Η Σοφία Μαυραγάνη στο deBόp

4 Ιουλίου, ώρα 22:30, «Σάλος», Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260. Κυριολεκτικά τρέχω να προλάβω την παράσταση γιατί έχω αργήσει (τι πρωτότυπο!). Φτάνω στην είσοδο του χώρου Ε με το φόβο πως η παράσταση έχει ήδη αρχίσει και αντικρίζω πλήθος ανθρώπων που, ευτυχώς, περιμένει ακόμα στην ουρά. Χαλαρώνω. Φαίνεται πως η αίθουσα θα είναι γεμάτη...

7 Σεπτεμβρίου, ώρα 16:00, συνέντευξη με τη Σοφία Μαυραγάνη, Συγγρού-Φιξ, έξοδος Δράκου. Αυτή τη φορά είμαι στην ώρα μου (αξιοθαύμαστο!). Φτάνω στο σημείο συνάντησης με το κινητό νεκρό από μπαταρία. Φαίνεται πως δε θα μαγνητοφωνήσω τη συζήτηση...

Σοφία Μαυραγάνη: Χορογράφος της παράστασης «Σάλος».

«Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω», της λέω. Μου απαντάει: «Καλά, περίμενε, δε με γνώρισες ακόμα». Και κάπως έτσι ξεκινάει μια ειλικρινής κουβέντα, που θυμίζει συζήτηση με μια φίλη απ’ τα παλιά, με φανερή την απουσία της δομής που οι συνεντεύξεις συνηθίζουν να έχουν.

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνω για την ίδια, είναι πως ανήκει στη μερίδα του πληθυσμού που, για να παραγγείλουν τον καφέ τους, χρειάζεται να έχουν απέναντί τους σερβιτόρο εκπαιδευμένο σε ειδικές αποστολές! Μου λέει πως κάποτε, απέφυγε να διαβάσει ένα κείμενο, αφιερωμένο στους ανθρώπους που παραγγέλνουν τον καφέ χρησιμοποιώντας περισσότερες από τρεις λέξεις, γιατί, όπως φαίνεται, φοβόταν να έρθει αντιμέτωπη με τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού της. Και κάπως έτσι η περιέργειά μου μεγαλώνει και της ζητάω να μου περιγράψει τον εαυτό της, ερώτηση που φαίνεται να τη δυσκολεύει. Τελικά μου απαντάει πως στη σχολή την έλεγαν «elephant skin», γιατί σε μια άσκηση που τους είχε δοθεί η οδηγία να μην αντιδράσουν μέχρι να τους βγει φυσικά, χρειάστηκε να της πετάξουν έναν κουβά νερό για να την προκαλέσουν να αντιδράσει. Δηλώνει πως δεν είναι ευαίσθητη, γεγονός που έχει τα καλά του, αλλά έχει και τα κακά του. Προς το παρόν βιώνει τα καλά του. Όσο για την πιο βαθιά της επιθυμία, θέλει να ζει χωρίς άγχος και να έχει λίγη περισσότερη τύχη. Δηλώνει ευχαριστημένη με ότι έχει πετύχει μέχρι τώρα, αλλά σημειώνει πως πρόκειται για αποτέλεσμα δουλειάς και όχι τύχης.

Όταν την ρωτάω αν ήθελε να γίνει σάλος με το «Σάλος», απαντάει «όχι» και συμπληρώνει πως εννοείται ότι ήθελε να πάει καλά η παράσταση, αλλά δεν επέλεξε τον τίτλο προβλέποντας το «Σάλος στο φεστιβάλ Αθηνών» που γράφτηκε μετά. Όσο για το αν θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ξανά αυτή την παράσταση, απαντάει πως δεν ξέρει ακόμα.

Τέλος, τη ρωτάω τη γνώμη της για το σύγχρονο χορό και καταλαβαίνω πως δεν αγαπάει πολύ τους περιορισμούς! Φαίνεται πως ο σύγχρονος χορός είναι ένα πεδίο πολύ περιοριστικό για τη δική της φαντασία, γι’ αυτό προτιμάει τον αυτοσχεδιασμό. Αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο, είναι η μελέτη της κίνησης στο ανθρώπινο σώμα και σίγουρα αυτή διαφέρει από άτομο σε άτομο χάρη στη διαφορετικότητα των ανθρώπων και των κοινωνιών, προσφέροντας πάντα έδαφος για εξερεύνηση και ευκαιρίες καλλιέργειας μιας ακόμα πιο ζωηρής φαντασίας.

Μια τέτοια ζωηρή φαντασία λοιπόν, που μάχεται τους περιορισμούς και αγαπάει να παίζει, γέννησε την ιδέα του playforPLACE, ενός πρότζεκτ που επισκέπτεται διαφορετικές πόλεις και σε συνεργασία με τοπικούς καλλιτέχνες και κατοίκους, δημιουργεί παιγνιώδεις παρεμβάσεις στον αστικό ιστό, ερευνώντας τη σχέση του παιχνιδιού και του αυτοσχεδιασμού. Στόχος της η δημιουργία μιας μεθόδου, η οποία θα μπορεί να εξασκεί επαγγελματίες καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών στην πρακτική του αυτοσχεδιασμού.

Τελειώνοντας τον καφέ μας, συζητάμε για τις μέχρι τώρα εμπειρίες της στο playforPLACE και παραδέχεται ότι το πιο ιδιαίτερο ήταν αυτό στην Αμβέρσα, γιατί ξέφυγε από σεμινάριο. Οι μόνοι που συνεργάστηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος, ήταν η ίδια και μια visual artist, ενώ το ρόλο του παίχτη στο «παιχνίδι» που στήθηκε σε ένα υπόγειο πέρασμα για πεζούς, ανέλαβαν οι περαστικοί. Φαίνεται εντυπωσιασμένη από εκείνη την εμπειρία και δείχνει να θέλει να κινηθεί αναλόγως στα πρότζεκτ που ακολουθούν.

Χαιρετώντας τη την ευχαριστώ και την προειδοποιώ πως θα την παρακολουθώ στενά!