Η Μαριέλα Δουμπού μιλάει στο deBόp!

Η πρώτη εντύπωση -άμα τη εμφανίσει της Μαριέλας- είναι πως νιώθεις μια γλύκα, μια αυθόρμητη χαρά. Και αυτό από μόνο του είναι μια σημαντική αρχή για να θέλεις να γνωρίσεις έναν άνθρωπο καλύτερα. Απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης, πηγαία ταλαντούχα, η Μαριέλα Δουμπού μας μίλησε για εκείνη, τη σειρά του Alpha «Αγγελική» όπου βρίσκεται αυτό το διάστημα μαζί με τη Μαίρη Μηνά, τη Φιλαρέτη Κομνηνού, το Γιώργο Χρυσοστόμου, τον Πάνο Βλάχο, τον Ιωάννη Παπαζήση και τον Αλέξανδρο Πέρρο και για όσα μπορεί να σκέφτεται ένα νέο, φρέσκο παιδί του χώρου! Απολαύστε την.

Μαριέλα μου σε τι φάση της ζωής σου σε βρίσκουμε αυτήν την περίοδο;

Μ.Δ.: Με βρίσκετε σε φάση μετακόμισης, διάλεξα μια πολύ καλή περίοδο (γέλια) αλλά είχα μεγάλη ανάγκη να το κάνω τώρα. Μέσα σε αυτή τη μαυρίλα που ζούμε –λόγω της πανδημίας και των επιπτώσεων της- κάνω κάτι δημιουργικό, κάτι για τον εαυτό μου. Κατά τα άλλα,  συμμετέχω στη σειρά του Alpha «Αγγελική» και ευτυχώς έχω τα γυρίσματα, οπότε  έχω τη δουλειά μου και μπορώ να βγαίνω, εφόσον μόνο τα γυρίσματα έχουν μείνει από όλες τις άλλες δραστηριότητες. Επομένως, κάνω γυρίσματα, φτιάχνω το σπίτι, ασχολούμαι με τα φυτά μου, όσο μπορώ… Α!!! Υπάρχει και  σοβαρό ενδεχόμενο να αποκτήσω κατοικίδιο –μου αρέσουν πολύ-  και το πιο βασικό, βλέπω, ορισμένους, από τους φίλους μου περισσότερο από όσο στην πρώτη καραντίνα και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά.

Την πρώτη καραντίνα πώς την αντιμετώπισες;

Μ.Δ.: Μπορώ να σου πω ότι η πρώτη καραντίνα λειτούργησε σε μένα πολύ καλύτερα από όσο αυτή τώρα.

Βρισκόμουν σε μια περίοδο που δούλευα πολύ, διότι την περσινή χρονιά έκανα πέντε παραστάσεις, οπότε το διάστημα πριν την πρώτη καραντίνα είχα τρεις παραστάσεις που παίζονταν παράλληλα. Με βρήκε στο σημείο ακριβώς που ήθελα να ξεκουραστώ και να ησυχάσω. Ήταν ζόρικα τα πράγματα και τότε, όμως ηρέμησα ουσιαστικά, χωρίς να μπω σε διαδικασία να πρέπει να κάνω πράγματα που έκαναν όλοι: να διαβάσω, να κάνω γυμναστική κ.τ.λ. Αυτό που απόλαυσα στην πρώτη καραντίνα ήταν η μηδαμινή κίνηση, να βγαίνεις έξω και να μην συναντάς πέρα από ένα -δυο ανθρώπους στο δρόμο, η ηρεμία. Σε αυτή τη φάση αυτό δε συμβαίνει, αντιθέτως είναι στενάχωρο και αγχωτικό.

