Η Τζώρτζια Κεφαλά από τους ΜΠΛΕ μιλάει για όλα στο deBόp

Αναμφίβολα, η Τζώρτζια Κεφαλά είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της ποπ και ροκ σκηνής της Ελλάδας σε ένα συγκρότημα που εδώ και 2,5 σχεδόν δεκαετίες καταφέρνει να ισορροπεί εξαίσια ανάμεσα σε αυτά που πολύς κόσμος αποκαλεί mainstream και underground. Η frontwoman των Μπλε, βρίσκεται στο γκρουπ από το 1998, όταν και αντικατέστησε τη Θεοδοσία Τσάτσου. Παρακάτω μας μιλάει για την επιτυχία, τη μητρότητα, τις υπαρξιακές αναζητήσεις και το ταξίδι της μουσικής και για πολλά ακόμα...

- Θα ήθελα να ξεκινήσεις λέγοντάς μου πέντε λέξεις που είναι συνώνυμα της «Τζώρτζιας».

Νερό, φωνές, αλήθεια, μακριά, κοντά.

- Πού βρίσκεσαι αυτήν τη στιγμή (και δεν εννοώ το μέρος - χαχα);

Προσωπικά βρίσκομαι σε σημείο αλλαγής και αναθεώρησης. Επώδυνη διαδικασία, αλλά λυτρωτική και απαραίτητη. Επαγγελματικά σε δημιουργική διάθεση, αφού απολαμβάνω τη φρέσκια δημιουργική άποψη των παιδιών μου στο σπίτι, αλλά και την δημιουργική διάθεση των υπόλοιπων Μπλε.

- Πώς αντιμετωπίζεις το δεύτερο κύμα της καραντίνας και το αντίκτυπο της όλης κατάστασης στον καλλιτεχνικό κλάδο;

Νομίζω πως ετοιμαζόμαστε για ένα μεγάλο άλμα παγκοσμίως προς μια αλλαγή λειτουργικότητας, που έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι θα ερχόταν τόσο γρήγορα... Ελάχιστοι είναι προετοιμασμένοι για αυτό που θα ακολουθήσει και λίγοι θα μπορέσουν γρήγορα να προσαρμοστούν. Αυτό όπως καταλαβαίνετε, θα δημιουργήσει έντονες ανισότητες και κοινωνικά προβλήματα. Στον καλλιτεχνικό κλάδο, βιώνουμε ένα επιπλέον πρόβλημα, αυτό της ανυπαρξίας! Η παντελής έλλειψη πολιτικής μέριμνας, έβρισκε πάντα τους καλλιτέχνες μόνους, ανένταχτους και ανασφάλιστους. Πόσο μάλλον τώρα, που για 10 μήνες έχουμε κάνει ελάχιστα, έως μηδενικά μεροκάματα. Εύχομαι ανάκαμψη για όλους!

- Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στη μουσική;

Η έντονη μοναχικότητα. Όταν ήμουν μικρή, ήμουν για πολλές ώρες της ημέρας μόνη στο σπίτι. Τα αδέλφια μου ήταν σχολείο και η οι γονείς μου δούλευαν. Νομίζω πως από ένα σημείο και μετά, άρχισα να απολαμβάνω αυτήν τη μοναξιά. Ακόμα και όταν υπήρχε κόσμος, αποτραβιόμουν για ώρες, έγραφα και τραγουδούσα.

- Μίλησέ μου για τις επιρροές σου.

Οι επιρροές δεν είναι μόνο αυτά που επιλέγεις, είναι και αυτά που συμβαίνουν στην καλλιτεχνική και κοινωνική πραγματικότητα της εποχής σου. Δεν μπορώ να παραβλέψω τον Στράτο Διονυσίου, τον Πάριο, τη Γαλάνη, τον Τσιτσάνη, τον Χατζιδάκι και πολλούς άλλους που έφταναν στα αυτιά μου, ακόμα και αν δεν μου άρεσαν όλοι. Τα πράγματα όμως έγιναν πολύ συνειδητά, όταν ο αδελφός μου έφερε τους πρώτους δίσκους στο σπίτι. Pink Floyd, Queen, Police, Beatles, Talking heads κ.α. Αυτές οι μουσικές με συγκλόνισαν! Ένιωθα, ακόμα και στην ηλικία των 10 ετών, πως ξεκινούσε κάτι καινούργιο που θα παρέσυρε τους πάντες σε μία νέα εποχή.

