Η Αμαλία Καβάλη στο deBόp για την παράσταση «Πόσο κοστίζει να ζεις;»

Σημεία αναφοράς της στο θέατρο οι παραστάσεις «Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη» και «Ορλάντο» - για τη δεύτερη μάλιστα έλαβε υποψηφιότητα για την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη -, ενώ τηλεοπτικά τη γνωρίσαμε ως Ουρανία στη σειρά «Άγριες Μέλισσες». Ο λόγος για την Αμαλία Καβάλη και η αφορμή αυτής της συνέντευξης η παράσταση «Πόσο κοστίζει να ζεις;», στην οποία πρωταγωνιστεί.

Μετά από αρκετό καιρό επιστρέφουμε στα θέατρα! Πώς βιώνετε ως καλλιτέχνης αυτή την επάνοδο; 

Το ότι άνοιξαν τα θέατρα μου φαίνεται μια υπέροχη γιορτή που έχει όμως μια ανοίκεια αίσθηση. Η καραντίνα είχε ναι μεν κάτι το τρομώδες αλλά είχε μια ηρεμία: ξέραμε τι κάναμε. Αφού ο πλανήτης σταμάτησε, ο καθένας μας πήρε το χρόνο του μέχρι να επιστρέψει στο πόστο του. Τώρα που άνοιξαν τα θέατρα είναι σαν κάτι να έχει κουνηθεί από τη θέση του, σαν να μην είναι όπως παλιά. Υπάρχει αυτή η μνήμη μιας μεγάλης ταχύτητας παραγωγής πριν κλείσουμε, που τώρα -που προσωπικά κάπως πρέπει να την αναπτύξω- μου φαίνεται ξένη. Η σχέση με τους θεατές, επίσης, φαίνεται ταυτόχρονα γνώριμη και ξένη, σαν να χρειάζεται λίγος χρόνος να αφουγκραστούμε ότι είμαστε μαζί ξανά πριν να αρχίσουμε. 

Στο έργο της Martyna Mayok τέσσερις άνθρωποι αναμετριούνται με τις αδυναμίες τους, εμφανείς και μη. Ποιες οι αντιθέσεις και ποια τα κοινά σημεία τους;

Όλοι τους αισθάνονται με κάποιον τρόπο αποκλεισμένοι από το σύνολο. Οι πιο καθαρές τους αντιθέσεις είναι η σωματική αρτιμέλεια ή μη, η οικονομική ευρωστία ή η φτώχεια, η επιθυμία για εγγύτητα ή για απόσταση. 

Με ποιο τρόπο θα μας συστήνατε την δική σας ηρωίδα στην παράσταση;

Συχνά τα άτομα με επίκτητη αναπηρία λένε "the disability will either make you or break you” (είτε θα σε βελτιώσει είτε θα σε διαλύσει σε ελεύθερη μετάφραση). Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο τετραπληγικός κωμικογράφος John Callahan που αντιλήφθηκε χρόνια μετά το ατύχημά του πως το πρόβλημα δεν ήταν η αναπηρία του αλλά η κατάθλιψη και ο αλκοολισμός που οδήγησαν και στην αναπηρία του. Έτσι και η Άνι, ενώ τη βλέπουμε στη φαινομενικά χειρότερη στιγμή της ζωής της, φτάνει στη διάρκεια του έργου ίσως στην καλύτερη στιγμή της. Κάτι που πιθανόν να μην συνέβαινε αν δεν είχε περάσει το ατύχημα.

Yποδύεστε μια τετραπληγική γυναίκα. Πώς διαχειριστήκατε ως ηθοποιός τον περιορισμό των εκφραστικών μέσων και στην προκειμένη περίπτωση την σωματική ακινησία; H έλλειψη αυτή αποτέλεσε για εσάς μία προσωπική πρόκληση;

Για άσκηση άρχισα να ακινητοποιούμαι σταδιακά στην καρέκλα μου για 5, 10, 15, 20 λεπτά, πράγμα το οποίο με έθλιβε, με εκνεύριζε, μου προκαλούσε ανησυχία. Σιγά-σιγά κάπως το ξεπέρασα και ίσα ίσα άρχισε να με οργανώνει καλύτερα ένα τόσο καθαρό εμπόδιο.  Ο φυσικοθεραπευτης Διονύσης Μηλιδάκης με βοήθησε να γίνω πιο συγκεκριμένη σε στοιχεία αυτής της αναπηρίας και τον ευχαριστώ θερμά.

Στα περισσότερα θεατρικά έργα παρακολουθούμε ότι οι ήρωες υποφέρουν από κάτι, είναι άνθρωποι με αδυναμίες, τις οποίες καλούνται οι ηθοποιοί να εκθέσουν επάνω στη σκηνή με σκοπό, ίσως, τη λύτρωση του ήρωά τους. Αντίστοιχα, o ηθοποιός μέσω του θεάτρου ή μέσω ενός ρόλου προσπαθεί να «φωτίσει» τις δικές του τρωτότητες ή να τις κρύψει; Τι πιστεύετε από την εμπειρία σας;

Δε ξέρω τι κινεί τον καθένα να γίνει ηθοποιός αλλά σίγουρα για να παίξει έναν ρόλο που υποφέρει από κάτι ή που έχει μια αδυναμία, πρέπει να την καταλάβει, να της αφήσει χώρο μέσα του. Ίσως αυτό να δρα ομοιοπαθητικά, ίσως όμως και επιβλαβώς. Προσωπικά, εντοπίζω στη δουλειά αδυναμίες που στρουθοκαμήλιζα απέναντί τους, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που έγινα ηθοποιός. Τροφοδοτεί όμως πολύ καλά τις επισκέψεις μου στην ψυχολόγο.

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη «αναπηρία» της εποχής μας;

Τη φτώχεια.

«Πόσο κοστίζει να ζεις;». Tι υποδηλώνει για εσάς αυτή η φράση; 

Για μένα η ζωή που με ενδιαφέρει να ζω προϋποθέτει άνοιγμα στην ευαλωτότητα και εμπιστοσύνη στην αφέλεια, να μπορείς να εκτεθείς συναισθηματικά με κίνδυνο να χτυπηθείς, να αγαπήσεις κάποιον γνωρίζοντας πως όσο πιο πολύ συνδεθείς τόσο περισσότερο θα πονέσει η αναπόφευκτη αποχώρηση,  κ.ο.κ  Οπότε ζω με περισσότερη ή λιγότερη γενναιότητα σε σχέση με τον πόνο που μπορώ να αντέξω σε μια δεδομένη στιγμή.

Ευχαριστούμε πολύ την Αμαλία Καβάλη για το χρόνο της και της ευχόμαστε κάθε επιτυχία!

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