Ξετυλίγοντας ένα κύκλωμα συναισθημάτων με τον Μιχάλη Δέλτα

Όταν άκουσα για πρώτη φορά Στέρεο Νόβα, δεν είχα ιδέα ότι αυτή η μπάντα θα γινόταν ένα βαγόνι στο τρένο της αγάπης μου για τη μουσική. Η ζωή μου στην Αθήνα και η αστική ομορφιά και ασχήμια άρχισε να ανασαίνει μέσα από τα λόγια και τα μουσικά τους τοπία. Και αυτή ήταν και μια από τις αφορμές ώστε να αρχίσω να εξερευνώ την ηλεκτρονική μουσική.
Επίσης, πέρσι βιώσα τη μαγική νύχτα της επανένωσής τους στο ξέφωτο του ιδρύματος Νιάρχος.

Και τώρα συναντάω ένα μέρος του κορμού τους, τον Μιχάλη Δέλτα.

Τον γνώρισα στο πεδίο της μουσικής όντας ακροατής των Στέρεο Νόβα και της σόλο δουλειάς του και συνέχισα να τον γνωρίζω μέσω των βιβλίων του.
Ένα ηλιόλουστο λοιπόν απόγευμα του Ιούλη, τον συναντάω κάπου στο Γκάζι, σε ένα μέρος που ταιριάζει απόλυτα σε έναν πυλώνα της ελληνικής techno κουλτούρας, καθώς το αστικό περιβάλλον ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας του. 

 

Πού βρίσκεται ο Μιχάλης Δέλτα αυτήν τη στιγμή;

Η τελευταία μου δισκογραφική δουλειά έγινε το 2015 από την Inner Ear, το «Life is now». Έκτοτε, δεν έχω ξαναβγάλει άλμπουμ – βινύλιο. Επιπλέον, το Circuit theory ήταν μια πολύ ωραία δουλειά και είχα τη χαρά να την κυκλοφορήσω με την εταιρία του Γιώργου Απέργη Modular Expansion, που είναι έλληνας techno παραγωγός και dj. Δυστυχώς, όμως, δεν πουλάνε αυτά τα είδη μουσικής ιδιαίτερα. Το καινούριο άλμπουμ που ετοιμάζω τώρα και τις τελευταίες μέρες επιμελούμαστε το τελικό artwork, αισθάνομαι λοιπόν ότι είναι συνέχεια του Life is now. Είναι ένας πολύ ηλεκτρονικός δίσκος και η ιδέα του άλμπουμ ήταν κυριολεκτικά το πώς θα ήθελα να είναι ένας δίσκος electronica σήμερα που θα άκουγα εγώ ο ίδιος!

Τι σε εμπνέει για να δημιουργήσεις;

Αυτή η επαναλαμβανόμενη ρυθμική διαδρομή του εσωτερικού και του αστικού θορύβου είναι ένας τρόπος να μετουσιώνω αυτό που μοιάζει άψυχο, άχρωμο. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από την ηλεκτρονική μουσική, διότι τα τοπία που παράγουμε είναι ουσιαστικά η κινηματογραφική απόδοση εργοστασιακών ήχων. Έτσι και εμένα με εμπνέουν μακρινοί ήχοι από αυτοκίνητα και γερανούς που εισβάλλουν στο υποσυνείδητό μου. Τα παίρνω ως υλικά και καταφέρνω να βγάλω ένα συναίσθημα. Είναι ένα κύκλωμα συναισθημάτων. Όμως, πάνω από όλα με εμπνέει η σχέση με τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους μου, όπως και με τη χώρα μου και η αγωνία μου για όλα αυτά.

