Η Μαρία Τζάνη μιλάει στο deBόp!

Συναντήσαμε τη Μαρία Τζάνη σε ένα όμορφο,ζεστό καφέ των Εξαρχείων, στη γειτονιά που ζει και ονειρεύεται. Απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης, έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραγωγές του Θεάτρου, αλλά έχει συνεργαστεί και με άλλους, πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, η ωριμότητα που μιλάει, σκέφτεται και παίζει μας κέντρισε το ενδιαφέρον για να την γνωρίσουμε καλύτερα και….. ιδού τα αποτελέσματα!

«Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία». Μια σπουδαία παραγωγή του Θεάτρου Τέχνης με πολύ σημαντικούς συντελεστές, η οποία μπορεί να θεωρηθεί μια από τις πιο αξιοσημείωτες δουλειές στα θεατρικά πράγματα σήμερα. Τι ρόλο έχει παίξει το Θέατρο Τέχνης στην ζωή σου, αν λάβουμε υπόψη ότι αποτέλεσε και  την αφετηρία σου;

​Αρχικά σπούδασα στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ήταν η πρώτη μου θεατρική οικογένεια, η οποία με καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό και είχα την τύχη να έχω σπουδαίους δασκάλους. Οι πρώτες μου παραστάσεις και ως επαγγελματίας αλλά και ως φοιτήτρια ακόμα, ήταν εκεί. Θεωρώ ότι πήρα πάρα πολλά πράγματα και μέσα από την σχολή αλλά και από την όλη νοοτροπία του, που όλοι εμείς οι ηθοποιοί του την κουβαλάμε για πάντα. Κουβαλάς έναν τρόπο, μια ιστορία ολόκληρη.

Πώς αποφάσισες να σπουδάσεις στο Θέατρο Τέχνης; Ήταν παιδικό όνειρο ή ανάγκη που προέκυψε μετά από χρόνο και σκέψη;

​Ο δρόμος μου με έβγαλε σε αυτό. Είναι μια πολύ σημαντική σχολή το Θέατρο Τέχνης. Έδωσα εξετάσεις, μπήκα και ξεκίνησα ένα τέλειο ταξίδι που κράτησε τρία χρόνια. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα στην σχολή. Την απόλαυσα και την ρούφηξα από την αρχή μέχρι το τέλος και είχα μια υπέροχη σχέση με τους συμμαθητές μου. Θυμάμαι από πολύ μικρή να λέω στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Το ήθελα πάρα πολύ. Διάφοροι άνθρωποι από την Κρήτη που με θυμούνται από τα παιδικά μου χρόνια, όταν με συναντούν τώρα μου λένε: «έκανες τελικά αυτό που ήθελες». Ήταν για μένα πάρα πολύ καθαρό από νωρίς. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Ήθελα να ζήσω τις πολλές ζωές των ανθρώπων. Σπούδασα βέβαια πρώτα Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (άλλα τέλεια φοιτητικά χρόνια στο Ρέθυμνο), αλλά ακόμα και εκεί κλεινόμασταν μέσα στο αμφιθέατρο με την φοιτητική ομάδα του Πανεπιστημίου και κάναμε πρόβες. Ό,τι καλλιτεχνικό συνέβαινε στην πόλη του Ρεθύμνου ήμουν μέσα.

Τελείωσα την σχολή στα 3,5 χρόνια από την λαχτάρα μου να έρθω στην Αθήνα και να δώσω εξετάσεις στις δραματικές σχολές. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ χρήσιμο να έχεις κάνει κάποια διαφορετικά πράγματα πριν. Η Κοινωνιολογία είναι μια σπουδή που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο θέατρο, στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, τις εποχές, τις κοινωνίες, το πώς αναλύονται οι άνθρωποι μέσα στις κοινωνίες αυτές. Χαίρομαι πάρα πολύ που διάβασα αρκετά και μπόρεσε το μυαλό μου να ανοίξει, που συναναστράφηκα με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Όλα αυτά είναι εμπειρίες που σε βοηθάνε μετά στη δουλειά.

Έχεις αντιμετωπίσει δυσκολίες στην μέχρι τώρα πορεία σου που δεν τις είχες υπολογίσει ή δεν περίμενες ότι θα σου συμβούν;

​​Πίστευα πως τίποτα δεν θα συμβεί σε μένα και παράλληλα ότι θα συμβούν πολλά. Θεωρώ πως δεν πας να «κλειστείς» σε μία δραματική σχολή τρία χρόνια και να σπουδάσεις αν δεν πιστεύεις ότι είσαι ικανός για αυτό. Δεν το αντέχεις αλλιώς. Πίστευα λοιπόν ότι βγαίνοντας από την σχολή ο δρόμος θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να καταφέρει να υπάρξει μέσα σε αυτόν το χώρο, παρ'όλα αυτά ήμουν και πολύ τυχερή. Μου δόθηκαν αρκετές ευκαιρίες, προσπάθησα βέβαια και συνεχίζω να προσπαθώ. Τίποτα δεν σου χαρίζεται  χωρίς αγώνα και όταν τα πράγματα που έχεις στο μυαλό σου συμβαίνουν στην πραγματικότητα, αυτό είναι τόσο ωραίο.

Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που πολλοί σημαντικοί άνθρωποι του Θεάτρου, του Κινηματογράφου και των Τεχνών γενικότερα, μας αφήνουν. Πιστεύεις ότι το κενό που δημιουργείται είναι σε θέση να το αναπληρώσει η γενιά που έρχεται ή η κρίση δεν έχει επιτρέψει ακόμα σε νέες ταυτότητες να γεννηθούν;

​Όντως άνθρωποι πολύ σημαντικοί μας αφήνουν αλλά αφήνουν παράλληλα και ένα σπουδαίο έργο πίσω τους. Ένα έργο που είναι παράδειγμα για εμάς και σίγουρα η νέα γενιά θα το ακολουθήσει με τα καλά του και τα κακά του. Θεωρώ ότι η κρίση είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος για όλους εμάς τους νέους ανθρώπους, τα πράγματα παλιότερα θα ήταν ίσως πιο εύκολα, αυτή όμως η δυσκολία βοηθάει στον επαναπροσδιορισμό της ηθικής, των αξιών. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το πώς γειωθήκαμε και προχωράμε μέσα στα πράγματα αυτή την στιγμή. Ο δρόμος που ακολουθούμε είναι σίγουρα πιο δύσκολος, είμαστε ωστόσο πιο επιφυλακτικοί στις κακοτοπιές και πιο προσγειωμένοι για να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά που έρχονται.

Πιστεύω πάρα πολύ στη γενιά μας, πιστεύω πως θα κάνουμε πάρα πολύ σημαντικά πράγματα. Συνδιαλέγομαι και συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους της ηλικίας μου, βλέπω ότι έχουμε πολύ πάθος. Στην εποχή μας όποιος θέλει να ασχοληθεί με κάτι πρέπει να το έχει σκεφτεί πολύ καλά, πρέπει δηλαδή να είναι μεγάλη του ανάγκη, τόσο που να τον υπερβαίνει. Αυτό μας κάνει όλους να είμαστε πιο ουσιαστικοί σε σχέση με αυτό που θα ήμασταν ίσως παλιότερα. Ονειρευόμαστε, αυτό δεν θα μας το σταματήσει κανείς, αλλά υπάρχει και μια προσγείωση  στην πραγματικότητα που είναι ουσιαστική.

Πόσο δύσκολο είναι να είναι κάποιος ηθοποιός στην Ελλάδα της κρίσης; Τι είναι αυτό που προσωπικά σε σπρώχνει και σε κάνει να συνεχίζεις παρά τις όποιες  δύσκολες συνθήκες;

​Νιώθω, με αφορμή τον «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία», πόσο σημαντικό είναι η παράσταση στην οποία παίζεις να έχει κάτι να πει στην κοινωνία του σήμερα και να το λέει με έναν πάρα πολύ γλυκό, σουρεαλιστικό τρόπο, έχοντας ενδιαφέρον και  για εμάς αλλά και για τους θεατές. Το θέατρο στην Ελλάδα της κρίσης μόνο θετικά πράγματα έχει να προσφέρει, αρκεί να κάνουμε όλοι μας ότι καλύτερο για να συνεχίσει να υπάρχει. Είναι μία δύσκολη εποχή αλλά νιώθω ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Εμείς ψάχνουμε τον τρόπο που θα ξαναστηθεί (το θέατρο) στα πόδια του και θα μπορούμε να υπάρχουμε μέσα σε αυτό. Μέσω του θεάτρου νιώθεις άνθρωπος που κάτι προσπαθεί να κάνει, κάτι προσπαθεί να πει.

Δύο διαφορετικοί ρόλοι, δύο διαφορετικές παραστάσεις, με αρκετές απαιτήσεις, μία παιδική το πρωί και μία μουσικοθεατρική το βράδυ και οι δύο παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης. Φαντάζομαι ότι χρειάζεται πολύ πειθαρχία και συγκέντρωση. Μίλησε μας λίγο γι αυτό που σε εμάς φαντάζει αρκετά δύσκολο και σύνθετο.

​Για μένα αυτό που συμβαίνει είναι πολύ φυσικό. Θέλει βέβαια πάρα πολύ πειθαρχία και μπορώ να πω ότι οι φίλοι μου έχουν πάρα πολύ καιρό να με δουν!  Έχω την τύχη και παίζω στον «Σέρλοκ Χολμς και το Γαλάζιο Ρουμπίνι» που παίζεται καθημερινά για σχολεία και τις Κυριακές για το κοινό, οπότε το να ξυπνάς το πρωί μετά από βραδινή παράσταση χρειάζεται αφοσίωση και ξεκούραση. Στο παιδικό ο βασικός μου ρόλος είναι η Κάθριν Κιούζακ και  όπως μου είπε πρόσφατα  ο σκηνοθέτης του, Δημήτρης Δεγαΐτης,οι δύο ρόλοι, αυτός της Κάθριν και της Θηρεσίας, δεν είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Είναι και οι δύο πονηρές γυναίκες, η καθεμία βέβαια για τον δικό της προσωπικό λόγο.