- Πες μου πέντε αγαπημένα σου άλμπουμ.

David Bowie - Space Oddity

David Bowie - The rise and fall of Ziggy Stardust and the spiders from Mars 

Peter Gabriel - Passion

Beatles - the anniversary edition Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band

Dead Can Dance - Aion

- Πες μου πέντε αγαπημένες σου συναυλίες ως θεατής.

Depeche Mode

Dead Can Dance

Guns n' Roses

Deep Purple

Metallica

Για διάφορους λόγους (όχι μόνο μουσικούς) και σωστού timing, αυτές οι συναυλίες έγιναν μέρος της ζωής μου.

- Πες μου πέντε πράγματα που σου χαρίζουν έμπνευση.

Η αίσθηση ενότητας - σύνδεσης με όλα, η δύναμη της ζωής, η συνύπαρξη του άσπρου και του μαύρου, το προσωρινό και το αιώνιο.

- Πώς εισήλθες στους Μπλε; Πώς ένιωσες όταν μπήκες σε ένα συγκρότημα που είχε ήδη κάνει επιτυχία με μια ιδιαίτερη φωνή;

«Εισήλθα» (χαχα)! Μου αρέσει η επιλογή του ρήματος. Όπως όλα τα πράγματα που φαίνονται από την αρχή νομοτελειακά, έτσι και με τους Μπλε, η γνωριμία και η γρήγορη συνεργασία μας, μου φαινόταν σαν ένα κομμάτι από το παζλ που έπρεπε να μπει στη θέση του. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι ήταν το σωστό βήμα, παρ’ όλη τη δυσκολία του εγχειρήματος... Κάποιες φορές, ακόμα και όταν η λογική δε συμφωνεί, είμαστε σίγουροι με έναν φαινομενικά μαγικό τρόπο πως αυτό που κάνουμε είναι το σωστό! Έτσι, όταν αποχώρησε η Θεοδοσία, το συγκρότημα βρισκόταν σε απόγνωση και έπρεπε να βγάλει σύντομα άλμπουμ. Είχαν ακούσει για εμένα, παρόλο που εγώ βρισκόμουν στην Αθήνα και τα υπόλοιπα είναι η ιστορία που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν...

- Είσαι αναπόσπαστο κομμάτι των Μπλε εδώ και 22 χρόνια. Τι πιστεύεις ότι σας κάνει τόσο αγαπητούς στον κόσμο;

Πάντα υπάρχει μία μαγική συνταγή που κάνει κάτι να λειτουργεί. Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να το αναλύσει αυτό. Θα κάνω όμως μία προσπάθεια. Σε επίπεδο μουσικής του Γ. Παπαποστόλου υπάρχει κάτι πολύ χαρακτηριστικό και μοναδικό στον ήχο, παρόλη την απλότητά του. Ο ήχος μας είναι μελαγχολικός - ατμοσφαιρικός και σκληρός ταυτόχρονα. Σε επίπεδο στίχου του Γ. Παρώδη, τα λόγια είναι εξίσου ονειρικά και απροσδιόριστα κάποιες φορές. Δε στοχεύουν στον νου, δεν είναι αφηγηματικά, αλλά στις αισθήσεις. Όσον αφορά σε εμένα, καλύτερα να το αναλύσουν άλλοι...

- Γιατί «Μπλε»;

Από «Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε», μέχρι Αιγαίο, blue notes κ.α.

- Ήμουν στην επανένωση με τη Θεοδοσία Τσάτσου και ήταν ομολογουμένως μια από τις ομορφότερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει! Πώς ήταν η συνεργασία σας και ποια η σχέση σας σήμερα;

Η συνεργασία ιδιαίτερη σαν τη Θεοδοσία! Και ακόμα πιο ιδιαίτερη λόγω των συνθηκών. Πρώτη φορά αισθάνθηκα πως έχω τόσα κοινά με κάποιον καλλιτέχνη. Σε μουσικό και εκφραστικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κοινής ιστορίας! Εκεί που ελαφρώς «αντιπαθιόμασταν» για προφανείς λόγους, όταν συνειδητά κάναμε στην άκρη τις κουτές ανασφάλειες, ανακαλύψαμε μία αδελφή ψυχή η μία στην άλλη, αλλά και μία πηγή ατελείωτου παιχνιδιού και ανταλλαγής! Να φανταστείτε ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκα με συνεργάτη για πρόβα, σε σχολή χορού (!) και η πρώτη μας πρόβα ήταν αυτοσχεδιασμός σε κίνηση! Όχι τραγούδι. Φύγαμε ιδρωμένες και κατενθουσιασμένες, λέγοντας τη φράση «αγάπησα τον εχθρό μου» (χαχα)!

