ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Κατερίνα Κυρμιζή, Το κορίτσι πίσω από τους Κάκτους στο «Υπό Εξέταση»!

2018-12-24 Κατερίνα Κυρμιζή, Το κορίτσι πίσω από τους Κάκτους στο «Υπό Εξέταση»!

Η ταλαντούχα τραγουδοποιός Κατερίνα Κυρμιζή, επιστρέφει δισκογραφικά με το EP «ΚΑΚΤΟΙ I». Το άλμπουμ αποτελεί το πρώτο μέρος μιας ενότητας, ενώ μας μεταφέρει στιχουργικά και μουσικά σε ένα σύμπαν γεμάτο εικόνες και αέρινες μελωδίες. Η ίδια υπογράφει την μουσική και τους στίχους, με την σύμπραξη αξιόλογων μουσικών , όπως ο Νίκος Γρηγοριάδης, ο Μανώλης Καραντίνης, ο Δημήτρης Μπέλλος, κ.α.

Με σπουδές κλασσικής κιθάρας, 5 προσωπικά άλμπουμ στο παρελθόν και σημαντικές συνεργασίες, όπως η Μαρίζα Κωχ και ο Νίκος Πατρελάκης γράφει συνθέτει και τραγουδά με ιδιαίτερο ύφος κρυστάλλινης διαύγειας, μακριά από μόδες και συμβάσεις.

Την καλωσορίζουμε στο «Υπό Εξέταση»!

1 .Έχεις πει ότι το υλικό του άλμπουμ «Κάκτοι Ι» πραγματεύεται ακανθώδη ζητήματα. Μίλησέ μας λίγο για αυτό.

Στα 5 τραγούδια του άλμπουμ «Κάκτοι Ι» ανατέμνω την εσωτερική μου ζωή, όχι τόσο για να την φωτίσω όσο για να την ξορκίσω. Χρησιμοποιώ τον κάκτο σαν σύμβολο της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας, που είναι όλο αντιφάσεις : απ’ έξω σκληροτράχηλος, από μέσα χυμώδης και γλυκός, κυοφορεί τα πιο όμορφα και σπάνια λουλούδια που ανθίζουν για μια νύχτα μόνο.

Έτσι, στο «Της καρδιάς μου οι κάκτοι» εξηγούμαι και ξανασυστήνομαι, στις «Χαμένες γιορτές» μιλώ για τις ανυπόστατες και γλυκερές προσδοκίες που είχα στις σχέσεις μου, στο «Στην πόλη νύχτωσε», περιγράφω το ότι κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του και στο «Κόκκινο κραγιόν» μια φλεγόμενη σεξουαλικότητα. Στο «Δυο δέντρα» καταπιάνομαι, με το πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να πάρεις τη σωστή απόφαση.

Ένα τραγούδι για να είναι πιστό στη ζωή, με εσωτερική αλήθεια, πρέπει να μεταδίδει γνήσια αισθήματα και να περιγράφει με κρυστάλλινη διαύγεια την πραγματικότητα του δημιουργού της. Πολλές φορές σκέφτομαι πως είμαι τόσο παρούσα μέσα στα τραγούδια μου που είναι σαν να βγάζω τα ρούχα μου και να παρουσιάζομαι στον κόσμο γυμνή.

2. Στις « χαμένες γιορτές» χρησιμοποιήθηκε ζεϊμπέκικος ρυθμός για πρώτη φορά. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Υπάρχουν λαϊκά τραγούδια που να σε έχουν εμπνεύσει;

Ήταν όντως μια πρωτόγνωρη εμπειρία να φορέσουμε ζεϊμπέκικο ρυθμό, σε ένα τραγούδι που γράφτηκε αρχικά σε ρυθμό 4/4, και που είχε δυνατό κουπλέ, μα μέτριο ρεφρέν - ευτυχώς με την αρωγή του Νίκου Γρηγοριάδη έπαψε να είναι τέτοιο. Έπειτα από πρόταση του καλού μας φίλου και επί χρόνια συνεργάτη Γιάννη Γρηγορίου, είπα ας το δοκιμάσουμε. Προς μεγάλη μας έκπληξη, μας άρεσε και ολοκληρώσαμε τη δική μας πρόταση πάνω σε ένα ρυθμό, που μιλάει στην καρδιά του Έλληνα και που έχουν γραφτεί αριστουργήματα από σπουδαίους συνθέτες. Το πρόβλημα ήταν το μπουζούκι όπου αρνούμουν πεισματικά να ενταχθεί στην ενορχήστρωση. Ευτυχώς ο Μανώλης Καραντίνης, ανταποκρίθηκε πρόθυμα στο κάλεσμα του συμπαραγωγού και ηχολήπτη Ηλία Λάκκα, και με την ταπεινότητα που έχουν μόνο οι πραγματικά σπουδαίοι, έπαιξε συγκλονιστικά υπηρετώντας την σύνθεση.

«Τα Μεταξωτά» του κ. Μάλαμα και του κ. Τσατσόπουλου είναι ένα ζεϊμπέκικο που θαυμάζω για την κατασκευή του. Το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του κ. Καλδάρα, πάντα χτυπάει φλέβα κρυφή. Το «Αγάπη που ’γινες δίκοπο μαχαίρι» των Χατζιδάκι / Κακογιάννη είναι το τραγούδι της ζωής μου.

