Η Αλεξάνδρα Γκουντούλια μιλάει για το άλμπουμ της σε συνεργασία με τον Νίκο Ζούδιαρη

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το "Mascaron", η πρώτη προσωπική δουλειά της Αλεξάνδρας Γκουντούλια, μια συνάντηση της ερμηνεύτριας με τον Νίκο Ζούδιαρη. Είναι ένα άλμπουμ που επανασυστήνει το έντεχνο τραγούδι, με συνάμα σύγχρονες και κλασικές πινελιές, ανάμεσα σε έναν αναγνωρισμένο στιχουργό / συνθέτη και μια φρέσκια φωνή. Με αφορμή την κυκλοφορία, λοιπόν, η Αλεξάνδρα Γκουντούλια συστήνεται και μιλάει για το άλμπουμ...

Πες μου λίγα λόγια για σένα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σιάτιστα Κοζάνης σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Στα 18 μου βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη όπου και έμεινα για 7 χρόνια. Αποφοίτησα από το τμήμα φαρμακευτικής του ΑΠΘ και πριν δύο χρόνια περίπου μετακόμισα στην Αθήνα. Έχω μια γάτα, τη Σωσώ, την οποία λατρεύω. Μου αρέσει να φροντίζω τους ανθρώπους που αγαπώ. Λατρεύω τα βιβλία, την τέχνη από όπου κι αν προέρχεται και απολαμβάνω ιδιαίτερα να πίνω το ποτό μου στην κ. Λίτσα, στο αγαπημένο μου μπαρ στην πόλη, το Rue de Marseille. Μόλις κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός μου δίσκος σε μουσική και στίχους του αγαπημένου μου Νίκου Ζούδιαρη και πλέον μπορώ να συστήνομαι και επίσημα ως τραγουδίστρια!

Τι κάνει έναν νέο άνθρωπο σήμερα στην Ελλάδα να ασχολείται με τη μουσική;

Κάθε άνθρωπος φαντάζομαι πως βρίσκει τους δικούς του λόγους και ασχολείται με τη μουσική. Για μένα πάντως η μουσική είναι το καταφύγιο ανάμεσα στον πραγματικό και

φαντασιακό μου κόσμο. Είναι κάπως σαν να καταλαβαίνω τον κόσμο μαζί της αλλά ταυτόχρονα να φτιάχνω κι έναν άλλο στον οποίο να χωρώ ολοκληρωτικά, να

Ασχολείσαι με κάτι άλλο;

Επαγγελματικά όχι. Έχω αποφασίσει με μια ρομαντική χροιά να κυνηγήσω τα όνειρά μου, όπως λέμε, όσο επώδυνο κι εξουθενωτικό κι αν είναι αυτό το κυνήγι. Αλλά νομίζω πως το χρωστώ στην εαυτή μου να πάρω ένα τέτοιο ρίσκο.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Νίκο Ζούδιαρη;

Ήταν Ιανουάριος του 2022 όταν έλαβα ένα μήνυμα του στο οποίο με καλούσε να διερευνήσουμε την πιθανότητα να συνεργαστούμε πάνω σε κάποια τραγούδια που ετοίμαζε εκείνη την περίοδο. Μετέπειτα έμαθα πως με είχε τυχαία ανακαλύψει από ένα βίντεο στο youtube οπού τραγουδούσα ένα τραγούδι του, το ‘Μέτρησα’ και νομίζω πως κάτι τον κίνησε να με ψάξει, όπως και έκανε. Ευτυχώς θα πω εκ των υστέρων, καθώς ήταν ένα τεράστιο κίνητρο για μένα ώστε να πάρω αποφάσεις που ίσως δεν τολμούσα μέχρι εκείνη την στιγμή. Τελικά, όπως καταλαβαίνετε, αυτή η συνάντηση έχει αποφέρει έναν δίσκο και μια μοναδική σχέση αγάπης με έναν υπέροχο άνθρωπο όπως είναι ο Νίκος όπως και πολλούςανθρώπους που γνώρισα μέσω αυτής της συνεργασίας που είμαι σίγουρη πως θα με συντροφεύουν στη ζωή μου.

