H Clare Pooley στο deBόp | Πώς να μεγαλώνουμε χωρίς αξιοπρέπεια, άραγε;

Αφού πέρασε τα τελευταία 15 χρόνια κλεισμένη στο διαμέρισμά της, η Δάφνη αισθάνεται ότι δεν θέλει να είναι πλέον αόρατη. Στα 70ά της γενέθλια, αποφασίζει ότι θα βρει έναν τρόπο να βγαίνει περισσότερο έξω κι όχι μόνο για να κάνει τα ψώνια της. Είναι καιρός να κάνει φίλους και, ίσως, κι έναν σύντροφο.

Κάπως έτσι ξεκινά το νέο βιβλίο της Clare Pooley "Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια;" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και που για την παρουσίασή του μας επισκέπτεται η συγγραφέας αυτές τις μέρες.
Με αφορμή αυτή την ιστορία για την αγάπη, τη φιλία, τα λάθη και τη ζωή μας μετά από αυτά, κάνουμε μια συζήτηση μαζί της και σας προσκαλούμε να την απολαύσετε!

Μετά από δύο bestsellers που αγαπήθηκαν από τους αναγνώστες, τι σας ενέπνευσε να γράψετε το «Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια»; Ήταν μια προσωπική εμπειρία της ζωής σας ή οι ιστορίες άλλων που σας ώθησαν να το γράψετε;

Είμαι πλέον 55, αλλά αισθάνομαι ακριβώς όπως όταν ήμουν 25, και δεν περιμένω να νιώθω διαφορετικά όταν φτάσω τα 75. Ωστόσο, όταν διαβάζω μυθιστορήματα ή βλέπω ταινίες που περιλαμβάνουν μεγαλύτερους σε ηλικία χαρακτήρες, συχνά αυτοί παρουσιάζονται στερεοτυπικά - άνθρωποι θλιμμένοι, ανήμποροι και άσχετοι με την τεχνολογία! Ήθελα να γράψω  μια ιστορία με μεγαλύτερους ανθρώπους που είναι υπέροχοι και διδάσκουν τις νεότερες γενιές πώς να ζουν τη ζωή, αντί για το αντίθετο! Επίσης, ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα κάνει τον κόσμο να γελάσει και να ξεχάσει για λίγο τον πραγματικό κόσμο, γιατί όλοι χρειαζόμαστε λίγη απόδραση πού και πού.

Πιστεύετε ότι αυτό το μυθιστόρημα θα μπορούσε να βοηθήσει στην οικοδόμηση μιας νέας αντίληψης για την ηλικία και τις ανθρώπινες σχέσεις;

Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ εδώ και έξι μήνες, και έχω λάβει τόσα πολλά μηνύματα από μεγαλύτερους αναγνώστες που δηλώνουν ενθουσιασμένοι επειδή βρήκαν χαρακτήρες σαν κι αυτούς, αλλά και από νεότερους που λένε ότι οι χαρακτήρες μου τους έκαναν να εκτιμήσουν περισσότερο τους μεγαλύτερους ανθρώπους στη ζωή τους. Το μυθιστόρημα, όμως, δεν αφορά μόνο μεγαλύτερους ανθρώπους. Καλύπτει όλο το φάσμα ηλικιών, από νήπια μέχρι εβδομηντάρηδες, που συνεργάζονται για να σώσουν το αγαπημένο τους κοινοτικό κέντρο. Ελπίζω ότι αυτό βοηθάει τον κόσμο να δει πόσο ισχυρές μπορούν να είναι οι σχέσεις ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές. Όταν συνδυάζουμε τα ταλέντα και τη σοφία μας, μπορούν να συμβούν υπέροχα πράγματα!

Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε την κωμωδία και τη συγκίνηση τόσο επιτυχώς;

Το πρώτο μου βιβλίο ήταν ένα memoir, The Sober Diaries, που καλύπτει τη χρονιά που σταμάτησα το αλκοόλ και διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Συχνά περιγράφεται ως μαύρη κωμωδία, γιατί χρησιμοποιώ το χιούμορ για να ξεπεράσω τις δύσκολες στιγμές. Το ίδιο κάνω και με τα μυθιστορήματά μου, γιατί πιστεύω ότι δεν μπορείς να έχεις φως χωρίς σκοτάδι, και το αντίστροφο. Μου αρέσει να οδηγώ τους αναγνώστες μου σε ένα συναισθηματικό τρενάκι, γιατί έτσι είναι η πραγματική ζωή... 

