Λουκία Ανάγνου: «Είμαστε μια γενιά με έναν τρόπο μεσοπολεμική»

Η Λουκία Ανάγνου λάμπει με την παρουσία της στην παράσταση της Χρύσας Κολοκούρη «Δε μιλένιαλς», στον τεχνοχώρο φάμπρικα – bar. Μια «επίσκεψη» ωστόσο στο πλούσιο για την ηλικία της βιογραφικό περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την σκηνοθετική και δραματουργική υπογραφή του θεατρικού έργου «Η ερωτική ζωή των ζώων» και του σεξπηρικού «Αγάπης Αγώνας Άγονος». Με αφορμή την τωρινή θεατεική συγκυρία το debop.gr μίλησε μαζί της για το θέατρο, τους millenials και τη μεγάλη υπόθεση του να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα.

Πως προέκυψε η πρόταση και συμμετοχή σου στο «Δε Μιλένιαλς»;

Είναι η τρίτη δουλειά που κάνουμε με τη Χρύσα [σ.σ. Κολοκούρη], είχαμε γνωριστεί στην «Μεταμόρφωση«» του Κάφκα και ακολούθησε η συνεργασία μας στο «Αγάπης Αγώνας Άγονος» του Σαίξπηρ. Κι έτσι όταν το περασμλενο καλοκαίρι μου είπε ότι ετοιμάζει κάτι δικό της δεν το πολυσκέφτηκα, είπα το «ναι» με τη μία.

Πως εισπράττεις της διαπραγμάτευση με τα ζητήματα που απασχολούν τη γενιά μας μέσα από την παράσταση;

Αισθάνομαι πως η γενιά μας είναι με έναν τρόπο Μεσοπολεμική. Γεννήθηκα το ΄92 και η ενηλικίωσή μου, μαζί με άλλων ανθρώπων, Πέσαμε πάνω στην κρίση και μόλις άρχισε να τελειώνει κάπως όλο αυτό και αισθανθήκαμε πάλι δημιουργικοί ακολούθησε η πανδημία του covid και ο εγκλεισμός, όπου αισθανθήκαμε λες και βρισκόμαστε εκ νέου στο Λύκειο με πολύ σκληρότερο ωράριο. Μεσοπόλεμος λοιπόν, decadence, αυτό θα ήταν ένας ορισμός όσων ζει η γενιά μας. Μια γενιά που φέρει ένα βαθύ συλλογικό τραύμα, για αυτό είμαστε αυτοκαταστροφικοί και δημιουργικοί ταυτόχρονα. Φέρουμε για παράδειγμα μια ενοχή στο ζήτημα της σεξουαλικές ταυτότητας γιατί μεγαλώσαμε ομοφοβικά και ακόμα και αν το συνειδητοποιούμε πέφτουμε σε μια λανθασμένη αλληλουχία σκέψεων. 

Από την άλλη αυτή η γενιά με αυτά τα συμπλέγματα που έχει δεν έχει άλλου είδους ευαισθησίες;

Ναι, πήραμε με κάποιο τρόπο αποφάσεις συλλογικές. Ήταν η ίδια γενιά που ακτέβηκε στους δρόμους για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, για το άρθρο 16, η ίδια γενιά που αποτίναξε τα στερεότυπα που παρέλαβε. Γεγονότα κομβικά που για παράδειγμα η gen Z δεν τα έχει προλάβει, δεν υπάρχουν σήμερα αυτές  οι αντιστάσεις συλλογικότητας. 

Μιλώντας για συλλογικότητα και ταυτότητα, πριν λίγους μήνες είχες διασκευάσει το έργο του Μπόφα «είσαι ένα κτήνος Βίσκοβιτς», ένα έργο συνώνυμο με την έννοια της συμπερίληψης. Πως αποτιμάς αυτή την εμπειρία;

Ουσιαστικά οι ιστορίες ήταν βασισμένες στο βιβλίο, λίγα πράγματα προσαρμόστηκαν. Κι αυτό γιατί το κείμενο του Αλεσάντρο Μπόφα έχει κατορθώσει μέσα από ιστορίες ζώων να μιλήσει για την ανακάλυψη του εαυτού και την κανονικοποίηση με θετικό τρόπο. «Δεν πειράζει να είσαι το πιο δυνατό αγόρι της αγέλης, δεν παλεύουμε πια. Δεν πειράζει να μην είσαι μόνο ένα πράγμα, μπορεί να είσαι πολλά πράγματα, με πολλές επιλογές», αυτά είναι τα συμπεράσματα του έργου. Θα θέλαμε όσοι συμμετείχαμε να το επαναλάβουμε κάποια στιγμή.

Διαπιστώνων ότι τα έργα στα οποία συμμετέχεις φέρουν έντονο το κοινωνικό πρόσημο. Είναι αυτό το είδος θεάτρου που αποκαλούμε κοινωνικό αυτό που θες να υπηρετήσεις;

Το χρέος μας είναι να μιλάμε για όσα μας αφορούν, με αυτή την έννοια εννοώ αυτό που είπα. Είναι, να για να το θέσω απλοϊκά κάπως βλακεία να μιλάμε για κάτι άλλο, το να κάνουμε δουλειά που δεν μας αφορούν είναι ψυχοφθόρο. Οπότε η απάντηση είναι ναι, θέλω το θέατρο που κάνω να έχει κοινωνική απεύθυνση και ένα ευρύτερο πολιτικό χρώμα.

Ποιά είναι τα επόμενα σχέδια σου καλλιτεχνικά;

Το επόμενο καλλιτεχνικό μου σχέδιο είναι ένα ταξίδι Ρώμη - Φλωρεντία - Σιένα.

Περισσότερα για την παράσταση «Δε Μιλένιαλς» εδώ.