Φώτα, Φώτης, πάμε!

Μία #yournameisyourhalfchance φωτεινή συνέντευξη με τον ηθοποιό Φώτη Λαζάρου
με αφορμή τις ... γιορτές!

Κάναμε λίγο πιο παιχνιδιάρικο το γιορτινό κλίμα των ημερών και πριν να πούμε ο,τιδήποτε άλλο, πριν να μπούμε δηλαδή σε mood #yournameisyourhalfchance συζήτησης, παίξαμε ένα γρήγορο παιχνιδάκι με το φως ενός πορτατίφ να πέφτει αμείλικτα(!) στο πρόσωπο του Φώτη! Του ζητήσαμε, λοιπόν, να μας πει την πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό του στο άκουσμα των παρακάτω φράσεων. Διαβάστε και λάβετε φως και force!

Λευκό φως: Φεγγάρι
Κίτρινο φως: Λάμπα
Κόκκινο φως: Φανάρι
Φεγγαρόφωτο: Βαρκάδα
Πόλη του φωτός: Πόλη του Μεξικό!
Φωταέριο: Εγώ, με φωνάζει έτσι η Εύη η Σαουλίδου!
Φώς μου, εσύ!: Έρωτας
Φωτιά: Έρωτας
Φωταψία: Κάμπινγκ
Φωτογραφία: Ανάμνηση
Λαμπατέρ: Τα αστεράκια στη γυάλινη μπάλα!

Και μετά τα παιχνίδια, σοβαρέψαμε. Λίγο!

Φώτη, θα αφήσουμε για την ώρα στην άκρη τον Λαζάρου και θέλω να μου πεις τι χαρακτηριστικά έχει για εσένα ένας φωτισμένος άνθρωπος.

Γνώση, αγάπη, σεβασμό, συντροφικότητα, όραμα, λίγο ύπνο, ταξίδια, λίγα λεφτά γιατί τα πιο πολλά τα δίνει από εδώ κι από εκεί –είτε τα δίνει σε φιλανθρωπίες είτε τα δίνει στους φίλους του. Ένας φωτισμένος άνθρωπος έχει, πιστεύω, και κάποιες δυνατές εξάρσεις στη συμπεριφορά του –και τώρα μιλάω για τον εαυτό μου λέει!- γιατί τις πιο πολλές φορές αναγκάζεται να ανεχτεί κι έτσι φορτώνει. Κάποια στιγμή θα ξεφορτώσει. Σπάνιες φορές αλλά χρειάζεται κι αυτό για την αποσυμπίεση, ξέρω ‘γω; Ε, χρειάζεται να μηδενίζει το κοντέρ και να το ξαναπιάνει μετά από την αρχή!

Προϋπόθεση για να γίνει κανείς ηθοποιός είναι να έχει ένα κάποιο φως;

Και φως και σκοτάδι χρειάζεται κάποιος για να γίνει ηθοποιός. Και νομίζω ότι είναι αλληλένδετα. Νομίζω ότι λόγω του σκοταδιού ψάχνει να βρει το φως και το φως διαρκεί πολύ λιγότερο από ό,τι το σκοτάδι πιστεύω. Για εμένα δηλαδή, ο λόγος που κάνω θέατρο είναι για να βρίσκω αυτές τις πολύ λίγες στιγμές που έχουνε φως.

Δηλαδή, εσύ κυνηγάς κάποιο φως;

Ναι. Το φως σε αυτή την περίπτωση εγώ το αποκαλώ αλήθεια. Είναι η αλήθεια αυτό που ψάχνω κάθε φορά. Το φως είναι οι φωτεινές πτυχές του εαυτού μου που κάθε φορά βρίσκω και κάτι καινούργιο για εμένα. Αυτό είναι το φως. Όταν λέμε «Είχα μαύρα σκοτάδια...»;! Ε, μπορεί μέσα από ένα ρόλο που υποδύομαι ή μέσα από έναν άλλο ρόλο του ίδιου έργου να βρω πράγματα για τον εαυτό μου.

