Η Έλλη Τρίγγου μιλά στο deBόp για τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας

Η Έλλη Τρίγγου είναι ένα από τα it girls του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Απόφοιτος του Εθνικού θεάτρου (μόλις πριν δύο χρόνια αποφοίτησε από τη δραματική σχολή) έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Α.Παπαδημητρόπουλου "Suntan" και σε μία από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, το "Στέλλα κοιμήσου". Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας", υποδυόμενη μια άλλη Κασσάνδρα, από αυτή που ξέρουμε από τον αρχαίο μύθο. Εμείς ξεκλέψαμε λίγο από το χρόνο της για να μας μιλήσει για το έργο.

Μια παραλλαγή του μύθου είναι το έργο του Δ. Δημητριάδη. Η Κασσάνδρα τελικά ενδίδει στον έρωτα του Απόλλωνα. Κι από εκεί ξεκινάνε όλα;

''Εκεί ακριβώς άλλαξε ο κόσμος. Μόλις πέρασε η Κασσάνδρα από το δεν και το όχι, στο ναι''. Μέχρι να ακουστεί αυτή η φράση, η Κασσάνδρα μας εξομολογείται τον πόνο που βίωσε λόγω της άρνησης της να ενδώσει στον πόθο του Απόλλωνα, αλλά και στον δικό της πόθο. Από αυτή τη φράση και μετά, μας μεταφέρει λεπτομερώς τη μαγεία της ένωσης. Επιπλέον, παλεύει εναγωνίως να μας πείσει να απαλλαγούμε από κάθε είδους δεσμά που μας κρατούν μακριά από την προσωπική μας ολοκλήρωση. Η δική μου ανάγνωση στο έργο του Δημητριάδη, συμπεραίνει ότι όλα ξεκινούν τη στιγμή ακριβώς που θα αποφασίσουμε να ζήσουμε βουτηγμένοι στην απόλυτη αλήθεια μας. Αφού πρώτα της επιτρέψουμε να μας αποκαλυφθεί.

Η Κασσάνδρα επαναστατεί ενάντια στους ηθικούς φραγμούς που της απαγορεύουν τη χαρά του έρωτα και υπερασπίζεται ελεύθερα το ερωτικό της πάθος. Μήπως όμως και σήμερα που θεωρητικά έχουν ξεπεραστεί τέτοιου είδους προκαταλήψεις, μια γυναίκα που ακούει την καρδιά της είναι κατά τα κοινωνικά στερεότυπα επιπόλαιη;

Τα κοινωνικά στερεότυπα θα έπρεπε να διώκονται ποινικά. Ανήκουν σε άλλες εποχές και σε άλλους δείκτες νοημοσύνης. Αφορούν σε κάτι ''στέρεο'', άρα αμετακίνητο. Η ανθρωπότητα εξελίσσεται ραγδαία, είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι. Και αυτή η εξέλιξη θα συνεχιστεί. Κάθε γυναίκα όπως και κάθε άνθρωπος, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να κάνει αυτό ακριβώς που επιθυμεί με το σώμα και με τη ζωή της. 

''Όλοι είναι ένα τίποτα μέχρι να τους αγαπήσει κάποιος'' αναφέρει ο Tennessee Williams στο έργο του ''Τριαντάφυλλο στο στήθος''. Πιστεύεις ότι ταυτίζεται με τη συμπεριφορά της ηρωίδας σου;

Η Κασσάνδρα πριν ενωθεί με τον Απόλλωνα, δεν ζούσε. Νόμιζε πως ζούσε. Ήξερε τα πάντα αλλά δε γνώριζε τίποτα. Η ζωή δεν έχει την παραμικρή αξία αν δεν τη μοιραζόμαστε. Και το λέω αυτό από τη θέση του βαθιά μοναχικού ανθρώπου. Είμαστε προορισμένοι για να αγαπάμε και να μας αγαπούν και μέσα από την ενότητα να βελτιώνουμε το είδος μας. Φαντάσου τί τρομερό βραχυκύκλωμα δημιουργείται στο σύμπαν κάθε φορά που ο φόβος και τα παράγωγα του υπερισχύουν απέναντι στην αγάπη. Ύβρις.

