Η Μαρία Ξανθοπουλίδου μας μιλά για το Crave

Crave σημαίνει δίψα. Τέσσερα πρόσωπα, μια οικογένεια, που οι φωνές τους καταλήγουν σε ένα κοινό σύνθημα: αγάπη. Η Μαρία Ξανθοπουλίδου στην παράσταση που σκηνοθετεί, μας ξανασυστήνει το έργο της Sarah Kane υπογραμμίζοντας τη σημασία της αγάπης στο σημερινό απάνθρωπο κόσμο. 

Γιατί επιλέξατε Σάρα Κέιν και  πιο συγκεκριμένα γιατί το Crave?
Το επέλεξα και με επέλεξε. Βρέθηκα να το ξαναδιαβάζω μετά από 15 χρόνια περίπου, σε μια στιγμή που έκλεινε ένας προσωπικός κύκλος και το ερμήνευσα με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Θεωρώ πως είναι ένα από τα κείμενα εκείνα που έχουν γραφτεί για να βρίσκονται πολύ κοντά σε ό,τι σημαίνει αληθινή ζωή.
 

Λίγα λόγια για το έργο πιο αναλυτικά.
Στο Crave τέσσερα πρόσωπα επιχειρούν να εκφράσουν τις όψεις της ταυτότητάς τους και να προσδιορίσουν τις επιθυμίες τους με ένα λόγο ποιητικό γεμάτο ρυθμό και εικόνες.

Στο προτελευταίο έργο της Κέιν απουσιάζει η κλασσική φόρμα των θεατρικών έργων. Είναι ιδιαίτερα χαοτικό, όπως κι ο κόσμος της. Πόσο δύσκολο ήταν να μεταφερθεί όλο αυτό το συναίσθημα κι επί σκηνής;

Η απουσία χωροχρονικότητας και σκηνικών οδηγιών στην πραγματικότητα σε βοηθάει να αντιμετωπίσεις τη συγκεκριμένη συνθήκη με λιγότερο εγκεφαλικό τρόπο και περισσότερο συναισθηματικό και αυτός είναι ο λόγος που τα τελευταία έργα της έχουν να κάνουν περισσότερο με τα ακραία συναισθήματα.
 

Πως προσεγγίσατε σκηνοθετικά το έργο αυτό;

Σκοπός της παράστασης είναι πρώτα απ’ όλα η σκηνική σύνδεση και επικοινωνία των ανθρώπων που βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Ο τρόπος που παίρνουν ο ένας απ’ τον άλλον στοιχεία και τα μετατρέπουν σε κάτι διαφορετικό- δικό του ο καθένας. Δόθηκε επίσης ιδιαίτερη σημασία στη σωματικότητα. Το πώς το σώμα εκφράζει και δηλώνει ακραία τη συναισθηματική κατάστασή του.
 

Crave ή αλλιώς δίψα. Δίψα για έρωτα, για επιθυμία, για αγάπη. Αλήθεια τι αξία έχει η αγάπη για την Κέιν  έτσι όπως το αντιληφθήκατε εσείς και τι για εσάς;

Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα στο οποίο κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί. Όταν αγαπάς και αγαπιέσαι νιώθεις πραγματικά ότι υπάρχεις και ότι δικαιώνεις την ύπαρξή σου.

Το έργο θίγει και το ζήτημα της ανθρώπινης μοναξιάς. Αλήθεια, ισχύει αυτό και στις «φυσιολογικές» σχέσεις;

Η μοναξιά είναι μια ανθρώπινη συνθήκη χρήσιμη σε κάποιες περιπτώσεις. Άλλες φορές και απαραίτητη. Όταν όμως επιζητάς την επικοινωνία και είσαι μόνος, τότε μπορεί να γίνει ανυπόφορη και σκληρή. Και αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλους τους ανθρώπους και όλες τις σχέσεις. Η πιο σκληρή μοναξιά είναι αυτή που βιώνεται ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους.

 Τελικά τι ήταν η Κέιν; Απαισιόδοξη ή αισιόδοξη;

«Όταν συνειδητοποιήσεις πόσο βάναυση είναι η ζωή, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τη ζήσεις με όσο περισσότερο ανθρωπισμό, χιούμορ και ελευθερία μπορείς». Η Σαρά Κεην ήταν απαισιόδοξη. Αλλά δεν πειράζει στη ζωή να είμαστε και λίγο απαισιόδοξοι. Ψάχνουμε έτσι τρόπους για να ζήσουμε καλύτερα.

Επόμενα σχέδια;

Μία παράσταση για παιδιά.

Ευχαριστούμε πολύ!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.