Η πολυπράγμων Melentini ξεδιπλώνει τις σκέψεις της στο deBόp

Η Melentini είναι πολυπράγμων. Παίζει μουσική, γράφει μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο, διδάσκει πιάνο... Αγαπάει την Αθήνα όπου μεγάλωσε και έζησε αλλά πλέον συνεχίζει την πορεία της από το Βερολίνο. Αποτελεί σίγουρα ένα τρανό παράδειγμα της ελληνικής indie σκηνής που τα καταφέρνει και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας. Εγώ άρχισα να την ψάχνω όταν άκουσα τη μουσική από την ταινία "Άφτερλωβ" και τώρα ήρθε η στιγμή να μας μιλήσει στο debop...

- Πού βρίσκεσαι αυτήν τη στιγμή υπαρξιακά και μουσικά;

Σε μένα κάπως μαζί πάνε αυτά. Είμαι σε μια αρκετά ισορροπημένη πορεία της ζωής μου, κάτι το οποίο σίγουρα ακούγεται σχιζοφρενικό σε σχέση με τα πάντα γύρω μας που δείχνουν να καταρρέουν.

- Ασχολείσαι με πολλά project. Πώς είναι πλέον η επαγγελματική σου ζωή μετά την εμφάνιση του covid 19;

΄Οχι και πολύ διαφορετική να είμαι ειλικρινής. Σίγουρα δεν μπορώ να προγραμματίσω πλέον ζωντανές εμφανίσεις. Ωστόσο, μέσα στην καραντίνα κυκλοφόρησε και το τελευταίο μου άλμπουμ “9 τραγούδια για το μετα - ελληνικό σινεμά” σε βινύλιο από τη veego records, το οποίο σχεδόν εξαντλείται και είμαι ειλικρινά ευγνώμον γι' αυτό. Τον Αύγουστο συμμετείχα για δεύτερη χρονιά σε ένα φεστιβάλ μιας βερολινέζικης θεατρικής κολλεκτίβας που καταπιάνεται με έργα όπερας, στα οποία παρεμβαίνει και τα παρουσιάζει με σουρεαλιστικό τρόπο σε υπαίθριους χώρους, οπότε φέτος έλαβε χώρα στην παραλία μιας λίμνης σε μια οργανωμένη πλαζ, όπου δημιουργήσαμε ειδική διαρρύθμιση για το κοινό σύμφωνα με τις οδηγίες. Εκεί διαπίστωσα ότι ειδικά τώρα είναι εξαιρετικά αδύνατο ως και επικίνδυνο να δουλέψεις σε μια παραγωγή χωρίς το απαιτούμενο budget, το οποίο δημιουργεί προϋποθέσεις ώστε να μπορούν να προστατευτούν και οι συντελεστές στην προετοιμασία πέρα από το κοινό στην παράσταση.

- Πώς βίωσες την καραντίνα;

Στην αρχή με πολλή αγωνία, είχα τεράστιο φόβο για δικούς μου ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Μετά ακολούθησε μια σύγχυση για το τι θα συμβεί από δω και πέρα σε όλους μας. Περισσότερο με έκανε να σκεφτώ ότι ζούμε σε μια εποχή που οι καταστάσεις σε όλες τις περιοχές του πλανήτη δημιουργούν ντόμινο και αυτό έχει ένα ενδιαφέρον. Την ίδια στιγμή βιώνουμε τρομακτικές καταστάσεις μέσα από αυτές τις επιπτώσεις, ο μισανθρωπισμός που υπάρχει σε μεγάλη μερίδα του κατα τ' άλλα ειρηνικού δυτικού κόσμου φανερώνει μια απίστευτη εγωκεντρική ανατροφή και μια τεράστια ανικανότητα κριτικής σκέψης και ενσυναίσθησης.

- Πώς πήρες την απόφαση να πας στο Βερολίνο;