3. Τι σημαίνει στην Ελλάδα του σήμερα να είσαι ανεξάρτητος καλλιτέχνης;

Σημαίνει να επιλέγεις συνειδητά τον δύσκολο δρόμο. Ξέρετε, ο Γιάννης Πετρίδης με διάλεξε και ξεκίνησα από μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, (Virgin) εξαιρετικά επιτυχημένα. Είχα πολλές ευκαιρίες να πάω σε άλλες ,με την προϋπόθεση να ξεχνούσα τα τραγούδια μου, τους ανθρώπους που με βοήθησαν να φτάσω ως εκεί και να γίνω μια τραγουδίστρια κατανοητή για τον πολύ κόσμο.

Όταν όμως έχεις τον καημό της δημιουργικότητας δεν είναι εύκολο να τον απαρνηθείς. Θέλεις να φτιάξεις το δικό σου ψωμί κι ας μην έχεις κάποιον να το μοιραστείς. Δυστυχώς, το προσωπικό τραγούδι αφορά λίγους στην Ελλάδα.

Ναι, θα μπορούσα να έχω μια πολύ διαφορετική πορεία στον χώρο, πιο επιτυχημένη με όρους αγοράς. Επέλεξα όμως την ελευθερία, του να είμαι αυτή που είμαι ολόκληρη, να κάνω πάντα ό,τι μου λέει η καρδιά μου. Αν καταφέρει να συντονιστεί κάποια στιγμή με το μαζικό αίσθημα έχει καλώς. Αν όχι, δεν πειράζει.

4. Με τον Νίκο Γρηγοριάδη έχετε συνεργαστεί σε όλα τα στάδια της παραγωγής του άλμπουμ. Πώς είναι να είσαι καλλιτεχνικά αλλά και στην ζωή με τον ίδιο άνθρωπο;

Με τον Νίκο γνωριστήκαμε το 1995 στα γραφεία της Λύρα. Μας είχε καλέσει και τους δυο ο Άγγελος Σφακιανάκης γιατί πίστευε πως ταιριάζαμε μουσικά. Από τότε ζούμε και εργαζόμαστε μαζί. Εκτιμούμε και θαυμάζουμε ο ένας τον άλλον για το ταλέντο του και για τον αγώνα που έχει κάνει ο καθένας, για την καλλιτεχνική του ταυτότητα. Είμαστε και οι δυο παθιασμένοι, ιδεαλιστές και τελειομανείς και πολλές φορές έχουμε προστριβές ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Αυτή τη φορά που καταπιαστήκαμε και με το βίντεο κλιπ, κουραστήκαμε περισσότερο αλλά το καταδιασκεδάσαμε.

5. Ακούς μουσική στην καθημερινότητά σου με αυθορμησία ή ακούς «ερευνητικά»;

Είμαι λαγωνικό νοτών, λέξεων, εικόνων. Είμαι ένα αγρίμι πεινασμένο που κυνηγά διαρκώς αυτό που θα με χορτάσει, σε ό,τι αφορά την τέχνη, οποιαδήποτε τέχνη. Δεν ακούω ποτέ χαλαρά, δεν βλέπω ποτέ χλιαρά, δεν διαβάζω ποτέ για να σκοτώσω χρόνο. Οτιδήποτε μπορεί να είναι το επόμενο τραγούδι μου, η επόμενη σκέψη μου, η επόμενη εκδοχή του εαυτού μου.

6. Έχεις πει ότι θα κυκλοφορήσουν και Κάκτοι Νο2. Πότε θα γίνει αυτό και ποιά είναι τα άμεσα σχέδια που έχεις;

Τα πάντα εξαρτώνται από τις Διπλωματικές εξετάσεις στην κλασική κιθάρα. Αν καταφέρω να είμαι συναισθηματικά έτοιμη για την μεγάλη αυτή δοκιμασία, στα τέλη Ιανουαρίου, τότε θα είμαι ένας ελεύθερος από καθημερινή πεντάωρη μελέτη κιθάρας άνθρωπος και θα έχω ενέργεια και χρόνο, να αφοσιωθώ στα τραγούδια μου και στις ζωντανές εμφανίσεις άμεσα. Αν όχι θα πρέπει να κάνω υπομονή μέχρι τον Ιούνιο.

7. Σε ποια περιοχή της Αθήνας έχεις πιάσει τον εαυτό σου να μουρμουρίζει μια μελωδία, τις περισσότερες φορές;

Εργάζομαι σε ένα Ωδείο στον Φάρο Ψυχικού και μένω στο Παλαιό Φάληρο. Παίρνω σχεδόν καθημερινά το 550 και ανεβαίνω την ευθεία που λέγεται λεωφόρος Συγγρού, έπειτα λεωφόρος Βασ. Σοφίας που με τη σειρά της γίνεται λεωφόρος Κηφισίας. Μέσα σε αυτό το λεωφορείο, έχω μουρμουρίσει πολλές μελωδίες και σκεφτεί πολλά στιχάκια. Τον τελευταίο καιρό ακούω διαρκώς τα τραγούδια του άλμπουμ «Κάκτοι ΙΙ» κι όλο θέλω να κάνω προσθήκες και διορθώσεις καθώς διασχίζω την πόλη, με βλέμμα εκστατικό και αφηρημένο.

Ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες ερωτήσεις. Καλές γιορτές.
Το φως της αγάπης να φωτίζει το δρόμο όλων μας.