- Για ποιον λόγο πιστεύεις ότι υπήρξε τέτοια έκρηξη του ελληνόφωνου ροκ τη δεκαετία του ’90 και τι έγινε ύστερα;

Υπήρξε αυτή η έκρηξη, γιατί ξεκάθαρα υπήρχαν ισχυροί άνθρωποι της δισκογραφίας που πίστεψαν σε αυτήν. Όπως οι κ. Πετρίδης και Ζουγρής της δισκογραφικής Virgin. Εμπνευσμένοι άνθρωποι με συγκεκριμένο όραμα και γνώσεις. Έτσι δημιουργήθηκε ένας πυρήνας, ένα ρεύμα μουσικό, που είχε πράγματα να πει, να αλλάξει, αλλά και να αντισταθεί. Ύστερα ήρθε η κατάρρευση της δισκογραφίας και η αλλαγή εποχής.

- Πώς διατηρείς τη φωνή και τη σκηνική σου παρουσία σε τόσο καλή κατάσταση;

Αντιστέκομαι σε κάθε είδους κατάχρηση. Όχι όμως επειδή έχω αυτοέλεγχο, αλλά επειδή έχω μία φυσική αντιπάθεια στην έξη. Στη συνήθεια. Όταν ζω κάτι που μου αρέσει, η πρώτη μου σκέψη δεν είναι να το επαναλάβω. Η επανάληψη δε φέρνει ικανοποίηση και πληρότητα αλλά με ενδιαφέρει να ζήσω την επόμενη στιγμή με τη μοναδικότητά της. Το σώμα το θεωρούσα πάντα ένα σημαντικό εργαλείο, που όσο σε καλύτερη κατάσταση βρίσκεται, τόσα απρόσμενα και αναπάντεχα μπορεί να σου προσφέρει. Και βέβαια ακόμα και η ύλη είναι ενέργεια τελικά. Όλα ξεκινάνε με το να βρεις την πηγή αυτής της ενέργειας που είναι αστείρευτη.

- Πώς καταφέρνεις να ισορροπείς τη μητρική με την επαγγελματική ζωή;

Με αγάπη. Αυτή σου δίνει άλλη ματιά και απεριόριστες δυνατότητες. Τα παιδιά μου δεν τα είδα ποτέ σαν περιορισμό. Τα είδα σαν παράθυρα γνώσης στο άπειρο. Απόλαυσα κάθε λεπτό. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει μητρική και επαγγελματική ζωή. Όλα ένα είναι.

- Δοκίμασες ποτέ να ζήσεις στο εξωτερικό (δικαιολόγησε όποια απάντηση);

Πολύ δύσκολα... Με πιάνει πανικός στη σκέψη του να μη μυρίσω θυμάρι και ρίγανη ξανά!

- Είναι η ομορφιά, ο πόνος ή και τα δυο, που δίνουν έναυσμα στον δημιουργό για να κατασκευάσει ένα έργο;

H ομορφιά είναι υποκειμενική, ο πόνος αναπόφευκτος μέχρι να εξελιχθούμε πνευματικά, οπότε νομίζω πως αυτό που ωθεί τον άνθρωπο να δημιουργήσει και μάλλον δε θα σταματήσει να υπάρχει ποτέ, είναι η ανάγκη του να αγγίξει το άγνωστο!

- Ξεχωρίζεις κάποιον από τη σύγχρονη ελληνική σκηνή;

Θα πω τους φίλους μου Underwater Chess, σχήμα που αποτελείται από τους Μ. Βρέττα και Π.Παπάζογλου.

- Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια;

Να σηκώσω και τα επτά πέπλα.

- Κλείσε με στίχο από αγαπημένο σου τραγούδι!

«Πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό» - Κόκκινο φιλί, Μπλε