Klostirou | Συζητώντας με την δημιουργό του πιο πολύχρωμου εργαστηρίου ραπτικής

Όταν συναντάς την Ρία Πατσέλλη, aka Κλωστηρού, aka μαμά ελαφίνα, γρήγορα προσέχεις ότι είναι μία φωτεινή και ξεχωριστή παρουσία στον χώρο. Επιχειρηματίας, μαμά του Ορέστη αλλά και ένα άτομο ευαισθητοποιημένο σε ζητήματα ψυχικών παθήσεων, που καθόλη τη διάρκεια της συνέντευξης μου εκφράζει επανειλημμένα την επιθυμία το εργαστήρι της, η «Κλωστηρού», να παραμείνει και να μεγαλώσει ως ένας πολύχρωμος, ασφαλής χώρος γυναικείας (και όχι μόνο) δημιουργικής έκφρασης και ενδυνάμωσης αλλά και εν καιρώ κατάλληλος ακόμη και για άσκηση εργοθεραπείας. Το deBóp θέλησε να μάθει περισσότερα για τον κόσμο της «Κλωστηρούς», σε μία προσπάθεια να γνωρίσουμε καλύτερα τους ανθρώπους εκείνους που ακόμη και σε καιρούς πανδημίας, προωθούν την τέχνη και την δημιουργικότητα στην Ελλάδα. 

Ας ξεκινήσουμε λίγο βιογραφικά και από τα βασικά, είμαι περίεργη να μάθω πως ξεκίνησε και  αναπτύχθηκε η σχέση σου με την ραπτική, ποιά ήταν εκείνα τα ερεθίσματα που δέχτηκες ώστε να ασχοληθείς με αυτό;

Άρχισα να ράβω απ’ όταν ήμουν πολύ μικρή, σε ηλικία 10-11 χρονών, παίζοντας με την ραπτομηχανή της μαμάς, μου άρεσε να την βλέπω και μετά προσπαθούσα κι εγώ και έραβα βλακείες και χαλούσα πάρα πολλά ρούχα. Έχω χαλάσει γενικά πάρα πολλά ρούχα και της μαμάς μου και της αδελφής μου.

Και πότε κατάλαβές οτι θέλεις να αφιερωθείς και επαγγελματικά; Πως γεννήθηκε η ιδέα της "Κλωστηρούς";

Ήταν το χόμπι μου μέχρι και το 4ο-5ο έτος στο μαθηματικό και δεν το είχα σκεφτεί σαν δουλειά γιατί δεν το είχα σπουδάσει- απλώς έπαιζα- είμαι δηλαδή αυτοδίδακτη. Αναζητώντας τί θα κάνω στη ζωή μου άρχισα να ασχολούμαι όλο και περισσότερο με την ραπτική. Με κάποιο τρόπο ξεκίνησα να κάνω διάφορες συνεργασίες με μικρο-brand, μαγαζιά που έβγαζαν ορισμένα βραδινά ρούχα, κοπέλες που ήθελαν να φτιάξουν μια mini συλλογή και μου ζητούσαν να τους κάνω το πατρόν και το δείγμα για τη συλλογή τους κ.λ.π. Στην αρχή ήμουν πολύ τυχερή καθώς βρέθηκαν διάφορες μοδίστρες που συνεργάζονταν μ’ αυτούς τους ανθρώπους οι οποίες μου έμαθαν τη τέχνη της ραπτικής.

Καποια στιγμή μετά τη γέννα του Ορέστη ξεκίνησα να δουλεύω πολύ, δηλαδή έραβα για πολλούς πελάτες, αφού είχα ήδη μάθει και το είχα, οπότε εκείνο ηταν το διάστημα όπου έμαθα καλά, γιατί ο κάθε “τρελούλης” σου ζητούσε «κάνε μου αυτό, κάνε μου εκείνο, κάνε μου το άλλο», οπότε έπρεπε να σκεφτώ πως γίνεται το κάθε τι, άρα κάθε παραγγελία ήτανε και ένα challenge ή μάθημα για εμένα.

