Η Άλκηστις Πολυχρόνη και ο γυναικείος υπερηρωϊκός κόσμος της

Το debop.gr μίλησε με την ηθοποιό Άλκηστις Πολυχρόνη με αφορμή την παράσταση «Ου φονεύσεις της Άντζελας Μπρούσκου σχετικά με την έμφυλη διάσταση του θεάτρου, τον ευρύ ρόλο της Τέχνης και τη γυναίκα στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο.

Πείτε μας για την δική σας δημιουργική συνεισφορά στην παράσταση. Πως προέκυψε αυτή η συνάντηση με το project της Άντζελας Μπρούσκου;

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με την Άντζελα. Παρακολουθώ χρόνια την δουλειά της και την εκτιμώ πολύ σαν δημιουργό. Όταν γνωριστήκαμε ένιωσα ανακούφιση, γιατί είχα καιρό μα συναντήσω έναν καταξιωμένο άνθρωπο τόσο ταπεινό, με απίστευτο αυτοσαρκαστικο χιούμορ και γνώσεις. Την χαίρομαι πολύ αυτή την συνεργασία. Η συνεισφορά μου είναι η συμμετοχή μου. Είμαι εκεί, παρούσα, και προσπαθώ να κάνω κάθε στιγμή μεσα και έξω από την σκηνη και κάνω ότι μπορώ για να είναι το project όπως το θελουμε.

Ποιό υπήρξε δραματουργικά και προσωπικά το πιο δύσκολο σκέλος στον ρόλο που υποδύεσαι;

Δεν ασχοληθήκαμε  τόσο με ρόλους. Μεταφέρουμε στην σκηνη ντοκουμέντα, αληθινές ιστορίες. Δεν εξιστορούμε την ιστορία μιας γυναίκας, αλλά την καθημερινότητα όλων των θυληκοτήτων. Δεν είμαστε ρόλοι επι σκηνής . Είμαστε οι ιστορίες μας, οι ιστορίες διαφορετικών  γυναικών. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της συγκεκριμένης δουλειάς, η διαχείρηση αυτών των ντοκουμέντων. 

Αρχικό μας μέλημα ήταν να μην παρουσιάσουμε τα περιστατικά αυτά σαν μεμονωμένα, να μην κρατήσουνε ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε θύματα και θύτες. Καμία δικαιολογία, για κανένα περιστατικό. Οι γυναίκες αυτές πρέπει να δικαιωθούν.

Η παράσταση επιχειρεί να ανοίξει έναν δημόσιο διάλογο για την πιο ακραία μορφή σεξισμού, τη γυναικοκτονία. Πιστεύεις πως η Τέχνη κατορθώνει καθοριστικές μετατοπίσεις ή κινείται σε μακρύ χρόνο ως προς τις συνειδήσεις;

Νομίζω ότι ακολουθεί τα κοινωνικά κινήματα, είναι πάντα ένα βήμα πίσω, αλλά στο τελος τα εμπλουτίζει! Διάλογο ναι, εννοείται πως ανοίγει και έχει την δύναμη να αγγίξει τον κόσμο με ένα διαφορετικό τρόπο, αναδεικνύοντας  τα κακώς κείμενα χωρίς να τραυματίζει τις ψυχές μας. Αλλά θεωρώ πως οι μεγάλες αλλαγές γίνονται στον δρόμο. 

Γυναίκα καλλιτέχνης στο ελληνικό θέατρο. Ποιά ιδιαίτερη μορφή σεξισμού διαπιστώνεις 3 χρόνια μετά το ξέσπασμα του #ΜeToo;

Η γυναίκα καλλιτέχνης καλείται να είναι ένας μικρός υπεράνθρωπος. Να είναι όμορφη, αγέραστη, να έχει άριστες όπως συχνά αναφέρετε σε καλέσματα ακροάσεων, γνώσεις χορού, μουσικής, φωνητικής, μουσικού οργάνου, ακροβατικών.  Η γυναίκα καλλιτέχνης καλείται να είναι ευαίσθητη αλλά όχι πολύ, κλάμματα και συγκινήσεις είναι δείγματα αδυναμίας κ έλλειψης επαγγελματισμού, να είναι δυναμική αλλά με μέτρο γιατί μετά γίνεται αντιπαθής. 

Επίσης, καλείται να μην μένει έγκυος κατά την διάρκεια της σεζόν. Η γυναίκα καλλιτέχνης κατηγορείται ότι «δεν έχει χιούμορ αν και και θα έπρεπε»,  πρέπει διαρκώς να βάζει όρια και να μην ανέχεται χοντροκομμένα αστεία ή προσβλητικές συμπεριφορές.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας, πολλούς αγώνες να δώσουμε, συλλογικά και ατομικά.

Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σου καλλιτεχνικά;

Έχω όμορφα πρότζεκτ που δουλεύω με τους αγαπημένους  μαθητές μου στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και με τον σύντροφο και κ συνεργάτη μου Θανάση Κριτσάκη σκαρώνουνε διάφορα και διαφορετικά πράγματα  για την επόμενη χρονιά.

Διαβάστε περισσότερα για το «Ου φονεύσεις» ΕΔΩ.