Η Στεφανία Σωτηροπούλου μας μιλά για τον χορό

Η Στεφανία είναι χορεύτρια. Πρόσφατα συμμετείχε στην παράσταση Open Frontiers στο Μέγαρο Μουσικής, σε παραγωγή της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης όπου και σπουδάζει.  

Τί θυμάσαι από την πρώτη σου επαφή με τον χορό; 

Αυτό που θυμάμαι πιο καθαρά σαν πρώτη επαφή, θα έλεγα ότι είναι τα μαθήματα χορού που έκανε η αδερφή μου η Μαρία Χριστίνα. Θυμάμαι ότι ζητούσα επίμονα από τη μαμά μου να πάμε να την πάρουμε μαζί, νωρίτερα από την ώρα που τελείωνε το μάθημά της, έτσι ώστε να μπορούσα να κρυφοκοιτάξω μέσα στην αίθουσα χορού. Αυτό που έβλεπα είχε την απόλυτη προσοχή μου. Και κάπως έτσι ζήτησα να ξεκινήσω κι εγώ χορό.

Πώς θα έλεγες ότι διαμορφώθηκε η αισθητική που έχεις τώρα για τον χορό; 

Αυτό έγινε ξεκάθαρα μέσα από την δουλειά που κάναμε στην Κρατική. Πολλές φορές στο μάθημα, εκτός από τους συνδυασμούς του εκάστοτε καθηγητή, ασχολούμασταν και με ρεπερτόρια από έργα που έχουν ανεβάσει άλλοι χορογράφοι. Και κάθε φορά μας έλεγαν από ποιανού το ρεπερτόριο ήταν αυτό που κάναμε. Θυμάμαι την πρώτη επαφή που είχα με την Κωνσταντίνα Ευθυμιάδου, που έχει εργαστεί με τον Akram Khan, και μας έκανε ένα κομμάτι του από το Vertical Road. Με το που το έκανα, είπα ότι αυτό μου αρέσει περισσότερο από όλα. Την ώρα που το έκανα ένιωθα καλά, ένιωθα ότι μου ταιριάζει. Μέσα από τη δουλειά το καταλαβαίνεις αυτό, μέσα από τη σχολή, μέσα από τα μαθήματα που κάνουμε και μέσα από το πώς ανταποκρίνεται το σώμα μου στις χορογραφίες, κι αυτή τη στιγμή έχω καταλάβει ποιά έργα μου αρέσουν περισσότερο. Όταν χορέψεις κάτι καταλαβαίνεις έμπρακτα ότι ‘‘ναι, αυτό μου ταιριάζει, οπότε αυτό μου αρέσει.’’

Υπάρχει κάποιο στυλ performance/χορογραφίας που απολαμβάνεις να χορεύεις περισσότερο ή που νιώθεις ότι σε εκφράζει περισσότερο; Για παράδειγμα προτιμάς μια χορογραφία πολιτικό σχόλιο από μια χορογραφία κωμική ή γκροτέσκα;  

Κάθε χορογραφία είναι τελείως διαφορετική κι εσύ ως χορευτής επίσης την προσεγγίζεις και την απολαμβάνεις διαφορετικά. Σε μια κωμική χορογραφία όπως για παράδειγμα αυτή του Τόνο (σημ: Tono Lachky) γελούσαμε ακόμη και στις πρόβες, όταν το προετοιμάζαμε. Ουσιαστικά όταν το παρουσιάζεις προσπαθείς να κάνεις τον κόσμο- χορεύοντας περίεργα, κάνοντας γκριμάτσες- να γελάσει μαζί σου. Μια χορογραφία πολιτικό σχόλιο, μπορεί να είναι κάτι πιο σοβαρό, πιο εσωτερικό. Και για να περάσει αυτό στον θεατή απαιτείται εντελώς διαφορετικό performance, εξίσου ενδιαφέρον. Κάθε φορά μπαίνεις και σε διαφορετικό ρόλο. Οπότε ναι, δεν θα έλεγα ότι προτιμώ κάποιο στυλ συγκεκριμένα. Περισσότερο θα έλεγα ότι μπορεί να έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση όσον αφορά το έργο ενός συγκεκριμένου χορογράφου ή ότι μου αρέσει μια χορογραφία ως ξεχωριστό έργο.

Πριν από μερικούς μήνες επισκεφθήκατε την Νέα Υόρκη. Τι διαφορές θα έλεγες ότι υπάρχουν μεταξύ του τρόπου που εργάζονται εκεί, σε σχέση με την πόλη μας, την Αθήνα; 

Στον τρόπο δουλειάς θα σου έλεγα ότι δεν υπάρχει τόση διαφορά- όσον αφορά την Κρατική δηλαδή γιατί δεν ξέρω πώς δουλεύουν άλλες σχολές. Γίνεται πάρα πολύ σκληρή δουλειά στη Κρατική κι έτσι πιστεύω ότι γίνεται και στις σχολές των ΗΠΑ. Από τα μαθήματα που κάναμε μαζί τους θα έλεγα ότι το μάθημα ήταν απαιτητικό, όπως είναι κι εδώ πέρα. Δε βλέπω ότι είναι πιο χαλαρά εκεί ή εδώ, ας πούμε, όσον αφορά τη δουλειά που χρειάζεται για να εκπαιδευτείς ως χορευτής. Τώρα, όσον αφορά το τι γίνεται μετά τις σπουδές...οι επιλογές που έχεις, οι άπειρες χορευτικές ομάδες που υπάρχουν για να αναζητήσεις δουλειά, τα πρότζεκτ που πραγματοποιούνται στην πόλη, ε, σε αυτά η διαφορά της Νέας Υόρκης από την Αθήνα είναι από το ένα άκρο στο άλλο.

