Ένα απόγευμα στο Άλφα Ιδέα με τον «Κάτω απ’ τ’ αστέρια», Κωνσταντίνο Μπιμπή

Λίγο πριν «τα αστέρια» του Τηλέμαχου Τσαρδάκα φωτίσουν τη σκηνή του Άλφα Ιδέα κι ενώ στο φουαγιέ κάτι ετοιμαζόταν υπό άκρα μυστικότητα, κάπου εκεί, στο θεατρικό του «σπίτι» συναντήσαμε τον Κωνσταντίνο Μπιμπή. Μιλήσαμε για τους «Κάτω απ’ τ’ αστέρια», τον ήρωά του το Νικολή, τον έρωτα, τις σχέσεις, τα όνειρα.

Οι «Κάτω απ’ τ’ αστέρια» είναι ένα έργο που γράφτηκε από τον Τηλέμαχο Τσαρδάκα για τη Λίλα Μπακλέση κι εμένα. Είναι σύγχρονο, ρεαλιστικό, ποιητικό, τέταρτου τοίχου (σ.σ. δεν έχει δίαυλο δηλαδή με το κοινό), με χαρακτήρες σαφείς που λίγο ως πολύ όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας και στοιχεία τους μπορούμε να βρούμε μέσα μας. Πρόκειται για ένα κείμενο, το οποίο ανήκει σε ένα είδος θεάτρου που λείπει από τη νεοελληνική παραγωγή και ήθελα πολύ να δουλέψω πάνω σε αυτό. Θεωρώ ότι μου ταιριάζει.

Η τριβή μου με αυτό το έργο με οδήγησε στη γνώση και με ανάγκασε αυτά που ήξερα για εμένα ή δεν μπορούσα να παραδεχτώ να τα βάλω σε λέξεις. Διαβάζοντάς το κατά τη διάρκεια

των προβών κατάλαβα ότι μάλλον αυτή θα καταλήξει να είναι η πιο προσωπική δουλειά μου ως τώρα θεατρικά. Υπάρχει πάντα το προσωπικό στοιχείο σε ό,τι κάνω καθώς μόνο έτσι μπορώ να αντιληφθώ τους χαρακτήρες ενός έργου και το θέατρο γενικότερα. Απλώς στις υπόλοιπες δουλειές μου φρόντιζα να υπάρχει πάντα μια επίφαση ρόλου. Και σ’ αυτή την παράσταση υπάρχει, αλλά όχι τόσο έντονα. Πολλές φορές βλέπω τον εαυτό μου επί σκηνής να υπερασπίζεται πολύ δικά μου πράγματα, χωρίς να είμαι ο Οιδίποδας ή ο Ρωμαίος, χωρίς μάσκα. Είμαι ο Νικολής, ένας νέος της γενιάς μου, της ηλικίας μου, νησιώτης όπως κι εγώ, με πολλά δικά μου στοιχεία.

Ο ήρωάς μου υποδεικνύει ίσως μια πιο σκοτεινή θα έλεγα πλευρά του εαυτού μου, η οποία όμως βγαίνει προς τα έξω πολύ φωτεινά. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος προτιμά το σκοτάδι από το φως, την κατάδυση σε βυθούς δικούς του ανεξιχνίαστους παρά τη βόλτα σε ένα λιβάδι. Κι εγώ ταυτίζομαι απόλυτα μαζί του και είναι κάτι το οποίο με πονάει πολλές φορές. Εκεί είναι η παγίδα του χαρακτήρα και της ζωής μου.

Το έργο αφηγείται την ιστορία ενός εφηβικού έρωτα μιας άλλης εποχής και συζητάμε με τον Κωνσταντίνο για τα σημερινά παιδιά, τη γενιά των social media και κατά πόσο οι συνθήκες της εποχής είναι ευνοϊκές για τoν έρωτα και τις σχέσεις.

Ο έρωτας είναι τόσο ισχυρός και ταυτόχρονα επικίνδυνος προς κάθε μορφή εξουσίας, κατεστημένου, κοινωνικής σύμβασης, που σε κάθε εποχή υπάρχουν λόγοι για να μην ευδοκιμήσει.

Δεν πιστεύω στην άποψη ότι η νέα γενιά έχει απολέσει το ρομαντισμό και βρίσκεται εγκλωβισμένη στα social media. Mπορεί να χρησιμοποιούμε τα social media πια για να φλερτάρουμε, αλλά όχι για να ερωτευτούμε. Κάθε εποχή έχει και διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Παλαιότερα υπήρχε η δια ζώσης προσέγγιση, τώρα τα social media και ίσως στο μέλλον να υπάρχει κάτι άλλο. Ο έρωτας όμως δεν έχει πάψει να είναι ούτε της αφής ούτε τόσο αδυσώπητος όσο είναι. Δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές.

