Η Μελίνα Θεοχαρίδου μιλά στο deΒόp για «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα»

Η Μελίνα Θεοχαρίδου είναι μια ηθοποιός που δραστηριοποιείται στο Λονδίνο τα τελευταία χρόνια στο χώρο της υποκριτικής. Από πέρσι επέστρεψε στην Ελλάδα και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» που ανεβαίνει στο θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις. Μια συγκινητική παράσταση, όπου γέλιο και κλάμα εναλλάσσονται σε ισόποσες δόσεις, με μια ηρωίδα τόσο αληθινή. Μιλήσαμε μαζί της για την παράσταση, για την κατάθλιψη, αλλά και για τα σχέδιά της.

Πρωταγωνιστείς στο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα», ένα έργο που μιλά για την κατάθλιψη. Πώς έγινε η επιλογή του έργου;

Πριν 3 χρόνια, έπεσε στα χέρια μου το κείμενο του έργου που εκδόθηκε στην Αγγλία, με τον τίτλο «Every Brilliant Thing». Με άγγιξε τόσο πολύ η ιστορία και ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, που αμέσως ξεκίνησα να σκέφτομαι πως και που θα μπορούσα να τον ενσαρκώσω. Η απάντηση ήρθε σχεδόν αυτόματα: στην Ελλάδα, όπου δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί το έργο, και όπου έχει μια ιδιαίτερη σημασία να προβληθεί το θέμα της κατάθλιψης από την αντίστροφη όψη: μέσω ενός έργου που εστιάζει σε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα γύρω μας και στη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.

Τι δυσκολίες υπήρχαν στο ρόλο αυτό;

Η μεγάλη πρόκληση του ρόλου, είναι η διάδραση με το κοινό, το οποίο καλείται καθόλη τη διάρκεια της παράστασης να απαριθμήσει τα υπέροχα πράγματα της λίστας και να παίξει τους υπόλοιπους χαρακτήρες από τη ζωή μου. Ο κάθε θεατής μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά, με τρόπο απρόσμενο, κι εγώ πρέπει να ανταποκριθώ άμεσα, ενσωματώνοντας την όποια αντίδραση στο «παιχνίδι» και στη δραματουργική υφή της ιστορίας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχω υπόψη μου πολλαπλά σενάρια για κάθε διαδραστική σκηνή και σε κάθε σχεδόν παράσταση, βλέποντας καινούριες αντιδράσεις, σε συνεννόηση πάντα με την Ιόλη Ανδρεάδη που σκηνοθετεί την παράσταση και που προσάρμοσε το έργο μαζί με τον Άρη Ασπρούλη, προστίθενται ακόμα περισσότερα. Αυτές οι διαδράσεις όμως, παρά τη δυσκολία τους, μου δίνουν πολύ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση - παίρνω ενέργεια από το κοινό, από την προθυμία τους να παίξουν μαζί μου, από τις αυθόρμητες αντιδράσεις τους, από το γέλιο και τη συγκίνησή τους.

Διαβάζοντας το βιογραφικό σου, διαπιστώσαμε πως έχεις σπουδάσει κι εργάζεσαι στην Αγγλία. Πώς λοιπόν πήρες τη μεγάλη απόφαση να παίξεις στη μητρική σου; Τι παραπάνω είχε αυτό το έργο για να αξίζει αυτή την επιστροφή;

Δύο παράγοντες με έκαναν να πάρω την απόφαση να παίξω στην Ελλάδα: το έργο και η Ιόλη Ανδρεάδη. Από τη μια, το έργο μου «φώναζε» από την αρχή ότι πρέπει να παιχτεί εδώ, για τους λόγους που προανέφερα, και από την άλλη, ήθελα πολύ να ξανασυνεργαστώ με την Ιόλη, η οποία ήταν αγαπημένη συνεργάτις ενόσω ζούσαμε κι οι δύο στο Λονδίνο και με την οποία «χαθήκαμε» επαγγελματικά από τότε που μετακόμισε στην Ελλάδα. Το να παρουσιάσουμε μαζί αυτό το έργο στην Ελλάδα, ήταν μια ιδανική συνθήκη, και για να ενσαρκώσω αυτό τον ρόλο και για να ξανασυνεργαστώ με την Ιόλη.

