Η Άννα Λουϊζίδη για τις «Ψυχοκόρες» και όχι μόνο

Η ηθοποιός Άννα Λουϊζίδη καθήλωσε το τηλεοπτικό κοινό υποδυόμενη την ψυχοκόρη που πέφτει θύμα βιασμού από το αφεντικό της στην φερώνυμη σειρά του ΑΝΤ1. Η ίδια μίλησε στο debop.gr με αφορμή την πρεμιέρα του δεύτερου κύκλου της σειράς για την ηρωίδα της και το έμφυλο ζήτημα στο παρελθόν και το παρόν.

Συμμετέχεις σε μια πετυχημένη σειρά εποχής. Υπάρχει η μομφή ότι η μυθοπλασία κινείται προς την κατεύθυνση της τηλενοσταλγίας και της ωραιοποίησης του παρελθόντος.

Και το χθες και το σήμερα χρειάζεται στην τηλεόραση και δεν πρέπει μια εποχή, πολλώ δε μάλλον το παρελθόν, να μονοπωλεί τη μυθοπλασία. Ας έχουμε στο μυαλό μας πως όσοι λένε ναι η όχι σε μια πρόταση πορεύονται έχοντας ως βάση στο μυαλό τους μια προηγούμενη επιτυχία και την επανάληψή της. Νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια με τη προηγούμενη συνταγή επιτυχίας και φοβούνται το γεγονός ότι η Τέχνη χρειάζεται ρίσκο. Όταν γίνονται λοιπόν πολλές επιτυχίες εποχής όλο το εκκρεμές πάει από τη μια πλευρά.

Εσύ, είχες στο μυαλό σου τις «Άγριες Μέλισσες» και όλο αυτό το ρεύμα όταν είπες το ναι στις «Ψυχοκόρες»;

Όχι, διότι δεν παρακολουθούσα και τις «Άγριες Μέλισσες». Το σημαντικό για εμένα ήταν να βρεθώ σε μια δουλειά όπου μια καλή ιστορία θα περάσει στο κοινό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και εγώ με τη σειρά μου θα πάρω πράγματα από αυτό, δοκιμάζοντας τον εαυτό μου σε ένα άλλο μέσο από το θέατρο. Τελειώνοντας τη σχολή είχα και έχω ακόμη στο μυαλό μου την συνέχεια μιας εκπαίδευσης, ένα διαρκές μάθημα. Και καλώς ή κακώς αυτή μου την εκπαίδευση θα την δει ο κόσμος εκεί έξω. Αυτό ήταν που με ένοιαζε πρωτίστως, τι θα αποκομίσω από το εγχείρημα και πως θα σταθώ μέσα σε αυτό, όχι η επιτυχία ή η αναγνωρισιμότητα. Το να είμαι ένας καλός παραμυθάς είναι αυτό για το οποίο εκπαιδεύομαι. Για αυτό με ικανοποίησαν περισσότερο σχόλια του τύπου «πιάστηκε το στομάχι μου» όταν αναφέρονται στη σκηνή του βιασμού, παρά ένας καλός λόγος προς εμένα.

Τι σε έκανε να πεις το ναι στη συμμετοχή σου στη σειρά;

Ο χαρακτήρας της Φρόσως με ιντρίγκαρε από την πρώτη στιγμή. Μια γυναίκα σύμφωνη με όλα τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής, που συνθλίβεται από το περιβάλλον και τις συνθήκες που αυτό διαμορφώνει και αντί να περάσει στη φάση της αυτολύπησης αντεπιτίθεται, μάχεται οργίζεται και γίνεται αγρίμι για να διεκδικήσει την ανθρωπιά της. Είναι χαρακτηριστικό πως η ίδια η κινησιολογία της από εκεί που είναι κλειστή στην αρχή, έπειτα ανοίγει για να αποτυπώσει ακριβώς τον χώρο που διεκδικεί η ίδια στον κόσμο. Στην πορεία του χαρακτήρα η Φρόσω δεν περιμένει τον πρίγκιπα.

