Η Δάφνη Αντωνιάδου βιωνεί τον χορό σαν τρισδιάστατη jazz

To deΒόp συνάντησε την χορεύτρια και χορογράφο Δάφνη Αντωνιάδου λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασής της «Dreams of Time», που έρχεται από τις 6 Δεκεμβρίου και για οκτώ Τετάρτες στο θέατρο Θησείον, και μίλησε μαζί της ειδικά και γενικά για τον χορό.

Πως ξεκίνησε ως ιδέα το «Dreams of Time» και ποιο είναι το concept της παράστασης;

Υπήρχε ήδη η καθαρή ιδέα ενός τριπτύχου που αφορά τις διαφορετικές οπτικές από τις οποίες μπορεί κανείς να παρατηρεί το ίδιο πράγμα. Οπότε κάπως έχεις το ίδιο γεγονός και το παρατηρείς από άλλη βάση, είτε από το διάστημα, είτε από πολύ κοντά είτε από το έδαφος, γεγονός που αλλάζει και την αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτή η σκέψη προέκυψε σε συνδυασμό με μια αισθητική και τεχνική που είχε χτιστεί από εμένα τα προηγούμενα χρόνια και αφορά το proximity, τι παράγεται ως ενέργεια μεταξύ των σωμάτων όταν καλύπτεται ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ τους. Η αναζήτηση των αιτιών γύρω από την αισθητηριακή συνθήκη αυτής της ενέργειας και των καταστάσεων που αυτή θέλει να εκφράσει η προχωρήσει μας έφεραν σε αυτό το concept, το οποίο στην πορεία μας έφεραν εμένα και τους συνεργάτες μου αντιμέτωπους με μύθους που σχετίζονται με την θηλυκότητα, τη γυνακεία κατάσταση, παράγοντας μια περιγραφή μεταξύ ενστίκτου, βίας και σεξουαλικότητας.

Περιγράφεις μια κατάσταση ανοικτή και ρευστή δημιουργικά από όσο καταλαβαίνω.

Όπως μου αρέσει να λέω περιπαικτικά, «πάω για ψάρεμα». Περιμένεις, κάτι έρχεται, πρέπει να το διαβάσεις και να είσαι παρατηρητής σε αυτό που συμβαίνει, να απλώνεις υπό μια έννοια τα δίχτυα σου και μετά συναντάς έναν μύθο, αρκετές φορές πανάρχαιο, που στην πορεία των πραγμάτων πρέπει να τον βοηθήσεις να λειτουργήσει.

Εσύ, υπήρχε κάποιος μύθος που συνάντησες σε αυτή την πορεία;

Η Χάθωρ, η αιγυπτιακή θεότητα είναι ένας τέτοιος μύθος που βρέθηκε μπροστά μου, αλλά και άλλες θεότητες που λατρεύονταν στους προακοικιακούς πολιτισμούς της Νότιας και Βόρειας Αμερικής ή στον πολιτισμό των Βίκινγκς. Όλες αυτές οι θεότητες μοιράζονταν το χαρακτηριστικό της βίας όπως η Χάθωρ έχει την ενδιαφέρουσα ιστορία της μετατροπής της από θεότητα ακραία βίαια σε θεότητα γονιμότητας και προσφοράς. Ειδικά το πως ο αρχαίος μύθος την διαμορφώνει υπό την επήρεια μπύρας από δολοφόνο σε ζωοδότρια του Νείλου, όλη αυτή η μετάβαση από τη βία στη γονιμότητα. Αυτή η μεταμόρφωση, το πέρασμα από το θάνατο στη σοφία της ζωής μας ενδιαφέρει πολύ.

Επομένως η διάταξη των σωμάτων σας επί σκηνής ακολουθεί αυτή τη διαδικασία κλιμάκωσης και μεταμόρφωσης αυτών των μύθων;

Επειδή είναι time-based το show υπάρχει πρώτο, δεύτερο και τρίτο μέρος. Στην αρχή τα μέρη ήταν πολύ χωριστά το ένα από το άλλο γιατί ήθελα πολύ να παίξω με το τι σημαίνει κινηματογραφικό cut στη σκηνή. Αυτό λειτούργησε εν μέρει και αποφασίσαμε αφού μεσολάβησε ένας χρόνος από την περυσινή μας πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά να αναπροσαρμόσουμε τη συνομιλία των τριών σκελών μεταξύ τους, καταθέτοντας ένα αποτέλεσμα πιο ενιαίο.

Υπάρχει κάτι που σε δυσκόλεψε πιο πολύ κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας;

Το πως θα φέρω όλους τους ανθρώπους του σχήματος στην κατάσταση εκείνη όπου θα λειτουργούν ως δημιουργικός στρατός. Υπάρχει από εκεί και πέρα ανησυχία για τη σχέση προσπάθειας και αποτελέσματος, αλλά με έναν τρόπο τα πράγματα έρχονται κι όταν ρέει ένας ρυθμός το νιώθεις, βγαίνει αυθόρμητα. Μπαίνεις σε μια διαδικασία, αντιλαμβάνεσαι πως μπαίνεις μέσα σε αυτήν, τι feedback παίρνεις από το σώμα σου αλλά το πιο απαιτητικό είναι το πως φέρνεις ανθρώπους που δεν δουλεύουν επί μακρόν μαζί σε ένα project. Ακόμη μια δυσκολία είναι πως ξεπερνάμε κάθε επίπεδο, πως από κάτι που θεωρούμε καλό πάμε σε κάτι καλύτερο. Και να πούμε στο τέλος όλου αυτού «φτάνει, καταλήξαμε, έχουμε πρεμιέρα σήμερα». Φυσικά μια παράσταση δεν σταματάει όσο είναι ζωντανή η υπόθεσή της, είναι ανοικτή σε δεύτερες σκέψεις και επαναδιατυπώσεις σε δεύτερο χρόνο.

