Η Ιφιγένεια Θεοχαρίδη για τον κόσμο της λαίδης Μάκβεθ

Η «Λαίδη Μάκβεθ» του Δημήτρη Αθανίτη, μια πρωτότυπη εκδοχή από το αριστούργημα του Σαίξπηρ «Μάκβεθ», μετά από συνεχή sold out τον Απρίλιο και τον Μάιο της φετινής χρονιάς, συνεχίζει από 13 Νοεμβρίου και πάλι στο Θέατρο Βαφείο. Η πρωταγωνίστρια, Ιφιγένεια Θεοχαρίδη μίλησε στο debop.gr για την παράσταση, τον ρόλο της και τις προεκτάσεις που αυτός κρύβει.

Πως προέκυψε η πρόταση για τη Λαίδη Μάκβεθ και η συμμετοχή σου στην παράσταση;

Την ιδέα την είχε ο σκηνοθέτης και συγγραφέας της παράστασης Δημήτρης Αθανίτης, ο οποίος ήθελε να ανεβάσει τη Λαίδη Μάκβεθ ως μια πρωτότυπη διασκευή πάνω στον κλασικό, σαιξπηρικό Μάκβεθ, χρησιμοποιώντας τον λόγο του Σαίξπηρ και εμβαθύνοντας στα δύο βασικά πρόσωπα.

Ακολούθησε η οντισιόν, και όταν πια έγινε η επιλογή ο Δημήτρης Αθανίτης μας εξήγησε πως ένα από τα κριτήρια της επιλογής δύο νέων προσώπων ήταν η έμφαση στην δική του ανάγνωση, που θέλει να εστιάσει στην αγνότητα ακριβώς των δύο ηρώων, οι οποίοι αυτοκαταστρέφονται υπό το βάρος των πραγμάτων και το υπέρμετρο πάθος τους για εξουσία.

Αγνά με τι τρόπο;

Ο Δ. Αθανίτης παραπέμπει σε ένα σημείο στο έργο όπου η Λαίδη Μάκβεθ λέει: «Είμαστε μεγάλοι αλλά δεν έχουμε την ηλικία του κακού». Φράση που αποδίδει την πεποίθηση της ηρωΐδας ότι δεν έχουν κάνει τόσο κακό, ότι υπάρχει κάποια αίσθηση αθωότητας ακόμη. Ο Δημήτρης [σ.σ. Αθανίτης] είδε κάτι σε μένα στο οποίο κλήθηκα να ανταποκριθώ και το αποτέλεσμα ήταν εκτός των άλλων να ανακαλύψω κομμάτια του εαυτού μου ερμηνευτικά που δεν ήξερα ότι διέθετα. Κλήθηκα να έρθω σε επαφή με μια γυναίκα σαν τη Λαίδη Μάκβεθ, χειραφετημένη αλλά και χειριστική, απόλυτα προσηλωμένη στον στόχο της αλλά και με τις ίδιες απαιτήσεις από τον άνδρα δίπλα της. Όλο αυτό το ψυχολογικό πλέγμα ενός πλάσματος που προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω στον άλλον και θέλει να του φορέσει ένα συγκεκριμένο κοστούμι, δικό της, έχει μια πτυχή ματαίωσης και ματαιοδοξίας βαθιά ανθρώπινη.

Δεν είναι υπό μια έννοια η Λαίδη Μάκβεθ το αντικαθρέφτισμα της πατριαρχικής σχέσης της εποχής;

