ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ο Gautier έρχεται στο deBόp!

2016-04-08 Ο Gautier έρχεται στο deBόp!

Λίγα χρόνια μετά τα μαγικά live από τα οποία τον γνώρισα στην Αστυπάλαια, έχοντας ήδη δύο δίσκους στο ενεργητικό του, με περισσότερη εμπειρία αλλά πάντα το ίδιο ευγενής και γαλήνιος, ο Gautier μας περίμενε στο Mεταξουργείο, ένα ηλιόλουστο πρωινό του Απρίλη για να μας παρουσιάσει τη «Ροζ κανέλα» του.

Νομίζω πως δε μπορώ να μη σε ρωτήσω τα απαραίτητα ώστε να διαμορφώσουν οι αναγνώστες του deBόp μια εικόνα για το βιογραφικό σου. Και ξεκινώ από το όνομά σου.

Είμαι μισός Γάλλος, μισός Έλληνας. Έτσι λοιπόν πήρα αυτό το όνομα. Παρεμπιπτόντως, το όνομά μου είναι γοτθικής προέλευσης και σημαίνει «ήρωας του πολέμου» και σε συνδυασμό με το επώνυμό μου, Βελλισάρης (στρατηγός του Ιουστινιανού), καταλαβαίνεις, full στρατηγική κατάσταση.

Οι σπουδές σου δεν έχουν σχέση με την πορεία που τελικά ακολούθησες. Ωστόσο θεωρείς πως σε βοήθησαν; Πώς τις συνδύασες;

Πάντα ήθελα να κάνω μουσική αλλά δεν είχα τα κότσια να το αποδεχτώ. Έκανα σπουδές στα οικονομικά, στο marketing και στη μηχανολογία, γιατί με ενδιέφεραν σαν αντικείμενα. Νομίζω ότι με βοήθησαν να έχω μια δομημένη σκέψη, γνώσεις και άλλα κι ας μη με βοήθησαν άμεσα στη μουσική.

Βέβαια από μικρός έκανα πιάνο δύο χρόνια, ως έφηβος μάθαινα σαξόφωνο, στα 16 λίγο κιθάρα όπου και κόλλησα. Αργότερα αποφάσισα να ασχοληθώ πιο σοβαρά, κυρίως για να μπορώ να επικοινωνώ με άλλους μουσικούς. Στα 26 άρχισα να σπουδάζω jazz, vocal jazz και jazz πιάνο. Αυτό μου έδωσε πολύ γερές βάσεις. Πάντα βέβαια, για μένα η κιθάρα παραμένει η προέκταση του χεριού μου.

Η τέχνη συνδυάζεται με την τεχνολογία, με την τεχνική;

Σίγουρα η τεχνολογία και η τεχνική εξυπηρετούν την τέχνη, αν χρησιμοποιηθούν σωστά. Εγώ, θέλοντας να ελέγχω το αποτέλεσμα του ήχου μου, άρχισα να εισχωρώ σε αυτό που λέμε «εγγραφή της μουσικής», για να έχω μια σφαιρική άποψη. Βέβαια, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ειδήμονες σε αυτό και συνεργάζομαι μαζί τους.

Για πολλά χρόνια αντιμετώπιζες το δίλημμα: Δουλειά ή Μουσική; Πώς τα πας με τα διλήμματα; Ποιο δίλημμα δε θα ήθελες να αντιμετωπίσεις;

Να σου πω την αλήθεια, ακόμη το αντιμετωπίζω. Απλώς πιο συνειδητά. Ήταν μια τεράστια απόφαση για εμένα να περάσω στη μουσική. Όταν μου τελειώνουν τα χρήματα (το μεγαλύτερο μέρος των οποίων ξοδεύω για να κάνω τους δίσκους μου), αναγκάζομαι να ξαναβρίσκω δουλειά. Οι εταιρείες δε δίνουν χρήματα ειδικά σε καλλιτέχνες του είδους μου, που δεν είναι τόσο εμπορικοί. Απαιτείται και ένα είδος «αυτοπώλησης» στο οποίο εγώ δεν είμαι καλός.

Τα διλήμματα δεν τα αγαπώ, δεν τα διαχειρίζομαι εύκολα. Πέραν του «δουλειά ή μουσική», ένα δύσκολο δίλημμα είναι αυτό ανάμεσα στα «πρέπει» και στα «θέλω» μας.