Οι σχέσεις χρειάζονται φροντίδα, δουλειά και προσοχή. Η έλλειψη κατανόησης μπορεί να τις φθείρει. Είναι σαν ένα βαγόνι πάνω στις ράγες. Δεν είναι ότι βάλαμε το βαγόνι πάνω στη ράγα και αυτό ήταν όλο. Χρειάζεται κάθε μέρα να προσέχεις το βαγόνι, τις ράγες, τη μηχανή, να λαδώνεις τις ρόδες. Και όλα αυτά μαζί με τον άλλον. Αν ένας από τους δύο δεν το καταλαβαίνει αυτό η σχέση θα καταστραφεί. Όσο  μεγαλώνω αυτό καταλαβαίνω...

«Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε. Κατά πόσο τα όνειρά μας ως ενήλικες διαφοροποιούνται σε σχέση με αυτά που κάναμε ως έφηβοι;» τον ρωτώ.

Μπορεί οι επιλογές μας ως ενήλικες πολλές φορές να συντρίβουν πολλά όνειρα που μπορεί να κάναμε σε μια πιο νεαρή ηλικία. Όταν σταμάταμε να είμαστε έφηβοι και βγαίνουμε σε έναν κόσμο πιο πραγματικό καλούμαστε να πάρουμε κάποιες αποφάσεις πιο ρεαλιστικές. Από την άλλη όμως, όταν ένα όνειρο είναι βαθιά ριζωμένο και έχει γίνει ένα με τη σάρκα σου δεν μπορείς να το αφήσεις, οπότε είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις ακόμα και την ενήλικη ζωή σου για να το πετύχεις.

Δεν ξέρω αν τα όνειρα που κάνουμε ως παιδιά ή έφηβοι κρύβουν τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Μπορεί να είναι και όνειρα της εποχής ανάλογα και με τις εμπειρίες που έχουμε βιώσει μέχρι εκείνη τη δεδομένη στιγμή και να μεταβληθούν μετά. Πολλές φορές τα όνειρα που κάνουμε ως έφηβοι δεν εξαρτώνται και από εμάς. Για παράδειγμα εγώ ως έφηβος στις αρχές του Λυκείου στο πρώτο αναρχοκομμουνιστικό μου παραλήρημα πίστευα στην παγκόσμια επανάσταση του προλεταριάτου και σε έναν κόσμο ο οποίος θα φτιαχτεί ξανά με άλλους όρους. Είναι κάτι το οποίο δεν θα γίνει ποτέ, δεν θα το καταφέρω, ό,τι κι αν κάνω. (γέλια) Δεν αφορούν μόνο εμάς τα όνειρά μας. Είναι ωραίο όμως ως έφηβοι και ως ενήλικες να έχουμε όνειρα και πέρα από το εύρος της προσωπικής μας δράσης.

Ωραία τα όνειρα και η πραγματικότητα όμως εξίσου σημαντική. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε λοιπόν την κουβέντα μας με τον Κωνσταντίνο, επανερχόμαστε στην παράσταση και σε αυτά που θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες.

Οι «Κάτω απ’ τα αστέρια» θα συνεχίσουν να περιοδεύουν σε όλη την Ελλάδα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι για τη μεγάλη απήχηση που συναντούν σε κάθε μέρος. Θα γίνουν και τρεις παραστάσεις στην Ευρώπη: 6 Μαρτίου στο Λονδίνο, 7 Μαρτίου στο Μάντσεστερ και 14 Μαρτίου στο Άμστερνταμ.

Όσο γι’ αυτό που είδατε στο φουαγιέ μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια νέα παράσταση που ετοιμάζεται. Τα κορίτσια της ομάδας Dots, μίας από τις νικητήριες ομάδες του Duet Yourself Festival, έχουν γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Όταν η Κάλλας συνάντησε τη Μονρόε» που αφορά σε μια φανταστική συνάντηση της Μαρίας Κάλλας και της Μέρυλιν Μονρόε. Εγώ μαζί με την Άρτεμη Γρύμπλα έχουμε αναλάβει τη σκηνοθετική επιμέλεια αυτής της συνάντησης την οποία θα δείτε προσεχώς στο φουαγιέ του θεάτρου Άλφα Ιδέα.

Ευχαριστούμε πολύ Κωνσταντίνε και κάθε επιτυχία σε ό,τι κάνεις!!!

Περισσότερα για την παράσταση θα βρείτε εδώ