Η αυτο-συνέντευξη της Άριας Μπουμπάκη

H χορογράφος Άρια Μπουμπάκη δίνει μία μίνι αυτο-συνέντευξη για το πρότζεκτ dance meetings (piraeus version) του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Με έκδηλη την ανάγκη της να εκφράσει τις σκέψεις της, η χορογράφος παίρνει το ρόλο του δημοσιογράφου και ρωτάει τον συνεντευξιαζόμενο εαυτό της για όσα τον απασχολούν και τον οδηγούν να συνεχίσει την έρευνα των dance meetings. Απολαύστε την!

Τι είναι για εσάς το dance meetings (piraeus version);
Για αρχή το αντιμετώπισα σαν μια μεγάλη ευκαιρία να μοιραστώ με την πόλη στην οποία κατοικώ τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Αισθανόμουν αρκετά περίεργα που τόσα χρόνια δεν είχα καμία καλλιτεχνική τριβή με την πόλη την οποία περπατούσα καθημερινά. Τα dance meetings ήρθαν να συμπληρώσουν ένα ανεξερεύνητο κομμάτι της σχέσης μου με την πόλη στην οποία κοιμάμαι και ονειρεύομαι.

Γιατί επιλέξατε μία τέτοιου είδους φόρμα χορευτικής παράστασης; Εάν δεν κάνω λάθος, θα σας δούμε στον δημόσιο χώρο να χορεύετε-συναντάτε περαστικούς.
Αυτό που για εμένα είναι σημαντικό αυτή την περίοδο της δημιουργικής μου ζωής, είναι να δίνω σχήμα στις ερευνητικές μου διαδικασίες, σύμφωνα με τις υπάρχουσες δυνατότητες, επιθυμίες και ανάγκες. Ο χορός με ενδιαφέρει όχι μόνο μέσω της παραστατικής του μορφής, αλλά κυρίως μέσω της ικανότητάς του να ενώνει τους ανθρώπους, να δημιουργεί «κοινότητες» (το οποίο εν μέρει ήταν και η πρόθεση του προηγούμενου πρότζεκτ «162 dance meetings») και ταυτόχρονα να συνδέεται με την πνοή του κόσμου που μας περιβάλλει. Να έχει κοινωνικό χαρακτήρα, όχι με την έννοια μιας τέχνης που δείχνει το τρυφερό της πρόσωπο σε ευπαθείς ομάδες (και αυτό φυσικά), αλλά κυρίως στοχεύοντας στη δημιουργία μιας νέας χορευτικής φόρμας ή διαδικασίας ή περφόρμανς που δημιουργείται από το κοινωνικό σύνολο και που ζει και αναπτύσσεται μέσα σε αυτό.

Δε σας ενδιαφέρει να δείξετε την προσωπική σας δουλειά, με τη μορφή προσωπικών σας παραστάσεων; Αρκετοί είναι αυτοί που λένε ότι ένας νέος δημιουργός πρέπει πρώτα να κινείται σε ασφαλή μονοπάτια. 
Είναι ωραίο κι αυτό. Το έχω κάνει και το ευχαριστιέμαι κάθε φορά όλο και περισσότερο. Όμως, δημιουργώντας «φόρμες» σαν το dance meeting (piraeus version) προτείνω και δημιουργώ χώρους μοιράσματος, που προσκαλούν καλλιτέχνες, αλλά και ανθρώπους που καμία σχέση δεν έχουν με την τέχνη, να συμμετέχουν σε μια κοινή εμπειρία συλλογικής και προσωπικής αλλαγής. Και ομολογώ πως αυτό το βρίσκω πολύ πιο γοητευτικό, τολμηρό και ουσιώδες από το να παρουσιάζω συνεχώς προσωπικά μου έργα και μάλιστα σε μια πόλη τόσο καλλιτεχνικά ενεργή!

Τι άλλο θα θέλατε να μοιραστείτε με τον κόσμο;
Χμμμ... Για αρχή θα ήθελα να μοιραστώ πως κανένας καλλιτέχνης δεν οφείλει να γυρίζει σε άδεια ψυγεία προς χάριν παραστάσεων και κάτι λίγο πιο γλυκό, τη φράση της Eva Meyer-Keller, που λέει: «...actually it is the tenderness that is the revolution for me.»! Η τρυφερότητα λοιπόν ας είναι η επανάσταση...