Τα τελευταία χρόνια πηγαίνεις συχνά στο Βερολίνο. Αποτελεί αυτή η πόλη πηγή έμπνευσης για σένα; Τι είναι αυτό που αγαπάς στο Βερολίνο;

Με επηρεάζει η αρχιτεκτονική στη μουσική και το Βερολίνο έχει τη δική του αρχιτεκτονική, όπως το Bauhaus. Έχει αρχιτεκτονική παράδοση. Η μουσική έχει εξάλλου χώρους, επίπεδα, διαστάσεις. Όλο αυτό με βάζει σε μια διαδικασία σύλληψης, σε έναν συνδυασμό αρχιτεκτονικής και ήχων που ο δημιουργός το χρησιμοποιεί για να συγκινήσει. Θα έμενα μόνιμα, ναι. Το Βερολίνο έχει μια ησυχία που κάποιος μπορεί να τους τρομάζει. Παρ’ όλα αυτά, για εμένα έχει χώρο και άπλα.

Πώς βλέπεις τη μουσική πραγματικότητα σήμερα;

Η μουσική βιομηχανία είναι εκφυλισμένη και νοσεί, με αποτέλεσμα τα πράγματα να έχουν αλλάξει δραματικά, τουλάχιστον σε δημιουργικό επίπεδο. Μιλάω για μια διαδοχική σειρά πραγμάτων που απαιτείται για τη δημιουργία. Η μουσική μου, προτού πάει στα αυτιά του ακροατή, ολοκληρωμένη και άρτια, οφείλει να περάσει από μια διαδικασία παραγωγής. Οι εταιρίες απέτυχαν διότι επένδυσαν σε ονόματα και πρόσωπα που δεν είχαν ρίζες και βάσεις για να τους επιστρέψουν τα λεφτά που χάλασαν. Βεβαίως, υπάρχουν ακόμη παιδιά που παίζουν τις μουσικές τους και ανανεώνονται ευτυχώς!

Πώς σου φαίνεται η κατάσταση της Ελλάδας σήμερα;

Η Ελλάδα είναι μια χώρα, η οποία είναι πονεμένη και εξουθενωμένη. Έχει χάσει την πνευματική της δύναμη από καθαρά ιστορικά γεγονότα αλλά έχει μια σοβαρή ασθένεια που χρειάζεται να θεραπευτεί από αυτήν. Αρνείται να μάθει! Και όποιος έχει άρνηση, έχει φόβο. Άρα, είναι μια χώρα που ζει υπό τη σκιά φόβων. Ο λόγος που δημιουργούνται αυτοί οι φόβοι σαν τεράστιο σύννεφο που σκεπάζει τη χώρα μας και κρύβει τον υπέροχο ήλιο που έχουμε, είναι ο τρόπος που μεγαλώνουμε στις οικογένειές μας. Ενοχές, θυμός, υποκρισία, βόλεμα, οικονομικά συμφέροντα, φόβοι. Είναι θέμα γονέων αλλά μετά από ένα σημείο είναι και θέμα προσωπικό. Χρειάζεται τα νέα παιδιά να καταλάβουν ότι η ζωή τους ανήκει και ότι αν θέλουν και αντέχουν να είναι χαρούμενα στη ζωή τους, καλό είναι να γίνουν αυτό που θέλουν αυτοί και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι. Φυσικά, αυτό απαιτεί ένα κόστος. Την ανάληψη της ευθύνης. Μένω μόνος μου, αναλαμβάνω την ευθύνη του εαυτού μου και αρχίζω να συγκρούομαι με όλα τα άχρηστα που κουβαλάω από την οικογένειά μου. Και αν σε βάθος χρόνου καταλάβω ότι χρειάζομαι την ψυχοθεραπεία, μπορώ πολύ πιο γρήγορα να φτάσω στην αυτοπραγμάτωση και να απολαμβάνω αυτό που είμαι. Να φτιάξω μια δική μου καθημερινότητα και να ενηλικιωθώ συναισθηματικά, δηλαδή να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου. Χρειάζεται να ασπαστώ τα θετικά πράγματα από την οικογένειά μου και να πετάξω όσα με εμποδίζουν από την εξέλιξή μου και να γίνω ένας λευκός πίνακας που πάνω του να αρχίσω να γράφω αυτά που θέλω εγώ να είμαι, αυτά που θέλω εγώ να γίνω. Έτσι ξεκινάει αυτό το ταξίδι.