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο διαστήματα μεσολάβησαν και αρκετοί μήνες που ζήσαμε με αρκετούς περιορισμούς και πολλά επαγγέλματα επλήγησαν, όπως και ο πολιτισμός στο σύνολό του. Πώς ήταν για σένα αυτοί οι μήνες;

Μ.Δ.: Όπως και για τους περισσότερους ανθρώπους του χώρου ήταν απογοητευτικά. Οι παραστάσεις στις οποίες συμμετείχα, ακυρώθηκαν, κάποιες άλλες ανέβηκαν για μια δυο φορές και ακυρώθηκαν και αυτές οριστικά. Δυστυχώς στον τομέα του πολιτισμού, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Οι καλλιτέχνες είναι μια ευάλωτη κοινωνική κατηγορία, λόγω της μεγάλης επισφάλειας, αλλά και της ανεργίας που υπάρχει στον κλάδο. Τώρα σε αυτή τη συγκυρία το πρόβλημα διογκώθηκε πολύ. Έγινε αισθητό ακόμη και σε καλλιτέχνες και επαγγελματίες του χώρου που είχαν σταθερή δουλειά, αφού όχι μόνο περιορίζονται πολύ οι δυνατότητες τους να εργαστούν ή να παρουσιάσουν το έργο τους, αλλά και πολλοί αποκλείονται από τα ελάχιστα επιδόματα που δίνονται σε άλλους εργαζόμενους.

Παρόλο το νεαρό της ηλικίας σου και τη σχετικά σύντομη επαφή σου με το χώρο, φαντάζομαι γνώριζες τα προβλήματα της δουλειάς αυτής. Σαν νέος άνθρωπος που ξεκινάει ουσιαστικά να δουλεύει τα δύο-τρία τελευταία χρόνια πώς το αντιμετωπίζεις όλο αυτό;

Μ.Δ.: Οι γονείς μου -που ποτέ δεν ήταν αποτρεπτικοί στο να γίνω ηθοποιός- ήθελαν  να έχω και την εξασφάλιση ενός πτυχίου, όπως κλασικά λένε οι περισσότεροι γονείς. Μου έλεγαν λοιπόν, πρώτα να περάσω στο Πανεπιστήμιο, για να μορφωθώ και σε περίπτωση που κάτι δεν κυλήσει ομαλά με το επάγγελμα της ηθοποιού, να έχω μία άλλη διέξοδο δουλειάς. Εγώ λοιπόν υποστήριζα ότι καλύτερα να είμαι άνεργη, αλλά στον τομέα που μου αρέσει πολύ (μιας και ανεργία υπάρχει σχεδόν σε όλα τα επαγγέλματα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης) και… πού ξέρεις, αφού το θέλω τόσο πολύ, μπορεί και να διαπρέψω, μπορεί και όχι, αλλά σημαντικό είναι να κάνω αυτό που ονειρεύομαι από μικρή. Έστω και αν για κάποιο διάστημα είμαι άνεργη και δυσκολευτώ. Δεν τη φοβάμαι τη δουλειά, την όποια δουλειά αναγκαστώ να κάνω για να ζήσω.

Και πώς συνέχισες μετά το σχολείο, τους άκουσες τους γονείς;

Μ.Δ.: Σχεδόν! Πέρασα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο, παρακολούθησα για ένα χρόνο και τα ψιλοπαράτησα, παρόλο που ως τμήμα και πρόγραμμα σπουδών μου άρεσε και θα ήθελα να το τελειώσω. Βιαζόμουν, βλέπεις, να πάω στη σχολή και να γίνω ηθοποιός.

Θέλεις να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου ή αυτό το κομμάτι έχει τελειώσει οριστικά για σένα;

Μ.Δ.: Ιδανικά θα ήθελα, αλλά με τόση δουλειά στη σχολή (Θέατρο Τέχνης) και αργότερα στο θέατρο και στην τηλεόραση, σε συνδυασμό με το ότι το Πανεπιστήμιο είναι στην Κρήτη, προς το παρόν είναι πολύ δύσκολο. 

Οπότε από τον τόπο καταγωγής σου, την Κέρκυρα, πηγαίνεις Ρέθυμνο για ένα χρόνο και μετά τι ακολουθεί;

