Η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου μας μιλάει για το FOLLICLE/ΘΥΛΑΞ

Ένα Κορίτσι που μεγαλώνει σ’ ένα κλειστό οικογενειακό περιβάλλον. Μέχρι που θ’ αλλάξει την εικόνα της και θα βγει στον «έξω» κόσμο. Το  «Follicle/Θύλαξ» δεν είναι μια ακόμη παράσταση. Είναι ένα οπτικοακουστικό θέαμα που μιλά για κάτι πολύ βαθύ – την ανάγκη μας για αποδοχή από τους άλλους. Εμείς μιλήσαμε με τη σκηνοθέτιδα, Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου, για το εγχείρημα αυτό, αλλά και για τα επόμενα βήματά της.

 

Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;

Η παράσταση είναι μέρος ενός διττού project που στόχο έχει την οθόνη, διατηρώντας ωστόσο την cross disciplinary μορφή του. Μια κινηματογραφική παράσταση, μια θεατρική ταινία. Η παράσταση θα συνεχίσει περαιτέρω την πορεία της. Είπαμε λοιπόν να ξαναπαιχτεί στο Bios απ’ όπου ξεκίνησε.

Μια θεατρική παράσταση με έντονο το στοιχείο του χορού ή μια χορευτική παράσταση με το στοιχείο της θεατρικότητας;

Όταν υπάρχει κείμενο, προφανώς μιλάμε για μια θεατρική παράσταση. Στην περίπτωση του Follicle, ασφαλώς με έντονο το στοιχείο της κίνησης, εξ’ ου κι ερμηνεύεται από performer-χορογράφο, τη Φαίδρα Σούτου, κι όχι από ηθοποιό. Ο χορός είναι μια μικρή πινελιά, ένα σημείο καμπής που αντικαθιστά άλλες πιθανές, πιο «θεατρικές» εκφράσεις.

Το Κορίτσι της παράστασης είναι ένα πλάσμα με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία όμως απορρίπτουν ακόμη κι οι δικοί της άνθρωποι. Πόσο εύκολο είναι να υπάρξει κανείς σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου δεν τον αποδέχονται; Αυτομάτως δεν οδηγείται το άτομο στην υιοθέτηση ακραίων συμπεριφορών προκειμένου να αντέξει;

Ενδεχομένως. Το Κορίτσι του Follicle όμως δεν είναι μια τέτοια περίπτωση. Το Κορίτσι είναι το απόλυτο προϊόν του περιβάλλοντός του. Δεν το αμφισβητεί ποτέ.

Στην καταναλωτική κοινωνία του σήμερα η ανάγκη του ατόμου για επιβεβαίωση από τον κοινωνικό του περίγυρο μοιάζει σχεδόν επιτακτική όπως του Κοριτσιού στην παράσταση. Πιστεύεις ότι υπάρχουν όρια στο αδηφάγο αυτό παιχνίδι της αποδοχής μας από τους άλλους;

Ειδικά τώρα, μάλλον διάγουμε μια περίοδο κατανάλωσης, ιδεολογίας όπου το παιχνίδι αυτό της αποδοχής γίνεται πιο σκοτεινό από ποτέ.

Δίγλωσσος τίτλος. Γιατί;

Απλώς το έργο γράφηκε στα ελληνικά και στα αγγλικά, και δεν γνώριζα πού θα παρασταθεί πρώτα. Μετά δεν ήθελα να θυσιάσω καμία από τις δύο λέξεις σε καμία από τις δύο γλώσσες (το thylax χρησιμοποιείται στα αγγλικά).

Πόσο δύσκολος είναι ο μονόλογος;

Γενικά θεωρώ τον μονόλογο ένα εξαιρετικά δύσκολο είδος. Πολλώ δε μάλλον όταν ο μονόλογος αυτός, όπως στην περίπτωση του Follicle, μετατρέπεται σε διάλογο με τη σιωπή των άλλων προσώπων αλλά και τα τεχνικά μέσα

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Τα άμεσα σχέδια του καλοκαιριού περιλαμβάνουν συγγραφή. Από τον Σεπτέμβριο επιστροφή στη σκηνοθεσία. Σινεμά και λίγο θέατρο που περιλαμβάνει και τη συνέχεια της πορείας του Follicle.

 

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