H Αναστασία Κατσιναβάκη για τον κόσμο του «Poetry in motion»

Στο πλαίσιο της οπτικοακουστικής εμπειρίας “Poetry in motion” στο “Half Note Jazz Club” η ηθοποιός και τραγουδίστρια Αναστασία Κατσιναβάκη μίλησε στο deBόp.gr για την συμμετοχή της στο έργο της πολιτιστικής σύμπραξης POLKADOT(s) και όχι μόνο.

Ποιο το concept της παράστασης “Poetry in motion” και ο ρόλο σου σε αυτόν;

Καθώς μιλάμε για μουσική παράσταση με αφηρημένη δραματουργία δεν μπορούμε να μιλήσουμε παρά αφαιρετικά για ρόλους. Επί σκηνής είμαι τραγουδίστρια.  Μαζί με τον Τηλέμαχο Μούσα και τη Λαμπρινή Μίχου είπαμε να πιάσουμε το νήμα από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Λαμπρινής «Αλογάκι με Τρύπα στο Στήθος» (εκδόσεις Σαιξπηρικόν) που είχε την ιδιαιτερότητα να γίνει μέσα στο Εθνικό Αστεροσκοπείο το Νοέμβριο του 2021. Εκεί οι τρεις μας μαζί με τον υπερκρουστό Ιάκωβο Παυλόπουλο συμμετείχαμε στην παρουσίαση του βιβλίου, όπου δείξαμε μια μελοποιημένη εκδοχή κάποιων ποιημάτων. Αυτό ξεκίνησε με ακουστικούς αυτοσχεδιασμούς με οργανωμένο όμως τρόπο, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται. Τώρα κάνουμε μια παραλλαγή αυτού του εγχειρήματος στο Half Note, εντάσσοντας ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό ήχο αλλά και visuals.

Βλέπω πληθυντικό στα λόγια σου. Υποθέτω πως μιλάμε για μια διαδικασία συλλογική επομένως.

Όλα εκκινούν από την ποιητική συλλογή της Λαμπρινής. Ή μάλλον από ακόμα παλιότερα, από τη γνωριμία μας με τον Τηλέμαχο από τα χρόνια του Βυρσοδεψείου και τη μετέπειτα συνεργασία με την ODC Ensemble και την Έλλη Παπακωνσταντίνου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, με ταξίδια και βραβεία και χαρές.  Για αυτήν εδώ την καινούργια παράσταση λοιπόν ξεκινήσαμε από τα ποιήματα της Λαμπρινής. Διαλέξαμε από το βιβλίο της ένα κύκλο ποιημάτων (κύκλο τραγουδιών) με εν μέρει σχεδιασμένο και εν μέρει τυχαίο τρόπο, με ελεύθερο συνειρμό και  διαισθητικά, ώστε να δώσουμε στο κοινό μια αφηρημένη δραματουργία. Αρχίσαμε από την απλή ανάγνωση και ακρόαση των ποιημάτων – μας διάβαζε η Λαμπρινή και είχε κάτι από τους παλιούς ποιητές που διάβαζαν την ποίησή τους – και πάνω σ’ αυτή την απλή βάση ξεκινήσαμε να αυτοσχεδιάζουμε. Ο Τηλέμαχος έφερε ως συνθέτης τα αρχικά μουσικά περιβάλλοντα για κάθε τραγούδι/αφήγημα – ξεκινώντας από ένα ριφάκι, μια αρμονική διαδοχή, ηλεκτρονικά και διαδραστικά εργαλεία-  ανοίγοντας ένα δυναμικό πολυπρισματικό και δημιουργικό περιβάλλον. Εκεί μέσα μπήκα κι εγώ με όλα τα φωνητικά μου μέσα που με αφορά να εξερευνώ: από κλασσικές περιοχές μέχρι scream και μαύρη γλώσσα, μέχρι να αυτοσχεδιάζω πάνω στην σύγχρονη σύνθεση διαδραστικών ψηφιακών ηχοτοπίων (που πάλι ο Τηλέμαχος εν προκειμένω έχει προγραμματίσει), ενώ ο Ιάκωβος έφερε όλη την ρυθμική εναλλαγή αυτού του κάπως ονειρικού, κάπως ενδοσκοπικού και ψυχεδελικού σύμπαντος που δημιουργήσαμε. Μιλάμε για μια διαδικασία in progress κι έτσι το αρχικό team του Αστεροσκοπείου ήρθε να συμπληρώσει η Ελένη Ξυνογαλά που θα κάνει διαδραστικά visuals και ο δεξιοτέχνης του jazz πιάνου Γιώργος  Κωνσταντελάκης.

Τι σου κέντρισε το ενδιαφέρον και σε έπεισε να συμμετάσχεις στο project; Η διαδικασία που περιγράφεις, η πίστη στο ποιητικό έργο της Λαμπρινής ή και τα δύο;

Η διαδικασία αυτή είναι ο τρόπος που κάνει τη δουλειά μας δημιουργία και απόλαυση, είναι – όταν μιλάμε για τέτοια πειραματικά και κάπως παρεΐστικα εγχειρήματα – εκ των ουκ άνευ. Με κέντρισαν βασικά τα ποιήματα της Λαμπρινής. Πρώτο διάβασα – και θυμάμαι ακόμα τη φοβερή εντύπωση που μου έκανε –  τον « μύθο των παπαγάλων». Από εκεί ξεκίνησε η διαδικασία της εμπλοκής μου στο δημιουργικό σκέλος, στο οποίο η συγκεκριμένη διαδικασία προέκυψε φυσικά.

Προσωπικά, εσένα που σε βρίσκουμε μετά το «Poetry in Motion»;

Ακολουθεί στις 16 Δεκεμβρίου το έργο της Γιασμίνα Ρεζά «ο θεός της Σφαγής» στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, στην οποία σκηνοθετεί και παίζει ο Γιώργος Κιμούλης και γύρω στο Πάσχα μια παράσταση στο παλιό εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, ένα πολύ μεγάλο project που οργανώνει και σκηνοθετεί η Ελένη Καλαρά, σε σχέση με την πολιτιστική κληρονομιά που έρχεται να ακολουθήσει την έκθεση σύγχρονης τέχνης που είχε γίνει πέρυσι στο παλιό εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Παλαιό Φάληρο.

Κλείνω με το εξής ερώτημα: Σε λίγο συμπληρώνουμε μια τριετία μετά το ξέσπασμα του ελληνικού #MeToo υπάρχει πρόοδος σε ό,τι αφορά το θέατρο;

Φυσικά. Έχουν αλλάξει οι συμπεριφορές και θεωρώ πως η συζήτηση και η διεκδίκηση γύρω από την προσωπική αξιοπρέπεια και την έμφυλη ισότητα έχει μπεί δυναμικά στην ατζέντα. Βέβαια, κάποιοι άνθρωποι έχουν μείνει ανέγγιχτοι. Και κάποιοι χώροι επίσης. Για τους ηθοποιούς, τους μουσικούς και καλλιτέχνες ευρύτερα είναι εύκολο να κάνεις εικόνα το πρόσωπο. Όταν μιλάμε όμως για τον ακαδημαϊκό, τον πολιτικό ή δημοσιογραφικό χώρο βλέπουμε να μην έχουν γίνει πολλά πράγματα.

Διαβάστε το πρόγραμμα και όλες τις λεπτομέρειες εδώ.