Η Πηνελόπη Τσιλίκα και ο Γιώργος Παπανδρέου στο deBόp!

Η Βοσκοπούλα παίζεται στο δώμα του θεάτρου του Νέου Κόσμου και πρόκειται για μια ακόμα όμορφη δουλειά της ομάδας Elephas Tiliensis. Απολαύστε την Πηνελόπη και το Γιώργο να μιλάνε για έρωτα και θάνατο, για τότε και τώρα. Δυστυχώς για εσάς δεν μπορείτε να το ευχαριστηθείτε όσο εγώ, που πέρασα καταπληκτικά μαζί τους ένα απόγευμα στο Νέο Κόσμο! 

Πώς γνωριστήκατε με την ομάδα Elephas Tiliensis;

Γ.Π.: Έμαθα για την ομάδα Εlephas Tiliensis (Δημήτρη Αγαρτζίδη, Δέσποινα Αναστάσογλου) όταν κάποιοι γνωστοί του Δημήτρη με πρότειναν σε εκείνον αφού με είχαν δει στον Οιδίποδα Τύραννο που έπαιζα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Δεν τους ήξερα πιο πριν. Όντας παιδί του χωριού, στην Άρτα όπου μεγάλωσα δεν είχα καθόλου επαφή με το θέατρο, ούτε γνώριζα ανθρώπους του χώρου. Η θεατρική παιδεία και οι γνωριμίες με κάποιους ανθρώπους ήρθαν όταν μπήκα ενεργά στο χώρο.

Π.Τ.: Τον Δημήτρη τον γνωρίζω προσωπικά αρκετά χρόνια, από όταν ήμουν στη σχολή του Εθνικού. Τον αγαπώ πολύ και υπήρχε ένα αμοιβαίο ενδιαφέρον να συνεργαστούμε με κάποιο τρόπο, όπως και προέκυψε τελικά φέτος στη «Βοσκοπούλα» και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό.

Μεταξύ σας γνωριζόσασταν;

Γ.Π.: Ναι, με την Πηνελόπη γνωριστήκαμε μέσα από την τηλεοπτική σειρά του Alpha «Η λέξη που δεν λες».

Π.Τ.: Είχαμε κατέβει στα Χανιά για τη σειρά, αλλά δεν είχαμε παίξει μαζί, οι χαρακτήρες μας δεν συναντήθηκαν ποτέ στο έργο. Εμείς παρόλα αυτά γνωριστήκαμε στα γυρίσματα, μάλιστα υπήρχε από τότε μια συμπάθεια και τελικά έτυχε να παίξουμε μαζί στη «Βοσκοπούλα».

Όταν βρισκόσασταν στα Χανιά και ακούγατε τους Κρητικούς να μιλάνε φανταζόσασταν ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα έπρεπε να μιλήσετε κι εσείς με τον ίδιο τρόπο, σε έμμετρο λόγο κιόλας;

Γ.Π.: Στη σειρά ο χαρακτήρας που υποδυόμουν ήταν Κρητικός οπότε προσωπικά χρειάστηκε και τότε να μιλήσω Κρητικά.

Π.Τ.: Εγώ πάλι όχι, γιατί ήμουν η Αθηναία της σειράς. Βέβαια και τώρα στη Βοσκοπούλα δεν μιμούμαστε τους Κρητικούς, αλλά προσπαθούμε ως δύο μη Κρητικοί να αντιμετωπίσουμε την ιδιαιτερότητα του λόγου μέσα από τους χαρακτήρες που υποδυόμαστε. Πάνω από όλα πρόκειται για ένα ωραίο κείμενο. Μου αρέσει τόσο πολύ το έργο που πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της παράστασης, εκεί που ακούω το Γιώργο να λέει τα λόγια του σκέφτομαι από μέσα μου «είναι ωραίο κείμενο αυτό».

Πολλά έργα, όπως και η «Βοσκοπούλα» βασίζονται σε ιστορίες αγάπης. Ο έρωτας είναι ένα θέμα που δεν σταματάμε να συζητάμε…

Γ.Π.: Αν σταματούσαμε να μιλάμε για τον έρωτα θα σήμαινε ότι πλέον δεν θα υπήρχε και αυτό θα ήταν καταστροφικό.

Π.Τ.: Η αλήθεια είναι πως για δύο θέματα συζητούν περισσότερο οι άνθρωποι: για τον έρωτα και το θάνατο. Γύρω από αυτά τα μοτίβα συγκροτούμε μια σκέψη, όπως ας πούμε για να καταλάβουμε τον κόσμο στον οποίο έχουμε έρθει.