Όταν ένα τραγούδι δεν το έχεις γράψει εσύ, όπως στην προκειμένη περίπτωση, τι είναι αυτό που σε εμπνέει να το τραγουδήσεις και να το κάνεις δικό σου;

Αρχικά ο στίχος. Τι είναι αυτό που θα μεταφέρεις, αν το πιστεύεις αυτό που καλείσαι να μεταφέρεις, αν πραγματικά σε αφορούν τα κείμενα. Ο Νίκος, ευτυχώς, είναι ένας ποιητής. Τον θεωρώ εξαιρετικά εμπνευσμένο άνθρωπο. Εγώ ταυτίστηκα κατευθείαν με τα κείμενα του, με συγκινούν. Ο τρόπος που συνθέτει με συναρπάζει εξίσου. Έχει έναν πραγματικά μοναδικό, προσωπικό τρόπο να ταιριάζει τις νότες μεταξύ τους, όπως λέει, να φέρει την ιστορία στα αυτιά μας, να κουρδίζει τις καρδιές μας όπως μόνο εκείνος ξέρει. Οπότε το έργο που κλήθηκα να ερμηνεύσω το είχα αγαπήσει εξ αρχής. Παρόλη την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου βέβαια, κατέβαλα τεράστια προσπάθεια για να ερμηνεύσω αυτά τα τραγούδια. Πέρα από την απειρία μου, υπάρχει μια καλλιτεχνική ωριμότητα στα τραγούδια αυτά και εγώ έπρεπε να ψάξω πολύ την εαυτή μου για να σταθώ σε αυτό που απαιτούσε το έργο από μόνο του.

Πες μου λίγα λόγια για τους υπόλοιπους συντελεστές.

Αρχικά τίποτα δεν θα είχε γίνει χωρίς τον Γιάννη Οικονόμου που διατηρεί ένα υπέροχο, ζεστό studio στο Γκύζη, ονόματι Ηχοβρύχιο. Ο Γιάννης είναι υπεύθυνος για την εξαιρετική παραγωγή του ήχου. Τον ευχαριστώ για την υπομονή και την αγάπη. Επίσης τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς όλα αυτά τα ταλαντούχα πλάσματα που προσφέρανε την καλλιτεχνία τους μέσα στον δίσκο. Οι μουσικοί που παίξανε λοιπόν είναι οι: Αριστείδης Χατζησταύρου, Δημήτρης Τσεκούρας, Θάνος Μιχαηλίδης, Σταύρος Παργινός, Θάνος Γκιουλετζής, Κυριάκος Γκουβέντας, Νίκος Παραουλάκης, Ματί Παλαιολόγος, Ιφιγένεια Ιωάννου, Γιώργος Παχής, Αποστόλης Μπουρνιάς, Πέτρος Κασιμάτης, Στέφανος Φωτόπουλος. Τις υπέροχες μίξεις έκανε ο μοναδικός Ηλίας Λάκκας. Το mastering του δίσκου έγινε από τον εξαίρετο Γιάννη Ιωαννίδη. Η φωτογραφία του εξωφύλλου τραβήχτηκε από τον φακό του καλλιτέχνη φωτογράφου Άκη Χρήστου. Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο εμπνευσμένος Πέτρος Παράσχης. Είμαι πολύ τυχερή που το video clip για το “Σ’ ένα Καφέ” σκηνοθέτησε ο υπέρτατος Νίκος Σούλης με την υπέροχη ομάδα του: Διευθυντής Φωτογραφίας ο Χρήστος Καγκελάρης, Post Production ο Κανάρης Κωστόπουλος και το Body Painting υπογράφει η καταπληκτική Make up Artist Αγγελική Ράπτη. Πάντοτε θα ευχαριστώ την αγαπημένη μου Ντέννα Δημητρακοπούλου για την αγάπη και την υποστήριξη της.

Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερο! Πόσο ρόλο παίζει η εικόνα στο να έχει μια μουσική δουλειά πέραση στον κόσμο; Εσύ έχεις ακούσει ή αγοράσει κάποιο άλμπουμ λόγω του εξωφύλλου του ή λόγω ενός κλιπ;

Η εικόνα ούτως ή άλλως παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Στο “Mascaron” εμείς θεωρήσαμε την εικόνα του εξωφύλλου μέρος του έργου. Ήταν μια φωτογραφία που τράβηξε χωρίς να γνωρίζω ο Άκης (Χρήστου) καθώς έκανα το διάλειμμα μου στα γυρίσματα του video clip. Όταν μας την έδειξε είδαμε μια καταπληκτική φωτογραφία που αποτυπώνει μια αληθινή στιγμή, όπως και ο δίσκος μας άλλωστε. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει ακριβώς με την πέραση. Νομίζω πως έχει να κάνει με το αν αποτυπώνεται αισθητικά σε ένα εξώφυλλο αυτό που θα ακούσεις μετέπειτα. Όλα είναι μέρος του ίδιου έργου. Ίσως, με κάποιο τρόπο, αυτό να είναι ένα κίνητρο για να ακουστεί μια δουλειά. Κι εγώ πολλές φορές προιδεάζομαι από ένα εξώφυλλο ή ένα clip για ένα δίσκο κι αν μου τραβήξει με οποιοδήποτε τρόπο την προσοχή το εξώφυλλο ή το clip θα μπω στη διαδικασία να το ακούσω ή να το αγοράσω.

Ξεχωρίζεις ανθρώπους από τον χώρο της μουσικής σήμερα είτε από την Ελλάδα είτε εκτός;

Ναι φυσικά! Και στην ελληνική όπως και στην ξένη σκηνή υπάρχουν υπερταλαντούχα άτομα. Συνεχώς δημιουργούνται νέα πράγματα, με καινούργιες ιδέες, με καινούργια αισθητική αρκεί να έχεις τη διάθεση να ψάξεις και να τα ανακαλύψεις.

Τι ακούς αυτήν την περίοδο;

Αυτές τις μέρες που κυκλοφόρησε το πρώτο μου album έχω μια τάση να καταφεύγω στο άκουσμα δίσκων που αγαπώ. Κάτι σαν ιεροτελεστία, επιλέγω να ακούσω αγαπημένα μου βινύλια θέλοντας να ευχαριστήσω βαθιά μέσα μου καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες που με ενέπνευσαν και με εμπνέουν ακόμη. Σήμερα για παράδειγμα θα ακουστούν τα “Le pas du chat noir” του Annouar Brahem και “Strange Fruit” που ερμηνεύει η Billie Holiday

Είναι ενεργό το έντεχνο τραγούδι και ποια η γνώμη σου για αυτόν τον ορισμό;

Αν με τον ορισμό του “έντεχνου” αναφερόμαστε σε δημιουργίες που εστιάζουν προσεκτικά στην αισθητική των πραγμάτων, του λόγου, της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης, ναι θεωρώ πως είναι ενεργό. Αν και βρίσκω κάπως περιοριστικό την ανάγκη να κατατάσσουμε τους καλλιτέχνες, τις καλλιτέχνιδες και τις δημιουργίες τους σε συγκεκριμένα είδη. Κάθε δημιουργία είναι μοναδική, με τον προσωπικό κόσμο που φέρει το άτομο που δημιουργεί.

Μπορούν να επαναληφθούν οι παλιές ένδοξες ημέρες της ελληνικής μουσικής ή είναι μια αρκετά προγονολατρική ερώτηση αυτή;

Νομίζω πως είναι μια αρκετά προγονολατρική ερώτηση. Κάθε γενιά δημιουργών φέρει κάτι που έχει να πει. Άλλα ερεθίσματα, αλλές κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες, άλλα προσωπικά βιώματα. Δεν χρειάζεται συνεχώς να συγκρίνουμε την αξία τους.

Δίνει ο κόσμος την απαραίτητη προσοχή στην τέχνη σήμερα;

Δεν ξέρω τι σημαίνει απαραίτητη προσοχή. Φαντάζομαι πως το πόσο προσοχή δίνεις στην τέχνη εξαρτάται από το πόσο την χρειάζεσαι ή πόσο έχεις μάθει να την χρειάζεσαι.

Τι άλλο ετοιμάζεις;

Προς το παρόν μου φτάνει να απολαμβάνω ό,τι με πολλή προσπάθεια χτίζαμε.