Ασφαλώς, γιατί μέσα σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον διεκδικεί έναν ρόλο μέσω του άντρα της για την ίδια. Ξέρει ότι μπορεί να χειριστεί τον Μάκβεθ και πραγματώνει τις φιλοδοξίες της δια μέσου αυτού, αφού δεν υπάρχει άλλος δρόμος για αυτήν και κάθε άλλη γυναίκα στην εποχή της. Από την άλλη πλευρά υπάρχει μια αντίφαση με το χρονικό πλαίσιο του έργου, η Λαίδη είναι μια γυναίκα χειραφετημένη και σε μεγάλο βαθμό, δεν μπορεί παρά να σε γοητεύσει αυτή η διάσταση, όπως και το πως εντάσσει τον ερωτισμό της στην εκπλήρωση του στόχου της. Επίσης μιλάμε για έναν από τους πλέον διεκδικητικούς χαρακτήρες της παγκόσμιας δραματουργίας, η ίδια προετοιμάζει τα πράγματα, δεν περιμένει, διαβεβαιώνει ότι «όλα θα πάνε καλά» γιατί είναι η κινητήρια δύναμη που σπρώχνει τις εξελίξεις ανά πάσα στιγμή. Αυτός ο συνδυασμός προσιδιάζει σε φυσικό φαινόμενο, δεν μπορεί παρά να σε συγκινήσει.

Μίλησες για έμπνευση. Είναι η Λαίδη Μάκβεθ ένα μοντέλο ξεπερασμένο με τους όρους της σημερινής εποχής για τις γυναίκες;

Θεωρητικά ναι, διότι θα έπρεπε να μπορούν οι γυναίκες να μιλήσουν τη γλώσσα της διεκδίκησης από μόνες τους, στη δική τους γλώσσα. Κι όμως, στην παράσταση βλέπω γυναίκες που ταυτίζονται με τη στιγμή της έκρηξης της λαίδης προς τον Μάκβεθ, όταν τον κατηγορεί για την αναποφασιστικότητά του και τη δειλία του, και στο τέλος με βρίσκουν για να μου εκμυστηρευτούν ότι αναγνωρίζουν κομμάτια της ζωής τους στην συμπεριφορά της ηρωΐδας. Ίσως γιατί πέρα από το ζήτημα της εξουσίας ο Μάκβεθ μπορεί να διαβαστεί ως μια αφήγηση ματαιωμένων προσδοκιών και ερωτικής ματαίωσης, φυσικά μέσα στο δοσμένο πλαίσιο της έμφυλης καταπίεσης, και στο πιο ασφυκτικό τότε και στο σήμερα.

Είσαι και ψυχολόγος εκτός από ηθοποιός. Η πρώτη σου ιδιότητα σε έχει βοηθήσει στη δεύτερη θεωρείς γενικά αλλά και ειδικά με τον ρόλο της ηρωϊδας;

Είναι δύο αλληλένδετα πράγματα για μένα αφενός και αφετέρου αμφότερα έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο. Όταν παίρνω έναν ρόλο τον αναλύω και με τις δυο ιδιότητες. Με το που παραλαμβάνω έναν ρόλο στα χέρια μου αναζητώ την διαταραχή που τόσο απλόχερα προσφέρει το θέατρο γιατί επικεντρώνει σε ακραίες καταστάσεις και συνθήκες υπερβολής. Η τέχνη λειτουργεί με όρους ψυχοπαθολογίας πιο έντονα από τη ζωή, επομένως όταν βρίσκω αυτά τα στοιχεία με βοηθούν στην εκφορά ή και στον τονισμό του λόγου ακόμη ώστε να αναδείξω τα στοιχεία που επιθυμώ. Ως προς τον ρόλο μου, το να έρθεις σε επαφή με έναν χαρακτήρα ναρκισσιστή και κοινωνιοπαθή όπως η λαίδη, μόνο γόνιμο το θεωρώ και σε επίπεδο εμπλουτισμού της δραματουργικής μου γκάμας και σε ότι αφορά την βαθύτερη διείσδυση στον ψυχικό μας κόσμο.

Info:

Λαίδη Μάκβεθ, Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής Κωνσταντινουπόλεως και Αγ. Όρους 16, μετρό Κεραμεικός.

κάθε Δευτέρα 9.00 μμ, Κρατήσεις 210-36 24 894 τηλ. θεάτρου, 210-34 25 637

Συντελεστές:
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Μουσική - σκηνικά- κοστούμια: Δημήτρης Αθανίτης
Φωτογραφίες: Τούλα Ακρίβου

Παίζουν: Ιφιγένεια Θεοχαρίδη, Γιώργος Λουράκης