Ο Δημήτρης Κατσιμίρης μιλάει για την ταινία του "Με Αξιοπρέπεια"

Ο Δημήτρης Κατσιμίρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρόδο. Έχει σπουδάσεικαι ασκήσει το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού. Εργάζεται στην Αθήνα ως συγγραφέας και σκηνοθέτης στο θέατρο και στον κινηματογράφο.Έχει γράψει δύο θεατρικά έργα : Η Αυτοκτονία μου (2014), Το Έμβρυο (2015) και έχει σκηνοθετήσει τρεις βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες : Γενέθλια (2016), Μαμά, γύρισα (2017), Fake News (2018). Η πρώτη του μεγάλου μήκους Με Αξιοπρέπεια απέσπασε το βραβείο Κοινού στο 63ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Παρουσίασε τον εαυτό σου με λίγα λόγια.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Έχω σπουδάσει και εργαστεί ως κοινωνικός λειτουργός σε διάφορους κοινωνικούς κλάδους, φυλακές, ΚΑΠΗ, ψυχιατρείο. Πάντα είχα την φιλοπεριέργεια στο καινούριο. Λόγω αυτού του χαρακτηριστικού έχω περάσει από διάφορες δραστηριότητες,  επαγγελματικό μπάσκετ, ηλεκτρική κιθάρα σε μουσική μπάντα, , τένις, πυγμαχία, υποκριτική, συγγραφή κ.α.

Πώς έμπλεξες με τη σκηνοθεσία;

Ξεκίνησα αρχικά να δουλεύω στο θέατρο ως ηθοποιός, μετά πέρασα στη συγγραφή και στη σκηνοθεσία σε αυτό. Τα τελευταία 10 περίπου χρόνια ασχολούμαι αποκλειστικά με την κάμερα και τον κινηματογράφο. Έως τώρα έχω γράψει και σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους (Γενέθλια, Μαμά γύρισα, Fake News). Η Αξιοπρέπεια είναι η πρώτη μου μεγάλου μήκους.

Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθεί ένας σκηνοθέτης για τη δημιουργία και την κυκλοφορία μιας ταινίας στην Ελλάδα του σήμερα;

Αν και τα στάδια είναι συγκεκριμένα, κάθε δημιουργός έχει τον δικό του τρόπο να δημιουργεί. Προσωπικά ξεκινάω με το σενάριο, εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν όλα για μένα. Αν το κομμάτι αυτό έχει τρύπες, θα το συνειδητοποιήσεις αργότερα δυστυχώς, στο μοντάζ. Μετά το σενάριο, περνάω στο κάστινγκ, έπειτα στις πρόβες και τέλος στο γύρισμα. Επειδή προέρχομαι από το θέατρο, αφιερώνω πολύ χρόνο με τους ηθοποιούς και την υποκριτική τους. Μόλις ολοκληρωθεί η ταινία στο μοντάζ, ξεκινάς τη φεστιβαλική της πορεία στο εξωτερικό και αναζητάς παράλληλα διανομή στην Ελλάδα.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου σκηνοθέτες;

Ο Χάνεκε , ο Τρίερ, ο Γκάσπαρ Νόε είναι σκηνοθέτες τολμηροί που καταπιάνονται με θεματικές που με αγγίζουν πολύ συναισθηματικά. Από Ελλάδα εκτιμώ πολύ τη φιλμογραφία του Βούλγαρη.

Περνάει κρίση ο κινηματογράφος παγκοσμίως;

Στο κομμάτι της αφήγησης σίγουρα. Οι επιβλητικές παραγωγές δεν καθιστούν μια ταινία άξια σε σχέση πάντα με τα αφηγηματικά αριστουργήματα του παρελθόντος. Σε αυτό ευθύνεται πολύ για μένα το political correct και η agenda της εποχής που αυτολογοκρίνει τους δημιουργούς και καθιστά πολλές ιστορίες πανομοιότυπες στην απόδοση. Τέλος, καταβάλλεται πολύς κόπος για τα βραβεία, για τα φεστιβάλ και το φαίνεσθαι. Έτσι, καταλήγουμε δημιουργικά σε ωραία περιτυλίγματα με αδύναμο όμως περιεχόμενο.

Υπάρχει ισχυρή κινηματογραφική κληρονομιά στην Ελλάδα;

Σαφέστατα. Παρά πολλά μεγαθήρια έχουν αφηγηθεί συγκλονιστικές ιστορίες στην Ελλάδα. Σε αυτούς πατάμε και συνεχίζουμε την προσπάθεια. Αγαπημένο ανεξάρτητο δημιουργό θα ονόμαζα τον Παύλο Τάσιο.

Όταν μια ταινία έχει άμεσο και ισχυρό κοινωνικό περιεχόμενο, υπάρχει τρόπος να ισορροπήσει ο σκηνοθέτης ανάμεσα στην ιστορία και στην επίκληση στο συναίσθημα;

Το στοιχείο της αντίστιξης βοηθάει πολύ σε αυτό. Να πηγαίνεις κόντρα σε αυτό που διαδραματίζεται. Παραδείγματος χάρην, ένα πένθιμο γεγονός να το χρωματίζεις με μπόλικη κωμική νότα. Η λεγόμενη χαρμολύπη.

Το θέμα που διακυβεύεται στην ταινία είναι εξαιρετικά λεπτό. Υπάρχουν φορές στη ζωή που έχουν όλοι δίκιο;

Αν ένας χαρακτήρας είναι πολυδιάστατος, σίγουρα έχει σπέρματα αλήθειας μέσα του. Όπως και στη ζωή, όλα είναι υποκειμενικά και όλοι πιστεύουν ότι έχουν δίκιο με το δικό τους σκεπτικό. Έτσι και στην ταινία, στόχος μου ήταν, όλοι οι χαραχτήρες να έχουν παράλληλα δίκιο.

Το να αναλάβει ένα κέντρο τη φροντίδα  ηλικιωμένων ανθρώπων αν τα παιδιά τους δεν είναι σε οικονομική θέση στήριξης θα έλεγα πως αντιμετωπίζεται με ένα σύνολο  προκαταλήψεων και στερεοτύπων στην Ελλάδα. Συμφωνείς;

Σίγουρα το θέμα απασχολεί πολύ τις ελληνικές οικογένειες και θεωρείται ταμπού για ορισμένες. Εγώ θα εστίαζα και στην πολιτική ευθύνη της κάθε χώρας όσο αφορά τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Δυστυχώς, στη χώρα μας, τα γηροκομεία, σε ορισμένες περιπτώσεις, αποτελούν προθάλαμο θανάτου λόγω των δυσμενών συνθηκών που επικρατούν εκεί.

Τι είναι σημαντικό για σένα στη ζωή;

Να απομακρυνθείς από τις ενοχές της οικογένειας, το σύνδρομο του καλού παιδιού, τον καθωσπεπισμό της κοινωνίας και την αυτολογοκρισία της εποχής και να βρεις τον πυρήνα και τη μοναδικότητα σου.

Ποια είναι τα πλάνα σου;

Να περάσω στην επόμενη μεγάλου μήκους μου σύντομα.