«Ο Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο Ρουμπίνι». Μια ομολογουμένως πολύ επιτυχημένη παράσταση για παιδιά στο Θέατρο Τέχνης. Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε πολλές παραγωγές στο παιδικό θέατρο. Θεωρείς ότι αυτό οφείλεται στην «εξασφαλισμένη» εμπορική επιτυχία ή αποτελεί συνειδητή στροφή στην θεατρική εκπαίδευση των νέων ανθρώπων;

​Νομίζω ότι είναι και τα δύο. Ένας ενήλικας μπορεί να στερηθεί το θέατρο αλλά τα παιδιά του θα τα πάει. Το θέμα είναι ποιες παραστάσεις μπορούν να μείνουν μέσα στη χρονιά και νομίζω πως είναι οι παραστάσεις που αντιμετωπίζουν τους «μικρούς» ανθρώπους σαν «μεγάλους» και όχι σαν παιδιά που θα αρκεστούν στο ελάχιστο. Το παιδικό κοινό είναι και το πιο δύσκολο γιατί δεν μπορείς να το ξεγελάσεις. Όταν του προσφέρεις πράγματα θα τα πάρει, όταν δεν το κάνεις θα αντιδράσει ανάλογα και με ειλικρίνεια.

«Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία». Ένα έργο του Ροζέ Βιτράκ,  Μίλησε μας λίγο για αυτό.

Αυτό το έργο είναι τρομερό. Ο Σταμάτης Κραουνάκης που έκανε το λιμπρέτο και τη μουσική του έργου δημιούργησε μια σπουδαία δουλειά γιατί κατόρθωσε να κρατήσει την δομή του και όλον το βασικό του κορμό μετατρέποντας το σε μια μουσική παράσταση. Είναι τρελό εγχείρημα αν το σκεφτούμε και είμαστε πολύ τυχεροί που συμμετέχουμε σε αυτό. Αυτό το έργο ανέβηκε την στιγμή που ο κόσμος το είχε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Η παράσταση στηρίζεται στην φράση του Antonio Gramsci, «η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί: σε αυτό το μεσοδιάστημα εμφανίζονται τα πιο ποικίλα νοσηρά φαινόμενα». Είναι απογοητευτικό, αλλά αυτό ζούμε. Εγώ σαν άνθρωπος που συμμετέχει σε αυτή την παράσταση, θεωρώ ότι, το παλιό πεθαίνει αλλά το νέο πρέπει να γεννηθεί και αυτό προσπαθούμε.

Ο  Βικτώρ είναι ένα ένα εννιάχρονο υπερφυσικό αγόρι το οποίο την ημέρα των γενεθλίων του αποφασίζει να βγάλει στην φόρα όλα τα άπλυτα της οικογένειας του. Στην Γαλλία της εποχής εκείνης είχε να πει πολλά για την στημένη αστική κοινωνία, στην Ελλάδα του σήμερα έχει να πει πολλά για όλα αυτά που κρύβουμε κάτω από το τραπέζι. Ο στόχος της Μαριάννας Κάλμπαρη, που σκηνοθέτησε το έργο και του Σταμάτη Κραουνάκη, ήταν να μιλήσουν μέσα από την εικόνα του τσίρκου για όλα αυτά τα σουρεαλιστικά πράγματα που ζούμε.Όλα αυτά μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που ενώ δεν έχει ζήσει την εμπειρία, αντιλαμβάνεται.

Υπάρχουν πράγματα καλλιτεχνικά που θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον και αποτελούν κάποια από τα άμεσα σχέδια σου;

Από τα λίγα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όταν βρίσκομαι σε αυτό το περιβάλλον είμαι ευτυχισμένη παρά τις δυσκολίες που έχει. Υπάρχω μέσα από αυτό. Ονειρεύομαι συνεργασίες και σχέσεις με ανθρώπους και έργα που θα με προχωρήσουν μέσα μου σαν άνθρωπο.

​Ευχαριστούμε πολύ τη Μαρία Τζάνη για το χρόνο και τη διάθεση της. Της ευχόμαστε ένα δημιουργικό και όμορφο μέλλον.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «ο Σέρλοκ Χολμς και το Γαλάζιο Ρουμπίνι» εδώ

​Περισσότερες πληροφορίες για το μουσικό έργο «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία». Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν Φρυνίχου 14, Πλάκα, Πε-Κυ: 21:15

Οι φωτογραφίες είναι του Αντώνη Χρήστου (εξώφυλλο, 1η, 2η μέσα στο κείμενο), της Μυρτώς Αποστολίδου (η 3η), του Σταύρου Χαμπάκη (η 4η) και του Δημήτρη Ηλιάδη (η 5η).