«Η μουσική είναι η φωνή της ψυχής» δηλώνει ο dj και παραγωγός Roni Iron σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο debop.gr

Αν και τα μέρη από όπου καταγόμαστε είναι πολύ κοντά και τον γνωρίζω φυσιογνωμικά πολλά χρόνια, έχουμε μιλήσει μόνο μια φορά κατ’ ιδίαν. Ήταν σε ένα πολύ γνωστό μπαρ του Ναύπλιο, ένα βράδυ που τον άκουσα να παίζει πολύ όμορφα τραγούδια που δεν ακούς συχνά έξω. Πολύ πριν από τον κορονοϊό. Στην Αθήνα, κάποια χρόνια μετά, πάλι σε γνωστό μπαρ, άκουσα την υπέροχη διασκευή του στο «Και θα χαθώ» του Πέτρου Θεοτοκάτου. Έκτοτε, τον παρακολουθώ ανελλιπώς. Και τώρα, σαν να έχουν περάσει χίλιες ζωές από τότε, ο Roni Iron μιλάει για όλα στο debop.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;

Ήταν έρωτας με την πρώτη μάτια, που λένε, αλλά στην περίπτωσή μας, με το πρώτο άκουσμα. Μεγάλωσα σε μουσικό περιβάλλον. Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που αγαπούσαν την μουσική με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Ήταν δύσκολο όμως να ασχοληθώ με αυτό γιατί, εκτός από τη μητέρα μου (έχω χάσει τον πάτερα μου από μικρός), δεν είχα άλλη στήριξη. Θυμάμαι ακόμα τη γιαγιά μου να λέει σε συγγενείς “μη δίνετε λεφτά στο παιδί, γιατί τα κάνει δίσκους”. Έτσι, από μικρός έβρισκα απαντήσεις και στήριγμα στη μουσική, πρώτα ως ακροατής και αργότερα ως δημιουργός. Όταν υπήρχαν οι κασέτες, κολλούσα φράσεις και ήχους από διαφορετικά τραγούδια σε ένα. Ήταν τα πρώτα μου edit χωρίς να το γνωρίζω. Πιστεύω ότι η μουσική είναι η φωνή της ψυχής και χωρίς αυτήν, ζωή δεν υπάρχει.

Έκτοτε, ήταν η μουσική το μέσο που βιοπορίζεσαι;

Πάντα η πρώτη μου επιλογή ήταν η μουσική. Ένα φεγγάρι ήμουν πωλητής  στα Replay Store και σε άλλα καταστήματά σε σχέση με τη μόδα. Όμως, πάντα τα βράδια έπαιζα μουσική και αυτό ήταν δύσκολο γιατί έπρεπε να βρίσκω ισορροπία ανάμεσά σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Μετά τα 30,  ζω αποκλειστικά από τη μουσική.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν μουσικό σήμερα να ζει από το έργο του αλλά και να έχει συνεχώς απήχηση και αντίκρισμα;

Στις μέρες μας και στη φάση που περνάει τώρα η ανθρωπότητα, είναι πάρα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο για έναν μουσικό να ζει από το έργο του . Δυστυχώς, το κράτος δείχνει να είναι ενάντια στην τέχνη και τον πολιτισμό. Από παλιά θυμάμαι ότι ο πρώτος που την “άκουγε” σε περιόδους κρίσεων στα μαγαζιά ήταν ο dj. Πλέον οι “επιχειρηματίες” πατάνε πάνω στο Χ-Ψ πρόβλημα (π.χ. κρίση, πανδημία) και σου λένε την ίδια καραμέλα “ε δεν βλέπεις τι γίνεται, δύσκολα τα πράγματα, πρέπει να κάνουμε περικοπές”. Δε σκέφτονται όμως ποτέ δύο βασικά πράγματα :

1) Όταν είναι δύσκολα για εκείνους, σημαίνει ότι είναι ακόμα πιο δύσκολα για εμάς.

2) Όταν πουλάς μουσική και ποτό και μειώνεις το μεροκάματο του dj, αυτόματα κόβεις το 60-70% της δυναμικής που έχεις ως επιχείρηση.

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Από την άλλη, το αντίκρισμα και η απήχησή έχει να Κάνει με το τι παρουσιάζεις στον κόσμο. Αν γράφεις μόνο για να γράφεις, ο κόσμος το καταλαβαίνει. Η ποιότητα είναι διαχρονική! Η προχειρότητα όχι!

