«Η SAVINA θέλει να χορέψουμε!» ή αλλιώς, το νέο κύμα της βαλκανικής μουσικής σκηνής βρήκε το φλογερό πρόσωπό του!

Δεν μπορώ να εντοπίσω πότε ακριβώς ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τη SAVINA, μπορώ όμως με ακρίβεια να σας πω ποια ήταν η δεύτερη, η οποία και αποτέλεσε επαρκή επανάληψη για να αισθανθώ πως ακούω κάτι εξαιρετικά φρέσκο και μοναδικό και να θελήσω να της μιλήσω για να μάθω περισσότερα για τη μουσική της και την ιστορία της - εγώ κι οι υπόλοιποι γύρω μου.

24 Οκτωβρίου του 24' λοιπόν και στα stories μου εμφανίζεται στην πρώτη της live εμφάνιση επί σκηνής από την προηγούμενη μέρα ως opening act των Pink Vanity στο Arch - ένα κορίτσι-φωτιά από πάνω ως κάτω κι από μέσα έως έξω να τραγουδά με πάθος τα τραγούδια της, να λικνίζεται στη μελωδία τους και να εκπροσωπεί κάτι εντελώς νέο κι ολότελα αυθεντικό.

Κυρίες και κύριοι, από εδώ η SAVINA! Μια "παλιά ψυχή" κάνει ποδαρικό με τον καλύτερο τρόπο στις συνεντεύξεις του deBόp για το 2025! Πατήστε play στη μουσική της εδώ και μπείτε στη συζήτηση με ένα κορίτσι που σίγουρα θα συναντάτε συχνά στο μέλλον!

Σύστησε με λίγα λόγια τον εαυτό σου.

Χελλοου, εγώ είμαι η SAVINA λοιπόν, είμαι 24 και πιστεύω πως ανήκω στο new wave της μουσικής κοινότητας στην Ελλάδα. Με απόλυτη σιγουριά μπορώ να πώ πως ήξερα από πολύ μικρή πως θέλω να ασχοληθώ με την μουσική μου και χαίρομαι που χορεύω στα κομμάτια μου και βλέπω κόσμο να τα τραγουδάει και να τα χορεύει επίσης.

Πες μας μερικά πράγματα για αυτά τα τελευταία 24 χρόνια λοιπόν, ποια είναι η "ιστορία" σου;

Γέννημα θρέμμα, Καλαμάτα. Άφησα την Καλαμάτα λίγο πριν κλείσω τα 20 και ταξίδεψα στην Αγγλία για ένα τετράμηνο, δεν πήγε εκπληκτικά η διαμονή εκεί καθώς βρισκόμασταν σε καραντίνα και η μόνη δουλειά που κατάφερα να βρώ ήταν σε εργοστάσιο, όπου ήταν και η πιο βαριά δουλειά που έχω κάνει ποτέ και δεν θα ξανάκανα. Είχα όμως πολλές περιπέτειες και ξεκαρδιστικά σκηνικά με τις ξαδέρφες μου που ζούν εκεί. 
Είμαι παιδί μεταναστών, όπως όλοι μας. Ο πατέρας μου ήρθε αρχικά στην Ελλάδα για να προσφέρει σε εκείνον και έπειτα στην μητέρα μου ένα καλύτερο μέλλον. Η Αλβανία τότε στα τέλη των 90s αρχές 2000 ήταν ακόμη εκείνος ο λεηλατημένος τόπος του Χότζα. Τα γνωστά τα ξέρουμε, φτώχεια, πείνα κλπ. Μου έχει αφηγηθεί πολλές φορές ο μπαμπάς μου (τότε ήταν γύρω στα 20) στιγμές μαζί με τον κολλητό του όπου κοιμόντουσαν κρυμμένοι κάτω από κάτι πορτοκαλιές, έδιναν σημείο συνάντησης με συγκεκριμένη ώρα και αν κάποιος τύγχανε να αργήσει τους έλουζε κρύος ιδρώτας. Μόλις 20 χρονών αγόρια, χωρίς κινητά, είχαν στήριγμα ο ένας τον άλλον με σανίδα επιβίωσης ένα καλύτερο αύριο και λίγα φράγκα παραπάνω.