Η κατάθλιψη, ακόμη και σήμερα, αποτελεί ταμπού για το μέσο Έλληνα. Το θέατρο πιστεύεις ότι λειτουργεί ως ένα μέσο επικοινωνίας, ακόμη και των πιο δύσκολων ζητημάτων;

Σίγουρα. Για μένα, το θέατρο είναι «ψυχ-αγωγεία», με την αυθεντική ετυμολογία της λέξης και με τη σημασία που έχει αποκτήσει στις μέρες μας: είναι αγωγή της ψυχής και διασκέδαση μαζί. Το «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» συνδυάζει και τις δύο πτυχές — είναι ένα έργο ξεκαρδιστικό αλλά και διαφωτιστικό. Όσο για τα θέματα-ταμπού, το θέατρο σίγουρα συντήνει στην κατάρριψή τους. Το «‘Ολα αυτά τα υπέροχα πράγματα» καταφέρνει, πιστεύω, να ευαισθητοποιήσει το κοινό γύρω από το θέμα της κατάθλιψης, αφού όλες οι πτυχές της ιστορίας και οι πληροφορίες που μας δίνει, είναι απόλυτα εμπεριστατωμένες από τις πιο πρόσφατες επιστημονικές έρευνες. Βοηθά, επίσης, τους θεατές να ξεκινήσουν έναν ανοιχτό διάλογο γύρω από το θέμα, να δουν στην πράξη ότι, όπως λέει και η ηρωίδα, «είναι σημαντικό να μιλάς για κάποια πράγματα. Ειδικά γι’ αυτά που είναι δύσκολο να μιλήσεις».

Στο βαθμό που έχεις γνωρίσει την ηρωίδα, πιστεύεις ότι υπάρχει τρόπος να θεραπευτεί ή να ανακουφιστεί από τα συναισθήματα που την καταβάλλουν; Τι θα ήταν θεραπευτικό/βοηθητικό για αυτήν (αλλά και για το κάθε άτομο που υποφέρει από κατάθλιψη);

Ναι. Όσο μεγαλώνει, η ηρωίδα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να αντιμετωπίσει το σκοτάδι μέσα της. Προσπαθεί να αντεπεξέλθει στα προβλήματα της καθημερινής ζωής, στη δυστυχία που βλέπει γύρω της, στα ερωτήματα και τις πληγές του παρελθόντος… Στο τέλος όμως, πάντα καταφέρνει να επιστρέψει στο φως. Στηρίζεται στους ανθρώπους της ζωής της, σε επαγγελματική βοήθεια, και σε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να ζει… Και όντας μάρτυρες αυτής της μάχης, αυτής της νίκης, παίρνουμε κι εμείς δύναμη να αντισταθούμε στα δικά μας σκοτάδια.

Η παράσταση είναι διαδραστική. Δε φοβήθηκες όμως μήπως το κοινό δεν είναι προετοιμασμένο για μια τέτοια έκθεση; Θεωρείς ότι η συμμετοχή των θεατών στην εξέλιξη της παράστασης δρα ως αρωγός σε όλο αυτό το εγχείρημα;

Όχι, δεν ανησύχησα ότι το κοινό δεν θα ανταποκριθεί στην πρόσκλησή μου να παίξει μαζί μου, γιατί έχοντας δει το έργο στην πράξη στην πρωτότυπη αγγλική παραγωγή, επιβεβαίωσα κατ’ ιδίαν ότι η συγκεκριμένη φόρμα διάδρασης σέβεται απόλυτα, καθοδηγεί και προστατεύει τον θεατή, δεν τον εκτεθεί ούτε στο ελάχιστο. Η συμμετοχή των θεατών δρα όντως ως αρωγός σε όλο αυτό το εγχείρημα. Η αίσθηση που έχεις σαν θεατής είναι ότι κοινό και ηθοποιός μαζί, αποτελούν μια ομάδα, μια αγκαλιά ανθρώπων, που στηρίζουν ο ένας τον άλλον, και φτιάχνουν αυτή την ιστορία όλοι μαζί. Είναι ένα πραγματικά υπέροχο πράγμα.

Μια ευχή και μια συμβουλή για την Μελίνα, την ηρωίδα.

Να συνεχίσει να βλέπει τα πάντα γύρω της σα να ανήκαν στη λίστα με όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα.

Καλοτάξιδη η παράσταση, Μελίνα! Εμείς της ευχόμαστε καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνει.

Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι του Πάνου Μιχαήλ.

***Η συνέντευξη δόθηκε στις συντάκτριες Χαντζή Μαντώ και Χριστίνα Θάνου