Μ.Δ.: Για κάποιο λόγο εγώ είχα στόχο μόνο το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος μιας και από μικρή αυτό ήθελα και μόνο. Αθήνα δεν ήθελα καθόλου να έρθω, ακόμα και στο μηχανογραφικό μου δεν έβαλα καμία σχολή στην Αθήνα. Πάω λοιπόν στη Θεσσαλονίκη στο ΚΘΒΕ, δίνω την πρώτη φάση, περνάω και μένω.  Άκουγα τους συμφοιτητές μου να λένε ότι θα κατέβουν στην Αθήνα να δώσουν σε διάφορες δραματικές σχολές εξετάσεις, αλλά, αρχικά, δεν έδινα καμία σημασία. Ώσπου ένα πρωί, ξημερώματα, αποφασίζω κι εγώ να στείλω μέιλ σε δραματικές σχολές στην Αθήνα (ενώ είμαι Θεσσαλονίκη). Κατεβαίνω, δίνω εξετάσεις σε κάποιες σχολές, ανεβαίνω Θεσσαλονίκη και συνεχίζω τα μαθήματα, αλλά δεν περνάω στη δεύτερη φάση του Κρατικού και αναγκαστικά κατεβαίνω πάλι Αθήνα, όπου είχα περάσει στις σχολές που είχα δώσει εξετάσεις. Αποφασίζω να επιλέξω το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, διότι είχα διαβάσει για την ιστορία και την ποιότητα του, αλλά και γιατί, μου είχαν πει, ότι θα μπορούσα να δουλεύω εκεί και να μην πληρώνω δίδακτρα, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε. Έτσι αναγκάστηκα να φοιτώ στη θέατρο, να πληρώνω κανονικά και να δουλεύω σε διάφορες δουλειές για να ανταπεξέλθω οικονομικά

Και πώς ήταν η μετάβαση στην Αθήνα μετά από Κέρκυρα, Ρέθυμνο και Θεσσαλονίκη;

Μ.Δ.: Ωραία! Εξαιρετικά! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου αρέσει τόσο πολύ!  Πολλές φορές όταν γυρίζω από ταξίδια, ειδικά βράδυ, και βλέπω τους μεγάλους δρόμους και τα φώτα της Αθήνας λέω μέσα μου «Εδώ είμαι. Έφτασα». Ομαλή ήταν η μετάβαση, έδεσα γρήγορα με τους ανθρώπους εδώ και φτιάξαμε ένα τμήμα μούρλια, σαν οικογένεια! Η πόλη έχει  ομορφιές, ενδιαφέροντες ανθρώπους και πολλές δυνατότητες. Είμαι και εγώ ευπροσάρμοστη και όλα πήγαν καλά.

Τελειώνεις το Τέχνης το 2018, ξεκινάς να δουλεύεις ήδη ένα χρόνο πριν στο θέατρο και παράλληλα κάνεις την πρώτη τηλεοπτική σου εμφάνιση στη σειρά «Επιστροφή» του ΑΝΤ1. Πώς σου φαίνεται ο χώρος της τηλεόρασης;

Μ.Δ.: Πολύ ενδιαφέρων μου φάνηκε, από την αρχή! Ήμουν εντελώς άπειρη στα τηλεοπτικά πλατό και επειδή δεν είχα επαφές και φίλους που να έχουν ήδη δουλέψει, άκουγα αυτά που συνήθως λέγονται… Ότι είναι άσχημος χώρος, δύσκολος, με κακές συμπεριφορές μεταξύ των συντελεστών. Εγώ, πάλι, νομίζω ότι είναι και στην τηλεόραση, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλους τους χώρους δουλειάς. Μου αρέσει, με ικανοποιεί, δεν ξέρω αν είναι για πολύ και συνεχόμενα αλλά σε αυτή τη φάση είμαι ευχαριστημένη. Μου αρέσει βεβαίως πολύ το θέατρο και, έτσι όπως τον φαντάζομαι,  ο κινηματογράφος, αλλά δεν είμαι από αυτούς που απορρίπτουν την τηλεόραση.

Φέτος σε βλέπουμε στην «Αγγελική», μια δραματική σειρά στον Alpha, στην οποία ομολογουμένως θίγεται ένα πολύ δύσκολο θέμα αυτό του βιασμού μιας νεαρής κοπέλας από μία ομάδα νεαρών επίσης αγοριών και γύρω από αυτήν την ιστορία πλάθονται και ξεδιπλώνονται οι χαρακτήρες και η πλοκή. 

Μ.Δ.: Η αλήθεια είναι ότι πλέον μπορούμε -και καλώς γίνεται- να καταπιανόμαστε με τέτοια θέματα, που, όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, βρίσκονται στο επίκεντρο, όπως η γυναικεία κακοποίηση. Η σειρά είναι δραματική, με ελάχιστα κωμικά στοιχεία. Θεωρώ ωστόσο ότι χρειάζεται και οι τηλεοπτικές σειρές να θέτουν εμφατικά, ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας, θέματα που άλλοτε ήταν ταμπού και χαίρομαι που συμμετέχω σε αυτό.