 Λίγο αργότερα ξεκίνησα να κάνω ιδιαίτερα στην ραφή,( ενώ έκανα ήδη ιδιαίτερα μαθηματικών), τους μάθαινα να φτιάχνουν τα δικά τους ρούχα και αυτό πήγε πάρα πολύ καλά. Έπειτα δέχθηκα πρόταση να διδάξω σε έναν πολυχώρο που λειτουργούσε από έναν καλοτεχνίτη, την «Ακρίδα», εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα μου μαθήματα σε τμήματα και σιγά σιγά επειδή πήγαινε όλο και καλύτερα, άφησα τα ιδιαίτερα, άφησα την Ακρίδα κι άνοιξα το δικό μου εργαστήρι, την Κλωστηρού, τον Μάρτιο του 2018.

Ποιές ηταν οι δυσκολίες ή οι προκλήσεις που ενδεχομένως αντιμετώπισες σαν νέα, γυναίκα επιχειρηματίας;

Σίγουρα η έλλειψη χρόνου κι ειδικά τώρα με την τηλεργασία και την τηλεκπαίδευση που είμαστε όλη την ώρα στο σπίτι και πρέπει να δουλεύεις και παράλληλα να κρατάς ένα παιδί απασχολημένο.

Κατά τ' άλλα τίποτα άλλο- νομίζω έχω την τύχη να δουλεύω με ένα κοινό, αυτό των γυναικών και μάλιστα των γυναικών της γενιάς μας και της γενιάς πριν από εμάς , που είναι έτσι πάρα πολύ ιδιαίτερες και ξεχωριστές και μετατρέπουν την εργασία μου σε ψυχοθεραπεία.

Πόσα χρόνια μετρά η "Κλωστηρού"; Θυμάσαι τα πρώτα πρώτα εκείνα project απο τα «ελαφάκια» σου (σ.σ. όπως η ίδια συνηθίζει να αποκαλέι τις μαθήτριες και τους μαθητές του εργαστηρίου της) ; Πώς είναι να μεταδίδεις την γνώση για κάτι που αγαπάς;

Ναι, τα θυμάμαι, ήταν πάρα πολύ ωραία! Επειδή είχα κάνει πολλά μαθήματα, ιδιαίτερα μαθηματικών, για μένα ήτανε το ίδιο απλώς άλλαξε το αντικείμενο. Γι αυτό κιόλας ακούγομαι σαν ν’ αναφέρομαι σε παιδάκια, γιατι ξεκίνησα για χρόνια να δουλεύω με παιδάκια. Οπότε μετά άλλαξε μεν το κοινό, ήταν ενήλικες όλων των ηλικιών, έμεινε όμως το ύφος που είναι και κάτι έμφυτο σε μένα.

Ποιά ήταν τα πρώτα-πρώτα σας project;

Πρώτα έστησα τα τμήματα αρχαρίων, που περιλάμβανε δημιουργία scrunchie, νεσεσέρ και tote bag. Ξεκινήσαμε με αρχάριους και σιγά σιγά αφού υπήρξε η πρώτη φουρνιά αρχαρίων, άρχισα να αυτοσχεδίαζω με τα επόμενα σεμιναριακά προγράμματα.

Μπορεί οποιοδήποτε άτομο να ασχοληθεί με την ραπτική; Και εάν ναι, τι θα έλεγες ότι έχει να του προσφέρει; Τί σου προσφέρει εσένα;

Εννοείται ότι μπορεί οποιοσδήποτε να ασχοληθεί με την ραπτική, είναι μια άσκηση της λεπτής κινητικότητας, απαιτεί συγκέντρωση, φαντασία και προάγει τη δημιουργικότητα, οπότε πιστεύω πως μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε και σαν εργοθεραπεία. Εγώ ιδανικά στο μέλλον θα ήθελα να δουλέψω με ομάδες γυναικών που χρειάζονται εργοθεραπεία και να χρησιμοποιήσω την ραπτική σαν εργαλείο, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι θα σταματήσω να κάνω τα μαθήματα που κάνω ήδη. Βέβαια δε ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει γιατί παιδιά που αντιμετωπίζουν διαταραχές και παθήσεις, είναι δύσκολο να διαχειριστούν εργαλέια ραπτικής και κοπτικά εργαλεία. Θα ήθελα όμως να βρω έναν τρόπο να το κάνω. Επίσης έχω δει στο OITNB που το κάνουν, δε θα ‘ταν ωραίο να το κάνουμε στο σωφρονιστικό σύστημα εδώ;