Αγαπάς την Αθήνα;

Αγαπώ και πονάω την Αθήνα. Αν και έχει ακόμα μέρη που ανασαίνουν, είναι μια πόλη που βιώνει ασχήμια και εγκατάλειψη. Κάνω από τη μεριά μου ό, τι μπορώ ως άνθρωπος και ύστερα ως δημιουργός, για να απλώνω αυτήν την ανάσα όλο και πιο πολύ.

Ποια είναι η άποψή σου για τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας και για την εμπειρία σου ως θεραπευόμενος για την οποία έχεις μιλήσει ανοιχτά και στα βιβλία σου;

Η ψυχοθεραπεία είναι μια επιστήμη που υπάρχει 200 χρόνια, είναι υπό εξέλιξη. Εγώ ξεκίνησα μέσω της Προσωποκεντρικής Ψυχοθεραπείας. Η ψυχανάλυση μέσω του Φρόυντ και με τη μετέπειτα μεταφυσική σταγόνα του Γιουνγκ, βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει διάλογο με αυτό που φοβάται, κάτι το οποίο δεν υπήρχε παλιότερα, τουλάχιστον έτσι.

Τι σε οδήγησε στον κόσμο της μουσικής, της συγγραφής και της δημιουργίας γενικότερα;

Με οδήγησε, η πάστα της ψυχής μου και ο πόνος, η οδύνη. Αλλιώς δεν μπαίνεις ποτέ σε αυτά. Δεν υποβιβάζω τον πόνο κανενός αλλά υπάρχουν διαβαθμίσεις. Η τέχνη είναι καταφύγιο αλλά είναι και πνευματική πύλη, μία μαγική δύναμη μέσω της οποίας μετουσιώνεις αυτό που σε πονά σε δύναμη, την ασχήμια σε ομορφιά. Είναι αυτό που μπορεί και ενώνει τα αντίθετα, σταματάει τη σύγκρουση, ακόμα και όταν την αναπαριστά. Είναι ένα δώρο από τον Θεό για να μην τον ξεχνάμε και για να μη χαθεί ο άνθρωπος. Είναι αγάπη!

Τρεις λέξεις για τους Στέρεο Νόβα.

Αλήθεια, Χαρά και Αγάπη. Είχα την τύχη να το βιώσω και πέρυσι, στην επανένωσή μας στο Ίδρυμα Νιάρχος. Οι Στέρεο Νόβα ήρθαν μετά από 20 χρόνια, αν εξαιρέσεις το πάρτι της Lifo, όπου κάναμε ένα μικρό guest, με καινούρια δισκογραφία και δε φαίνονταν ποιοι ήταν στη σκηνή, ήταν δυο λαμπάκια. Ήταν μια κοσμογονία, μια ένωση του πάνω και του κάτω. Αυτό ήταν το μήνυμα της συναυλίας τουλάχιστον για μένα. Είμαι ένα λαμπάκι, ένα διάμεσο σε μια άκρη, που μεταφέρω πληροφορίες αγάπης, data συναισθηματικά.

Πέντε άλμπουμ που σε επηρέασαν.

The Cure – Pornography, Brian Eno – Music for airports, Laurie Anderson – Big Science, Orbital – Orbital, Aphex Twin – Selected Ambient Works Volume II

Πες μου κάποια βιβλία που ανατρέχεις πάντα.