Με βλέπω σαν εκείνον κι ας μην του το έχω πει, μου πέρασε αυτή την πυγμή και την σπίθα του να μην τα παρατάς, του οφείλω αυτό το συναίσθημα, γιατί μπορώ σήμερα και τα μοιράζομαι μαζί σας. Αν δεν προσπαθήσεις εσύ για εσένα, δεν θα το κάνει κανένας άλλος, αυτό ήταν που μου έλεγε, δεν ξέρω αν είναι σωστό η λάθος, ξέρω πως είμαι εδώ και αγωνίζομαι για το όνειρο μου.

Πώς ξεκίνησε η επαφή σου με τη μουσική;

Από τότε που με θυμάμαι βασικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάθε απόγευμα να βγαίνω στο μπαλκόνι και να τραγουδάω δυνατά με ένα σκουπόξυλο στην γειτονία. Η πρώτη μου σοβαρή επαφή, εκεί που έγινε το 'κλίκ' και είπα θέλω να ξεκινήσω να γράφω δικά μου κομμάτια, ήταν γύρω στα 17 μου.
Επικοινωνώ μέσα από τα τραγούδια μου και τα βλέπω ως μέσo για να επουλώσω τα τραύματα μου. Το πρώτο κομμάτι που έγραψα ήταν το 'Charlotte' και τραγουδάω για την βραδιά που βρισκόμουν στο σπίτι της ξαδέρφης μου για sleepover, ήμασταν 9, ο θείος μου (τον αποκαλώ έτσι απλά για να μην τον κατονομάσω) γύρισε μεθυσμένος και ξεκίνησε να χτυπάει την θεία μου στο υπνοδωμάτιο.
Έγιναν πολλά εκείνο το βράδυ, τα θυμάμαι όλα, θυμάμαι μέχρι και τα έπιπλα στο σπίτι, θυμάμαι ότι βλέπαμε 'Αλαντίν' και θυμάμαι πάρα πολύ καλά τον ήχο της σάρκας όταν χαστουκίζεται. Δεν το ξεπέρασα ποτέ, και είπα να το κάνω έστω κάτι όμορφο και να ξελαφρυνθώ λίγο.

Το ένα έφερε το άλλο, έγραφα τραγούδια και έβρισκα τις μουσικές από τις επιρροές μου για να τα ντύνουν, μέχρι που μετακόμισα Αθήνα για να ασχοληθώ σοβαρά και γνώρισα τον παραγωγό μου Ορέστη Παπαδόπουλο και εδώ και 4 χρόνια περίπου συνεργαζόμαστε με πολλή αγάπη για την μουσική.

Η μουσική σου μου θυμίζει και παλιές αλλά και σύγχρονες pop star. Ποιες είναι οι επιρροές σου;

Ερώτηση φωτιά. Τι να πρωτοθυμηθώ... αποκαλώ τον ήχο μου και τα ακούσματα μου 'μπασταρδεμένα' καθώς ακούω τόσα διαφορετικά είδη και ρεύματα. Θα ξεκινήσω λέγoντας πως οι περισσότερες επιρροές μου είναι από μικρούς καλλιτέχνες και καλλιτέχνες που ίσως να μην είναι ευρέως γνωστοί στην Ελλάδα, όπως είναι οι CLOVES, WILLOW SMITH, JORJA SMITH, LOREDANNA, GRUPPA SKRYPTONITE, ENNY, DAUGHTER, CATT, DAMIEN RICE, RUBII, αλλά και πιο εμπορικούς όπως ROSALIA, NATHY PELUSO, MILEY CYRUS, RAYE, DOECHII, AMY WINEHOUSE, ERYKAH BADU, ASAP ROCKY, MIGOS και η λίστα δεν τελειώνει...
Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι καλλιτέχνιδες καθώς ταυτίζομαι κι όλας.

