Η Μάνια Παπαδημητρίου μιλάει στο deBόp για τη «Γυάλα»

Η Μάνια Παπαδημητρίου πρωταγωνιστεί στη «Γυάλα», της Τζένης Δάγλα σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη και έχουμε την απεριόριστη τιμή και χαρά να τη φιλοξενούμε στο debop.gr. Διαβάστε τη!

Ο συμβολισμός της Λούση μέσα στη γυάλα και της Λούση μέσα στο σπίτι, πώς εκφράζεται στην παράσταση; Είναι αυτό που κατανοούμε, δηλαδή ο εγκλωβισμός της πρωταγωνίστριας;

Η Λούση ζούσε μέσα στη γυάλα της μέχρι την έναρξη του έργου. Μέχρι τη στιγμή του «ΜΠΑΜ», όπως το ονομάζει η ίδια. Αυτό το «μπαμ», ο χωρισμός από τον αγαπημένο της και κυρίως η αυτοκτονία ενός γείτονα, ταράζει τόσο την ύπαρξή της που όλα αλλάζουν.

Οι ιστορίες της Λούση είναι καθημερινές ιστορίες που μπορεί να βιώσει ο καθένας/η καθεμιά που ζει στην Αθήνα;  Τι πραγματεύεται το έργο;

Η Λούση είναι ένα καθημερινό πρόσωπο. Σε όλους μας έχει συμβεί, η τουλάχιστον στους περισσότερους τώρα πια, να συναντήσουμε ένα «μπαμ». Η κρίση μάς έχει δώσει ατυχώς ουκ ολίγες τέτοιες εμπειρίες. Η Λούση είναι κατά κάποιον τρόπο η πιο αθώα πλευρά του εαυτού μας. Η πρώτη φορά που συναντήσαμε αυτό το «μπαμ» που λέει η συγγραφέας.  Η πρώτη φορά που συναντήσαμε τη σύγκρουση ανάμεσα στο προσωπικό και το κοινωνικό.

Ποια είναι η ιδιαιτερότητα του έργου;

Το έργο έχει τη δομή μιας αφύπνισης. Ενδιαφέρον είναι το πως αυτό, σκέψη με τη σκέψη πραγματοποιείται από τη συγγραφέα μέσα στο έργο. Η σκέψη της Λούση τρέχει από την προσωπική της ιστορία στην ιστορία του γείτονα που αυτοκτόνησε και είναι πιο σημαντική. Όμως ο καθένας δεν μπορεί να τα ξεχάσει τα δικά του μόνο και μόνο επειδή γύρω του συμβαίνουν πιο σημαντικά πράγματα. Η προσωπική του ιστορία συνυπάρχει με την ιστορία των πιο σημαντικών μέχρι να μπορέσει να βάλει στη ζυγαριά το ουσιώδες και το μη ουσιώδες και -αν η ψυχή του τού το επιτρέψει- να προχωρήσει. Αυτό θέλει χρόνο. Όμως η πραγματικότητα τρέχει με εικόνες ολοένα και πιο ζοφερές και δύσκολες. Το ζήτημα είναι να μπορείς να συντονιστείς.

Πώς διαχειριστήκατε εσείς αυτόν τον μονόλογο και τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο έργο ώστε να το ερμηνεύσετε;

Στη «ΓΥΑΛΑ» με κέντρισε ακριβώς αυτό το πέταγμα της σκέψης από το ένα στο άλλο, από το προσωπικό στο κοινωνικό, από το γενικό στο ειδικό και πάλι πίσω.

Ποιο κομμάτι από το κείμενο θα θέλατε να διαβάσετε δυνατά, σε ποιο σημείο της πόλης και γιατί;

Αν ήταν να διαβάσω ένα κομμάτι μέσα στην πόλη, θα διάλεγα αυτό που λέει: «Κάτω απ’ ό,τι σκέφτομαι ο κρότος, κάτω από τις σκέψεις μου ο κρότος, απ’ ό,τι κάνω ο κρότος από κάτω. Ηχώ ολόκληρη το θάνατο ενός άλλου». Και θα διάλεγα την πλατεία Βάθης για να το πω. Ναι, την πλατεία Βάθης.

Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τη Μάνια Παπαδημητρίου και ευχόμαστε κάθε επιτυχία.