Η Δήμητρα Ταρούση αλείφει βούτυρο στις πληγές μας

Το debop.gr μίλησε με τη Δήμητρα Ταρούση,μια από τους δημιουργούς της θεατρικής «Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα» για την εθνοπατριαρχία, την έμφυλη βία και τις προκλήσεις του ελληνικού θεάτρου σήμερα.

Πως προέκυψε η ανάγκη του «Paradise» δημιουργικά και τι δημιουργικό σκοπό έχει;

Η κεντρική ιδέα αφορά μια καταγραφή, ίσως καλύτερα μια χαρτογράφηση ιστοριών, γύρω από το αίμα που πνίγει εδώ και αιώνες τις γυναίκες και τις θηλυκότητες. Πριν δύο χρόνια είχα έρθει σε επαφή με το «Αίμα της Αγάπης» τoυ Παντελή Μπουκάλα και πέρυσι βρεθήκαμε με τον Χάρη Φραγκούλη και τη Μαίρη Χρυσανθακοπούλου που ήμασταν μαζί στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, με τους οποίους υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση και ξεκινήσαμε μια έρευνα στο κομμάτι του αίματος και την σύνδεσή του με την έμφυλη βία. 

Η αρχική ιδέα ήταν δίκη μου καθώς και ένα βασικό κομμάτι της συγγραφής και της σύνθεσης, δεν θα μπορούσε όμως να ολοκληρωθεί αν δεν υπήρχαν οι ιστορίες της Μαίρης και του Χάρη που τόσο γενναιόδωρα μοιράστηκαν με την ομάδα! Καθώς και το σύνολο της επιμέλειας που το κάναμε μαζί!

Σε ό,τι αφορά τον σκοπό της παράστασης, ο στόχος μας είναι να λειτουργήσει σαν βούτυρο στις πληγέw μας, να μιλήσει για τα βάρη που κουβαλάμε από μικροί μέσα μας. Το πόσο βάρος κουβαλάει αυτό το «έτσι μας έμαθαν», αυτό το «πάππου προς πάππου» και πώς σχετίζεται με τις ανοιχτές μας πληγές. Πόσο αίμα κουβαλάνε τα τραγούδια που χορεύαμε στις σχολικές γιορτές και οι αφηγήσεις των γιαγιάδων μας και πώς αυτό το αίμα έχει ποτίσει την σύγχρονη ιστορία. Αυτά είναι κάποια από τα βασικά ερωτήματα που θέσαμε στον πυρήνα αυτής της παράστασης και αφηγούμαστε ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους μ’ έναν τρόπο συνειρμικό. Το μήνυμα που θα θέλαμε να περάσουμε είναι πως δεν θα πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για το θέμα των γυναικοκτονιών μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη δολοφονημένη. Να είμαστε παρόντες τόσο μέσα από την τέχνη όσο και στη δράση μας συλλογικά. 

Επομένως πιστεύεις πως η τέχνη αλλάζει τον κόσμο;

Απόλυτα. Κάθε φορά που βλέπουμε μια παράσταση ή ταινία και μας προκαλεί μικρές ή μεγάλες μετακινήσεις σε κάτι θετικό «γράφει» μέσα μας. Φυσικά δεν συμβαίνουν όλα ακαριαία αλλά αν κάτι κάνει αυτή η διαδικασία, του να δεις ένα έργο τέχνης από κοντά αυτό είναι να σε μετακινήσει προς το φως.

Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα του #ΜeToo πως βλέπεις τα πράγματα ως προς την έμφυλη ισότητα στο θέατρο; Καλύτερα ή χειρότερα σε σχέση με το σημείο εκκίνησης;

Είναι αρκετά καλύτερα τα πράγματα, παρότι η πατριαρχία είναι εδώ και ακόμη και όσοι ψάχνουμε το διαφορετικό και αμφισβητούμε τις νόρμες είμαστε εγκλωβισμένοι σε συμπεριφορές που φέρουν το στίγμα της. Αλλά σίγουρα αρχίζουμε και μοιραζόμαστε δημόσια κακοποιητικές συμπεριφορές και αυτό είναι σημαντικό, εκεί το #MeToo βοήθησε ενεργά, μαζί με το κομμάτι του σωματείου μας.