Θα σου θέσω κι εγώ ένα δίλημμα: Στίχος ή Μουσική; Που δίνεις μεγαλύτερη βάση όταν δημιουργείς;

Πάντοτε όταν δημιουργώ αρχίζω από τη μουσική. Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει. Υπάρχουν δύο σπόροι ταυτόχρονα ως συναίσθημα. Τυχαίνει να βγαίνει πρώτα ο βλαστός, η μουσική. Τα φυλλαράκια και οι ανθοί είναι οι στίχοι. Πρώτα φυτρώνει η μουσική και μετά οι στίχοι.

Ποιες διαφορές εντοπίζεις ως δημιουργός ανάμεσα στον προηγούμενο δίσκο σου (Babylon) και στον καινούριο (Pink cinnamon);

Υπάρχει μια εξέλιξη. Το «Pink cinnamon» είναι πιο ώριμος δίσκος, πιο μεστός, πιο συγκεντρωμένος. Το «Babylon» ήταν πιο ρομαντικό, η ενέργεια ξεχείλιζε προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο νέος δίσκος έχει πιο δομημένη ενέργεια. Δεν το λέω τυχαία, έχω κάνει μια συμπύκνωση της φαντασίας και της ενέργειας. Eιδικά σε κομμάτια που μπορεί να φαντάζουν απλά, αλλά έχουν κάτι πιο σύνθετο από πίσω, όπως το «Way down low» που έχει μέσα του ένα «σατανικό ρυθμικό» και το οποίο είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, έχει ένα swing effect που βγήκε λίγο ασυναίσθητα και το καταλάβαμε στο studio. Άλλωστε γι’ αυτό δουλεύω προσεκτικά στο studio. Απαιτείται προσοχή για να καταφέρω να περάσω τη μαγεία της στιγμής της δημιουργίας, μετά από μήνες στο studio.

Το «Way down low» έχει πολύ καλό air-play. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;

Χαίρομαι πολύ, δεν περίμενα πως αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι θα ξεχώριζε. Μάλιστα εντυπωσιάστηκα γιατί βγήκε αβίαστα, χωρίς να προτείνω εγώ το κομμάτι. Ευχαριστώ βέβαια και τον Pepper αλλά και το «Κασετόφωνο» που το έχουν συμπεριλάβει στις λίστες τους.

Γιατί επέλεξες το «Pink cinnamon» ως τίτλο του δίσκου; Το συγκεκριμένο κομμάτι αποπνέει την αίσθηση ενός road trip, σαν να είναι soundtrack για ένα ταξίδι.

Δεν ξέρω...το «Pink cinnamon» δεν υπάρχει σαν έννοια. Είναι δικής μου επινόησης. Έφτιαξα μια έννοια στο μυαλό μου. Έγραψα τη μουσική και με βοήθησε μια φίλη μου, η Έλενα από τη Ν.Υόρκη, να γράψουμε τους στίχους. Αναφέρεται σε αυτό το συναίσθημα που μπορεί να έχουμε όλοι οι τριαντάρηδες, που βιώνουμε το σήμερα αλλά αναλογιζόμαστε το παρελθόν, όταν ήμασταν παιδιά, όταν ήταν όλα πιο απλά, όταν όλα φάνταζαν τεράστια. Αυτό, μπλεγμένο με τα άγχη της εφηβείας αλλά και με σκέψεις για το μέλλον: πως θα ζήσουμε μεγαλώνοντας, γερνώντας κλπ. Όλα αυτά μαζί βιωμένα στο σήμερα, ως ένα συναίσθημα γλυκό, άβολο και βολικό συνάμα, ένα συνονθύλευμα του «είμαι μετέωρος στο χρόνο».

Πώς λειτουργεί το βίωμα όταν γράφεις ;

Δεν αποτυπώνω ποτέ 100% το βίωμα, όπως είναι. Προτιμώ να βάλω μέσα και μια δόση φαντασίας. Συχνά μπορεί να γράφω για κάτι πραγματικό, το οποίο όμως το έχω καμουφλάρει. Μου αρέσει να μιλάω με αλληγορίες. Σε άλλα κομμάτια αρκεί μια φανταστική εικόνα για να με κάνει να γράψω. Για παράδειγμα, στο «Way down low» φαντάστηκα τον Iggy Pop να οδηγάει στην παραλιακή ένα κάμπριο κόκκινο και να τραγουδάει αυτό το κομμάτι. Το «Make the step» το γράφω για να μιλήσω στον εαυτό μου αλλά και σε όποιον θέλει να ακούσει. Ουσιαστικά είναι μια προτροπή για να ακολουθούμε τα όνειρά μας. Λειτουργεί motivationally.

