Η Εύα Κοτανίδη μας μιλάει για την Dalida!

Από τις 27 μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου στην Αίθουσα διδασκαλίας Μουσικής βιβλιοθήκης, Σύλλογος «Οι φίλοι της μουσικής», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ανεβαίνει η «Dalida. Τραγουδώντας μέχρι το τέλος» (“En chantant jusqu’ au bout”): Μία μουσικο – θεατρική παράσταση για τη ζωή και τα τραγούδια της Dalida, μιας εμβληματικής γυναίκας που έγραψε ιστορία στη γαλλική αλλά και την παγκόσμια μουσική σκηνή!

Πρωταγωνίστρια η Εύα Κοτανίδη η οποία μας παραχώρησε την ακόλουθη συνέντευξη!

Απολαύστε την και κλείστε έγκαιρα τα εισιτήριά σας!

Τι σας γοήτευσε στην προσωπικότητα της Dalida ώστε να αποφασίσετε να μεταφέρετε τη ζωή της επί σκηνής;

Η Dalida ήταν μια μοναδική καλλιτέχνιδα, μια πανέμορφη γυναίκα, ένας παθιασμένος άνθρωπος, μια συγκλονιστική ερμηνεύτρια, από τις πιο δημοφιλής, επιτυχημένες και εμβληματικές τραγουδίστριες της εποχής της. Τα τραγούδια τηςτο ένα καλύτερο από το άλλο, έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Η ζωή της όμως ήταν ένας αγώνας ισορροπίας πάνω σε σχοινί, ανάμεσα στην επιτυχία και τη δυστυχία της προσωπικής της ζωής. Αυτή η ζωή έχει μεγάλο δραματουργικό ενδιαφέρον και θέλησα να μπω μέσα στον κόσμο της και να μιλήσω για αυτήν, για την πάλη της ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Μια πάλη που χαρακτηρίζει πολλούς καλλιτέχνες.

Πολλοί χαρακτηρίζουν την Dalida μια τραγική ηρωίδα εξαιτίας των ατυχιών που είχε στην προσωπική της ζωή. Ποια ήταν τελικά η Dalida;

Η Dalida έπαιρνε τις ατυχίες της αγκαλιά και έβγαινε και τραγουδούσε. Υπέφερε αλλά επιβίωνε και μοιραζόταν το πόνο της με το κοινό μέσα από τα τραγούδια της. Προσπαθούσε, όπως ανέφερα και πριν, να ισορροπήσει ανάμεσα στη δημόσια εικόνα της, αυτή που ανήκε στο κοινό, και την εικόνα της στον καθρέφτη. Δεν τα κατάφερνε. Η μια εικόνα με την άλλη ήταν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η απόλυτη ντίβα, η απόλυτα επιτυχημένη γυναίκα στην καριέρα της ήταν συγχρόνως μόνη. Ήθελε οικογένεια αλλά δεν κατάφερε να κάνει, ήταν δυστυχισμένη στην προσωπική της ζωή, θεωρούσε τον εαυτό της αποτυχημένη σε αυτόν τον τομέα. Δε μπορούσε να το αποδεχτεί. Τη βασάνιζε αέναα αυτό. Η μόνη στιγμή που ήταν ευτυχισμένη ήταν πάνω στη σκηνή.

*με τη σκηνοθέτη Νεκταρία Γιαννουδάκη

Για εσάς τι σημαίνει σκοτάδι και τι φως;

Το σκοτάδι είναι ο φόβος. Το φως είναι η αγάπη. Αυτό είναι το δίπολο που ορίζει την ανθρωπότητα. Όσο ο φόβος δίνει τη θέση του στην αγάπη, την ευγνωμοσύνη, τη χαρά, το σκοτάδι, η αγωνία, η μοναξιά σβήνουν σιγά σιγά και σε πλημυρίζουν η ζεστασιά και το φως.

Η Dalida πριν γίνει τραγουδίστρια ήταν ηθοποιός και μάλιστα είχε συμμετάσχει σε διάφορες κινηματογραφικές ταινίες. Κι εσείς όμως εκτός της υποκριτικής ασχολείστε συστηματικά με το τραγούδι. Πώς προέκυψε αυτή η ενασχόληση;

Τραγουδούσα πάντα σαν ηθοποιός, έκανα μαθήματα τραγουδιού συστηματικά, πάντα μου άρεσε. Όμως κάποια στιγμή πριν από κάποια χρόνια, ένας πολύ ταλαντούχος κιθαρίστας έψαχνε μια τραγουδίστρια που να μπορεί να τραγουδήσει στα γαλλικά. Με πρότεινε ένας φίλος γιατί είμαι μισή Γαλλίδα και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ξεκίνησα να τραγουδάω gypsy swing με τους Hot Club De Grece. Και αργότερα έφτιαξα το δικό μου σχήμα, τους Eva and the apples.

Ποια είναι τα κοινά στοιχεία με αυτή τη γυναίκα και ποιες οι διαφορές σας;

Κοινά μας σημεία θα έλεγα ότι είναι ο συνδυασμός της υποκριτικής και του τραγουδιού, προσέγγιζε και ερμήνευε τα τραγούδια σαν ηθοποιός του τραγουδιού, όπως έλεγε κι η ίδια. Επίσης η αγάπη για τη Γαλλία. Θα μπορούσε να είχε πάει στην Ιταλία να κάνει καριέρα μιας και ήταν Ιταλίδα, όμως επέλεξε να πάει να δοκιμάσει την τύχη της στο Παρίσι. Και φυσικά το πάθος της και η αγάπη της για τη δουλειά. Δινόταν απόλυτα σε αυτό που έκανε και αποτελεί παράδειγμα για μένα.