Η σκηνή του βιασμού τη Φρόσως προκάλεσε αίσθηση. Ποιο ήταν το πιο δύσκολο για σένα στη σκηνή του βιασμού;

Αυτή καθαυτή η σκηνή δεν ήταν ό,τι δυσκολότερο έκανα. Το πλέον δύσκολο ήταν να μπω στη διαδικασία του να παγώσω το σώμα μου, όπως στη σκηνή του βιασμού και να μπεις στο σώμα ενός ανθρώπου –της ηρωίδας εν προκειμένω- που αδυνατεί να διαχειριστεί τι συμβαίνει γύρω του. Το να ξεχάσω αυτά που ξέρω λοιπόν ως Άννα και να μπω σε έναν κόσμο παγερό και παραβιαστικό, αυτό ήταν το πιο δύσκολο στην εν λόγω σκηνή.

Σαν γυναίκα του σήμερα πόσο εύκολο είναι να κάνεις τη μετάβαση σε μια νοοτροπία άλλης εποχής ώστε να κάνεις δικό σου τον ρόλο;

Στην προσπάθεια να με «βάλω» στην εποχή και να συλλάβω τι σημαίνει γυναίκα της δεκαετίας του ’50 διάβασα ένα δοκίμιο για την άμισθη οικιακή εργασία στην Ελλάδα. Ας σκεφτούμε ότι μια γυναίκα της εποχής δεν μπορούσε να κάτσει ούτε σταυροπόδι διότι θεωρούνταν προκλητικό και ανδροπρεπές, τα γόνατα έπρεπε να είναι μονίμως ενωμένα για να «μην δίνεις δικαίωμα» κατά τα ήθη της εποχής. Επομένως το να προσαρμόσεις το σώμα σου το ίδιο στα μέτρα μιας γυναίκας που θεωρεί τον περιορισμό της σωστό ήταν μια πρόκληση. Επίσης ο θεσμός της υπηρέτριας ως δούλας είναι κάτι που απέχει από το βίωμά μας πολύ, κι αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να δουλέψω. Κυρίως όμως το ζήτημα ήταν για μένα να μην οργιστώ με τον χαρακτήρα σου. Να δικαιολογήσεις μια γυναίκα που χλευάζει την αδελφή της επειδή διαβάζει για παράδειγμα, να της δώσεις υπόσταση σε αυτή της την διάσταση που σήμερα καλώς δεν θεωρείται φυσιολογική για μια γυναίκα. Και σε κάνει όλη αυτή η διαδικασία ευγνώμων για τα όσα έχει κατακτήσει το σήμερα και μαχητική για όσα πρέπει να κατακτήσει το αύριο.

Είμαστε τρία χρόνια αφότου ήρθε στο προσκήνιο το κίνημα του #Metoo, όπου στο επίκεντρο τέθηκε ο χώρος του θεάτρου. Τι εικόνα έχεις από το πως είναι τα πράγματα σήμερα για τις γυναίκες στον χώρο σας;

Είναι καλό ότι υπάρχει ένας φόβος σε ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες  θα σκέφτονταν να προχωρήσουν σε παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές. Από εκεί και πέρα εγώ βγήκα από τη θεατρική σχολή το ’22 και έχω βρει μια κατάσταση μετά την κορύφωση του κινήματος και της όλης κουβέντας που άνοιξε έκτοτε. Από εκεί και πέρα απαιτείται συλλογική δράση, δεν μπορούμε να ζητάμε από τα θύματα να αναλάβουν μια ευθύνη δυσανάλογη της συνθήκης ούτε να απεκδυόμαστε την ευθύνη που έχουμε προς τους συνανθρώπους μας.

Φωτογραφίες:  Ιωάννης Κωνσταντινίδης