Η Ειρήνη Φαναριώτη μιλάει στο deBόp!

Η Ειρήνη Φαναριώτη είναι ένα νέο, φωτεινό και ταλαντούχο πλάσμα, που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια στις θεατρικές σκηνές της πόλης μας. Κάθε φορά καλύτερη και ανανεωμένη, με φρέσκιες ιδέες και μια ομάδα με την οποία παρουσιάζουν όμορφες και ώριμες δουλειές. Έρχεται τώρα στο θέατρο του Νέου Κόσμου με την παράσταση «Το Κορίτσι του λύκου» και εμείς δε χάσαμε ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί της για αυτό. Απολαύστε την!

Καταρχάς θα θέλαμε να μας παρουσιάσεις το έργο. Το κείμενο κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας. Πώς ήρθες σε επαφή με το έργο και γιατί το επέλεξες με την ομάδα σου;

Το κείμενο είναι ένα γαλλικό μυθιστόρημα του Κριστιάν Μπομπέν, La folle allure, που σημαίνει: Η ξέφρενη πορεία. Μου το έδωσε ο φίλος μου, Δημήτρης Παπανικολάου. Πίστευε ότι μου ταιριάζει πολύ. Τον ευχαριστώ πολύ και τον ευγνωμωνώ πάντα.

Πως είναι να σκηνοθετείς τον εαυτό σου και μάλιστα σε μονόλογο;

Είναι περίεργη διαδικασία. Πολύ μοναχική όπως καταλαβαίνεις. Βιντεοσκοπούσα όλη τη διαδιακασία της πεντάωρης πρόβας και επέστρεφα σπίτι, την έβλεπα και έγραφα στο τετράδιο παρατηρήσεις για τον εαυτό μου. Αρκετά εσωστρεφής διαδικασία που για μια φορά είναι καλή, για δεύτερη νομίζω θα υπάρχει πρόβλημα...

Διαβάσαμε κάπου για το Μπομπέν το εξής: «μας δείχνει τον κόσμο όπως έχουμε ξεχάσει να τον βλέπουμε». Εσύ ποια ξεχασμένα κομμάτια του κόσμου ανακάλυψες μέσα από αυτό το έργο;

Τα δικαιώματα που έχουμε ως ανθρώπινες υπάρξεις, που όσο είμαστε παιδιά είναι αδιαμφισβήτητα και όταν μεγαλώνουμε τα ξεχνάμε τελείως και εγκλωβιζόμαστε στα πρέπει. Η ελαφρότητα, η ελευθερία, η χαρά.

Στο έργο του Κριστιάν Μπομπέν κανείς δεν καταλαβαίνει την ανάγκη της ηρωίδας να είναι ελεύθερη. Πόσο εύκολο ή δύσκολο θεωρείς ότι είναι να κυνηγάς τα όνειρά σου;

Αν ξέρεις πραγματικά ποια ειναι τα όνειρά σου είναι πολύ εύκολο να τα κυνηγήσεις. Αρκεί να είσαι σίγουρος ότι είναι δικά σου και ότι είναι αυτά. Να πατάς γερά στα πόδια σου και να έχεις στόχο και κανείς δε μπορεί να σε εμποδίσει σε τίποτα, όσο εσύ είσαι σίγουρος. Συνήθως οι άνθρωποι που λέμε πως μπαίνουν εμπόδιο στα όνειρά μας, βρίσκουν χώρο και μπαίνουν. Χώρο που εμείς αφήνουν ακάλυπτο γιατί εμείς δεν είμαστε σίγουροι γι’αυτό που θέλουμε.

Και εν τέλει τι κυνηγά η ηρωίδα; Ποια πορεία ακολουθεί προς την απόλυτη ελευθερία; Υπάρχει κάτι τέτοιο πιστεύεις (η απόλυτη ελευθερία) και αν ναι πως κατακτιέται;

Η ηρωίδα μας κυνηγά την απελευθέρωση από τα δεσμά του συναισθήματος. Συχνά η αίσθησή μας ότι έχουμε ένα πολύ έντονο συναίσθημα για ένα πρόσωπο ή μια κατάσταση ή μια ανάμνηση μας κρατάει κολλημένους στο έδαφος. Η ηρωίδα μας φτάνει σε κάποια συμπεράσματα για τη ζωή περνώντας μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα που της συμβαίνουν. Η ελευθερία κατακτιέται με την αποδοχή του εαυτού μας. Αγκαλιάζοντας τα στραβά μας και αναδεικνύοντας τα καλά μας. Η ζωή από μόνη της έχει απώλειες δε χρειάζεται να επιβαρύνουμε τους εαυτούς μας με το φόβο της κρίσης και της αυστηρότητας. «Το χάρισμα είναι να διασχίζεις όλους αυτούς τους θανάτους κρατώντας τη χαρά σου, την ευφυία σου και τη μαλακότητά σου».

