Η Καλλιόπη Γερακιανάκη μας μιλάει για την παράσταση «ΔΙΨΑ»

«Μια σταγόνα, μονάχα μια σταγόνα…Το νερό από τη δίψα μαθαίνεται».

Πώς θα ήταν αν, αντί να ανοίγουμε τη βρύση, χρειαζόταν να έχουμε «φίλο τον καιρό» και να διανύουμε μίλια με μια βάρκα για να μπορέσουμε να πιούμε λίγες γουλιές νερό; Πώς θα ήταν αν διατηρούσαμε μια τόσο στενή σχέση με τη φύση και τη γη που το άνθισμά της να είναι και δικό μας, που η δίψα της να είναι και δική μας;

Η Δίψα της ομάδας Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project είναι μια μουσικοχορευτική παράσταση για την οδύσσεια της μεταφοράς του νερού σε μια αποκομμένη νησιωτική κοινότητα. Mια αλληγορία πάνω στην εξέλιξη της σχέσης μας με το πόσιμο νερό: από το νερό ως πολύτιμο αγαθό στο νερό ως αυτονόητο (;) καταναλωτικό προϊόν.

Η  Καλλιόπη Γερακιανάκη μας μιλάει για παράσταση, τη σημασία του νερού και πολλά άλλα ενδιαφέροντα!

Πείτε μας λίγα λόγια για τη «Δίψα»; Πώς θα την χαρακτηρίζατε;

Η «Δίψα» ως αίσθηση αλλά και ως παράσταση είναι έντονη, πότε ηχηρή και πότε αθόρυβη, πάντα αεικίνητη, καμιά φορά πονηρή, αλλά απόλυτα ειλικρινής.

Η παράσταση έχει ως κεντρικό θέμα το νερό και τη δυσκολία εύρεσής του. Πώς αγγίζει ένα τόσο ευαίσθητο και ταυτόχρονα καίριο θέμα;

Με ειλικρίνεια. Πρόκειται αλήθεια για ένα ευαίσθητο και τρυφερό θέμα, που είναι αρκετά άγνωστο σε εμάς. Παίρνεις ποτήρι, ανοίγεις βρύση, έχεις νερό. Πας στο περίπτερο, δίνεις 50 λεπτά, έχεις νερό. Η εύρεση νερού για τους περισσότερους από εμάς, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση πρόβλημα ή έναν «αγώνα», όπως στην περίπτωση του βαρκάρη, του ήρωα της παράστασης μας. Με την ομάδα Όχι παίζουμε/Urban Dig Project σταθήκαμε αρκετά στις σχέσεις μας με το νερό. Μέσα από τις συζητήσεις μας και την έρευνα, προέκυψαν αρκετά ερωτήματα, υλικά και ποιότητες που εντάχθηκαν αρμονικά στην παράσταση.

Τι καλείτε μια ερμηνεύτρια να εκτελέσει στη συγκεκριμένη παράσταση που συνδυάζει χορό και μουσική;

Μέσω της ΔΙΨΑΣ ήρθαμε όλοι οι συντελεστές σε αναμέτρηση με το οικείο και τον ρεαλισμό. Σε μια αναμέτρηση με τη σύγχρονη σχέση που έχουμε με το νερό και τη συμφιλίωση μας με την απομάκρυνση από τη φύση. Αυτή την οικειότητα «εκτελούμε» και «πολεμάμε» σε κάθε παράσταση, σε μια προσπάθεια να απομακρυνθούμε από τη δική μας μηχανική και «μεταλλική» επαφή με το νερό και να πλησιάσουμε αυτή την αγνή και φυσική σχέση του βαρκάρη με τη φύση. Δεν θα μπούμε δυστυχώς (;) σε μια βάρκα σήμερα για να φέρουμε νερό στο σπίτι μας, ωστόσο πλησιάζουμε -όσο μπορούμε- το θέμα και την αίσθηση της δίψας με ρυθμούς, με πάθος, με ψυχεδέλεια, με φώτα και με μια «ροκ» ευγνωμοσύνη.

Τι ήταν αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτό το εγχείρημα;

Η προσπάθεια να προσεγγίσουμε σωματικά την αίσθηση της δίψας ήταν για όλους μια φοβερή πρόκληση. Σαν ηθοποιοί και performers συχνά μας ζητάται να «πλησιάσουμε» κάτι «άγνωστο». Η δίψα σαν βίωμα, δεν είναι κάτι που με είχε «βασανίσει» ποτέ, σε ένα τόσο βιολογικά επικίνδυνο βαθμό -όπως τον ήρωα μας-, ούτε η εύρεση νερού φυσικά.  Αν και στην αρχή μπήκα στις πρόβες με μια αυτοπεποίθηση (ή σύγχρονη αλαζονεία μήπως;) απέναντι σε αυτό το θέμα, βρέθηκα -προς έκπληξη μου- να εξερευνώ και πάλι, το τι είναι δίψα, τη σχέση μου με το νερό αλλά και τη φύση γενικότερα.

