Η Δήμητρα Κολοκυθά μας μιλάει για την παράσταση MACROKOSMOS

Ένα οκταώροφο κτίριο με σημείο αναφοράς ένα θυρωρείο. Τρεις διαφορετικές εκφάνσεις μιας ηρωίδας που αναζητά τη θέση της μέσα σε αυτό. Ένα κτίριο που αντιπροσωπεύει το γρανάζι του συστήματος: Ποιες είναι οι εμπειρίες μας από αυτόν τον κοινωνικό μηχανισμό; Πόσο διαρκεί η ανοχή μας στη διαφθορά και στην αδιαφορία; Που αποτυπώνονται τα ιδανικά μας και που ακριβώς τοποθετούνται οι ηθικοί μας φραγμοί;

Κάθε όροφος αποτελεί ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς. Σε κάθε όροφο υφίσταται ένας στροβιλισμός μεταξύ της πραγματικότητας του κτιρίου και της ίδιας της ηρωίδας. Η Τζάκι θα γίνει αυτό που βλέπει, θα μεταλλαχθεί σε αυτό που βιώνει και μέσα από την ίδια αυτήν απορρύθμιση, ίσως επιστρέψει στο κέντρο της. Ο Μακρόκοσμος είναι ένα έργο για τα σύνολα των μικρόκοσμών μας και για τη σχέση μας με τα πρότυπα που μας επιβάλλονται.

Αυτή είναι η παράσταση MACROKOSMOS και η  Δήμητρα Κολοκυθά μας μιλάει για αυτήν!

Απολαύστε την!

Ποια από τις διαφορετικές εκφάνσεις της κεντρικής ηρωίδας ερμηνεύετε στην παράσταση Macrokosmos;

Η Τζάκι η ηρωίδα μας ενσωματώνει σκέψεις, ιδέες, προβληματισμούς, αισθήσεις και μνήμες που θα μπορούσε να έχει οποιοσδήποτε άνθρωπος ανεξαρτήτου φύλου, χρόνου και χώρου, σε ένα ταξίδι προσωπικής εξερεύνησης μιας οντότητας μέσα σε πολλούς διαφορετικούς μικρόκοσμους. Μέσα στο έργο μεταπηδάμε από την μία της έκφανση σε μια άλλη και έπειτα μπορεί να επιστρέφουμε ξανά. Στη δική μου διαδρομή αναγνωρίζω την διάθεση της ηρωίδας να ανακαλύπτει και να διερευνά σαν παιδί με μια ματιά αθωότητας.

Ποιες είναι οι διαφορές και ποιες οι ομοιότητες της «έκφανσής» σας σε σχέση με τις άλλες δύο;

Υπάρχουν σίγουρα, αλλά στη σκηνή με την Λίνα Κομνηνού και την Μπέτυ Σαράντη μας βιώνω σαν σύνολο, σαν μια φωνή και ένα σώμα σε μια συνέχεια… Είμαστε διαφορετικές εκφάνσεις μιας σκέψης ενώ ταυτόχρονα βρισκόμαστε και οι τρεις μέσα στην ίδια σκέψη. Οι εκφάνσεις της κάθε μίας μεταβάλλονται από την στιγμή και την κατάσταση που βιώνει η ηρωίδα μας και υπάρχουν στιγμές συντονισμού και συμφωνίας και στιγμές που η ίδια σκέψη μπορεί να έχει μια άλλη κατεύθυνση, αλλά κοινό πυρήνα.

Τι βασανίζει περισσότερο την κεντρική ηρωίδα;

Η Αλεξάνδρα Τσόμπου έχει γράψει ένα κείμενο που παραμένει τόσο ανοιχτό και εμπεριέχει τον καθέναν μας γι’ αυτό πιστεύω ότι όποιος δει την παράσταση το διαβάζει μέσα από τα δικά του μάτια και μπορεί να αναγνωρίσει άλλα σημεία που απασχολούν την ηρωίδα αναλόγως με το τι απασχολεί τον καθέναν την στιγμή που το παρακολουθεί, ή μέσα από κάποιο προσωπικό βίωμα ή σκέψη. Αυτή είναι και η ομορφιά θεωρώ σε αυτό το έργο. Για εμένα η ηρωίδα ψάχνει πώς να υπάρχει χωρίς να υποφέρει από το εγώ της. Να μπορεί να συνυπάρχει χωρίς να προσποιείται κάποιον εαυτό της. Να αντιμετωπίζει το παρόν χωρίς φόβο. Να νιώθει εμπιστοσύνη για να μπορεί να βιώνει την πραγματικότητα και τον κόσμο γύρω της με τη δική της αλήθεια.

