Η Δήμητρα Νταντή μας μιλάει για το Vita Nova

Η μητέρα απουσιάζει αλλά ο χώρος είναι γεμάτος από αυτήν. 
Το έργο Vita Nova αφηγείται την επομένη μιας απώλειας, τα μεικτά συναισθήματα και τις σκέψεις που αναδύονται κατά την επίσκεψη στο οικογενειακό σπίτι του παρελθόντος. Ένας άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με τις διαφορετικές φωνές του, πολλαπλές νεαρές εκδοχές της μητέρας του αλλά και του ίδιου του εαυτού του, καθώς αναμετριέται με τα διαφορετικά στάδια του πένθους μέσα από έναν ακατάπαυστο εσωτερικό διάλογο. Ένα γράμμα περιμένει. Εκείνος παγώνει. 

Η μνήμη, τα ίχνη μιας περασμένης εποχής αλλά και η ανάγκη για μια νέα αρχή μπλέκονται σε μια σκηνική σύνθεση όπου ο λόγος, η κίνηση και η μουσική αποτυπώνουν τις αποχρώσεις μιας μετάβασης. Το βουβό συνδιαλέγεται με το ακατάπαυστα ομιλούν, η διακοπή με τη συνέχιση, ο θόρυβος με τη σιωπή.   

«Αν μπορέσουμε να αγγίξουμε αυτή τη σιωπή κι εκεί βγάλουμε ήχο; Αν μπορέσουμε να φτιάξουμε ήχο και σιωπή ταυτόχρονα; Τότε μπορεί να ανακαλέσουμε τη θλίψη μας. Τότε μπορεί να ξαναβρεθούμε».

Πώς πραγματεύεται το Vita Nova το ζήτημα του πένθους και της απώλειας;

Το έργο αφηγείται την επομένη μιας απώλειας, τα μεικτά συναισθήματα και τις σκέψεις που αναδύονται κατά την επίσκεψη στο οικογενειακό σπίτι του παρελθόντος. Ένας άνθρωπος (Νίκος Τουλιάτος) έρχεται αντιμέτωπος με τις διαφορετικές φωνές του (Κορίνα Κόκκαλη, Νταντή Δήμητρα, Αλίκη Στενού), τις πολλαπλές νεαρές εκδοχές της μητέρας του αλλά και του ίδιου του εαυτού του. Προσωπικά με συγκινεί αυτή η έννοια της «μετάβασης», το πέρασμα από μια δομημένη σε μια ασύντακτη πραγματικότητα. Πάντα κάτι αλλάζει , κάποιος φεύγει, κάτι χάνεται ή κάτι ξεκινά και έτσι πάντα υπάρχει ένα αίτημα αποχαιρετισμού. Συνήθως δεν το καλωσορίζουμε. Μάλλον το φοβόμαστε. Το συνδέουμε με το τέλος, με ένα είδος απώλειας. Όμως πέρα από την πρώτη αντίδρασή μας, ο αποχαιρετισμός μπορεί πέρα από φόβος να γίνει τελετουργία που κρύβει μέσα της μια μαγική δύναμη απελευθέρωσης ακόμα και για εκείνους τους αποχωρισμούς που δεν επιθυμήσαμε.

Από ποια στάδια περνάει ο κεντρικός ήρωας και πώς παρουσιάζεται αυτό κάθε φορά διαφορετικά;

Από τον θυμό, στην άρνηση, στη διαπραγμάτευση, στην κατάθλιψη και την αποδοχή ο σιωπηλός Νίκος Τουλιάτος περνάει με μη γραμμικό τρόπο από όλα τα στάδια του πένθους και σπάει μόνο με τα κρουστά του την σιωπή.

Ποιος είναι ο ρόλος που εσείς θα ερμηνεύσετε;

Σε αυτό το πρωτότυπο έργου της Αλίκης Στενού και του Simon Gleave, είμαστε όλεςοι νεαρές εκδοχές της μητέρας αλλά και του ίδιου του εαυτού του Νίκου Τουλιάτου, που περνάει από όλα τα στάδια του πένθους.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς σε αυτή την παράσταση;

Το πώς θα εκφράσεις κάτι που δεν εκφράζεται. Πως θα μιλήσεις για το πένθος που για τον καθένα έχει μία εντελώς προσωπική απόχρωση , όχι μόνο μέσω ενός κειμένου αλλά μέσα από την μουσική και την έντονη σωματικότητα, δημιούργοντας εικόνες και αποχρώσεις που απευθύνονται στην καρδιά και στις μνήμες των θεατών.

Στη συγκεκριμένη παράσταση αναφέρεται ότι η κίνηση και η μουσική αποτυπώνουν κάθε μετάβαση. Με ποιον τρόπο κατέστη αυτό δυνατό;

Το πρόσωπο που πενθείπαραμένει βουβό στη διάρκεια της παράστασης ενώ η κάθε μετάβαση του μέσα από τα σταδια του πένθους διοχετεύεται μέσα από την μουσική (κρουστά) που παίζει ζωντανά επί σκηνής και στις φωνές και την σωματικότητα των τριών γυναικών.

Με το τέλος της παράστασης επέρχεται κάποιου είδους κάθαρση;

Η κάθε μετάβαση, ο κάθε αποχαιρετισμόςμπορει να είναι μια πύλη για κάτι «άλλο», μια καινούργια αρχή, ένα νέο ξεκίνημα.

Με ποια συναισθήματα θεωρείτε ότι φεύγουν οι θεατές από την αίθουσα;

Θα ήθελα να φύγουν με ελπίδα και έχοντας ανακαλύψει κάτι καινούργιο για τον εαυτό τους.