Τι αλλάζει στον Φώτη όταν λέμε με το «Φώτα, (κάμερα), πάμε.»; Όταν πια υπάρχει κάτω από το φως της σκηνής; Σβήνουν τα φώτα της πλατείας και βγαίνει ο Φώτης. Τι συμβαίνει εκεί;

Ε, εκεί μεγαλώνει η ανάγκη για το μοίρασμα. Εκεί πλέον έχω ανάγκη για το μοίρασμα. Το άγχος εγώ το έχω μέχρι πριν να βγω στη σκηνή. Μόλις βγω στη σκηνή, δεν ξέρω, είναι σαν να το ξεχνάω γιατί έχω μεγάλη ανάγκη να μοιραστώ την αλήθεια μου και τον κόπο μου. Ξέρεις, το τι περνάμε για να γίνει μία παράσταση, να φτάσει στην πρεμιέρα... Εγώ ας πούμε τις προάλλες που έγινε η πρεμιέρα στο Καρέζη, στην αρχή δεν είμαι μέσα, ξεκινάει με άλλα παιδιά, ήμουνα στο πλάι και με είχαν πιάσει τα κλάματα, συγκινήθηκα. Παίζει και μία μουσική εκείνη τη στιγμή... Είναι η στιγμή για την οποία δουλεύεις υποτίθεται. Δεν δουλεύουμε γι΄αυτό, γιατί για εμένα η παράσταση είναι η πρόβα, στην πρόβα συμβαίνουν όλα, όλες οι μαγικές στιγμές προκύπτουν στην πρόβα κι απλώς στην παράσταση πας να παρουσιάσεις το παζλ, αυτό που έχει προκύψει από την πρόβα. Αλλά, εν ολίγοις, για την παράσταση γίνονται όλα. Την παράσταση περιμένουμε. Να δούμε να γίνονται πράξη αυτά που έχουμε πει, που έχουμε συμφωνήσει, αυτά που έχουμε εμπνευστεί δύο και τρεις μήνες πριν. Ε, αυτό που αλλάζει στην ουσία είναι ότι παίρνει σάρκα και οστά αυτό που μέχρι εκείνη τη στιγμή φανταζόσουνα. Γιατί πλέον έχεις έναν επιπλέον παρτενέρ που είναι το κοινό.

Τα λαμπάκια του Φώτη με τι ανάβουν;

Ωχ! «Τα λαμπάκια του Φώτη με τι ανάβουν». Μμμ... με το ψέμα. Πάρα πολύ. Κι εγώ λέω ψέματα, μπορεί να λέω και κάθε μέρα ψέματα, απλώς τα ψέματα που θα πω θα είναι σε περιπτώσεις που κάποιος δεν μπορεί να διαχειριστεί κάποια αλήθεια, ας πούμε, κι εκεί χρειάζειται. Πολλές φορές. Και στους γονείς χρειάζεται να λες ψέματα μόνο και μόνο για να μην αναστατωθούν χωρίς λόγο, ξέρεις πώς είναι τώρα οι μανάδες, κυρίως οι μανάδες. Τα λαμπάκια μου επίσης ανάβουν με την ασυνέπεια. Έχω μεγάλο πρόβλημα με την ασυνέπεια. Δεν μπορώ, θέλω αυτό που θα πούμε να ισχύει. Είμαι ανεκτικός και πολύ ελαστικός αλλά τα λαμπάκια μου θα ανάψουν πραγματικά στην επανάληψη αυτού του μοτίβου. Εκεί, ναι, θα μου ανάψουν τα λαμπάκια. Και μου ανάβουνε και με την αχαριστία, πάρα πολύ. Ξέρεις, εγώ ό,τι κάνω... Γενικά, το συζητούσα τις προάλλες, δεν τα πάω καλά με τις γιορτές. Τις απεχθάνομαι, δεν μπορώ γιατί δεν θυμάμαι να τις έχω χαρεί ποτέ και μου την έσπαγε πάντα αυτό το «Ε μέρες που είναι να έρθούμε πιο κοντά, να κάνουμε μία καλή πράξη...». Χέστηκα, δεν! Εγώ όλο τον χρόνο κοιτάω να κάνω μία τουλαχιστον καλή πράξη τη μέρα και νιώθω κάλά. Θα κάνω μία καλή πράξη τη μέρα. Αυτό. Οι γιορτές μου τη σπάνε.