Η  Dalida γνώρισε την επιτυχία πάρα πολύ νέα, πριν προλάβει να ανακαλύψει τον εαυτό της και έτσι χάθηκε μέσα στην περσόνα της και έχασε την ταυτότητά της. Αυτή είναι η βασική μας διαφορά. Εγώ ξέρω ποια είμαι και δεν είναι τόσο εύκολο να με χάσω. Έχω βρει μια ισορροπία μέσα μου κι αυτό με βοηθά πολύ και στη δουλειά αλλά και στη ζωή μου ευρύτερα.

Έχετε γράψει η ίδια το κείμενο της παράστασης. Πόσο εύκολη διαδικασία είναι η συλλογή στοιχείων για τη σύνθεση μιας βιογραφίας και πώς αυτά τα στοιχεία γίνονται εν τέλει θεατρικό κείμενο;

Όταν είναι να γράψεις κάτι για ένα υπαρκτό πρόσωπο θέλει πολύ έρευνα και για να συγκεντρώσεις τις πληροφορίες και να συνθέσεις το puzzle της ζωής του αλλά και για να εισχωρήσεις στην ψυχοσύνθεση του. Το τελικό αποτέλεσμα πάντα έχει να κάνει με την προσωπική σου οπτική και τον τρόπο που επιλέγεις να εξιστορήσεις τα γεγονότα. Τι σε αφορά κι εσένα ως καλλιτέχνη να πεις για αυτό τον άνθρωπο ώστε να βγεις να τον «ενσαρκώσεις» επί σκηνής. Θέλει κουβέντα, μελέτη, σκέψη.

Είδα όλες τις δικές της συνεντεύξεις αλλά και του αδερφού της, διάβασα πολύ για αυτήν, πήγα στον τάφο της στο Παρίσι, πήγα και στήθηκα έξω από το σπίτι της, ξανάκουσα όλα τα τραγούδια της, συζήτησα με τον Παναγιώτη Φύτρα, τον δημοσιογράφο που έχει μελετήσει τη ζωή της όσο κανείς. Με βοήθησε πολύ και η Ευσταθία. Έγραψε κι εκείνη κάποια σημεία για τη τα οποία ενσωματώθηκαν στο κείμενο και, κάπως έτσι, έφτασε στην τελική του μορφή.

Μετά από δύο χρόνια καλλιτεχνικής αποχής δεδομένων των υγειονομικών συνθηκών, επανήλθατε δυναμικά στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Πώς νιώθετε για αυτή την επάνοδο; Θεωρείτε ότι το κοινό έχει επηρεαστεί από τις υπάρχουσες συνθήκες/απαγορεύσεις;

Αισθάνομαι δημιουργική και ευτυχής που μπορώ επιτέλους να κάνω τη δουλειά μου. Φτάσαμε σε σημείο να συζητούμε για το αυτονόητο. Ήταν μια πολύ δύσκολη και αρκετά χρήσιμη περίοδος, από πολλές απόψεις. Σίγουρα ο κόσμος έχει επηρεαστεί. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Όμως χρειάζεται να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Με πολύ προσοχή φυσικά, αλλά να συνεχίσουμε. Και να νικήσουμε το φόβο που έχει φέρει ο ιός στη ζωή μας.

«Τραγουδώντας μέχρι το τέλος» είναι ο τίτλος της παράστασης. Θα επιλέγατε να ζήσετε τραγουδώντας μέχρι το τέλος;

Για τη Dalida η σκηνή και τα τραγούδια ήταν το σπίτι της. Ένιωθε τόσο οικεία μέσα σε αυτή τη συνθήκη που προσκάλεσε, με αυτό το τραγούδι,  το θάνατο να τη βρει εκεί. Πάνω στη σκηνή. Τα πράγματα βέβαια τελικά δεν έγιναν ακριβώς έτσι.

Για μένα, το «τραγουδώντας μέχρι το τέλος» έχει το νόημα του να ζεις μες στο τραγούδι μέχρι τις τελευταίες σου στιγμές. Τι πιο ωραίο από αυτό; Αυτό σημαίνει να ζεις μέσα στη χαρά και να φύγεις μέσα στη χαρά. Δε μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο!

Ποια είναι τα προσεχή σας σχέδια;

Να ξεκουραστώ! Να φύγω για λίγο, να πάω μια εκδρομή… Και μετά, αν όλα πάνε καλά, να συνεχίσω με την παράσταση και να την ταξιδέψω.

Ευχαριστούμε πολύ την Εύα Κοτανίδη για την παραχώρηση της συνέντευξης και ευχόμαστε κάθε τύχη στην παράσταση!

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση είναι εδώ

Φωτογραφίες: Patroklos Skafidas

*Στην φωτογραφιά εξωφύλλου η Εύα Κοτανίδη είναι με τον Παντελή Μπενετάτο που τη συνοδεύει στο πιάνο