«Ίσως η δυσλεξία είναι αυτή που δίνει αισθητική και στυλ στα τραγούδια μου» | Ο Κωνσταντίνος Βήτα σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο deBόp

Η τέχνη και οι αξίες της, τα μηνύματα και η συναισθηματική της νοημοσύνη, γεννιούνται, συντηρούνται και μεταλαμπαδεύονται πάντα από φωτισμένα μυαλά που προσπαθούν μόνιμα να αποτυπώσουν την αλήθεια που έχουν μέσα τους και βλέπουν γύρω τους μέσα από μικρές ψηφίδες. Έτσι, ο χρόνος τους χαρίζει μια θέση στο μεγάλο ψηφιδωτό της ανθρώπινης δημιουργίας. Ένα από αυτά τα φωτισμένα μυαλά, είναι και ο Κωνσταντίνος Βήτα. Ένας ασταμάτητος παρατηρητής, όπως όλοι οι γενναιόδωροι δημιουργοί. Με ευαισθησία και ποιητική λύσσα, με απλότητα και σεμνότητα, αποτελεί μια ήρεμη δύναμη, που ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία και εκτοξεύθηκε με τους Στέρεο Νόβα και συνεχίζει μόνος του από το 1996.

Αναμφίβολα, είναι ένας από τους πυλώνες της ηλεκτρονικής αλλά και της εναλλακτικής γενικότερα μουσικής της Ελλάδας. Με την αφοπλιστική αγνότητα που τον διακατέχει, χάρισε με λιτό και περιεκτικό τρόπο, την αυθεντική και ποιητική του νότα, στη συζήτηση που είχαμε μαζί για το deBόp. Τον ευχαριστώ για τη συζήτηση, τον ευχαριστώ για όσα μου έχουν προσφέρει τα τραγούδια του. 

- Πέρασες τα εφηβικά σου χρόνια στο Περιστέρι. Πώς ήταν τότε η ζωή στα δυτικά προάστια;

Ήταν και όμορφα και δύσκολα. Είναι παράξενη η εφηβεία γιατί προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου. Είχα ένα ποδήλατο και γύριζα παντού... Σύχναζα στα δισκάδικα και προσπαθούσα να ακούω μουσική, αγαπούσα τα βινύλια και όποτε έβρισκα λεφτά, αγόραζα. Θυμάμαι τα πάρτι στα σπίτια, τα φλερτ, τη μοναξιά, τα ερωτηματικά, τις δουλειές στα εργοστάσια τα καλοκαίρια… Τη δυσκολία μου γενικά στην επικοινωνία λόγω της δυσλεξίας μου. Δεν είχαμε πολλά μαγαζιά τότε, οπότε συχνάζαμε σε πάρκα και σε λαϊκά καφενεία. Όποτε κατέβαινα στο κέντρο, μου άρεσε να πηγαίνω στα δισκάδικα, όπου καθόμουν ώρες ολόκληρες με τα ακουστικά ακούγοντας δίσκους.  

- Βρέθηκες στην αρχή της έκρηξης της ηλεκτρονικής σκηνής και σε παγκόσμιο και σε εγχώριο επίπεδο.

Αυτή ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή, ήμουν πιο μεγάλος, ήμουν μέσα στη μουσική αυτή έκρηξη της house μουσικής που ακουγόταν παντού, σε κλαμπ, πάρτι, ραδιόφωνα… Το κλάμπινγκ, εκείνη την εποχή ήταν τρόπος ζωής, υπήρχε σαν τάση με την έκρηξη της ντίσκο το '70, χάθηκε την δεκαετία του '80 και επέστρεψε το '90, όταν ο κόσμος στράφηκε στα κλάμπ και τις ντίσκο. Κάπως έτσι ήταν... Ήταν ένα μουσικοχορευτικό κίνημα, η ηλεκτρονική μουσική είχε ξαναβρεί τον χαρακτήρα της, μια νέα μαγική διάσταση, που νομίζω δε χάθηκε ποτέ από τότε και μάλιστα σήμερα εξακολουθεί να εμπνέει και να αξιοποιείται από τους νέους μουσικούς του είδους … Τώρα σε προσωπικό επίπεδο, εκείνη την εποχή, είχα κάποια συνθεσάιζερ και έγραφα μουσική με τον Atari, είχα μάθει μόνος μου, έφτιαχνα τα πρώτα μου τραγούδια, τα ηχογραφούσα σε κασετόφωνα. Με είχε επηρεάσει η ντίσκο, η χιπ χοπ και η house. Παρ όλο που ήμουν κιθαρίστας, είχα πολλή αγάπη για τα συνθεσάιζερ. Όπως κάθε εποχή, είχε και αυτή την ομορφιά της!