Τι αγαπάς περισσότερο; Ό,τι γίνεται στο φως της ημέρας ή νιώθεις καλύτερα στο φως της νύχτας; Γιατί;

Η αλήθεια είναι ότι νιώθω καλύτερα με το φως της νύχτας. Γιατί τη νύχτα κρύβονται πολλά πράγματα, δεν είναι το ίδιο ορατά. Τη νύχτα είναι και λιγότεροι οι ήχοι, οι περιττοί. Τη νύχτα υπάρχει και το σκοτάδι που είναι απαραίτητο στη ζωή ενός ανθρώπου ...τώρα με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Συνεπάγεται με την ιδιωτικότητα; Τη στιγμή που λες «Επιτέλους εγώ και ο εαυτός μου.»; Ναι, το φως της νύχτας το προτιμώ!

Και για πάμε τώρα να κάνουμε λίγη παρέα και στον Λαζάρου που τον αφήσαμε μόνο του τόση ώρα! Μην έχει παράπονο!
Περνάμε μικρούς θανάτους συνέχεια, αλλά επανερχόμαστε.
Τι είναι αυτό που σε ανασταίνει από τους μικρούς θανάτους της ζωής;

Η Φένη, ναι, είδα το χαμόγελό σου τώρα! Το χαμόγελο είναι κάτι που με ανασταίνει πραγματικά! Ναι, τώρα θυμήθηκα ότι με είχανε ρωτήσει πρόσφατα σε συνέντευξη τι είναι αυτό που μου δίνει αισιοδοξία στην καθημερινότητά μου και είχα πει, «όταν βλέπω ανθρώπους να χαμογελάνε». Όταν δίνω ένα χέρι βοηθείας και παίρνω ένα ευχαριστώ, γιατί εντάξει δεν το κάνεις για να πάρεις το ευχαριστώ, εγώ δεν το κάνω για να πάρω ευχαριστώ αλλά συνειδητοποιώ μετά από 35 χρόνια ζωής ότι χρειάζεται και το ευχαριστώ ρε παιδί μου, γιατί το ευχαριστώ στην ουσία είναι η ανταπόδοση αυτού που σου αρέσει να κάνεις. Δηλαδή λες έχει αξία έχει η ανταπόκριση, αυτό που έχω προσφέρει. Βέβαια και το σεξ είναι ανάσταση. Είναι πολύ απαραίτητο. Ανάσταση μπορεί να μου δώσει και ένα βιβλίο, επίσης, που όσα κι αν διαβάσεις κάθε φορά σου ανοίγει μία καινούργια πόρτα στον κόσμο. Όλα αυτά. Γενικά, η εξερεύνηση συνήθως φέρνει την ανάσταση. Η αναμέτρηση με τον εαυτό σου. Δηλαδή, μπορεί να πάρω τρομερή ικανοποίηση όταν θα πω «Α! Μπορώ να το κάνω και αυτό!» ή να πω «Ά! Το έχω και αυτό το στοιχείο, δεν το περίμενα!». Γενικά ό,τι ανακαλύπτεις είναι μία μικρή ανάσταση.

Και πριν κλείσουμε θέλω να μου δώσεις μία ωραία πασχαλινή ευχή για τις μέρες των Χριστουγέννων.

(Γέλια) Εεε, Χριστός εγεννήθη!

---

Ο Φώτης Λαζάρου εμφανίζεται, από 1η Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Τζένη Καρέζη στην παράσταση "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Δάμπαση. Από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάιο θα περιοδεύει με την παράσταση "Το ρολόι", διασκευή του έργου του Μενέλαου Λουντέμη "Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα", σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μπιμπή και της ομάδας sui generis.