Η Νάνσυ Μπούκλη αποκαλύπτεται στο deBόp

Η Νάνσυ Μπούκλη είναι μια ιδαίτερα γλυκιά ύπαρξη, που μας απασχολεί ευχάριστα με την δουλειά της και τα διαφορετικά επιπεδα στα οποία κινείται μέσα σε αυτήν. Ακολουθεί η ιστορία της για να τη γνωρίσετε καλύτερα, όπως κι εμείς!

Μεγάλωσα στον Πύργο Ηλείας. Ήξερα από μικρή τι ήθελα να κάνω. Μου άρεσαν η λογοτεχνία, η ποίηση και να διαβάζω δυνατά. Με αυτόν τον τρόπο μάθαινα τα μαθήματά μου για το σχολείο. Ήθελα να έχω και κοινό. Κάθε φορά δημιουργούσα με τη φαντασία μου ένα δικό μου κοινό που απαρτιζόταν από ανθρώπους που θαύμαζα, στους οποίους έλεγα ό,τι διάβαζα.

Ως μαθήτρια είχα πολύ καλούς βαθμούς αν και δεν διάβασα ποτέ όπως έπρεπε. Μάθαινα τα μαθήματα από την παράδοση κυρίως και τα αφομοίωνα με έναν δικό μου τρόπο. Στο δημοτικό έκανα τον πρώτο μου, θα έλεγε κανείς, αυτοσχεδιασμό. Είχαμε γιορτή και ήμουν στη χορωδία, όταν μου ζήτησε η δασκάλα να αντικαταστήσω ένα παιδί –και μάλιστα αγόρι- από τη θεατρική ομάδα που θα έκανε έναν ρεπόρτερ. Το φύλο του ρόλου άλλαξε, όμως κατά τη διάρκεια της παράστασης το κορίτσι που παίζαμε μαζί στη σκηνή άρχισε να μου λέει τα λόγια που θα έλεγε στο αγόρι που θα έπαιζε αρχικά το ρόλο. Θυμάμαι ότι άλλαξα ενστικτωδώς τα λόγια που έπρεπε να πω, παίζοντας την ανδρική εκδοχή του ρόλου, για να σώσω την παράσταση. Ε τότε ένιωσα σαν να είχα σώσει τον κόσμο... Ακόμα και τώρα στις παραστάσεις μου αρέσει να μπορώ, αν κάτι συμβεί, με τη δική μου συμμετοχή να το διορθώνω.

Ενδείξεις για την μετέπειτα ενασχόλησή μου με το θέατρο υπήρχαν από μικρή ηλικία, όπως καταλαβαίνεις, αλλά αυτό δεν είχε γίνει αντιληπτό από το περιβάλλον μου, ούτε κι εγώ το έλεγα. Ακόμα και αργότερα στο Λύκειο όταν ο καθηγητής της Θεατρολογίας που είχα πάρει σαν μάθημα επιλογής μας είχε θέσει υποθετικά το ερώτημα, αν κάποιος από εμάς -τους μαθητές του- ήθελε να γίνει ηθοποιός, θυμάμαι ότι είχα δώσει αρνητική απάντηση. Δεν τόλμησα να εκφράσω την επιθυμία μου.

Στην Αθήνα ήρθα στα 18. Είχα πάρει την απόφαση να φύγω, ήθελα να γνωρίσω τη ζωή στην πρωτεύουσα, την οποία ως μαθήτρια πολύ σπάνια επισκεπτόμουν, συνήθως στο πλαίσιο κάποιας παράστασης με τη χορωδία του σχολείου. Ένα χρόνο αργότερα, στα 19, έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη. Προετοιμάστηκα μόνη μου και τελικά πέτυχα. Δεν το είχα πει σε κανέναν. Η ενασχόληση με το θέατρο για τον κόσμο φαντάζει σαν ένα χόμπι στην αρχή. Όταν πετύχεις, τότε αναγνωρίζεται ως επάγγελμα.