Δεν είναι μυστικό πως η Ελλάδα δεν είναι ιδανική για τους μουσικούς. Εσένα τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις να ασχοληθείς εδώ με τη μουσική;

Σίγουρα η οικειότητα, το να δημιουργώ στην χώρα που μεγαλώνω.
Έπειτα, η ενέργεια του κόσμου και αυτός ο τόσο βαλκάνιος τρόπος έκφρασης που έχουμε - το γουστάρω τρελά.
Σκέφτομαι και το εξωτερικό, δεν το θέλω όμως ακόμη, θέλω πολλά να δώσω και να δείξω στην Ελλάδα. Έχουμε τόσο μεγάλο και ιδιαίτερο κύμα ταλαντούχων καλλιτεχνών που θέλω να είμαι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, όταν καταφέρουμε να κάνουμε την τέχνη μας και το μεράκι μας βιοπορισμό.

Από τι εμπνέεσαι για να γράψεις ένα κομμάτι;

Από τα βιώματα μου, από τα κοινωνικά βιώματα, από την αγάπη, τον έρωτα, που πολλοί πιστεύουν πως τους κάνει να φαίνονται αδύναμοι. Στην τελική αν το σκεφτείς, όποιον άνθρωπο και να πάρεις από όποια κοινωνική τάξη, πλούσια ή φτωχή γειτονιά, κάγκουρα ή μπαρόκ, αγάπη θέλουμε, αποδοχή και αγάπη.

Πώς χαρακτηρίζεις τη μουσική σου;

Άλλη μια ερώτηση φωτιά. Πρόσφατα αποφάσισα να λέω hip-hop/pop, αλλά έρχονται και ep με καθαρά indie επιρροές και ep επηρεασμένα από τις Αλβανικές μου ρίζες, που τρέχα γύρευε θα πω... Να χορεύετε -αν γουστάρετε αυτό που ακούτε- αυτό θέλω να χαρακτηρίζει την μουσική μου, δεν χρειάζονται πάντα πολλές λέξεις όταν υπάρχουν τόσα συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις.

Στο “Cuna Trima” μιλάς στα ελληνικά και στα αλβανικά. Είναι κάτι που θα επαναληφθεί και σε άλλα κομμάτια του άλμπουμ;

'CUNA TRIMA' στα αλβανικά σημαίνει άτρωτα αγόρια. Αναφέρομαι στην ομοφοβία των Βαλκανίων μετά από αναζητήσεις που είχα κάνει και ανακάλυψα στατιστικά πως η Αλβανία ήταν από τις πρώτες βαλκανικές χώρες στην κατάταξη. Είμαι από την Αλβανία, την αγαπώ και την πονώ αυτή την χώρα, ήξερα για την ομοφοβία της και δεν έχω βρει έναν καλλιτέχνη με καταγωγή από την Αλβανία να αναφέρεται στα κομμάτια του για την LGBTQ κοινότητα αυτής της χώρας. Ήταν το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

Όπως σωστά άκουσες, τραγουδάω στα Αλβανικά στο CUNA TRIMA, όπως επίσης και στο καινούργιο κομμάτι που κυκλοφόρησε 'I CAN'T,WUT?' όπου τραγουδάω Αγγλικά, Αλβανικά και Ελληνικά.

Ελλάδα / Αλβανία: Ποια είναι η σχέση σου με τις δύο πατρίδες σου - τις νιώθεις τέτοιες; Τι αγαπάς σε κάθε μία και τι θα ήθελες να αφήσεις πίσω;

Χαίρομαι πολύ με τα καλά τους στοιχεία, πατρίδα δεν έχω, όσο χιπστερικό και να ακούγεται, αγαπώ και τους δύο τόπους, όπως θα αγαπούσα και άλλους. Είμαι συνδεδεμένη άμεσα με τα Βαλκάνια, μου αρέσει πολύ η κουλτούρα. Ζω όμως στην Ελλάδα και τα πράγματα είναι το ίδιο ζόρικα για εμένα όπως είναι και για τους περισσότερους από εμάς.

Από την Αλβανία, έχω τόσες παιδικές αναμνήσεις που καμία φορά τις θυμάμαι και γελάω μόνη μου όπου και να'μαί. Την επισκέφθηκα μετά από 6 χρόνια και το καταχάρηκα! Γεμάτη φύση, το ανθρώπινο χέρι στο μεγαλύτερο μέρος της συνέβαλε στην καλλιέργεια της γης.