Δεν ανατρέχω συχνά σε βιβλία που έχω διαβάσει, παρόλο που είμαι βιβλιοφάγος. Αν έχω χρήματα, μπορεί να χαλάω πολλά σε βιβλία. Διαβάζω πάρα πολύ. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία που είναι στην εκάστοτε ροή της ζωής μου. Ένα από αυτά που διάβασα με ενδιαφέρον ξανά είναι το «Για μια νέα ζωή» του Έκχαρτ Τόλλε. Παλιότερα μπορεί να διάβαζα πιο ποιητικά βιβλία, όπως Τρούμαν Καπότε, Βιρτζίνια Γουλφ, Κική Δημουλά, Γιάννη Ρίτσο, Γιώργο Χρονά, Γιάννη Τσαρούχη, σημειώσεις του Μάνου Χατζιδάκι…

Τι καινούριο ετοιμάζεις;

Γράφω τη μουσική για τη θεατρική παράσταση «Χάρολντ και Μοντ» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Πρόκειται για μια αγγλική μαύρη κωμωδία. Έχει πρεμιέρα 16 Οκτωβρίου, στο ανανεωμένο θέατρο Νέος Ακάδημος, που βρίσκεται Ιπποκράτους και Ακαδημίας. Είναι μια πολύ καλή παραγωγή και πιστεύω ότι θα κάνει καλό και στον κόσμο! Πρωταγωνιστεί η Τάνια Τσανακλίδου και ο Θανάσης Τσαλταμπάσης. Είμαι ενθουσιασμένος με τη μουσική που έχω γράψει ως τώρα. Με την Τάνια, από την άλλη, έχουμε σχέση αληθινής αγάπης. Την έχω μέσα στην καρδιά μου. Μας αφορά και τους δύο η αλήθεια και είμαστε και οι δύο έντονοι δημιουργοί. Είναι ένα έργο με μηνύματα που έχουμε ανάγκη να λάβουμε. Ακόμη, ετοιμάζομαι για ένα δυνατό dj set στην Κεφαλονιά. Τέλος, γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα. Έχει να κάνει με τη ζωή ενός ιερέα που είναι ομοφυλόφιλος και θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός του ποιητή Γιώργου Χρονά.

Έχει πραγματοποιήσει τα όνειρά του ο Μ. Δέλτα;

Έχω εκπληρώσει τα όνειρά μου. Ό, τι ήθελα να κάνω το έχω κάνει. Ό, τι ήθελα να γίνω είμαι. Απολαμβάνω την ψυχική ηρεμία, την εσωτερική γαλήνη. Κάνω αυτά που θέλω και παράλληλα υπάρχουν όλα τα θέματα και τα προβλήματα. Μπόρεσα να βάλω κάτι μέσα μου που καθαρίζει τα σκουπίδια και τα άχρηστα που μαζεύω ανά καιρούς.

Τι έχει μεγαλύτερη δύναμη, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο ή μια ψυχοθεραπευτική συνεδρία;

Έχουν και τα τρία δύναμη, αν έχουν μέσα αγάπη. Γιατί η δύναμη από μόνη της δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η δύναμη της αγάπης. Ήρθα σε αυτή τη ζωή για να μάθω για τη δύναμη της αγάπης. Δεν υπάρχει άλλη δύναμη. Η άλλη λέγεται διαβολή και ακολουθεί άλλο μονοπάτι. Είναι επικίνδυνη και περιέχει εξουσία, κατάχρηση, βία, πολιτική και κακοποίηση.

Αν η ζωή σου είχε soundtrack, ποιο τραγούδι θα επέλεγες;

Θα είχε διάφορα κομμάτια. Μπορεί να είχε το “Here comes the rain again” των Eurythmics. Μπορεί να είχε κάτι από KLF. Μπορεί να είχε Schubert ή Chopin. Έχω ζήσει με όλα αυτά τη ζωή μου. Σίγουρα πάντως θα έβαζα και ένα κομμάτι σιωπής που θα ήθελα να ακούγονται μόνο οι ήχοι της φύσης. Η σιωπή είναι μια θεϊκή γλώσσα. Έχει όλες τις απαντήσεις.