Ποιο είναι το πιο ζόρικο πράγμα για κάποιον που κάνει χορό στην Ελλάδα σήμερα; Τι εμπόδια καλείται να ξεπεράσει;

Καθόλου και εξαιρετικά την ίδια στιγμή. Τις δυσκολίες τις ξέρουμε, δεν υπάρχει η σωστή αρωγή από την Πολιτεία στις πρωτοβουλίες μας, εκτός από μεμονωμένα πράγματα που στηρίζονται από μερικούς  οργανισμούς και το Υπουργείο. Αν πάρουμε ως παράδειγμα το εξωτερικό μια ευρωπαϊκή χώρα πχ όπως το Βέλγιο θα ήταν ευκολότερο για έναν καλλιτέχνη να κάνει έρευνα πάνω στο αντικείμενό μας σε σύγκριση με την Ελλάδα. Νιώθω ωστόσο την ανάγκη να διευκρινίσω πως αν μπεις σε μια διαδικασία εύκολου και δύσκολου θα χαθείς. Κι αυτό γιατί εξαρχής τίποτα δεν θεωρείται εύκολο, όλοι θα αναρωτηθούν «τι κάνεις» και κάτω από ποιες συνθήκες θες να ασχοληθείς με αυτό που διάλεξες.

Δεν πρέπει για μένα να κινείται ένας χορευτής κι ένας καλλιτέχνης με αυτόν τον τρόπο, αν σκέφτεται έτσι θα πρέπει να κάνεις κάτι άλλο, δεν θα αντέξεις δημιουργικά. Υπολογίζεις λοιπόν τις δυσκολίες αλλά κρατάς τον στόχο και φέρνεις δίπλα σου ανθρώπους να κάνουν τον ίδιο πράγμα με χαρά, που θα πουν στο τέλος της διαδρομής σας: «διαλυθήκαμε αλλά άξιζε».

Τι εντύπωση θα ήθελες να αποκομίσει το κοινό αφότου έχει βιωθεί το γεγονός της παράστασης;

Δεν μου αρέσει να υπάρχει από μέρους μου η ανάγκη κι η επιτακτικότητα στο ποια είναι η δέουσα ανάγνωση. Κάθε έργο έχει αρκετές αναγνώσεις και πολλά επίπεδα που σίγουρα οι περισσότεροι θα πούνε κάτι αλλά μου αρέσει ο καθένας να σκεφτεί και να ερμηνεύσει κάτι διαφορετικό. Με ενδιαφέρει να υπάρξει σύνδεση σε ένα δυναμικό επίπεδο, να αισθανθούν κάτι οι άνθρωπο που το είδαν κι ας μην κατάλαβαν τα πάντα. Όλη αυτή η διαδικασία μπορεί να εκκινήσει μια συζήτηση έστω και σε δεύτερο χρόνο για την τελική έκβαση της παράστασης και τι σημαίνει για τον καθένα πέρα από το τι έχουν προδιαγράψει κάποιοι με βάση τα δικά τους νοητικά, λογοτεχνικά ή αισθητηριακά εργαλεία. Μου αρέσουν να γίνονται πράγματα ανεκτά σε αναγνώσεις, να σου πει ο άλλος «ωραίο αυτό που είδα» ή «δεν μου άρεσε καθόλου» αλλά να βιώσει μια εμπειρία αισθητηριακή.

Έχουμε συχνά ως θεατές την εικόνα του χορού ως μια ροή, ως ένα πράγμα που κυλάει πιο αυτόματα και πρωτογενώς σε σχέση με τις άλλες μορφές τέχνης; Ισχύει και κατά πόσο;

Είναι πιο αυτόματα τα πράγματα στο χορό, δίχως να αναιρείται βέβαια ο παράγοντας της σκληρής δουλειάς που μεσολαβεί. Είναι το πιο όμορφο πράγμα να βρεθείς σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση αντίθεσης μεταξύ οργάνωσης και ελευθερίας, που μπορεί να σε πάει σε περιοχές που δεν φανταζόσουν. Είναι σαν μια τρισδιάστατη jazz, δομημένη και ακραία τεχνική αλλά και με μεγάλα περιθώρια ελευθερίας την ίδια ώρα.

Info:

«Dreams of Time»

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτες 6, 13, 20 και 27 Δεκεμβρίου 2023 και 6, 13, 20 και 27 Μαρτίου 2024

Ώρα Έναρξης: 21:30

Τιμές εισιτηρίων: Από 10 ευρώ

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Δάφνη Αντωνιάδου
Πρωταγωνιστούν: Ξένια Σταθούλη, Σοφία Μαρτίου
Άλλοι συντελεστές: Σύλληψη - Χορογραφία: Δάφνη Αντωνιάδου Πρωτότυπη μουσική: Constantine Skourlis, Stephan Richter Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαγγέλης Μούντριχας Σύμβουλος Φωτιστικού Σχεδιασμού και Σκηνογραφίας: Theresa Baumgartner Σχεδιασμός Σκηνικών Αντικειμένων: Βαγγέλης Ρήνας Σχεδιασμός Κοστουμιών: Χριστίνα Λαρδίκου Φωτογραφίες, βίντεο: Μυρτώ Γρηγορίου