Σε ποιο βαθμό μπορέσατε να ταυτιστείτε με τους ρόλους που ερμηνεύετε;

Είναι λιγάκι αστείο να μιλήσω για ταύτιση, μιας και οι ρόλοι σε αυτό το έργο είναι τα στοιχεία της φύσης με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ο βαρκάρης. Εγώ συγκεκριμένα ερμηνεύω τη Θάλασσα, τον Ήλιο και -λίγο- τη Γη. Στοιχεία που αν και έχουν τρομερά διαφορετικές ποιότητες και τρόπους επαφής με τον ήρωα, συμφωνούν και θέλουν όλα -με τον τρόπο τους- το ίδιο πράγμα. Να κινήσουν, παρακινήσουν, μετακινήσουν, ή συγκινήσουν, τον βαρκάρη. Αυτό είναι κάτι που με «κινεί» και εμένα προσωπικά. Η αλλαγή. Η μετατόπιση. Να δώσω απάντηση στην ερώτηση του Ήλιου «τι θα κάνεις;». Να προχωράμε.

Η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο για την εν λόγω παράσταση. Πώς συνδυάστηκε η κίνηση και ο χορός με τους ήχους του τρεχούμενου νερού;

Σε αυτή την παράσταση διερευνούμε μια ακραία συνθήκη. Αυτή της απόλυτης ανάγκης για νερό και επιβίωση. Νομίζω πως όλη η ομάδα μπήκε στις πρόβες με φοβερό τσαμπουκά, με εμπιστοσύνη στην ομάδα, στο ένστικτο, το σώμα και τη φωνή. Παρέα με την Ειρήνη Αλεξίου -η οποία μας καθοδήγησε κινησιολογικά- αφεθήκαμε πολύ στις αισθήσεις μας και πως αντιδρούν τα δικά μας σώματα στα ηχοτοπία του Ludwig Berger αλλά και τη σπουδαία μουσική του Θάνου Κοσμίδη.

Οπότε -δανειζόμενη και μια φράση του ρόλου μου (κείμενο της Παναγιώτας Πανταζής)- απαντώ πως σε αυτή την παράσταση, μουσική, κίνηση, ήχος, λόγος «γίνονται ένα, σκάβουν το ένα το άλλο».

Με ποιο τρόπο τέτοιου είδους παραστάσεις μπορούν να ευαισθητοποιήσουν και να προβληματίσουν το κοινό;

Ίσως με εμπιστοσύνη. Ακούμε και λέμε πολλές φορές «άκου τη φύση, αυτή ξέρει» ή «άκου το σώμα σου, αυτό ξέρει». Η ΔΙΨΑ είναι μια παράσταση με πυρήνα το ένστικτο και κατασκευασμένη με αισθήσεις και διαισθήσεις των συντελεστών της. Οπότε ίσως, το κοινό θα ήταν καλό να φέρει μαζί του -πέρα από το μπουκαλάκι νερό του- το ένστικτο του και τους αισθητήρες του και όχι τη λογική. Να εμπιστευτεί την ψευδαίσθηση του θεάτρου. Να αφεθεί και να βυθιστεί. Χωρίς αντίσταση.

Η ηθοποιός και μουσικός Καλλιόπη Γερακιανάκη κατάγεται από την Ιεράπετρα Κρήτης και τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών και πήρε δίπλωμα μονωδίας από το ωδείο Ορφείο Αθηνών. Έχει λάβει μαθήματα μουσικής τεχνολογίας και ηχοληψίας στο ΤΗΕΜΑ tudio στη Θεσσαλονίκη και από το 2020 αναπτύσσει το προσωπικό της με το όνομα CAIIIOPE. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες θεατρικές και μουσικές παραστάσεις και συναυλίες. Τα τελευταία χρόνια έχει συνεργαστεί με την ομάδα , τη διεθνή δραματική σχολή , την ομάδα ΟΧΙ ΠΑΙΖΟΥΜΕ/αλλά και με μουσικούς όπως Ehohroma, Anna Vs June.

 

 

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση βρίσκονται εδώ