το πρώτο του, υπέροχο παιδικό βιβλίο!

Μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα Μιχάλη Μουλάκη, με τίτλο «Ένα κίτρινο φύλλο». Περισσότερα για το βιβλίο μπορείς να διαβάσεις εδώ ωστόσο να θυμάσαι πως μία ανάγνωση δεν πρόκειται να σου φτάσει! Και επειδή μας άρεσε τόσο, αποφασίσαμε να μοιραστούμε μερικές κουβέντες με τον συγγραφέα που «κρύβεται» πίσω από την συγκινητική ιστορία του κίτρινου φύλλου.

 

Το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «Ένα Κίτρινο Φύλλο», μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος. Πώς νιώθει ένας νέος συγγραφέας βλέποντας το βιβλίο του στα ράφια των βιβλιοπωλείων;

Είναι πολύ συγκινητική στιγμή. Είναι ένα αίσθημα πληρότητας. Μια φωνή σού λέει: «Αν μη τι άλλο, στη ζωή σου κατάφερες να συμβεί αυτό». «Αυτό», βέβαια, οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό και στο ότι το βιβλίο φέρει τη σφραγίδα του ΙΚΑΡΟΥ.

 

Στο βιογραφικό σας αναφέρετε πως η ιδέα για το βιβλίο αυτό ήρθε από μία φράση του μεγάλου σας γιου. Μιλήστε μας για την εμπειρία σας αυτή. Πόσο εύκολο (ή δύσκολο) ήταν να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο κείμενο από μία και μόνο ιδέα; Νιώσατε το βάρος της ευθύνης προς τα παιδιά, μιας και πρόκειται για παιδικό βιβλίο;

Ήμουν μισοκοιμισμένος στο κρεβάτι μου. Ο μεγάλος μου γιος, που τότε ήταν σχεδόν τριών χρονών, έδειξε κάτι έξω από το παράθυρο και είπε: «Το κίτρινο φύλλο πέφτει από το δέντρο». Ήταν σαν να άνοιξε μια κρύπτη μέσα στο μυαλό μου. Η φράση αυτή μού φανέρωσε αστραπιαία όλη την ιστορία. Την έγραψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί φοβόμουν μην την ξεχάσω. Δεν αισθανόμουν κάποιο ειδικό βάρος ευθύνης, γιατί δεν ένιωθα πως έγραφα για αναγνώστες συγκεκριμένης ηλικίας. Αυτό τώρα μου θύμισε ένα παλιό αστείο του Steven Wright, που είναι ένας πραγματικά μεγαλοφυής αμερικανός κωμικός: «Έχω γράψει πολλά παιδικά βιβλία», λέει, «όχι σκοπίμως…»

Κατά τη συγγραφή του, φανταζόσασταν ήδη την εικονογράφησή του; Με ποια κριτήρια διαλέξατε τον εικονογράφο που θα «έντυνε» με εικόνες την ιστορία σας;

Όσο έγραφα την ιστορία δεν είχα τίποτ’ άλλο στο νου μου πέρα από το να προλάβω να την καταγράψω προτού αυτή μου ξεφύγει. Όπως όταν ξυπνάς και πασχίζεις να συγκρατήσεις ένα ωραίο όνειρο. Ο Φίλιππος Φωτιάδης είναι πολύ παλιός μου φίλος. Είναι επίσης ένας αφάνταστα ταλαντούχος αρχιτέκτονας, σχεδιαστής και εικονογράφος. Μου είπε πως του άρεσε η ιστορία και του ζήτησα να την εικονογραφήσει. Είναι ο άνθρωπος που δούλεψε πιο πολύ από κάθε άλλον γι’ αυτό το βιβλίο. Η διαδικασία της εικονογράφησης μας πήρε γύρω στα πέντε χρόνια.

 

Είχατε και στο παρελθόν σκεφτεί να γράψετε κάτι; Και αν ναι, σκεφτήκατε ποτέ να γράψετε για ενήλικες;

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να απαντήσω παραφράζοντας το σπουδαιότερο παιδικό βιβλίο του κόσμου: το βιβλίο μου απευθύνεται στους μεγάλους, όταν ήταν μικρά παιδιά.

 

Αν σας πρότειναν να γεμίσετε εξ' ολοκλήρου τα ράφια μιας παιδικής βιβλιοθήκης, ποια βιβλία θα διαλέγατε και με ποια κριτήρια;

Όλα τα παρακάτω, κατ’ αρχάς επειδή οι ιστορίες που διηγούνται είναι εκπληκτικές:

- Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ, του Antoine de Saint-Exupéry. Επειδή είναι ο ομορφότερος τρόπος με τον οποίο είπε ποτέ κανείς πως το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να είσαι υπεύθυνος.

- WHERE THE WILD THINGS ARE και IN THE NIGHT KITCHEN, του Maurice Sendak. Το ένα μάς λέει πως το μοναδικό πράγμα που φοβόμαστε είναι το άγνωστο και πως, όταν το αντικρίζουμε, παύει να μας φοβίζει. Το άλλο είναι μια φανταστική απόδραση από τον κόσμο των μεγάλων που συνεχώς καβγαδίζουν, στον κόσμο των παιδιών όπου γινόμαστε ένα με το Σύμπαν.

- THE GIVING TREE, του Shel Silverstein. Σπαρακτικό, βάναυσο, σχεδόν απάνθρωπο. Και αριστούργημα, βέβαια.

- Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, αρχαίο κινέζικο παραμύθι. Θα πω μόνο το εξής: Είμαι τώρα ένας άνθρωπος που μόλις ανέφερε ένα βιβλίο; Ή μήπως είμαι ένα βιβλίο που αναφέρει έναν άνθρωπο;

- ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ, της Πηνελόπης Δέλτα. Όλα όσα θέλει να ξέρει ένα παιδί για την αστόχαστη και παλαβή μας χώρα.

 

Νιώθετε αγωνία για το πώς θα ανταποκριθούν οι μικροί αναγνώστες στην ιστορίας σας;

Πιστεύω πως σε όποιον μικρό αναγνώστη αρέσει η ιστορία, θα του αφήσει και μία υποψία ότι το βιβλίο λέει κάτι περισσότερο από αυτά που γράφει. Δεν περιμένω βέβαια από τον μικρό μου αναγνώστη να κάνει βαθυστόχαστες παρατηρήσεις για το τι καθορίζει το αν θα ζήσουμε τη ζωή μας ευχάριστα ή δυσάρεστα ή να αναλογιστεί πως όλοι κάποια στιγμή θα ξεπεράσουμε το φόβο μας για το άγνωστο, oύτε βέβαια να αναρωτηθεί αν άραγε το τέλος κάθε ιστορίας συνοδεύεται από ένα «ποτέ ξανά» ή από ένα «για πάντα». Αν όμως περιμένει εκείνος, και αργότερα στη ζωή του το ξαναδιαβάσει; Θα δούμε.

 

Για μία μικρή γεύση του βιβλίου μπορείς να δεις εδώ. Και μην ξεχάσεις να το πάρεις μαζί σου για να σε συνοδεύσει στις καλοκαιρινές σου αποδράσεις!