Μία «μικρή» συνέντευξη με την Σοφία Δημοπούλου

Γνωρίσαμε την Σοφία Δημοπούλου μέσα από το βιβλίο της «Σε σωστή ώρα νυχτώνει» (περισσότερα εδώ) το οποίο και απολαύσαμε. Με αφορμή, λοιπόν, το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Η ζωή απέναντι» (εκδ. Μεταίχμιο) κάναμε μερικές ερωτήσεις στην Σοφία Δημοπούλου. Είναι ωραίο να μιλάς με συγγραφείς, και για ακόμη μία φορά επιβεβαιωθήκαμε!

 

Στο νέο σας μυθιστόρημα «Η ζωή απέναντι», παίζετε ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Η Ζωή είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο που έχει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας αλλά κάνετε και λόγο για την ίδια την ζωή των ηρώων. Η σημερινή, η καθημερινή ζωή όλων μας, τι ρόλο παίζει στις ιστορίες σας;

Η ζωή και ο τρόπος που βιώνεται από τους ανθρώπους είναι αυτό που κυρίως με απασχολεί στις ιστορίες μου. Ο έρωτας, η συγχώρεση, η φιλία, τα ανθρώπινα λάθη, ο αγώνας για την επιβίωση, τα ιδανικά, οι ελπίδες και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, όλα αυτά είναι κομμάτια της καθημερινότητας και κινητήρια δύναμη για όλες τις ανθρώπινες πράξεις. Με απασχολεί πολύ η απεικόνιση της πραγματικότητας όπως τη βιώνουν οι ήρωες της αντίστοιχης χρονικής περιόδου κι αυτό γιατί, χωρίς την ψηλάφιση της καθημερινής ζωής, δεν μπορούν να αιτιολογηθούν οι πράξεις των ηρώων.  

 

Οι περισσότεροι ήρωες των βιβλίων σας βιώνουν έντονα δραματικές καταστάσεις. Μπλέκονται σε σκληρές στιγμές, καθώς, μυστικά αναδύονται στην επιφάνεια κατά την πλοκή της ιστορίας, έρωτες χάνονται, προσωπικότητες «κρύβονται» και φοβούνται. Υπάρχει κάποιος ήρωας από όσους έχετε μέχρι τώρα πλάσει, που να κερδίζει την συμπάθειά σας;

Μα δε γίνεται να μη συμπαθώ κάποιον από τους ήρωές μου, αντίθετα, ακόμα και αυτούς που τους δίνω μια δύσκολη ζωή, τους συμπονώ, τους κατανοώ και τους συγχωρώ συνήθως. Ίσως μάλιστα, περισσότερο από τους «βολικούς» χαρακτήρες, γιατί μου δίνουν την ευκαιρία να ψάξω σε βάθος και τη δική μου ψυχή.

 

«Η ζωή απέναντι» είναι το τέταρτο μυθιστόρημά σας. Με ποιον τρόπο πλάθετε τις ιστορίες σας; Πως ξεκινά η συγγραφική δραστηριότητα για κάθε νέο βιβλίο; Πώς έρχεται η έμπνευση; Υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες στις οποίες μπορείτε να γράψετε;

Συνήθως η ιδέα προκύπτει ξαφνικά, τις περισσότερες φορές πριν από το τέλος του προηγούμενου βιβλίου. Καθώς γράφω κάποιο βιβλίο, προκύπτει μια σκέψη που πασχίζει να χωθεί στα γραπτά μου. Τότε την κρατάω, την απομονώνω και αποτελεί την πρώτη ύλη για το επόμενο. Δεν γράφω συνήθως γιατί έχω έμπνευση, μπορώ να πω πως δεν πολυπιστεύω σ’ αυτή. Γράφω με αυστηρό πρόγραμμα, με ωράριο και πάντα στο γραφείο του σπιτιού μου, με κατεβασμένο το τηλέφωνο και με χαμηλή μουσική. Έχω προαποφασίσει στο τέλος της προηγούμενης μέρας ποιες σκηνές θα δουλέψω και με ποια σειρά και αυτό με βοηθάει πολύ να ξεπερνώ το τυχόν μπλοκάρισμα.