Νιώθεις περισσότερο ακροατής, δημιουργός, dj ή ραδιοφωνικός παραγωγός;

Ακροατής είμαι πάντα, όπως όλοι μας. Από τότε που γεννιέσαι και γνωρίζεις τον κόσμο σιγά σιγά, μιλάς με ήχους που ακούς ουσιαστικά. Εμένα με εξιτάρει περισσότερο το κομμάτι της παραγωγής και της δημιουργίας. Θέλω να δοκιμάζω και να σπάω τα όριά μου. Βέβαια, αυτό κάνω και στα dj set μου. Είναι αλληλένδετα αυτά. Στο μυαλό μου πλέον, αφού είμαι και 40 χρονών, είναι το στούντιο και όχι το djing. Το ραδιόφωνο είναι μεγάλη καψούρα αλλά στο Ναύπλιο δεν υπάρχει θέση για εναλλακτικό playlist. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία 8 χρόνια συνεργάζομαι με έναν από τους καλύτερους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Ελλάδας και όχι μόνο.

www.offradio.gr

Έχοντας περάσει από διάφορους σταθμούς, συμπεριλαμβανομένης και της Αθήνας, μένεις πια μόνιμα στο Ναύπλιο. Τι σε οδήγησε σε αυτήν την απόφαση;

Το Ναύπλιο έχει την ενέργεια που θέλει ένας καλλιτέχνης, αλλά δυστυχώς δεν προσφέρει ούτε επαγγελματικές ευκαιρίες στους νέους ούτε ψυχαγωγικές διεξόδους. Η πόλη δηλαδή σε βοηθάει στην έμπνευση και την παραγωγή (ό, τι έχω κυκλοφορήσει μετά το 2012, έχει γραφτεί εδώ), αλλά σε δυσκολεύει στην επικοινωνία της δουλειάς σου. Θα έμενα άνετα Θεσσαλονίκη ή Βουκουρέστι, αλλά είναι επιλογή μου να ζω εδώ και να προσπερνάω τα αρνητικά, γιατί εδώ είναι ο τόπος μου. Έχω κάνει πολλές προσπάθειες για να φέρουμε νέες ιδέες, δραστηριότητες που να προωθούν την σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική. Τις εμφανίσεις τις κλείνω από εδώ και φροντίζω να είναι λίγες και ποιοτικές. Πριν από την πανδημία, οι τελευταίες μου εμφανίσεις ήταν στο Athens Street Food Festival, στο Colourday Festival και στο Sonar Athens. Σε αυτά τα 20 χρόνια που παίζω μουσική, πάντα ψάχνομαι για το καινούργιο και το καλύτερο. Άλλωστε, η μουσική και η γνώση δε σταματούν ποτέ. Είναι κίνηση, είναι ενέργεια.

Ποια είναι η γνώμη σου για την εγχώρια σκηνή όσον άφορά την ηλεκτρονική μουσική; Έχεις δοκιμάσει ποτέ να μείνεις η να κάνεις κάτι στο εξωτερικό;

H μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα παραμένει εσωστρεφής και χωρίς φαντασία. Η ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα έχει κάνει ανοδικά βήματα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, με την έκρηξη των ηλεκτρονικών φεστιβάλ (Sonar Athens) και αξιόλογων προσπαθειών από ομάδες όπως η Blend, η καλή δουλεία του ενημερωτικού clubber.gr. Γενικά, όμως, το είδος μαραζώνει όταν είμαστε η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα χωρίς Dance Radio καθαρά σε FM, και έχουμε club με παραπλανητικές ταμπέλες που μέσα παίζουν pop, σκυλάδικα και μεταμορφώνονται σε μπουζούκια με Live λαϊκών καλλιτεχνών. Αυτό δε βοηθάει στην εδραίωση μιας ταυτότητας ούτε κάνει ελκυστική τη σκηνή στους νέους που ψάχνονται. Υπάρχουν χώρες με πολύ μεγαλύτερη ανοδική πορεία στον χώρο όπως η Σερβία, η Κροατία και η Αλβανία. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Επίσης, σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες η πολιτεία είναι αρωγός σε όλα τα φεστιβάλ. Εδώ ισχύει το αντίθετο. Εν μέσω πανδημίας, η Σερβία διοργάνωσε το Exit Festival, έδωσε εισιτήρια σε γιατρούς και νοσηλευτές της χώρας και το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τους υγειονομικούς και πολιτιστικούς φορείς και καλέστηκε κόσμος από άλλες χώρες, τηρώντας τα απαραίτητα μέτρα. Εδώ τι συνέβη; Σταμάτησε οτιδήποτε έχει σχέση με τέχνη, πολιτισμό και ευφορία της ψυχής.

Έκανες ένα άνοιγμα στο ευρύ κοινό, όταν παρουσίασες το remix στο τραγούδι «Ο τρελός» του Γιάννη Χαρούλη. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Η συνεργασία μου με τον Γιάννη Χαρούλη είχε πολύ πετυχημένο αποτέλεσμα. Ήμουν σε 4 συναυλίες την ίδια χρονιά. Όλες στην Τεχνόπολη και ήρθαν 8.000 με 9.000 άνθρωποι τη φορά. Ο Γιάννης και τα παιδιά που παίζουν μαζί του, είναι εξαιρετικοί μουσικοί και άνθρωποι. Χρειαζόμαστε ανοιχτά μυαλά στη μουσική, χωρίς παρωπίδες και ο Γιάννης είναι ένα από αυτά. Γι’ αυτό έχει και την ανάλογη πορεία. Τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Με τι κριτήριο επιλέγεις το τραγούδι που θα «πειράξεις»;

Αν και πάει ανάλογα με τη στιγμή, το πρώτο πράγμα που κοιτάζω είναι αν το έχει “πειράξει” κανείς στο πρόσφατο ή και μακρινό παρελθόν . Αποφεύγω τα hit της εποχής και τις ιδέες που έχουν επαναληφθεί. Π.χ. η τελευταία μου δουλεία με τη Σαββέρια Μαργιολά στο “Καλή Τύχη”. Επίσης, παίζει ρολό αν μπορώ να πάρω καθαρά Samples από το κομμάτι που έχω βάλει στόχο.