Ακόμα πιο πέρα παρακολουθούμε και τις σχέσεις μιας μητριαρχικής οικογένειας στην οποία έχουμε τη μάνα και απέναντί της τέσσερις γιούς, σαν τέσσερις πλευρές μιας προσωπικότητας. Ουσιαστικά οι γιοι θα μπορούσαν να είναι ένας άνθρωπος με όλες τις φωτεινές, σκοτεινές και παθογενείς εκφάνσεις του.

Μ.Δ.: Είναι αλήθεια τρομερό, το πως συνδέονται μεταξύ τους οι τέσσερις γιοί και το πως αντιμετωπίζει η μάνα, που είναι ο πυρήνας τους, τον καθένα ξεχωριστά. Μοιάζει να υπάρχουν κομμάτια της μάνας και στους τέσσερις γιους. Για παράδειγμα, το πόσο αντιδραστικός είναι ο Νικόλας, και η αντίδραση αυτή βγαίνει στη χρήση ουσιών, θα μπορούσε να είναι μια όψη της καταπίεσης που έχει δεχθεί η μάνα σαν γυναίκα από τον σύζυγό της. Ή ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι καλύπτει τους γιους της για όσα άσχημα έχουν κάνει.

Από την άλλη εσύ έχεις μια υγιή σχέση με τον πατέρα σου. Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Μ.Δ.: Έχει πολύ ενδιαφέρον ο ρόλος μου. Η Δανάη είναι μια 16χρονη η οποία έχει βιώσει μια τρομερή

απώλεια στη ζωή της. Έχει χάσει τη μαμά της σε πολύ μικρή ηλικία και έχει αναγκαστεί/κληθεί να ζήσει μόνο με το μπαμπά, αλλά και με όλη την οικογένεια, αφού ζουν σχεδόν όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Ακριβώς επειδή έχει χαθεί η μαμά και ο μπαμπάς την αγαπάει πολύ, έχουν χτιστεί πολύ γερά θεμέλια σε αυτή τη σχέση. Αυτό συμβαίνει επειδή είχε και ο ίδιος μια σχέση μεγάλης αγάπης με τη γυναίκα του, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους (μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος δεν συμμετείχε στο βιασμό της Αγγελικής) και έχει δώσει πολλή αγάπη στη Δανάη, την κόρη του. Έχει αργήσει πολύ να ξεπεραστεί το πένθος για τη μαμά της Δανάης και γυναίκα του και πάνω που πάει να ξεπεραστεί εμφανίζεται η Τζένη, μια νέα γυναίκα στη ζωή του.

Και μετά από όλα αυτά σκάει σαν βόμβα στη ζωή σου και το θέμα της υιοθεσίας!

Μ.Δ.: Ναι. Η υιοθεσία είναι ακόμη ένα κοινωνικό θέμα με το οποίο η «Αγγελική» καταπιάνεται, έστω και ακροθιγώς. Ένα θέμα που όσο κι αν λέγεται ότι είναι πια αποδεκτό στην κοινωνία, υπάρχουν ακόμη κάποιες προκαταλήψεις. Υπάρχουν ακόμη κάποιοι «στενόμυαλοι» που θέλουν να διαιωνίσουν το γένος τους, από το να γίνουν καλοί γονείς και το αντιμετωπίζουν κάτι σαν κοινωνικό στίγμα. 