Η πρώτη μου δουλειά ως επαγγελματίας ηθοποιός ήταν η παράσταση «Δεν μιλάμε γι’ αυτά» στο θέατρο του Νέου Κόσμου με συμμαθητές από τη σχολή. Αργότερα, θέλησα να κάνω κι ένα μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία. Με πήραν στο Goldsmiths του Λονδίνου, αλλά λόγω των δυσκολιών έξω, του υψηλού budget της σχολής και του γεγονότος ότι παράλληλα στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο μου δίνονταν ευκαιρίες για να  δουλέψω ως ηθοποιός, δεν έφυγα ποτέ για να πραγματοποιήσω τις σπουδές σκηνοθεσίας. Δεν τα παράτησα όμως, έκανα εδώ ένα σεμινάριο σκηνοθεσίας με τον Ακύλλα Καραζήση και γενικότερα απέκτησα σκηνοθετικές γνώσεις πιο πολύ μέσω της συνεργασίας με έμπειρους ανθρώπους του χώρου.

Οι γνώσεις που εισέπραξα με βοήθησαν να συνεχίσω επί του πρακτέου και να σκηνοθετήσω την πρώτη μου παράσταση τα «Περιστατικά» που συνεχίζεται φέτος για δεύτερη χρονιά στο Tempus Verum-Εν Αθήναις. Αυτή την παράσταση τη στήσαμε ξεκινώντας με την ομάδα την ανάγνωση των κειμένων του Χαρμς. Δεν κάναμε καθόλου αλλαγές παρά μόνο αφαιρέσαμε κάποιες από τις ιστορίες του βιβλίου που ήταν πιο πολιτικοποιημένες, καθώς δεν θέλαμε να δώσουμε τέτοιο τόνο στην παράσταση. Κατά τη διάρκεια προετοιμασίας δουλέψαμε περισσότερο την ιδέα πώς ένα κείμενο γίνεται συμφωνικό κομμάτι -δηλαδή έδινα εγώ μια οδηγία για τον τονισμό του κειμένου και μετά ο άλλος έπρεπε να βρει τον τρόπο να εμπλακεί στη διαδικασία χωρίς να παριστάνει εμένα. Επίσης, δουλέψαμε και το πώς οι ηθοποιοί να λειτουργούν με τα αντανακλαστικά τους και όχι τόσο με τη σκέψη, μια «άσκηση» που θεωρώ πως βοηθάει τον ηθοποιό να καταπολεμήσει το άγχος και την αγωνία του. Γενικότερα, ήθελα να δημιουργήσω μια παράσταση όπου οι ιστορίες της να μιλάνε, να αναδεικνύεται το κείμενο με τρόπο απλό, κατανοητό.

Αυτό τον καιρό προετοιμάζω τη δεύτερη σκηνοθετική μου δουλειά που θα ανέβει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού τον Απρίλιο και έχει σαν θέμα τη γυναίκα και τον φεμινισμό μέσα από διάφορα έργα ποιητικά, θεατρικά, κινηματογραφικά αλλά και μέσα από δικά μας κομμάτια. Πρόκειται για μια συρραφή κειμένων που σκοπό έχει τον επαναπροσδιορισμό της θέσης της γυναίκας, θέμα το οποίο το τελευταίο διάστημα συζητιέται και έχει πάρει φοβικές διαστάσεις.

Βρείτε την όπου παίζει, σκηνοθετεί ή απολαμβάνει την πόλη γιατί είναι από τα διαμαντάκια του θεάτρου μας!

Φωτογραφία εξωφύλλου: Κοσμάς Ινιωτάκης

Φωτογραφία από την παράσταση Περιστατικά: Ευτυχία Βλάχου

Φωτογραφία από την παράσταση Πέερ Γκυντ: Πάτροκλος Σκαφίδας