- Μίλησέ μας για τα πρώτα στέκια στην Αθήνα εκείνης της εποχής.

Ήμουν φαν του Faz, του Graffiti, Αεροδρόμιο, Factory, Soda. Ο dj Mickee, o Πατρελάκης, ο Dennis, ήταν φίλοι μας, όπως και πολλοί άλλοι dj της εποχής. Ο ένας γνώριζε τον άλλον, όλοι μιλούσαμε και διασκεδάζαμε στα ίδια στέκια. Χορεύαμε 4 με 5 ώρες ασταμάτητα! Η δεκαετία του '90 ήταν αχτύπητη από πλευράς διασκέδασης και μουσικής…. Τα κλαμπ ήταν μεγάλα και πολλά από αυτά ήταν εργοστασιακοί χώροι.

- Τι είναι αυτό που σου έχει μείνει από την εποχή των Στέρεο Νόβα και γιατί πιστεύεις ότι ήταν τόσο αγαπητοί στον κόσμο;

Θυμάμαι ότι ασχολούμασταν πολλές ώρες με τη σύνθεση της μουσικής, το δημιουργικό κομμάτι δηλαδή και μετά ήμασταν αμέτρητες ώρες κλεισμένοι σε στούντιο ηχογραφώντας το υλικό μας. Είχαμε ένα συγκεκριμένο ωράριο, διαρκώς πρόβες και μετά συναυλίες. Ήταν μια ωραία εποχή, ήμασταν πολύ συνδεδεμένοι μεταξύ μας αλλά δεν μπορούσε να διαρκέσει παραπάνω, νομίζω διαλυθήκαμε τη σωστή στιγμή. Πιστεύω πως ήμασταν αγαπητοί λόγω της μουσικής μας και του περιεχόμενου των τραγουδιών μας. Οι νέοι ταυτίζονταν με την ουσία που υπήρχε στα τραγούδια μας.

- Το καλοκαίρι του 2018, ως Στέρεο Νόβα, κάνατε, θα μου επιτρέψεις μιας που ήμουν και εγώ εκεί, μια μαγική επανένωση στο πάρκο του ιδρύματος Νιάρχος. Πώς αισθάνθηκες εκείνη τη βραδιά, όπως και με τη δισκογραφική σας επιστροφή στο άλμπουμ "Ουρανός";

Είχαμε μια ωραία συνεργασία με τον Μιχάλη όσον αφορά τον τρόπο που δουλέψαμε το τελευταίο άλμπουμ των Στέρεο Νόβα. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα στην συναυλία και χάρηκα που είδα τον κόσμο να τραγουδά και να περνά όμορφα.

- Πώς ήταν όταν κυκλοφόρησες το πρώτο σόλο άλμπουμ σου;