 

Από τα κομμάτια που επιλέγεις να «πειράξεις», μπορεί κανείς να διακρίνει το ευρύ φάσμα του γούστου σου. Υπάρχουν επιλογές που δεν ακούς πια καθώς περνούν τα χρόνια;

Ο χρόνος αφήνει πάνω σου σημάδια και πολλά από αυτά δε φαίνονται. Δεν ακούω αυτά που άκουγα στα 16. Πλέον ακούω περισσότερο Jazz παρά Prodigy.

Πόσο έχει πληγεί ο κλάδος της μουσικής εν γένει μετά από δύο lockdown;

Όπως είπα και πριν, σε κάθε πρόβλημά της οικονομίας και της κοινωνίας ο Dj είναι το πρώτο θύμα και η εύκολη λύση στις περικοπές στον χώρο της εστίασης. Από την άλλη, η μουσική βιομηχανία έχει πεθάνει τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν υπάρχει όπως την ξέραμε τουλάχιστον και νομίζω πως δύσκολα θα επανέλθει στο ίδιο σημείο. Υπήρχαν εποχές που είχαμε δισκογραφικές εταιρείες με φυσικές πωλήσεις και επενδύσεις σε πρόσωπα , ιδέες κλπ. Τώρα ο καθένας ανοίγει ένα label και βγάζει ό, τι θέλει. Κάποιος μου είπε κάποτε ότι το επίπεδο ενός λαού φαίνεται από τη μουσική που ακούει. Τα σχόλια δικά σου…

Μεταξύ άλλων, αντιμετώπισες ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, το οποίο δημοσίευσες μάλιστα μέσω των λογαριασμών σου στα social media. Ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου;

Υπήρξε τεράστια ανταπόκριση, σε βαθμό που δεν το πίστευα. Πήρα ένα μεγάλο μάθημά ζωής. Θέλω ξανά να ευχαριστήσω όλον τον κόσμο που με στήριξε! Υπήρξε άνθρωπος που δεν ήμασταν καλά παλιότερα και με στάθηκε όσο κανείς άλλος. Και σε αυτήν την περίπτωση επιβεβαιώθηκε ο κανόνας. Άγνωστος κόσμος ήταν κοντά μου όσο κανείς άλλος.

Βλέποντας τις τελευταίες σου κυκλοφορίες, τόσο το «Θεός αν είναι» όσο και το «Καλή τύχη», θέλω να σε ρωτήσω αν αυτή η εμπειρία σε έσπρωξε ώστε να προχωρήσεις ακόμα πιο δυναμικά στη μουσική δημιουργία.

Ήμουν κλεισμένος σε ένα δωμάτιο επί 7 μήνες . Έβγαινα μόνο για να πάω σε νοσοκομείο ή ή γιατρό . Έχασα όποια δουλειά είχα κλείσει. Έτσι, η μονή μου διέξοδος ήταν η μουσική . Τους πρώτους 3 μήνες δεν μπορούσα να γράψω ούτε νότα. Το “Θεός αν είναι “ είναι ένα ανεπίσημο πείραγμα σε μια μεγάλη ερμηνεύτρια που θαυμάζω, τη Χαρούλα Αλεξίου. Το "Καλή Τύχη" το Δούλευα 5 χρόνια αλλά όλο τύχαιναν αναποδιές και δεν μπορούσε να γίνει. Τελικά, ήταν βάλσαμο για την ψυχή μου το γεγονός ότι ολοκληρώθηκε αυτήν την περίοδο.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Θα επιστρέψω σε ρυθμούς djing, αλλά στην περιοχή της Αθήνας αυτήν τη φορά και συγκεκριμένα, στο Opera Quatra (18 Νοεμβρίου) και στο Dusty Miller (20 Νοεμβρίου), όπου θα υπάρχει guest live performance από την Jennie Nega, που έχουμε κάνει τις επιτυχίες "Nostalgia" και "Φοβάμαι". Όσον αφορά τις παράγωγες, έρχεται αρκετό υλικό! Στις 29 Οκτωβριου έρχεται ένα Official Remix στον Seba Campos ενώ τον Νοέμβριο έρχεται ένα δυνατό και ξεχωριστό single από την The Habsters. Επιπλέον, θα ακολουθήσουν νέα πειράγματα από την FM Records! Stay Tuned! 

Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από τον Roni Iron:

Facebook: https://www.facebook.com/roniironofficial
Twitter: https://twitter.com/RONIIRON
SoundCloud: https://soundcloud.com/roni-iron
YouTube: https://www.youtube.com/user/MRRONIIRON