Κωνσταντίνα Τασσοπούλου: «Πρόκληση, απαραίτητη για μένα, είναι το κάθε επόμενο βιβλίο μου να μη θυμίζει το προηγούμενο».

Βρεθήκαμε ένα άκρως χειμωνιάτικο απόγευμα να μιλήσουμε για βιβλία, παιδιά, παιδικά βιβλία και ό,τι άλλο έπεφτε στο τραπέζι, πέρα από τα ζεστά ροφήματα που ήταν αναγκαία λόγω θερμοκρασίας. Είχα διαβάσει ένα παιδικό βιβλίο της, που είχε κυκλοφορήσει κάποιους μήνες πριν, και ήθελα να της μιλήσω και προσωπικά. Κάτι μου έκανε η ιστορία που μόλις είχα διαβάσει.

Και τελικά έπεσα μέσα. Γιατί οι ιστορίες της είναι ευφάνταστες και σε συναρπάζουν κατευθείαν. Δεν περιμένεις να διαβάσεις αυτό που τελικά θα διαβάσεις. Δεν περιμένεις ότι θα συνομιλήσει με το Θεό μέσω μιας μακαρονάδας ούτε πως θα ταιριάξει, με κάποιο τρόπο, μια συνταγή μαγειρικής για χοιρινό χωρίς σέλινο με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, στην ίδια ακριβώς παράγραφο (όχι, δεν γράφει βιβλία μαγειρικής όμως εκεί βρήκα φοβερά ενδιαφέρουσες φράσεις και διαλόγους!).

 

Έχω διαβάσει μια παλαιότερη ομολογία σου πως με το βιβλίο σου ''Τα κοινόχρηστα'' αισθάνθηκες για πρώτη φορά συγγραφέας. Τι χρειάζεται για να είναι κάποιος συγγραφέας;

Τυπικά, ίσως χρειάζεται απλώς ένα βιβλίο που να φέρει στο επάνω μέρος του εξωφύλλου το όνομά του. Ίσως και να χρειάζεται απλώς ένα διήγημα ή μια ιστορία κρυμμένη στο συρτάρι, που ένας εκδότης θα τη βγάλει στο φως, αλλά ίσως και να μην την βγάλει... Ουσιαστικά, εκτός από την απαραίτητη ικανότητα να γράφει τουλάχιστον σωστά και με έναν στοιχειώδη ειρμό, ο συγγραφέας χρειάζεται μια ματιά διαφορετική και διεισδυτικότερη από των υπολοίπων. Μια ματιά που να μπορεί να σταθεί σε λεπτομέρειες που οι άλλοι προσπερνούν. Την ικανότητα να εμβαθύνει σε πράγματα που οι άλλοι θεωρούν επιφανειακά. Για μένα, συγγραφέας είναι περισσότερο αυτός που από μια σακούλα σκουπιδιών καταφέρνει να γεννήσει μια νουβέλα, παρά αυτός που έγραψε ένα τεράστιο σε έκταση μυθιστόρημα στο οποίο κατέγραψε ένα σωρό συνταρακτικά συμβάντα.

 

Γράφεις βιβλία για παιδιά και βιβλία για μεγάλους. Μπορείς να διαλέξεις ποιο σε εκφράζει και ποιο σε φοβίζει περισσότερο;

Δεν με φοβίζει κανένα τους, αλλά με εκφράζουν και τα δυο. Κομμάτια του εαυτού μου είναι, αμφότερα, που αποτυπώνονται αντίστοιχα στο κάθε είδος γραφής μου. Στο ενήλικο και στο ανήλικο. Απλώς, όταν γράφω για μεγάλους, μου παρέχεται μεγαλύτερη ελευθερία, αφού δεν οφείλω να φιλτράρω κάθε λέξη, ώστε να μην αποβεί «επικίνδυνη», ενώ όταν γράφω για παιδιά, ζυγίζω ακόμη και το κάθε κόμμα… Μπορεί να είναι υπεύθυνο για την πράξη ή τη σκέψη κάποιου παιδιού…

 

Άρα, υπάρχει αίσθημα ευθύνης όταν απευθύνεσαι στα παιδιά; 

Σαφώς. Αίσθημα ευθύνης βέβαια, υπάρχει σε οτιδήποτε γράφω ή λέω και ας απευθύνεται και σε υπερήλικα, αλλά είναι εντονότερο όταν απευθύνομαι σε παιδιά.  

