Η Μαρία Κουτσουρλή τραγουδάει μόνο ό,τι την εκφράζει!

Η Μαρία Κουτσουρλή μίλησε στο debop.gr για το πρώτο της δισκογραφικό album με τίτλο «Μία άλλη εκδοχή», και το τι είδους μουσική θέλει να υπηρετήσει.

Πως γεννήθηκε η ανάγκη αυτού του δίσκου, τι θέλησες να πεις μέσα από αυτόν;

Η ανάγκη μου είναι να επιλέγω πως να επικοινωνώ να εκφραστώ μουσικά. Να μιλήσω με όχημα τη μουσική για όσα με απασχολούν προσωπικά και κοινωνικά. 

Κάποια στιγμή βρέθηκα για ένα εξάμηνο στο Πόρτο Χέλι όπου αναρωτήθηκα τι θέλω να κάνω γενικότερα με τη μουσική. Είχα βγει από live στο Σταυρό του Νότου, που το ήθελα, αλλά χωρίς να έχω δίσκο. Και σκέφτηκα «τι κάνεις τώρα Μαρία;». Μου ήρθαν τα πρώτα κομμάτια του δίσκου  τα «Βιβλία σου» και το «Νύχτες που δεν ανήκω». και άνοιξε ο δρόμος να ψάξω έναν καθρέφτη μου για το τι θέλω να αντικατοπτρίσω ως καλλιτέχνης. Και γεννήθηκε η ιδέα του να εκφραστεί η ιδέα της συμπερίληψης μέσα από τη δουλειά, να μιλήσουμε για τη μετανάστευση, τις ανισότητες, το εγώ μέσα από το πως ζούμε.

Για αυτό και αυτός ο δίσκος αντιπροσωπεύει τι θέλω να κάνω, τι μουσική με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει η δουλειά μου να μιλάει για πράγματα που με αφορούν και μας αφορούν. Δεν νιώθω την ανάγκη να είμαι κάπου όπως και να 'χει, να αποτελώ μέρος ενός κλειστού συστήματος. Για αυτό και παράλληλα εργάζομαι, ώστε να έχω έναν βαθμό ελευθερίας στο τι επιλέγω. 

Ο δίσκος σου έχει έντονο κοινωνικό αποτύπωμα. Από που ξεκινάει αυτή η αναζήτηση; Έχεις ενσωματώσει το δικό σου βίωμα σε έμφυλη και ταξική ανισότητα;

Υπέφερα μέχρις ενός σημείου με το πως σε αντιμετωπίζουν ως γυναίκα, ακόμη και σαν νοοτροπία. Όταν ακούς «ε, θα κάνεις πράγματα γιατί είσαι όμορφο κορίτσι» σε εκνευρίζει, σε κάνει να αισθάνεσαι προϊόν με την κακή έννοια. Πρέπει από ένα σημείο και μετά να βρείς τον παλμό στο πως χειρίζεσαι την κατάσταση σε προσωπικό επίπεδο και απαιτείται εγρήγορση από τις γυναίκες και την κοινωνία συνολικά. 

Και υπάρχει και το σκέλος της δυσκολίας να στηριχθούν οι καλλιτέχνες.

Είναι μηδενική η στήριξη των νέων καλλιτεχνών, στο ότι πρέπει να είμαστε social media manager του εαυτού μας, ότι μέχρι να φτάσεις στο live έχεις εξοντωθεί ψυχικά. Υπάρχουν σοβαρά ταλέντα που δεν προχωράνε γιατί δεν υπάρχουν χώροι που να προσφέρονται για νέα σχήματα και μουσικούς.

Αναγνωρίζεις επιρροές που διαμόρφωσαν το σημερινό ίχνος σου;

Ο Χατζηγιάννης, η Adele, η Avrine Lavigne, είναι ένα blending ανθρώπων που άκουγα στην εφηβεία και «έφτιαξαν» τον ήχο μου. Έπειτα ήρθαν η Μποφίλιου, η Ζουγανέλη, ο Μαχαιρίτσας, όλο το έντεχνο όπως το ξέρουμε και έβαλαν άλλες πινελιές πάνω μου. Σήμερα είμαι μια μίξη αυτών των ακουσμάτων.

Έχεις βρει συγκεκριμένο μουσικό είδος να σε εκφράζει ή βρίσκεις περιοριστική μια τέτοια ταύτιση;

Δεν θέλω να βάλω ταμπέλα, μου αρέσει το πειραματικό στοιχείο στη μουσική, το πάντρεμα των ήχων. Αυτή η οπτική έχει διαμορφώσει τον τρόπο που δουλεύω, με τις επιρροές φυσικά να υφίστανται. Αυτή η λογική διέπει και τη δημιουργική σχέση με τον Δημήτρη Σιάμπο, τον βασικό συνεργάτη μου, υπάρχει μια λογική διαλόγου στο τι επιλέγουμε και πως το επεξεργαζόμαστε, με σεβασμό στις καταβολές καθενός. Το μαγικό μάλιστα είναι πως τα τραγούδια γράφτηκαν δίχως να υπάρχει φυσική επαφή, ο κύριος στιχουργός μας, ο Πέτρος Βεντουρής, δεν έχει συναντηθεί μαζί μου, μιλούσαμε μέσα από μηνύματα. Ακούγεται περίεργο, αλλά την ίδια στιγμή όλο αυτό δείχνει και το πόσο εύκολα κύλησε η προσπάθειά μας σε επίπεδο επικοινωνίας.