Το πάθος από το οποίο εμφορείται η ηρωίδα την κάνει προάγγελο καλών. Κι όταν ολοκληρώσει τον κύκλο του ο έρωτας, τι γίνεται; Παύει να υπάρχει η ψευδαίσθηση του ωραίου;

Ο έρωτας είναι πολλά πράγματα. Είναι καυτός, είναι κόκκινος, περιπετειώδης, αιχμυρός, απόλυτος, διεγερτικός, αλλά δεν ξέρω αν είναι ωραίος. Είναι η πιo εθιστική ταλαιπωρία. Το ωραίο έρχεται μετά. Η αγάπη είναι ωραία. Οι σχέσεις είναι ζωντανοί οργανισμοί που έχουν δημιουργηθεί από εκείνους που τις αποτελούν. Οι ερωτευμένοι καταθέτουν κομμάτια του εαυτού τους ο ένας στον άλλο και ''γεννούν'' μια αυτούσια προσωπικότητα που περνάει στάδια εξέλιξης. Όσο πιο πολύ φροντίζει κανείς το δημιουργημά του, τόσο εκείνο θ' ανθίζει. Καμία ψευδαίσθηση, είναι καθαρά πρακτικό το ζήτημα.

 

''Όλα μετά το τέρμα αρχίζουν''. Ο έρωτας αποτελεί αρχή ή τέρμα στην μέχρι πρότινος ζωή μας; 

Οι βαθιές αλλαγές συντελούνται στον άνθρωπο όταν πονέσει πολύ ή όταν αγαπήσει και αγαπηθεί πολύ. Κάθε συνάντηση στη ζωή έρχεται να μας διδάξει κάτι. Ο έρωτας αποτελεί μια σπουδαία αφορμή για τον καθένα, να ξανασυστηθεί με τον εαυτό του, μέσα από τον άλλο. Οι ερωτευμένοι ''φοράμε'' στην αρχή τον καλύτερο εαυτό μας για να γίνουμε αποδεκτοί, σταδιακά αρχίζουν οι προκλήσεις για να δοκιμαστούν όρια και αντοχές, μέχρι να έρθει η στιγμή (αν έρθει) που θα σταθούμε πραγματικά ειλικρινείς, απέναντι στον εαυτό μας και στον άλλο, που λειτουργεί σαν καθρέφτης. Κάθε τέτοια διαδικασία, κάθε συνάντηση, είτε έχοντας ευδοκιμήσει, είτε όχι, αποτελεί αρχή και τέλος ενός από τα κομμάτια της προσωπικής διαδρομής του καθενός.

Αλήθεια, είναι δύσκολο τελικά είδος ο μονόλογος; Και η ποιητικότητα του κειμένου; Λειτούργησε ως αρωγός ή ως τροχοπέδη;

Η θεατρική μου εμπειρία δεν είναι μεγάλη, στο ''Στέλλα Κοιμήσου'' έπαιζα για τους συμπαίκτες μου και για μένα, για να γλεντήσουμε με την ιστορία μας. Φυσικά ήταν υπέροχα να νιώθουμε πως το κοινό ήταν μαζί μας αλλά πολύ συχνά έπιανα τον εαυτό μου να έχει ξεχάσει ότι μας παρακολουθούν κι άλλα μάτια. Το ξαναθυμόμουν στο τέλος. Τώρα με το μονόλογο, η αναγκαιότητα της επικοινωνίας με το κοινό παίρνει διαστάσεις ζωτικής σημασίας. Για την ακρίβεια είναι η μόνη ελπίδα. Αν δεν είναι μαζί σου το κοινό, είσαι ολομόναχος. Αν είναι μαζί σου, ο αέρας γίνεται πηχτός και σε αγκαλιάζει και αυτό είναι θείο δώρο. Είμαι ευγνώμων για αυτή την τεράστια πρόκληση. Με δυνάμωσε τρομερά. Η ποιητικότητα του κειμένου συναντήθηκε επιτυχώς με την ποιητικότητα που διακατέχει ολόκληρη την ύπαρξη του Θάνου Σαμαρά, ο οποίος είχε ήδη έτοιμη την παρτιτούρα μέσα στην καρδιά του και στη συνέχεια τη μετέδωσε στη δική μου καρδιά.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Από Οκτώβρη θα παίζουμε το ''Στέλλα Κοιμήσου'' για τρίτη χρονιά στο θέατρο ''Τζένη Καρέζη''. Τον ίδιο μήνα θα κάνουμε πρεμιέρα με  τον ''Ερωτευμένο Σαίξπηρ'' σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στον Ελληνικό Κόσμο.

Η συνέντευξη δόθηκε στις συντάκτριες Όλγα Μπιάγκη και Μαντώ Χαντζή. Ευχαριστούμε πολύ την Έλλη Τρίγγου για το χρόνο της.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