Πώς ανταπεξέρχεται ένας χορευτής στις σωματικές απαιτήσεις που έχει ο χορός ως επάγγελμα; 

Καταρχάς, πρέπει συνεχώς να κάνεις ενδυνάμωση για να ελαχιστοποιήσεις τους τραυματισμούς και να βελτιώνεις τη σωματική αντοχή. Σίγουρα θα έχεις μια καταπόνηση, για παράδειγμα στα γόνατα ή σχεδόν πάντα οι μυς σου θα πονάνε γιατί θα έχουν τεντωθεί, αλλά όσο πιο πολύ δυναμώνεις τόσο περισσότερο μπορείς κι ανταπεξέρχεσαι. Το σώμα θα θέλει πάντα φροντίδα, ακόμη και τις ώρες της ηρεμίας. Όχι μόνο στο μάθημα αλλά και μετά, στο σπίτι. Πρέπει να το έχεις συνεχώς υπ’όψιν σου. Να κάνεις αποθεραπεία, στρέτσινγκ, μασάζ στον εαυτό σου. Σε περιόδους έντονης δουλειάς ο οργανισμός είναι πιο ευάλωτος στις αρρώστιες οπότε προσέχεις να τρως πολλά φρούτα και γενικά να τρως καλά για να παίρνεις τις βιταμίνες που χρειάζεσαι. Γενικά, δεν έχω πρόγραμμα για το τί τρώω, τρώω ό,τι θέλω και μάλιστα οι περισσότεροι καθηγητές στην Κρατική μας ενθαρρύνουν να τρώμε καλά επειδή κουραζόμαστε πολύ.

Ας πούμε ότι κάποιος δεν γνωρίζει τίποτα για τον σύγχρονο χορό. Ποιους χορευτές ή/και χορογράφους θα θεωρούσες καλή εισαγωγή για κάποιον που θέλει να μάθει περισσότερα πράγματα για τον κόσμο του σύγχρονου χορού; 

Για έναν άνθρωπο που θέλει να δει έργα και συνεντεύξεις αυτών των ανθρώπων- καταρχάς: Pina Bausch. Βγήκε και μια ταινία σχετικά πρόσφατα για τη ζωή της. Είναι μία από τις βασίλισσες. Μετά, ως κάτι πιο πρόσφατο θα έλεγα τον Akram Khan. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι σύγχρονοι χορογράφοι που φτιάχνουν έργα, Ηofesh Shechter για παράδειγμα, είναι εξαιρετικός. Οι DV8 είναι επίσης μια ομάδα που είναι πολύ ενδιαφέρουσα να παρακολουθήσεις. Από Ελλάδα θα έλεγα ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, κι ο Αντώνης Φονιαδάκης, ο οποίος όμως δεν έχει ως βάση του την Ελλάδα κι εργάζεται κατά βάση στο εξωτερικό.

Είχε επίδραση η ενασχόλησή σου με τον χορό στην προσωπικότητά σου; Θεωρείς ότι μέσω του χορού  μπορεί κάποιος να μάθει σημαντικές πληροφορίες για τον εαυτό του και να τον εξελίξει; 

Ναι, μαθαίνεις πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό σου. Εγώ προσωπικά είμαι σίγουρα διαφορετική τώρα από αυτή που ήμουν πριν μπω στην Κρατική. Έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μου, η προσωπικότητά μου...γιατί μπαίνεις σε έναν χώρο και βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο, είτε μέσω του χορού είτε επειδή διαμορφώνεται έτσι σιγά-σιγά η αντίληψή σου. Αρχικά, μαθαίνεις πράγματα που μπορεί να κάνει το σώμα σου που δεν φανταζόσουν ότι μπορείς να κάνεις. Και τελικά τα κάνεις και λες ‘‘ωχ κοίτα να δεις, μπορώ’’. Αποκτάς όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση. Αλλά και δημιουργικά, όταν δηλαδή έχεις να φτιάξεις μια χορογραφία αρχίζεις και σκέφτεσαι τα πράγματα γύρω σου αλλιώς. Αυξάνεται η παρατηρητικότητά σου. Είσαι πιο ευαίσθητος στην κίνηση γύρω σου. Βλέπεις έναν άνθρωπο στον δρόμο που σε κάποιον άλλον μπορεί να μη λέει τίποτα, κι εσύ μπορεί να σκεφτείς ολόκληρη χορογραφία. Ενεργοποιείται το τμήμα αυτό που έχει να κάνει με τη φαντασία, μπαίνεις σε έναν τρόπο σκέψης και ζωής όπου αναζητάς ερεθίσματα και τρόπους που σε βοηθάνε να εκφράσεις κάτι με το σώμα σου.