Το ήθελα από μικρή να φύγω. Για το Βερολίνο συγκεκριμένα η επιθυμία ήρθε κάπου το 2005 που επισκέφτηκα εδώ φίλους για πρώτη φορά. Δεν υπήρχε η χίπστερ έξαρση και οι σταρταπς εκείνη την εποχή. Μου ταίριαζε το avant garde πνεύμα της πόλης, ξεκίνησα εντατικά γερμανική γλώσσα, το είχα βάλει στον νου μου από τότε. Πολλαπλοί παράγοντες συνέτρεξαν ώστε να πάρω αυτήν την απόφαση όμως. Πρωτίστως συναισθηματικοί αλλά και αναγκαίοι. Στην Ελλάδα με είχε φθείρει ολοσχερώς η νοοτροπία της καθημερινότητας. Το χειρότερο για μένα ήταν ότι είχα χάσει τον εαυτό μου, δεν είχα καθόλου υπομονή πια με τίποτα, ήμουν διαρκώς στενοχωρημένη με κάτι! Χρειαζόμουν μια ριζική μετατόπιση σε ένα περιβάλλον που δε θα έπρεπε να χάνω συνεχώς ενέργεια για τα αυτονόητα και επειδή το είχα ζήσει λίγο το Βερολίνο πριν τη δραματική εμπορευματοποίηση του χαρακτήρα της πόλης των τελευταίων ετών, είχα την εικόνα μιας προοδευτικής και λειτουργικής κοινωνίας με πλούσια πολυπολιτισμική κουλτούρα που ήθελα να γίνω κομμάτι της. Βέβαια και εδώ οι μάχες είναι πολλές αλλά στην Ελλάδα το κάθε τι είναι εξοντωτικό. Ουσιαστικά, εγκαταστάθηκα το 2014 επίσημα αλλά δεν καθόμουν στο Βερολίνο ιδιαίτερα, διότι οι βασικές συνεργασίες μου είχαν έδρα την Αθήνα. Πριν 2 χρόνια, μετά τη δημιουργία τoυ ZRSHA; fundus uterus και μετά από μια εντελώς απότομη διακοπή μιας πορείας στην οποία είχα δοθεί τυφλά, αναγκάστηκα να επιστρέψω μόνιμα στο Βερολίνο, όπου έπρεπε πλέον να συγκεντρώσω τις τσακισμένες μου δυνάμεις ώστε να οργανώσω τη ζωή μου ρεαλιστικά.

- Πώς νιώθεις όποτε επιστρέφεις στην Αθήνα, την πόλη που μεγάλωσες;

Συγκίνηση όταν φτάνω στο σπίτι μας, το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ο κήπος και η βεράντα μας, η αμυγδαλιά μας, το ξύλινο σπιτάκι της Μόλυς... Έχω ανυπομονησία και χαρά που βρίσκω τους φίλους μου, την οικογένειά μου και τη σκυλίτσα μας. Μελαγχολία γιατί βλέπω τον χρόνο να περνάει μακριά τους, στερούμαι πολλές χαρές που θα μπορούσαμε να είχαμε μαζί. Είναι σαν να γερνάει και το σπίτι μας μαζί κάθε φορά που φτάνω! Κάτι θα έχει χαλάσει, η υγρασία στους τοίχους θα είναι περισσότερη... Ο χρόνος είναι λίγος, όλο κάνω σχέδια να πάω με τη μαμά εδώ ή εκεί που ξέρω ότι θα της αρέσει, τελικά τους βλέπω όλους στο πόδι. Νιώθω επίσης ότι η Αθήνα γίνεται όλο και πιο στενή, όλο και πιο γκρίζα. Το κέντρο της πόλης μου φέρνει πονοκέφαλο, τα μέσα μεταφοράς είναι απελπιστικά. Ευχαριστιέμαι όμως τις βόλτες στη Μαρίνα Αλίμου ή στη Διονυσίου Αεροπαγίτου μετά από σινεμά, τις βραδιές με φίλους, φαγητό και μουσική στις βεράντες, τις συναντήσεις με σπουδαίους ανθρώπους και όλους όσους παλεύουν να κρατήσουν την ομορφιά ψηλά μέσα σε ένα τόσο επιθετικό περιβάλλον.

- Θα γύριζες μόνιμα στην Αθήνα;

Νομίζω πως δε θέλω να το σκέφτομαι, παρόλο που με πονάει γιατί μου λείπουν φοβερά οι δικοί μου άνθρωποι! Θέλω ωστόσο να ζω σε έναν τόπο που λειτουργεί με γνώμονα το κοινωνικό σύνολο. Κι αυτό σίγουρα δε θα το βρεις στην Αθήνα.

- Ασχολείσαι ακόμα με τη διδασκαλία;

Ναι και περνάω πολύ όμορφα με αυτό. Τα τελευταία 2 χρόνια διδάσκω πιάνο για όλα τα επίπεδα σε 2 μουσικές σχολές.

- Τι είναι αυτό που σε ωθεί να γράφεις μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο;

Θαρρώ πως είναι η ενασχόληση με το φαντασιακό στη βάση μιας συλλογικής προσπάθειας. Στο θέατρο και ττο σινεμά εργάζονται τόσοι άνθρωποι με αφοσίωση και συντονισμό ώστε να δημιουργήσουν και να ζωντανέψουν ένα μυθικό κόσμο με τα υλικά του πραγματικού. Δεν είναι φοβερό; Στη δική μου αναζήτηση που οργανώνεται και εκφράζεται μέσω της μουσικής με κερδίζει αυτή η διαδρομή λοιπόν! Αποζητώ να είμαι συνδημιουργός ενός τέτοιου κόσμου.