 

Αυτή η ευθύνη λοιπόν, επηρεάζει τη συγγραφική σου ''ελευθερία'' και τον τρόπο έκφρασης; 

Την επηρεάζει αλλά δεν την περιορίζει. Την μεταμορφώνει. Όταν θέλω να γράψω κάτι παιδικό, απλώς το προσαρμόζω σε αυτά που «μπορεί» να ακούσει ένα παιδί. Λειαίνω τις γωνίες, αλλά δεν «κόβω» ποτέ από όσα θέλω πραγματικά να πω. Εξάλλου, όταν ξεκινώ να γράψω ένα παραμύθι σημαίνει πως θέλω κάτι να εκφράσω και αυτό το κάτι θα εκφράσω, τελικά, αλλιώς δεν θα ξεκινούσα να το γράψω. Ο ρόλος μου δεν είναι ακριβώς αυτός της Νηπιαγωγού. Εμπεριέχει διδαχή αλλά δεν είναι αυτή ο αυτοσκοπός. Είναι το ταξίδι, η φαντασία, το διαφορετικό, το αλλιώτικο, το περίεργο, το ασυνήθιστο, που όμως κάτι θα σε μάθει…

 

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες όλα αυτά τα χρόνια που γράφεις;

Πρόκληση είναι η ίδια η πορεία μου μέσα στα χρόνια και μέσα στο χρόνο και την αντιμετωπίζω συνεχώς. Βήμα – βήμα, βιβλίο το βιβλίο, θέλω να γίνομαι καλύτερη. Το καλύτερη πάντα σε σχέση με τον εαυτό μου. Κάθε επόμενο κείμενό μου, θέλω να έχει μέσα του λίγη παραπάνω σοφία από το προηγούμενο. Αυτό είναι η πρόκληση. Αυτό είναι και το ζητούμενο. Πρόκληση επίσης, απαραίτητη για μένα, είναι το κάθε επόμενο βιβλίο μου να μη θυμίζει το προηγούμενο. Για το λόγο αυτό, νομίζω, πως τα βιβλία μου δεν μοιάζουν μεταξύ τους, παρόλο που βρίσκομαι ατόφια και δίχως καμουφλάζ μέσα σε όλα τους. Κάθε βιβλίο μου έχει κάτι διαφορετικό να πει. Το διαφορετικό είναι άλλοτε ο τρόπος και άλλοτε το θέμα. Κάθε βιβλίο μου είναι ένας κύκλος στον οποίο δεν γίνεται να ξαναμπώ… Βγήκα, όταν έγραψα και την τελευταία του τελεία. Και αυτό είναι πρόκληση.

 

Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σου βήματα;

Οι Κατσαριδολογίες μου. Η ιστορία μιας κατατρεγμένης αλλά θαρραλέας κατσαριδούλας που καταπολεμά το φόβο και βοηθά και εμάς να το κάνουμε. Θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό από τις Εκδόσεις ΙΤΑΝΟΣ. Αυτοαναιρούμαι τώρα, καθώς έχω καταπιαστεί και παλαιότερα με τις κατσαρίδες, αλλά το είχα κάνει με τρόπο διαφορετικό, είτε με διήγημα, είτε με συμμετοχή σε συλλογή παραμυθιών. Τώρα οι Κατσαριδολογίες μου τρέχουν αυτόνομες και ανεξάρτητες! Θα ανέβουν επίσης και σε θεατρικό: από 18/04 έως 23/05 στην Παραμυθοχώρα στο Μετς, σε σκηνοθεσία του Luis Gomezbeck.

Επόμενο και παράλληλο βήμα μου είναι οι Ιστορίες Γάμου που κυκλοφορούν σε λίγο καιρό από τις Εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ. Είναι μια συλλογή διηγημάτων – χρονογραφημάτων - με θέμα το προφανές: Ιστορίες Γάμου. Μου τις περιγράφει ο τρομερός νεωκόρος Αγάπιος, που τόσα χρόνια έχουν δει πολλά τα μάτια του. Είναι τραγελαφικές και συγκινητικές ιστορίες που έχουν ήδη κάνει μια πετυχημένη ηλεκτρονική διαδρομή στο www.gamos-portal.gr και τώρα ανυπομονώ να τις δω τυπωμένες σε βιβλίο και μάλιστα εικονογραφημένες με φοβερά σκίτσα της ζωγράφου Μελίτας Αντωνιάδου.

 

Εμείς της ευχόμαστε από καρδιάς καλή επιτυχία σε ό,τι καινούργιο ετοιμάζει που, ομολογούμε, πως περιμένουμε με ανυπομονησία!

 

Μπορείς να ενημερωθείς για τα βιβλία της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου από την προσωπική της σελίδα και σύντομα θα ενημερωθείς και από εμάς εδώ, για το καινούργιο της βιβλίο αλλά και την παράσταση.

Οι φωτογραφίες του κειμένου είναι της Βάσιας Αναγνωστοπούλου (vaphotography.gr) και είναι από το βιβλίο «Μαγειρεύοντας μ' ένα Ψάρι», ενώ η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του Luis Gomezbeck.