Οι καταγγελίες και ο έλεγχος του σωματείου ως απότοκο συλλογικής συνείδησης και δράσης, με αφορμή και τις υποθέσεις κακοποιήσεων -αλλά και τη συνθήκη του κορονοϊού- έχει αρχίσει να περιθωροιοποιεί ανθρώπους που έχουν κάνει αίσχη και ελπίζω τα επόμενα χρόνια να εκλείπουν από τον χώρο. Όπως κάθε αγώνας ωστόσο και ο αγώνας της έμφυλης ισότητας απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, είτε στη σκηνή, είτε κάτω από τη σκηνή. Και επαναλαμβάνω, συλλογική δράση, πέρα από την έμφυλη διάσταση και σε επίπεδο εργασιακής κακοποίησης. Είναι σημαντικό να υπάρχει κάποιος να απευθυνθείς, να βρεις στήριγμα στους συναδέλφους σου.

Και υπάρχει έχω την εντύπωση μια ασυμμετρία ως προς την ποσοτική διάσταση, κατά πόσον αφήνεται χώρος σε γυναίκες δημιουργούς.

Ασφαλώς. Οι γυναίκες σκηνοθέτριες για παράδειγμα είναι πολύ λιγότερες ακόμη, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μια προσπάθεια να αποκατασταθεί η ισορροπία.Και μια γυναίκα καλείται ακόμη και σήμερα να αποδείξει πράγματα, να αποδείξει πολύ περισσότερο από έναν άνδρα ότι αξίζει την παρουσία της στον χώρο, παρότι έχει περισσότερα εμπόδια, παρότι ο ηλικιακός παράγοντας και η μητρότητα της δημιουργούν εμπόδια με τον τρόπο που είναι δομημένη η δουλειά μας ως μέρος ενός ευρύτερου πατριαρχικού οικοδομήματος.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια σε ό,τι αφορά τον χώρο του θεάτρου;

Ελπίζω να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε την παράσταση και σε άλλα μέρη και θέατρα εκτός Αθηνών. Είναι μια παράσταση που φτιάχτηκε πραγματικά με πολλή δουλειά και αφοσίωση, όχι μόνο εμάς των τριών που είμαστε στη σκηνή, αλλά και των ανθρώπων που πίστεψαν στην ιδέα μας και μας βοήθησαν τόσο γενναιόδωρα. Γι’ αυτό και θα ήθελα να καταφέρει να τη δει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται. Πιστεύω πολύ στην αποκέντρωση και στη σπουδαιότητα του να φτάνει παντού το θέατρο, σαν ένα μέσο αντίστασης στην αγριότητα και το σκοτάδι.

Συντελεστές:

Θεατρική ομάδα: Deluders (Δήμητρα Ταρούση, Χαρίλαος Φραγκούλης, Μαίρη Χρυσανθακοπούλου)
Σύλληψη – σκηνοθεσία – δραματουργία: Deluders
Σκηνογραφία – ενδυματολογία: Ανδρέας Κάτσενος
Κίνηση: Μάρω Πέτλη
Σχεδιασμός αφίσας: Άννα Στριμενοπούλου
Φωτογραφίες – Video: Έλλη Ιατρού
Ερμηνεύουν: Δήμητρα Ταρούση, Χαρίλαος Φραγκούλης, Μαίρη Χρυσανθακοπούλου
Οργάνωση Παραγωγής: ΜΠΛΕ

Τοποθεσία:

Θέατρο Noūs, Τροίας 34, Αθήνα

 

Eισιτήρια:

Γενική είσοδος: 14€ | Μειωμένο: 10€ | Ατέλειες: 8€

Πληροφορίες / Κρατήσεις:

Τηλ.: 2108237333 | theatrenous-creativespace.com