Όταν εκδόθηκε το πρώτο μου άλμπουμ «Σούπερ Στέλλα» είχαν περάσει 4 χρόνια από τη διάλυση των Στέρεο Νόβα. Βρισκόμουν σε μια δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της ζωής μου και αυτό καθρεφτίζεται στο άλμπουμ. Το τραγούδι «Οι Γερανοί» που κλείνει το άλμπουμ είναι το πιο βιογραφικό εκείνης της εποχής, είναι ένα ανοιχτό γράμμα και εκεί θα βρει κάποιος το γενικό αίσθημα του άλμπουμ και του δημιουργού φυσικά. Ήμουν πολύ χαρούμενος που είχα κάνει κάτι μόνος μου και ένιωσα πως αυτή είναι η φυσική μου εξέλιξη. Πριν δημιουργήσω τους Στέρεο Νόβα, είχα φτιάξει πολλά τραγούδια και μουσική μόνος μου. Πάντα ένιωθα και έβλεπα τον εαυτό μου μόνο του ως δημιουργό, απλά έκανα μια παράκαμψη και επέστρεψα. Ήμουν χαρούμενος με το πρώτο μου σόλο άλμπουμ, υπάρχουν κομμάτια που τα παίζω ακόμα και σήμερα.

- Πότε άρχισες να ζεις από τη μουσική;

Νομίζω από την Ντισκολάτα των Στέρεο Νόβα και μετά άρχισα να ζω από τη μουσική αλλά πιο ουσιαστικά από το άλμπουμ «Για Σένα Με Αγάπη» το 2001. Χρειάστηκε παράλληλα να γράφω μουσική για θεατρικά, φιλμ, ντοκιμαντέρ και όλα αυτά έφερναν περισσότερα χρήματα και έδιναν στο όνομά μου ακόμα πιο ευρεία και εμπορική χροιά. Μέχρι και το 2009, πριν περίπου την οικονομική κρίση, τα άλμπουμ μου όλα τα χρηματοδοτούσαν οι δισκογραφικές εταιρίες. Μετά έγινα κατά κάποιον τρόπο παραγωγός της ίδιας μου της μουσικής. Τώρα πια ζούμε σε μια εποχή που ισχύουν εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Ο καλλιτέχνης τα πληρώνει όλα αυτός και η εταιρία αναλαμβάνει απλά να κυκλοφορεί το άλμπουμ.

- Όταν γράφεις ένα τραγούδι, έρχεται πρώτα ο στίχος ή η μουσική;

Να σου πω την αλήθεια, είναι κάτι που ποτέ δε θυμάμαι. Ίσως κάποιες φορές γίνεται παράλληλα, κυρίως η μουσική , μου φέρνει την έμπνευση για τους στίχους, για αυτό και φροντίζω να ξεκινώ με μουσική. Τα τραγούδια μου τα γράφω παίζοντας κιθάρα και γράφοντας στίχους. Μετά τα επεξεργάζομαι στους υπολογιστές και βάζω τα ηχοχρώματα από τα συνθεσάιζερ.

- Στιχουργικά μιλώντας, ακροβατείς πάντα σχεδόν ανάμεσα σε δίπολα (ζωή - θάνατος, αγάπη - βία, έρωτας - σεξ, άσπρο - μαύρο κτλ). Γίνεται συνειδητά;

Νομίζω έχει να κάνει με τον τρόπο που σκέφτομαι. Διαβάζω πολύ, ζωγραφίζω, σκέφτομαι εικόνες σε όλη μου τη ζωή και εργάζομαι καθημερινά στο να πετάω από το μυαλό μου αρνητικές σκέψεις ή ότι έρχεται από το περιβάλλον μου που δεν είναι ωφέλιμο. Επομένως, προσπαθώ να έχω τη σκέψη μου σαν ένα καθαρό καμβά ώστε να μπορώ να δημιουργώ, να μπορώ να συνομιλώ με τις βαθιές σκέψεις που έρχονται από την καρδιά μου, από τον νου μου. Κατά κάποιον τρόπο, φιλοσοφώ εσωτερικά, κάτι που δεν το κάνω ποτέ με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Είναι μια εσωτερική δική μου λειτουργία που μου έχει μείνει από τη δυσλεξία. Ίσως η δυσλεξία είναι αυτή που δίνει αισθητική και στυλ στα τραγούδια μου!

- Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή του σήμερα;

Υπάρχει ενδιαφέρον στην ελληνική μουσική, νέα παιδιά που φτιάχνουν ωραία τραγούδια, πάρα πολύ καλοί μουσικοί σε συγκεκριμένα όργανα. Υπάρχει πλούσια ελληνική μουσική, πάντα υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει. Σε επίπεδο στίχων εξακολουθώ να βλέπω μια περιγραφική τάση, που χρειάζεται βεβαίως, αλλά πάντα αναζητώ κάτι πέρα από τα συναισθήματα, κάτι που να επικοινωνεί με έναν διαφορετικό και πιο εσωτερικό τρόπο. Σίγουρα όμως υπάρχει πολύ ωραία μουσική γύρω μας και στην Ελλάδα και σε παγκόσμιο επίπεδο. Το τι μας αρέσει είναι ένα υποκειμενικό ζήτημα πάντα...

- Πώς βίωσες την περίοδο της καραντίνας και πώς σου μοιάζει η νέα πραγματικότητα;

Ταυτίζομαι πάντα με την πραγματικότητα και με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Δέχομαι την αλήθεια των καταστάσεων, διότι από μικρό παιδί πέρασα πολύ φτωχά και δύσκολα και οι γονείς μου με έμαθαν να καταλαβαίνω την κατάσταση των πραγμάτων, τις συνθήκες της ζωής. Από νέος άρχιζα να προετοιμάζω μέσα μου τη δημιουργία της κατανόησης. Είναι σημαντικό να μπορούμε να κατανοούμε τη ζωή. Εφόσον συμβαίνει αυτό, πήρα τα μέτρα μου και προσπάθησα να προστατέψω την οικογένειά μου και τον εαυτό μου. Πήρα λίγους καμβάδες, χρώματα και ζωγράφισα πάρα πολύ, κάτι που είχα να κάνω καιρό. Ταυτόχρονα, έγραφα μουσική και διάβαζα. Ενημερώνομαι και συνεχίζω. Είναι σημαντικό να ζεις στην πραγματικότητα γιατί βλέπουμε πως δεν είναι αυτονόητο. Οι γονείς μου ήταν παιδιά στην κατοχή και πέρασαν πολύ πιο άσχημα από αυτό που συμβαίνει τώρα. Υπάρχουν πολύ πιο θλιβερές ιστορίες και καταστάσεις από αυτό. Αυτό που προβληματίζει και είναι πιο ανησυχητικό από την πανδημία, είναι η έλλειψη της κοινής λογικής, η έλλειψη του αυτονόητου που θα δημιουργήσει στο μέλλον το μεγαλύτερο πρόβλημα. Νομίζω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος λόγω της ψηφιακής πραγματικότητας αρχίζει να μπερδεύει το φανταστικό με το πραγματικό, εννοώ πως το φανταστικό φαίνεται πιο πραγματικό σήμερα.

- Ήσουν και εσύ ένας από τους μουσικούς που έδωσαν live streaming συναυλία από το πάρκο του ιδρύματος Νιάρχος το καλοκαίρι. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Πιστεύεις ότι αυτή η αποστασιοποίηση των ανθρώπων για λόγους υγείας θα έχει κοινωνικό αλλά και καλλιτεχνικό αντίκτυπο;

Ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία και είχε ενδιαφέρον, μου άρεσε που μπορούσα να επικοινωνήσω έστω με αυτό τον τρόπο με τους συνανθρώπους μου. Ήταν μια ωραία στιγμή, μια ιδιαίτερη συναυλία. Δεν είμαι και ο πιο αρμόδιος ώστε να μιλήσω για το κοινωνικό αντίκτυπο …. Δε γνωρίζω. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας του πώς λαμβάνει κάποιος ένα γεγονός.

- Πώς ήταν το καλοκαίρι σου με αυτές τις συνθήκες;

Θα ήθελα να ξεκουραστώ σε ένα νησί, αλλά δεν πήγα πουθενά και έτσι πέρασα τον χρόνο μου ανάμεσα στο χωριό μου και την Αθήνα. Έφτιαχνα τελάρα, ζωγράφιζα και έγραφα μουσική και τραγούδια.