Ποια θεματική προτιμάς; Τον έρωτα, τη φιλία, την κοινωνία;

Στον πρώτο δίσκο μίλησα ανάμεσα σε άλλα και για τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τώρα, μου γεννήθηκε η ανάγκη να εμπνεύσω κάποιον να κάνει αυτό που θέλει. Αυτό θέλω να πετύχω με τον συγκεκριμένο δίσκο. Πιστεύω ακράδαντα πως, αν ο καθένας κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, θα είμαστε όλοι πιο ευτυχείς. Ειδικά στην Ελλάδα που είμαστε πιο παραδοσιακή κοινωνία, εγκλωβιζόμαστε στα «πρέπει». Η πραγματοποίηση των «θέλω» μας βέβαια, απαιτεί και το ανάλογο ρίσκο, σκέψη και καθοδήγηση.

Ένα κομμάτι από τη νέα δουλειά λέγεται «Life». Μάλιστα κυκλοφορεί στο Youtube ένα πολύ ωραίο video με αυτό. Ποια είναι η ιδανική ζωή για σένα;

Μια ζωή γεμάτη. Γεμάτη με τα πάντα, χαρές, στεναχώριες. Άλλωστε πως θα εκτιμήσεις τις χαρές, αν δεν έχεις ζήσει και στεναχώριες;

Συχνά μιλάς για τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι Έλληνες μουσικοί/τραγουδιστές. Πιστεύεις ότι, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, υπάρχει μια αχτίδα αισιοδοξίας;

Ναι, αλίμονο. Υπάρχουν δυσκολίες, δε χρειάζεται να λέμε ότι όλα είναι τέλεια και να ωραιοποιούμε την κατάσταση. Ωστόσο, σε τέτοιες δύσκολες εποχές, γίνονται τόσα πράγματα. Υπάρχει φοβερή άνθιση, ειδικά στην αγγλόφωνη σκηνή υπάρχουν πολλές επιλογές. Αν και θεωρητικά υπάρχει ανταγωνισμός, δεν μπορώ να μη χαρώ με όλα όσα γίνονται. Ελπίζω και το κοινό σιγά σιγά να κατευθυνθεί σε ωραίες, ποιοτικές επιλογές και λιγότερο εύπεπτη μουσική. Δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος απλά εντοπίζω τα αρνητικά. Αν δεν το κάνουμε αυτό δε θα υπάρξει βελτίωση. Και στο «Losing», που ουσιαστικά είναι αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες, μιλάω για όλα όσα που χάσαμε. Ταυτόχρονα, όμως, τονίζω πως εμείς οι ίδιοι καλούμαστε να βρούμε τη λύση.

Τι έχουμε να περιμένουμε από εσένα άμεσα;

Τον επόμενο μήνα έχουμε ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα στην τηλεόραση του Alpha σε συνεργασία με το Jumping Fish, σε μια καινούρια εκπομπή.

Το καλύτερο το άφησα για το τέλος, αγαπητέ Gautier. Το deBόp σε καλεί να παίξεις «θάρρος ή αλήθεια»! Είμαι προετοιμασμένος και για τα δύο. Τι επιλέγεις;

Θα επιλέξω την αλήθεια.

Καλείσαι να απαντήσεις στις εξής πέντε απλές ερωτήσεις:

Αγαπημένο σου στέκι στην πόλη: Το «Όξο νου» στην Μπενάκη.

Χειρότερο live που έχεις πάει: Χμ...δε μου αρέσουν οι συναυλίες τύπου «100.000 κόσμος ως κοινό».

Το καλύτερο και το χειρότερο live που έχεις κάνει: Το τελευταίο στο Faust είναι, νομίζω, το καλύτερο. Χειρότερο; Όλα τα προηγούμενα(γέλια). Ίσως ένα live που είχα κάνει στο Παρίσι ως φοιτητής. Ένιωσα τέτοια ντροπή που έκανα τρία χρόνια να ξαναεμφανιστώ.

Ένας λόγος για τον οποίο εκνευρίζεις τους φίλους σου: Η φαινομενική απαισιοδοξία μου.

Ένα τραγούδι που ακούς μόνος σου γιατί ντρέπεσαι να μάθουν ότι το ακούς: Abba (γέλια). Δεν ξέρω, ακούω πολύ επιλεκτικά μουσική, ίσως κάποιο ελληνικό, που «τυχαία» θα βρεθεί στον υπολογιστή μου.