Ο έρωτας ως αρχέτυπο σε συνδυασμό με τη λαϊκή παράδοση συνδέεται με το σήμερα;

Π.Τ.: Ο τρόπος επικοινωνίας του έρωτα στη λαϊκή παράδοση δεν υπάρχει σήμερα. Είναι τελείως διαφορετικό το σημερινό πλαίσιο της ζωής μας. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τρομερά, οι οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει. Ο σημερινός άνθρωπος δεν είναι αυτόνομος και αυτάρκης, όπως στο έργο ο βοσκός και η βοσκοπούλα, δεν έχει την ίδια σχέση που είχαν παλιότερα οι άνθρωποι με τον εαυτό τους, τον ήλιο, τη φύση, το χώμα. Είναι ένας τελείως διαφορετικός τύπος ανθρώπου που δεν δένεται συναισθηματικά, ούτε ερωτεύεται βαθιά. Δεν φτάνει στα άκρα.

Γ.Π.: Η διαφορετικότητα του τρόπους ζωής των σημερινών ανθρώπων έχει επιφέρει αλλαγές στον τρόπο επικοινωνίας τους, στον τρόπο που ερωτεύονται και πολλοί εκδηλώνουν την πικρία τους για αυτό. Δεν ερωτευόμαστε όπως παλιά, λένε, ενώ θα το θέλαμε πολύ, αλλά η εποχή δεν το προτάσσει. Βέβαια δεν κάνουμε και κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Σε μια τέτοια εποχή που μας παίρνουν το σπίτι ή το μισθό μας και δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε, παρά μόνο σκύβουμε το κεφάλι, πώς θα προκύψει ένας μεγάλος έρωτας; Έχουμε γίνει αδύναμοι συναισθηματικά, και δεν έχουμε το σθένος να ζήσουμε έναν μεγάλο έρωτα, ας πούμε. Θάβουμε τέτοιου είδους συναισθήματα γιατί φοβόμαστε να τα εξωτερικεύσουμε.

Π.Τ.: Δεν πρέπει να κατηγορείς τον εαυτό σου και να αναρωτιέσαι «γιατί εγώ δεν μπορώ να ερωτευτώ βαθιά;». Η πραγματικότητα είναι ότι αν θες να ζήσεις κάτι άλλο πρέπει να αλλάξεις το πλαίσιο της ζωής σου. Και αυτό γίνεται και ατομικά και συλλογικά.

Γ.Π.: Εμένα προσωπικά αυτό με στεναχωρεί. Και επειδή είμαι και πολύ ρομαντικός, όπως λέει και η Πηνελόπη, θέλω να λέω ότι προσπαθώ εγώ σαν άτομο να το αλλάξω αυτό σε μένα.

Περί συγκίνησης ο λόγος

Γ.Π.: Όταν είσαι ένας άνθρωπος όπως είναι η Βοσκοπούλα και ο Βοσκός, που είναι πιο ανοιχτοί, πιο δυνατοί συναισθηματικά έχουν την ικανότητα όταν κάτι τους συγκινήσει να το αντέξουν και να μην το φοβηθούν. Μπορούν να παρακινηθούν και να αφεθούν σε αυτό. Ενώ σήμερα ο κόσμος επειδή έχει άγχος και φόβο, και κατά βάση δεν αντέχει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό, δεν μπορεί να αφήσει ένα συναίσθημα τέτοιο να βγει. Το θάβει και δε θα επιλέξει να πάει σε ένα τέτοιο θέαμα που θα τον ταρακουνήσει και θα τον τσιγκλίσει. Αυτό γίνεται σήμερα!

Τελικά «μονάχα όποιος τ'αξίζει από έρωτα πεθαίνει»;

Π.Τ.: Ήταν άνθρωποι που ήταν διατεθιμένοι να φτάσουν μέχρι όπου... Δεν υπήρχε το μικροσυμφέρον και η μικροιδιοτέλεια. Γεννήθηκαν για να ζήσουν τη ζωή όπως μπορούν. 

Γ.Π.: «Μα θε να ζιώ, μπορώ εύκολα να πάω να αυτοκτονήσω. Όχι κύριοι δε θα το κάνω, γιατί θέλω να ζω και να τραβιέμαι και να τραβάω τα πάνδεινα σε αυτή τη ζωή, σαν βασανιστήριο, σαν τιμωρία για αυτό το κακό που έγινε».

Τα παιδιά είναι καταπληκτικά, η παράσταση είναι μια μεγάλη ανάσα, ο έρωτας είναι πάντα το θέμα ακόμα και αν πεθαίνουμε μέσα σε αυτόν. Θα περάσετε υπέροχα, θα «διαβάσετε» ένα από τα πιο όμορφα κείμενα που έχουν γραφεί και όταν βγείτε από το θέατρο όλα για λίγα λεπτά θα σας φαίνονται βουνά, λαγκάδια, σπηλιές και ξέφωτα!

Πηνελόπη και Γιώργο ευχαριστούμε πολύ...