Η Ελλάδα είναι το σπίτι μου, τα συζητούσα και με μία φίλη μου τις προάλλες που συζητούσαμε την ιδέα του εξωτερικού. Μου αρέσει τόσο να μιλάω Ελληνικά, μπορεί να ακούγεται χαζό, όμως η κινησιολογία και ο τρόπος έκφρασης μου φαίνεται μοναδικός. Την κακεντρέχεια και την μιζέρια δεν την μπορώ από όπου κι αν προέρχεται, αυτά τα θέλω πίσω μου.

Μας αρέσει πολύ αυτό το μπέρδεμα των γλωσσών στα 2 τραγούδια σου. Γνωρίζεις κάποιον να το έχει δοκιμάσει παλιότερα; Πώς επιλέγεις ποιοι στίχοι θα είναι στα αλβανικά, ποιοι στα ελληνικά και ποιοι στα αγγλικά, έχουν να κάνουν με το ρυθμό του κάθε ιδιώματος ή σημαίνουν κάτι βαθύτερο;

Μα τι ωραία που με ρωτάς! Δεν το είχα πάρει τόσο στα υπόψιν αλλά, ναι, όταν τραγουδάω στα Αλβανικά είναι σαν να μιλάω στο Αλβανικό κοινό. Στο 'CUNA TRIMA' τραγουδάω για την ομοφοβία στην Αλβανία, παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ με θύματα από την LGBTQ κοινότητα να μιλούν για τον ξυλοδαρμό που είχαν βιώσει. Μία μαρτυρία που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι εκείνη όπου ο πατέρας έβγαλε μαχαίρι στον ίδιο  του τον γιό, απλά και μόνο επειδή είναι gay.
Η μετάφραση στο 'I CAN'T,WUT?' είναι κάπως, "ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΝΕ, ΗΤΑΝ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ΜΑΚΡΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ'.
Οι δικοί μου σχετικά πρόσφατα πήραν κάπως στα σοβαρά το πως για εμένα ο χώρος της μουσικής δεν είναι κάτι που περνώ απλώς τον χρόνο μου αλλά αυτό που είμαι και με κάνει ευτυχισμένη. Δεν τους κατηγορώ απαραίτητα, γιατί δεν είναι συνηθισμένοι σε κάτι τέτοιο και έχουν άγχος μην απογοητευτώ από κάτι, όλα καλά όμως, η μαμά μου βάζει τα κομμάτια μου στο repeat και τα καμαρώνει η γλυκούλα.
Επίσης, σίγουρα υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που κάνουν αυτό το ωραίο blend με τις γλώσσες, γνωρίζω κάποιους καλλιτέχνες από την Αλβανία που είναι και γερμανόφωνοι και κάνουν επίσης αυτή την όμορφη μίξη των γλωσσών. Στην δική μου περίπτωση ξεκίνησε για stand out, μου έλεγαν πως για να κάνω καριέρα στην Ελλάδα θα πρέπει να τραγουδάω ελληνικά τραγούδια. Μα τι πιο αβανταδόρικο από το να είσαι δίγλωσσος και να συνδέεις δυο χώρες στα τραγούδια σου; Αυτό σκέφτηκα και έτσι ξεκίνησα.

Ποια είναι η γνώμη σου για την trap;

Ντόπα η ωραία τράπ, μου αρέσει πολύ. Είναι ένα ωραίο παρακλάδι της ραπ και πέρα από την τράπ στην Αμερική μου αρέσει να ψάχνομαι και σε άλλες χώρες, όπως στην Γερμανία με την LOREDANNA και διάφορα ft που κάνει με καλλιτέχνες, με τoν Skryptonite που είναι Κούρδος και κάνει εναλλακτική τράπ, τον Mozzik απο την Αλβανία, τον Baby Gang απο την Ιταλία. Από την Ελλάδα έχω ξεχωρίσει κάποια κομμάτια του Saske, του Half Quickie και εννοείται του Νέγρου του Μοριά με τα απίστευτα trapbetika. 
Μην ακούς που κράζουν την τράπ, γ@μ@ει η τράπ. Κι όπως κάθε τι χρειάζεται να πηγάζει από μέσα σου, τότε είναι αυθεντικό και ατόφιο. Εάν παράγεις κάτι μόνο για εμπορικούς σκοπούς, αυτή την ποιότητα θα λαμβάνεις.