Τώρα για εμένα προσωπικά είναι...τι είμαι; ξέρω γω; Άμα δεν ήμουν αυτό, τι θα ήμουν; Είναι η δουλειά μου, είναι και για μένα την ίδια εργοθεραπεία. Η συναναστροφή επίσης με τα κορίτσια είναι πάρα πολύ βοηθητική και πάρα πολύ σημαντική- ξαφνικά έχω άπειρες φίλες και είχα πρόβλημα στην κοινωνικοποίηση, δεν ήταν τόσο μεγάλη και τόσο έντονη κι έχω πολλές και πολύ στενές φίλες και το εκτιμώ αυτό που μπορεί να μου προσφέρει η δουλειά μου. Γενικά νομίζω είμαι τυχερή γιατί αυτό που μου αρέσει να κάνω, είναι το βασικό μου επάγγελμα, κι είναι λίγο δύσκολο σε σχέση με το τι παίζει έξω.

Ποιά είναι τα μαθήματα που παραδίδει το εργαστήρι;

Τα μαθήματα που κάνουμε και τρέχουν αυτή τη στιγμή είναι κάθε Τετάρτη πρωί, το νέο μας συνδρομητικό, το «Ράβουμε παρέα», που έχει δύο κατευθύνσεις, δύο σκοπούς, η μία είναι εργοθεραπευτική κι η άλλη είναι το να μάθουμε να φτιάχνουμε τα δικά μας ρούχα.

 Έπειτα είναι τα διάφορα Spring Edition σεμινάρια, τύπου “I make my clothes”, κατασκευή φορεμάτων, τα οποία ανακοινώνονται στη σελίδα , όπου μπορείς να τα βρεις αν μπείς. Και μία φορά κάθε μήνα ανακοινώνεται και το νέο τμήμα αρχαρίων,στο οποίο κατασκευάζουν ενα scrunchie,μια tote, ένα νεσεσέρ με φόδρα, ένα νεσεσέρ χωρίς φόδρα και μία μάσκα και με αυτό τον τρόπο κάνουν μια εισαγωγή στη ραπτική.

Πώς βίωσες αυτή την περίοδο και την ανάγκη για προσαρμογή στα νέα δεδομένα με την πανδημία; Γνωρίζω ότι έκανες μεγάλη προσπάθεια για να προσαρμοστείτε.. 

Ναί, τα σεμινάρια είναι 100% προσαρμοσμένα. Είναι πολύ δύσκολο και συνεχίζει να είναι πολύ πιο δύσκολο, είναι οι συνθήκες αβέβαιες. (σ.σ. καπου εδώ ρίχνει ένα rant για την κυβερνητική πολιτική και τη διαχείριση της πανδημίας). Έχω μεταφέρει την έδρα του εργαστηρίου στο σπίτι, δουλεύουμε μόνο διαδικτυακά πλέον, έχουμε φτιάξει κι οργανώσει το site, έχουμε σύγχρονα κυρίως μαθήματα (δηλαδή μαθήματα σε πραγματικό χρόνο μέσω zoom) και δουλεύουμε πάνω στο κομμάτι των ασύγχρονων μαθημάτων (μέσω google plus). Μέσω των ασύγχρονων μαθημάτων εκπαιδεύουμε αρχαριάκια κυρίως αλλά θα βάλουμε σιγά σιγά και άλλα προτζεκτάκια και θα ανανεώσουμε το περιεχόμενο και σε πατρόν και σε ραφή.

Μίλησέ μας λίγο παραπάνω για τα νέα διαδικτυακά συνδρομητικά μαθήματα ραπτικής που εγκαινιάζει το εργαστήρι!