Ο ρόλος που υποδύεσαι, η Λουσί, είναι σαν να έχει βγει από παραμύθι. Πόσο συχνά συναντάμε ανθρώπους σαν εκείνη στις μέρες μας;

Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι περιθωριοποιημένοι. Ο ρεαλισμός, ο άκρατος, έχει υπερισχύσει στην κοινωνία. Οπότε ένα άτομο σα τη Λουσί φαίνεται «ου του κόσμου τούτου». Υπάρχει ανάγκη για προσγείωση και για ομοιογενοποίηση, κανείς να μην προεξέχει. Πλέον ναι. Συναντώ ανθρώπους που είναι σαν τη Λουσί, έχω ανάγκη από το παραμύθι τους γιατί έχω φάει πολύ πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια και τι κατάλαβα; Τώρα που έχει καθαρίσει το μυαλό μου και το μάτι μου από μαυρίλα, θέλω να βλεπω μόνο φως -και ναι- σε μια σκοτεινή εποχή. Αλλά σ’ αυτή καλούμαι να ζήσω και να τη φωτίσω.

Το κορίτσι και ο λύκος. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός και αν ναι ποιος για αυτά τα 2 πρόσωπα του έργου; Πως το αντιλήφθηκες μιας και επιμελήθηκες μαζί με την ομάδα και τη μετάφραση;

Οι αντιθέσεις. Από τη μία η ανάγκη να ανήκουν κάπου, στην αγέλη και στην οικογένεια, για το λύκο και το κορίτσι αντίστοιχα, και από την άλλη η τάση για φυγή, για ελευθερία, για ανακάλυψη του πραγματικού εαυτού και την αναμέτρηση με τους κινδύνους που ενυπάρχουν σ’ αυτή τη φυγή.

Η κατάσταση γύρω μας κοινωνικά πόσες ομοιότητες και διαφορές έχει με την κατάσταση που αντιμετωπίζει η ηρωίδα;

Ξέρεις, κοινωνικά, τα πράγματα δεν αλλάζουν πολύ ακόμη κι αν νομίζουμε πως αλλάζουν. Γίνονται αγώνες επί αγώνων για διεκδίκηση πραγμάτων, όμως ο περιορισμός βρίσκεται μέσα μας και είναι δύσκολο να τον αποβάλλουμε. Εμείς τον φέρουμε ακόμη κι αν η κοινωνία μας λέει, σε κάποιες περιπτώσεις, εδώ τώρα μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις. Εμείς βάζουμε όρια και είναι πολλά και ψηλά. Πώς να τα (ξε)περάσεις;

Και τέλος σε ποιο σημείο της Αθήνας θα διάβαζες ένα απόσπασμα του έργου, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Η Αθήνα δυστυχώς δεν ταιριάζει με το έργο. Το έργο αυτό ταιριάζει στην επαρχία. Εκεί το διάβασα κι εκεί το μετέφρασα. Όλα τα γεγονότα διαδραματίζονται στην επαρχία της Γαλλίας εκτός από το κομμάτι του έρωτα. Που,ναι, αυτό θα το διάβαζα περπατώντας, άνοιξη, βράδυ στους δρόμους του Παγκρατίου, που  έχω ζήσει τα τελευταία 13 χρόνια της ζωής μου. «Είναι βράδυ. Είναι Τρίτη βράδυ, γύρω στα τέλη του Απρίλη. Ένα απέραντο γαλάζιο στον ουρανό, ένας ανοιξιάτικος αέρας είναι διάχυτος παντού, τα λουλούδια ετοιμάζονται να σκάσουν, ο Ρομάν δε με συνοδεύει. (...) Είμαι ερωτευμένη, τώρα καταλαβαίνω πως είναι να είσαι ερωτευμένος, δε μου το είχαν εξηγήσει πριν, ένας σύζυγος 7 χρόνων δε μπόρεσε να μου το διδάξει αυτό. Γαμώτο».

Ευχαριστούμε πολύ την Ειρήνη Φαναριώτη για το χρόνο και τη διάθεση! Της ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο νέο της ξεκίνημα.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Η συνέντευξη δόθηκε στις συντάκτριες Τέσσυ Καραμπίνη και Χρυσού Έφη.