Ποια βιβλία διαβάζετε αυτόν τον καιρό; Ποια βιβλία ξεχωρίσατε την χρονιά που μας πέρασε και θα τα συστήνατε στους αναγνώστες μας;

Αυτές τις μέρες διαβάζω το «Άπειροι κόσμοι» του Τζον Μπάνβιλ. Πολλά βιβλία αγάπησα από αυτά που διάβασα τελευταία, όπως «Η μπλε κιθάρα», επίσης του Τζον Μπάνβιλ - θα έχετε μάλλον καταλάβει πως θαυμάζω τον συγκεκριμένο συγγραφέα-, το «την Κυριακή έχουμε γάμο» του Γιάννη Ξανθούλη, το «35 νεκροί» του Σέρχιο Αλβάρες, το «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» του  Γκαμπριέλ Βάσκεθ, το «Νόμος περί τέκνων» του Ίαν Μακ Γιούαν. Δε συστήνω συνήθως βιβλία, γιατί καθένας έχει διαφορετικά κριτήρια επιλογής, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα άλλωστε. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως τα συγκεκριμένα τα απόλαυσα.

 

Τι συμβαίνει με τους χαρακτήρες των βιβλίων σας όταν αυτά κλείσουν; Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που θεωρείτε ότι ξεχωρίζουν σε ένα βιβλίο και το καθιστούν «καλό»;

Μετά το τέλος του βιβλίου οι χαρακτήρες τοποθετούνται στο νοητό ράφι, σαν τα παιχνίδια που κάποτε αγαπήσαμε και τώρα υπάρχουν εκεί μονάχα για να μας θυμίζουν την παιδική μας ηλικία. Δε με ακολουθούν πια, παίρνουν μονάχα ένα κομμάτι από τη συναισθηματική μου μνήμη, σαν άνθρωποι που υπήρξαν πραγματικά, και τώρα έχουν χαθεί από τη ζωή μου.

Για μένα, δεν έχει τόση αξία η πλοκή σε ένα βιβλίο, όσο η σφιχτή δομή του, οι καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και κυρίως η γλώσσα. Ο τρόπος γραφής είναι το εργαλείο που έχει ο συγγραφέας να παρασύρει τον αναγνώστη μέσα στην ιστορία, να του περάσει τα μηνύματα που θέλει, να του χαρίσει αναγνωστική απόλαυση. Καλό βιβλίο είναι, εν τέλει, αυτό που επιτελεί τίμια το σκοπό του· να δείξει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του συγγραφέα του ή να τον κρύψει, χαρίζοντας στον αναγνώστη μερικές ώρες χαλάρωσης. Και τα δυο είναι αποδεκτά.  

 

Ασχολείστε με κάτι άλλο πέρα από την συγγραφή; Θέλετε να μας πείτε μερικά λόγια για τα μελλοντικά σας σχέδια, συγγραφικά ή μη;

Η συγγραφή είναι ένα κομμάτι μονάχα από την καθημερινότητά μου. Εργάζομαι, φροντίζω την οικογένειά μου, βλέπω πολύ κινηματογράφο, κάνω χορό, διαβάζω, πασχίζω να βελτιώσω τα ισπανικά μου, επικοινωνώ με τους φίλους μου. Προσπαθώ να εξοικονομώ χρόνο για ό, τι αγαπώ κι αυτό μόνο με πολύ καλό προγραμματισμό. Όχι ότι τα κάνω όλα αυτά άψογα, έχω μάλλον πια αποδεχτεί το γεγονός πως κάποια πράγματα είναι καταδικασμένα να μένουν ατελή. Όσο για τα μελλοντικά μου σχέδια, έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω ένα ακόμα ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στην Αθήνα του τέλους του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα και ίσως καταφέρω να μαζέψω ποιήματα και πεζά μου σε μια συλλογή. Δεν κάνω πια μακροπρόθεσμα σχέδια, μόνο μακροπρόθεσμα όνειρα κάνω…