Πιστεύεις ότι μια γυναίκα έχει καλύτερη αντιμετώπιση πλέον στη μουσική και γενικά στην κοινωνία;

Τώρα νιώθω πως θα ακουστώ διπλωμάτης, δεν έχω καταλήξει μέσα μου και ψάχνομαι να βρώ απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η άποψη μου είναι πως η γυναίκα συνεπάγεται με την ζωή, είμαστε από την φύση μας ποικιλόμορφες, γεμάτες γοητεία, σκέρτσο και εξυπνάδα. Είναι τρομερό το πώς μπορεί μια γυναικεία φωνή να απογειώσει ένα κομμάτι ανάμεσα σε ανδρικές φωνές, βλέπω καλλιτέχνιδες να φέρνουν στο τραπέζι τόσο φρέσκους ήχους και τις χαίρομαι ειλικρινά.

Κοινωνικά, θα πώ πως όσο μετράμε γυναικοκτονίες...

Υπάρχει κάποιος Έλληνας καλλιτέχνης που σε έχει επηρεάσει ή/και που θα ήθελες να συνεργαστείς κτλ;

Είμαι λίγο old school ψυχή και μου ήρθαν στο μυαλό ελληνικά συγκροτήματα όπως οι Domenica, οι Μπλέ, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Imam Baildi και άλλα τόσα ονόματα σπουδαίων καλλιτεχνών που θαυμάζω. Αυτό που μου κινεί την περιέργεια όμως είναι, ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα αν συνεργαζόμουν με τον Παύλο Παυλίδη - ένας καταξιωμένος διαχρονικός καλλιτέχνης με μια ανερχόμενη του new wave καλλιτέχνιδα; Στο μυαλό μου έχει τρομερό ενδιαφέρον για το τι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε.

Περιέγραψέ μας την Αθήνα έτσι όπως τη ζει σήμερα μια κοπέλα της γενιάς σου. Τι αγαπά σε αυτή, που βγαίνει, υπάρχει μοναξιά, τι σε φοβίζει, τι σε κάνει να ελπίζεις;

Πληρώνω νοίκι, ρεύμα, νερό, ίντερνετ, κοινόχρηστα, θριφτάρω ρούχα για ιδεολογικούς και οικονομικούς σκοπούς και βγαίνω για ποτό όποτε πιστεύω πως έχω μπουκώσει.
Αποφεύγω την Ομόνοια γιατί την φοβάμαι και με ψυχοπλακώνει.
Επιλέγω να βλέπω θέατρα και να πηγαίνω σε μπαζάρ, να βγαίνω με αστείους ανθρώπους και προσπαθώ να μην αναλώνομαι σε λίγους.

Την Αθήνα εγώ την επέλεξα και προσπαθώ να την ζω έτσι όπως εμένα μου αρέσει. Ελπίζω στην μουσική μου, στους Αθηναϊκούς έρωτες και σε εκείνους που εκπέμπουν φλόγα και δεν φοβούνται τα συναισθήματα τους.

Πότε θα βγει το άλμπουμ σου, ποια είναι τα γενικά σχέδιά σου και τι εύχεσαι για τη νέα χρονιά;

Δεν έχω γενικά σχέδια, ό,τι έρθει, έχει τον λόγο του. Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί μέσα στο 25' και όχι πολύ μακριά. Μαζί με την νέα χρονιά θέλω να έρθουν lives και σταράτοι άντρες χαχα!

Ακούστε τη μουσική της SAVINA στο spotify και παρακολουθήστε την στο youtube και στο instagram.

Photo credits: Παναγιώτης Αράπογλου & Ακίμ-Γιάννης Τσατσούλης.

Η συνέντευξη έγινε σε συνεργασία με τον Γιάγκο Πλατή από το deBόp.