Τι είδους αλλαγές βιώνει η Τζάκι «από όροφο σε όροφο»;

Ο κάθε όροφος της «επιβάλλει» να βιώνει κάτι διαφορετικό. Ο κάθε όροφος έχει τους δικούς του κανόνες και όρια σε σχέση με το τι επιτρέπεται και τι όχι μεταξύ των ανθρώπων. Η Τζάκι βουτάει ολοκληρωτικά σε κάθε όροφο, ενεργοποιεί τις αντίστοιχες αισθήσεις και αφομοιώνει το περιβάλλον στο οποίο περιπλανάται, οπότε αλλάζει και η ίδια προς διάφορες κατευθύνσεις. Κυρίως είναι αλλαγές που έχουν να κάνουν με την κοινωνική μας ταυτότητα και το πώς αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας.

Κατά πόσο θα μπορούσαμε να ταυτίσουμε τη Τζάκι και τις εκφάνσεις της με το σύγχρονο άνθρωπο;

Η Τζάκι πιστεύω ταξιδεύει σε χαραμάδες του χρόνου είναι παρελθοντική και μελλοντική  για να

κατανοήσει ακριβώς τον σύγχρονο κόσμο στον οποίο ζει. Υπάρχει το στοιχείο της ασταμάτητης κίνησης του σώματος και του νου, ο συνεχής αγώνας  που δεν επιτρέπει να  αφουγκραστούμε τι μας συμβαίνει, να συνδεθούμε ουσιαστικά με το χώρο, με το σώμα μας και με τους άλλους. Αυτά τα κομμάτια υπάρχουν στο κείμενο αλλά και στην προσέγγιση της Περσεφόνης Παντοπούλου που σκηνοθετεί. Η αίσθηση του συγχρόνου ανθρώπου που κυνηγά  μια εικόνα που πρέπει να προβάλλει προς τα έξω και ξεχνά το τι τον μετακινεί, σαν να μην του δίνεται η ευκαιρία και ο χρόνος να ανακαλύψει τον οργανισμό του, τον μικρόκοσμό μέσα του.

Είναι η παράσταση Macrokosmos μια νύξη στο γρανάζι του συστήματος και πώς το επιτυγχάνει αυτό;

Είναι σίγουρα όχι όμως απαραίτητα ενός συγκεκριμένου αλλά πολλών διαφορετικών συστημάτων. Αυτή είναι η δική μου εντύπωση. Υπάρχει αυτό το καθρέφτισμα και η αλληλεπίδραση της Τζάκι που μεταφέρεται από ένα σύστημα σε κάποιο άλλο και όλα αυτά συνυπάρχουν και μαζί και η ίδια μέσα σε αυτά. Το κείμενο και η συγκεκριμένη σκηνοθεσία θεωρώ το επιτυγχάνει αυτό γιατί διαπραγματεύεται οικεία θέματα και καταστάσεις μέσα με μια ανοιχτή και σουρεαλιστική ματιά πάντα με χιούμορ, φωτίζοντας περισσότερο την συνεχή αναζήτηση της Τζάκι στην συγκεκριμένη περίπτωση, στο πως επιλέγει να υπάρχει μέσα στο εκάστοτε  σύστημα και πότε έχει πραγματικά ελευθερία της επιλογής και πότε ίσως και όχι, ψάχνοντας την δική της φωνή, την δική της θέση.

Πώς οι διαφορετικοί μικρόκοσμοι συνθέτουν εν τέλει έναν μακρόκοσμο;

Έχει να κάνει και με το πώς εστιάζεις, από πόσο κοντά κοιτάς, πως μετράς ή πόση απόσταση κρατάς. Η σύνθεση του δικού μας μακρόκοσμού δημιουργήθηκε με όλους να βρισκόμαστε σε αυτή την αναζήτηση, προσπαθώντας να παραμένουμε ανοιχτοί ως προς την διαδικασία, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που προκύπτουν και όσο πιο συνειδητοί σε σχέση με το αποτύπωμά μας, το σώμα και τις λέξεις.

Ευχαριστούμε θερμά τη Δήμητρα Κολοκυθά για την παραχώρηση της συνέντευξης.

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση είναι εδώ.