Εγώ τυγχάνει να έχω στον πολύ  στενό μου οικογενειακό κύκλο, άτομο που έχει υιοθετηθεί, οπότε έχω παρακολουθήσει από πολύ κοντά όλη αυτή τη διαδικασία από την αρχή έως και την ωρίμανσή της μέσα στο χρόνο. Έχω μόνο θετικά συναισθήματα για όλο αυτό και επομένως χαίρομαι διπλά, που εγώ φέρνω εις πέρας αυτό το ρόλο, αλλά και που έχει αποδοθεί με έναν τρόπο που σέβεται το θεσμό της υιοθεσίας, παιδιά και θετούς γονείς. Μπορεί το ξέσπασμα της Δανάης να είναι δυνατό, διότι το μαθαίνει σε μεγάλη ηλικία, ενώ είχε το δικαίωμα να το ξέρει νωρίτερα, ωστόσο  η εξήγηση που της δίνεται είναι τόσο γλυκιά και ανθρώπινη που το ξεπερνάει γρήγορα. Η αγάπη κερδίζει. Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται τόσο πολύ, θέλουν να μεταδώσουν αυτήν την αγάπη σε ένα παιδί, και επειδή δεν μπορούν να γίνουν βιολογικοί γονείς, το υιοθετούν. Τι πιο απλό, όμορφο και ανθρώπινο από αυτό; Διαδικαστικά βέβαια είναι δύσκολο όλο αυτό, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Έχουμε στην επικαιρότητα και τη δημοσιοποίηση ενός γκέι ζευγαριού ανδρών, που είναι πέντε χρόνια μαζί και έχουν καταφέρει μέσα από ένα κυκεώνα διαδικασιών να υιοθετήσουν ένα παιδί, ο ένας ακόμα δεν έχει νομικά δικαιώματα, έχουν όμως πετύχει να το μεγαλώνουν μαζί.

Μ.Δ.: Συμφωνώ με την άποψη ότι όταν υπάρχει αγάπη στο ζευγάρι και επιθυμία να την προσφέρει απλόχερα σε ένα παιδί, έχει δικαίωμα να το κάνει, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσδιορισμού. Είδα το βίντεο χθες και χάρηκα τόσο πολύ, διότι μετά τη δημοσιοποίηση που έγινε, αυτό ήταν ακόμα πιο όμορφο και τολμηρό. Σκεφτόμουν, ότι αν αυτό το βίντεο παιζόταν καθημερινά δυο φορές τη μέρα σαν σποτ στην τηλεόραση, ακόμα και οι πιο συντηρητικοί, που τους ξενίζει η ιδέα δύο άντρες να μεγαλώνουν ένα παιδί μαζί, ίσως, άλλαζαν γνώμη  μπροστά στα χαμόγελα και την ευτυχία αυτού του παιδιού, δίπλα στους γονείς του.

Από το 2020 τι θα θυμάσαι;

Μ.Δ.: Σε προσωπικό επίπεδο, ότι ήμουν εγώ και οι αγαπημένοι μου υγιείς, (σε αυτή τη συγκυρία ανακαλύψαμε και οι νεώτεροι την αξία της υγείας), ότι είμαι καλά και έχω αγάπη γύρω μου, ότι έχω δουλειά και είναι αυτή που μου αρέσει, ότι μένω σε νέο περιβάλλον, μετακόμισα, για να πω τα θετικά. Ήταν βέβαια και είναι, δύσκολο και για μένα όλο αυτό που ήρθε το 2020 με τον ιό, να μην τα ξαναλέμε, αυτό το βάρος που ήρθε κι έκατσε μέσα μας, αλλά  ελπίζω να τελειώσει μαζί με το 2020. Μακάρι να έρχονται τα καλύτερα.

Σε συλλογικό επίπεδο τώρα, θα θυμάμαι από το χρόνο που φεύγει, τη μέρα στο Εφετείο και τη δικαίωση που ένοιωσα με την καταδίκη της Χ.Α. Θεωρώ ότι αυτή η δίκη,  ήταν η δίκη της γενιάς μας και ήταν πολύ σημαντική και συμβολική, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό ήταν και τελείωσε με το φασισμό… Όμως εκείνη την ημέρα, στο άκουσμα της απόφασης, ήμουν κι εγώ εκεί και το συναίσθημα θα με ακολουθεί, νομίζω, για πάντα!

Ευχόμαστε να ευχαριστηθήκατε τη Μαριέλα όσο εμείς!

Μπορείτε να τη βρείτε στα social media:

Facebook Mariela Doumpou & Instagram @marieladoumpou

Οι φωτογραφίες της Μαριέλας Δουμπού είναι του Μάνου Ξηρουρχάκη τον οποίο ευχαριστούμε πολύ!
Οι τρεις τελευταίες φωτογραφίες από τα γυρίσματα της σειράς.