Η Μαρία Μπαλούτσου στον κόσμο του «No(m)sferatu»

Η Μαρία Μπαλούτσου μίλησε στο debop.gr με αφορμή την συμμετοχή της στην παράσταση «Nomsferatu» για το Κακό, τον μεγάλο Άλλο που συμβολίζει ο βαμπιρικός κόσμος και την ανάγκη της να βρίσκεται στη θεατρική σκηνή. 

Ξεκινώντας με κάτι τετριμμένο και βαρετό έρχομαι να ρωτήσω ποια συνθήκη σε οδήγησε στο Nomsferatu.

Με τη συγκεκριμένη ομάδα συνεργαζόμαστε για δεύτερη φορά και με τον Γιάννη Οικονομίδη [σ.σ. Johnny O.] τρίτη, επομένως υπήρχε μια σταθερά σχέση. Και επιπλέον υπήρχε μια καλλιτεχνική και προσωπική γνωριμία με τον Johnny ήδη από το 2006, μέσα από συγγενικές θεατρικές ομάδες που γνωρίζονταν η μια με την άλλη. Μετά τον covid μου πρότεινε να δουλέψουμε μαζί και κάπως έτσι κολλήσαμε και φτάσαμε στο σήμερα και το Nomsferatu.

Στο ίδιο το έργο και στον χαρακτήρα που υποδύεσαι υπήρξε κάτι να σου κεντρίσει την προσοχή περισσότερο;

Όταν μου είπε ο Γιάννης ότι θα υποδυόμουν έναν ανδρικό ρόλο, το να κάνω έναν τέτοιο ρόλο, κόντρα στη συνηθισμένη μου παρουσία σε σχέση με τις υπόλοιπες παραστάσεις του Johnny αλλά και γενικότερα ήταν ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον στοίχημα. Όπως ενδιαφέρον είναι ότι αυτός ο χαρακτήρας ανακαλύπτεις στην πορεία ότι είναι επί της ουσίας άφυλος, θα μπορούσε να είναι άντρας ή γυναίκα με την ίδια ευκολία.

Το βιογραφικό σου περιλαμβάνει πέρα από τις κλασικές σπουδές θέατρο σκιών, ακροβασία και αυτοσχεδιαστικές μεθόδους. Πόσο σε βοήθησαν αυτά τα στοιχεία στο εγχείρημα του Nomsferatu;

Στη σωματική δουλειά σε ένα πρώτο επίπεδο. Το είδος του θεάτρου εξάλλου που σκηνοθετεί ο Γιάννης και ακολουθούμε οι υπόλοιποι είναι εμπνευσμένο από τον βωβό κινηματογράφο, δηλαδή slaptick κωμωδία, δεν γίνεται να μην είσαι σωματικά δραστήριος αν θες να υπηρετήσεις αυτή την οπτική. Oπότε, ναι βοήθησε αυτή η εμπειρία μου όχι γιατί σε επίπεδο κίνησης ο ρόλος μου είναι τόσο απαιτητικός, όσο γιατί πρέπει να μάθεις να τοποθετείς όλο το σώμα σου χωρίς παράλληλα να εκφράζεσαι λεκτικά επί σκηνής. 

Ήταν μάλιστα τολμώ να πω ο τρόπος έκφρασης τον οποίο προσπάθησε να μας εμφυσήσει ο Γιάννης μου έβαλε δύσκολα, γιατί εγώ είμαι μια ηθοποιός σε διαρκή κίνηση ενώ ο ίδιος απαιτούσε μια λιτότητα στην έκφραση και το σώμα που μου φάνηκε αρχικά δύσκολη να την υπηρετήσω. Τελικά βρήκα τρόπο να μεταδώσω ενέργεια και ζωντάνια στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκα τα εκφραστικά μου μέσα. Αυτή η δυσκολία βέβαια ήταν και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ταυτόχρονα, να βρεις έναν κώδικα έκφρασης μέσα από τους περιορισμούς που σου τίθενται. 

Γιατί εξακολουθεί να μας συγκινεί ακόμη και σήμερα ο μύθος του Nomsferatu;

Μας συγκινεί γιατί μιλάει για τη μοναξιά του απόκληρου, αυτού που δεν μοιάζει με τους άλλους και τον κάνει πέρα ο κόσμος. Και αυτό γεννά ένα σπιράλ εχθρότητας, έναν φαύλο κύκλο που καθιστά τον Nomsferatu τον Μεγάλο Άλλο που το φορτώνουμε τα δικά μας ελλείμματα και φοβίες. Και είναι και μια φιγούρα επίσης που συμβολίζει το Κακό το οποίο πάντοτε επιστρέφει, ακριβώς γιατί προέρχεται από την κοινωνία, συνιστά ο μύθος με τον οποίο καταπιαστήκαμε στην παράσταση μια πηγαία ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης. Αποδεικνύει αν θες ότι έχουμε ανάγκη να κατασκευάζουμε το κακό σε μόνιμη βάση για να μην φταίμε εμείς οι άνθρωποι αλλά κάτι υπέρτερο το οποίο διστάζουμε να αντιμετωπίζουμε.

Το πιο δύσκολο πράγμα για μια γυναίκα καλλιτέχνη στην Ελλάδα σήμερα ποιο είναι;
Το να είσαι γυναίκα καλλιτέχνης είναι από μόνο του ένα δύσκολο πράγμα και μάλιστα να θες να κάνεις και οικογένεια όπως στην περίπτωσή μου πρέπει να κάνεις να επιλογές που σε γεμίζουν περισσότερο άγχος. Φοβάσαι που θα δουλέψεις, πόσο χρόνο μπορείς να διαθέσεις, αν θα δεχτούν οι άλλοι ότι το παιδί σου αρρώστησε και πρέπει να λείψεις, είναι μια σειρά πραγμάτων γύρω από το πως λειτουργεί ο χώρος.

Το πιο σημαντικό για μένα ωστόσο είναι το πως αντιμετωπίζεται το ψώνιο που έχουμε στην Ελλάδα, και βάζω κι εμένα μέσα. Στην Ελλάδα νομίζουμε ότι είμαστε ριγμένοι, ότι δεν γίνονται ανοικτές οντισιόν ή κάστινγκ, ότι μας χρωστάει το ελληνικό θέατρο φήμη επειδή είναι δύσκολο να κάνουμε μια καθολικά μεγάλη καριέρα.  Ακριβώς για αυτό τον λόγο γα μένα είναι σχολείο σε σχέση με τον εαυτό μου ότι συμμετέχω σε πράγματα που μπορεί στη μεγάλη κλίμακα να μην είναι τεράστιες επιτυχίες αλλά είναι σημαντικά σε επίπεδο αποτυπώματος. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν μας αρέσει η μεγάλη προσέλευση για μένα το πρωταρχικό είναι να εμπλέκεσαι με κάτι που γουστάρεις να κάνεις.

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση βρίσκονται εδώ.