Σε σχέση με τα σεμινάρια της Τετάρτης μπορεί να δηλώσει οποιοσδήποτε συμμετοχή, οποιαδήποτε στιγμή θέλει. Είναι εκείνο που προανέφερα με τις δύο κατευθύνσεις (εργοθεραπευτική και το «κάνω τα δικά μου ρούχα»), θα ασχοληθούμε κυρίως με καλοκαιρινά ρούχα, θα κάνουμε eco printing,που είναι μια τεχνική βαφής πάνω σε υφάσματα με φυσικά υλικά: φρούτα, λαχανικά, λουλούδια, φύλλα και μπαχαρικά, ενώ μετά το eco printing θα κάνουμε και printing πάνω σε υφάσματα με τεχνητές μπογιές, όπου θα φτιάξουμε όμως εμείς οι ίδιοι τις στάμπες μας,από φυσικά υλικά όπως πορτοκάλια, φύλλα, λουλούδια, πατάτες κλπ. Οπότε θα παίξουμε πολύ με το κομμάτι της δημιουργίας του υφάσματος από το μηδέν, απ' το print, το χρώμα, το σχέδιο, θα κόψουμε το πατρόν και θα μάθουμε και να το ράβουμε. Κάθε Τετάρτη πρωί στις 12:00.

Τέλειο... Ωραία ιδέα! Αυτό πώς σου ήρθε;

Πέρυσι είχα κάνει ένα σεμινάριο eco-printing, δια ζώσης στο εργαστήριο και σκέφτηκα να κάνω ένα μεικτό για να συνδιάζει όλα αυτά που θέλω, αυτό που σου ανέφερα και πριν με την εργοθεραπεία κι επιπλέον επειδή είμαστε και κλεισμένοι στο σπίτι, όπου βολεύει γιατί χρειάζεται κατσαρόλες για να προετοιμάσεις το print, να βράσεις λουλούδια, φυτά κλπ., οπότε θα βοηθήσει αρκετά.

Ποιά είναι τα σχέδια κι οι επιθυμίες σου για το πιο άμεσο μέλλον της "Κλωστηρούς"; Τί θα ήθελες να σου ευχηθούμε;

Αυτό που θα 'θελα να μου ευχηθείτε και να ευχηθείτε και στους εαυτούς σας είναι να βγούμε αλώβητοι από όλο αυτό ή με το μικρότερο δυνατό κόστος.

 Όσον αφορά τα σχέδια, σίγουρα θα χρειαστώ έναν πιο μεγάλο χώρο, όλο αυτό το διάστημα της απομόνωσης μου ‘χει δώσει πάρα πολλές ιδέες. Θέλω να κάνω και αυτό που σου 'πα με το eco-printing και το εργοθεραπευτικό κομμάτι και το κομμάτι της εκμάθησης πατρόν, οπότε θα ήθελα να βρω έναν χώρο στο κέντρο έτσι μεγάλο που να μαζευόμαστε όλα τα κορίτσια πάλι μαζί και να δουλεύουμε. Επιπλέον, μέσα στην καραντίνα ξεκίνησε κάτι που δεν το περίμενα: είναι πολλά κορίτσια που δεν είχαν την ευκαιρία να κάνουν μαθήματα γιατί δεν έμεναν στην Αθήνα και τώρα πια κάνουνε. Ξεκινήσαν από τα online σεμινάρια αρχαρίων, συνεχίζουνε στα I make my clothes και είναι “ελαφάκια” που μου έχουν ζητήσει να μην σταματήσουμε όταν τελειώσει το lockdown,οπότε σίγουρα θα κρατήσω κι ένα διαδικτυακό κομμάτι κι επιπλέον είναι παιδιά που θέλω πάρα πολύ να δω, δηλαδη θα ήθελα ταξιδέψω ολόγυρα, να γνωρίσω τα κορίτσια που έχουμε έρθει πολύ κοντά, όμως δεν τις έχω γνωρίσει ακόμη από κοντά.

Την Ρία Πατσέλλη / Κλωστηρού μπορείτε να βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους (links): 

website | facebook | instagram 

Photo shoot: Ester Nano