- Πώς προέκυψε η συνεργασία για το Άφτερλωβ;

Ο σκηνοθέτης Στέργιος Πάσχος είχε ακούσει τον δίσκο που θα κυκλοφορούσα τότε με τον Συμεών Νικολαΐδη στη restless wind και είχε έρθει στην παρουσίαση για να με γνωρίσει γιατί τον είχε εμπνεύσει πολύ. Τον πρώτο καιρό, πάνω στη γνωριμία μας, σχεδιάζαμε ένα βιντεοκλίπ για ένα τραγούδι του δίσκου, πολλές ιδέες, πολλά συναισθήματα, μας συνέδεσε και η αγάπη για το σινεμά γενικότερα... Τελικά, λίγο καιρό αργότερα, ξεκίνησε να γράφει το σενάριο για το ΄Αφτερλωβ. Συζητούσαμε πολύ το σενάριο σε διάφορα στάδιά του και κάποια στιγμή μου ζήτησε γράψω τη μουσική. Σε εκείνη τη φάση δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα παραγωγής για να δουλέψω με τις συνθήκες που απαιτεί μια τέτοια εργασία αλλά ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με το σενάριο και ιδιαίτερα συνδεδεμένη, οπότε ξεκίνησα άνευ όρων και με πολύ βαθιά πίστη και ενθουσιασμό για το μέλλον της ταινίας.

- Πώς ήταν οι φετινές καλοκαιρινές σου διακοπές;

Μικρές πολύ.

- Πες μου τρεις ιδανικούς καλοκαιρινούς προορισμούς.

Δε θα σου πω, γιατί αν τους μάθουν πολλοί, δε θα είναι ιδανικοί πια για τα δικά μου γούστα! Χεχε!

- Μια εικόνα που θυμίζει καλοκαίρι.

Ομελέτα στο μπαλκόνι!

- Μια εικόνα που θυμίζει Αθήνα.

Τσιμεντένιες ταράτσες (καθόλου εμπνευσμένη σκέψη)!

- Μια εικόνα που θυμίζει Βερολίνο.

Κίτρινα βαγόνια!

- Τρία αγαπημένα άλμπουμ.

Joni Mitchell – Βlue

Marlon Williams – Μake way for love

James Blake - Οvergrown

- Τρία αγαπημένα βιβλία.

Boris Vian - Ο αφρός των ημερών

Νίκος Τσιφόρος – Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα

Raymond Carver – Καθεδρικός ναός

- Τρεις αγαπημένες ταινίες.

Naked (Mike Leigh)

Έρωτας στη Χουρμαδιά (Τσιώλης)

Big Fish ( Tim Burton)

- Τι σου δίνει κίνητρο στη ζωή;

Η φιλία, οι βόλτες στο δάσος, μια ευαίσθητη χειρονομία, τα λουλούδια, τα κορίτσια που δακρύζουν με τραγούδια, ένα γέρικο ζευγάρι που κρατιέται χέρι χέρι φορώντας τα καλά τους, κάποιος που σε γυρίζει σπίτι το βράδυ...

- Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Πρόσφατα ολοκλήρωσα το instrumental soundtrack και τα τραγούδια για τη μεγάλου μήκους ταινία DOG της Γιάννας Αμερικάνου .Στις 26 Σεπτέμβρη θα κάνω μια σόλο live εμφάνιση στο Sachsen Anhalt, σε ένα μικρό φεστιβάλ μαζί με τον Aroent και τους Schrotti Star Orkester. Αυτό το διάστημα, ετοιμάζω τον επόμενο δίσκο μου με τον Βασίλη Ντοκάκη στην παραγωγή. Ξεκινάμε Οκτώβρη στην Αθήνα τις ηχογραφήσεις. κάτι για το οποίο είμαι πολύ ενθουσιασμένη, αφενός γιατί θα είμαι πάλι κοντά σε αγαπημένους συνεργάτες που είναι η οικογένειά μου και αφετέρου λόγω ακυρωμένων εμφανίσεων θα έχουμε τον χρόνο να ασχοληθούμε με το υλικό του δίσκου χωρίς την πίεση των προβών μιας συναυλίας. Τώρα για μετά, βλέποντας και κάνοντας...

- Κλείσε με μια φράση που συνοψίζει την αγάπη σου για τη μουσική.

Η μουσική είναι το αντίθετο της μοναξιάς.