- Έχεις μιλήσει πολλές φορές για τη χορτοφαγία που ακολουθείς, μια στάση ζωής, στην οποία πλέον όλο και περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν. Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτό το βήμα;

Ήμουν χορτοφάγος 25 χρόνια αλλά τα τελευταία χρόνια, λόγω μια διαταραχής στο σύστημά μου, αναγκάστηκα να προσθέσω κάποια ζωική πρωτεΐνη και δεν είμαι πια τυπικός χορτοφάγος. Συνεχίζω να τρώω πολλά φρούτα και λαχανικά όμως. Ωραία είναι η χορτοφαγία, είναι τρόπος ζωής. Εγώ κάνω μικρές νηστείες κάποιες φορές, έχω κρατήσει πολλά από τη χορτοφαγική μου συνήθεια. Ξέρω πάρα πολλές συνταγές χορτοφαγικές και φτιάχνω ψωμί πάρα πολλά χρόνια χωρίς γλουτένη.

- Ανάφερε πέντε αγαπημένα σου άλμπουμ.

Πλάκα έχει αυτό…. Θα αφήσω πάρα πολλά έξω αλλά οκ….

1. Frank Zappa, Captain Beefheart – Bongo Fury
2. Throbbing Gristle - 20 jazz funk greats
3. The Clash - Sandinista!
4. Pat Martino – Exile
5. Madonna – Confessions on a dance floor

- Πέντε αγαπημένες ταινίες.

1. Le Mepris - Jean Luc Goddard
2. Le cercle rouge - Jean Pierre Melville
3. Journal d'un curé de campagne – Robert Bresson
4. L' aventura – Michelangelo Antonioni
5. The state of things – Wim Wenders

- Πέντε αγαπημένα βιβλία.

1. Χωρίς Οικογένεια - Hector Malot
2. Ο άνθρωπος που γελά – Victor Hugo
3. Συναισθηματική Αγωγή - Gustave Flaubert
4. Ασκητική - Νίκος Καζαντζάκης
5. Καινή Διαθήκη

- Τι σημαίνει για σένα η τέχνη;

Δύσκολο να απαντήσω... Mπορώ να πω ότι με βοηθάει να δημιουργώ εμπειρίες που κρατούν όσο χρόνο κρατάει ένας πίνακας. Μια προσπάθεια να απελευθερωθώ από την περιοριστική φύση της αναπαράστασης. Nα ανακαλύψω ίσως τι δεν γνωρίζω.

- Έχεις καταφέρει όσα ήθελες στη μουσική;

Δεν έχω κάνει ποτέ αυτή την ερώτηση μέσα μου.

- Πέρυσι έβγαλες το EP "Περίεργη ώρα". Πότε θα κυκλοφορήσει το επόμενο άλμπουμ σου;

Ίσως του χρόνου. Aκόμα δουλεύω, δεν έχω τελειώσει κάτι. Ένα άλμπουμ έχει πολλή δουλειά. Πρώτα η σύνθεση, ο σχεδιασμός του ήχου, η παραγωγή, η μίξη…

- Στη σύντομη περσινή σου περιοδεία, έκανες και μια στάση στο «Garage» του Λονδίνου. Έχεις παίξει και άλλες φορές σε κοινό του εξωτερικού;

Έχω παίξει πολλές φορές στο Λονδίνο. Το 2004 ήταν η πρώτη φορά. Κυρίως εκεί, λόγω των φοιτητών και του κόσμου.

- Κλείσε με έναν στίχο δικό σου.

Άσε με να δω τον κόσμο απ' τα μάτια σου
Έχουμε ένα δευτερόλεπτο
Πριν ένα λεπτό περάσει
Μόνο ο ουρανός δε ζητάει τίποτε
Όλη αυτή πλάνη με έχει κουράσει
Είμαι άδειος σαν απέραντη έρημος
Σφαλερές ιδέες υψώνουν παλάτια
Όλη η σπατάλη σαν επαίτης ρακένδυτος
Έχουμε ένα λεπτό πριν όλη η ζωή περάσει…

«Η αυλή» από το άλμπουμ Ομόνοια