Ποιες είναι οι προκλήσεις όταν γράφετε για τόσο πολύπλοκους χαρακτήρες;

Μου είναι πολύ δύσκολο να σχεδιάζω λεπτομερώς τα μυθιστορήματά μου εκ των προτέρων, γιατί δεν μπορώ να ξέρω πώς θα νιώσουν, θα αντιδράσουν ή τι θα κάνουν οι χαρακτήρες μου, μέχρι να τους γνωρίσω πραγματικά - και δεν μπορώ να τους γνωρίσω μέχρι να αρχίσω να τους γράφω. Νιώθω λοιπόν ότι ξεκινάμε μαζί ένα ταξίδι, και μερικές φορές με εκπλήσσουν πραγματικά. Η πραγματική πρόκληση είναι να τους επιτρέψεις να εξελιχθούν και να αναπτυχθούν με τρόπους που δεν είχες προγραμματίσει ή προβλέψει, αλλά που τους κάνουν πιο ρεαλιστικούς και πολυδιάστατους. Έπειτα, η πρόκληση είναι να τους αποχαιρετήσεις! Στο τέλος, νιώθω ότι είναι οικογένειά μου, και είναι δύσκολο να τους αφήσω. 

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε γράφοντας αυτό το μυθιστόρημα;

Η δημιουργία του χαρακτήρα Ziggy με πειστικό τρόπο ήταν δύσκολη, γιατί είναι τόσο διαφορετικός από μένα. Είναι ένας δεκαοκτάχρονος ανύπαντρος πατέρας, που ζει σε μια πολύ υποβαθμισμένη περιοχή και εμπλέκεται με την τοπική συμμορία που διακινεί ναρκωτικά. Έπρεπε να κάνω πολλή έρευνα για την κουλτούρα των συμμοριών, ώστε να τον κάνω αυθεντικό. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να εξερευνήσω πώς ακόμη και καλοπροαίρετοι έφηβοι μπορούν να βρεθούν σε φοβερές καταστάσεις χωρίς δική τους ευθύνη. 

Πόσο πιστεύετε ότι η γραφή σας έχει αλλάξει από το πρώτο βιβλίο που γράψατε μέχρι σήμερα;

Πιστεύω ότι το στυλ γραφής μου είναι πάνω-κάτω το ίδιο, αλλά μου αρέσει να σκέφτομαι ότι έχω βελτιωθεί! Αυτό το τελευταίο βιβλίο είναι πιο κωμικό από τα δύο προηγούμενα, αλλά ελπίζω ότι τα βαθύτερα θέματα παραμένουν εξίσου δυνατά. 

Οι Έλληνες αναγνώστες έχουν αγκαλιάσει τα βιβλία σας, δεδομένης της επιτυχίας σας στη χώρα μας. Πώς αισθάνεστε που επισκέπτεστε την Ελλάδα και ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους Έλληνες αναγνώστες σας;

Το κύριο μήνυμα που έχω για τους Έλληνες αναγνώστες είναι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Επισκέπτομαι την Ελλάδα για διακοπές από παιδί, και είναι το μέρος που με κάνει ευτυχισμένη, οπότε το γεγονός ότι τα βιβλία μου αγαπιούνται εδώ είναι πολύ σημαντικό για μένα. Τα βιβλία δεν μπορούν να γίνουν επιτυχημένα χωρίς ανθρώπους που τα διαβάζουν, τα αξιολογούν και τα προτείνουν στους φίλους και την οικογένειά τους, οπότε κάθε επιτυχία μου την οφείλω ολοκληρωτικά σε εσάς.

Μην χάσετε την ευκαιρία να γνωρίσετε από κοντά την Clare Pooley και να ανακαλύψετε τη μοναδική της οπτική μέσα από το νέο της βιβλίο, «Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Η συγγραφέας θα βρίσκεται στην Αθήνα στις 4 Δεκεμβρίου, για την παρουσίαση του βιβλίου της, που θα πραγματοποιηθεί στο Public Café Συντάγματος, στον 5ο όροφο, στις 20:30. Μαζί της συζητά η δημοσιογράφος Ελιάνα Χρυσικοπούλου.

Η είσοδος είναι δωρεάν, με σειρά προτεραιότητας.