Luca Lo Sicco: «Η Ελλάδα χρειάζεται αγάπη!»

«Η Ελλάδα χρειάζεται αγάπη» είναι το μότο του Luca Lo Sicco, του Σικελού Διδάκτορα  Οικονομικών, Marketing και Management στο Πανεπιστήμιο του Southampton της Βρετανίας, εμπνευστή και συνιδρυτή του οργανισμού «Greece Needs Love», που στόχο έχει την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Αθήνα. Όταν ο Luca δεν οργώνει την Ευρώπη με το ποδήλατό του υπέρ του σκοπού αυτού, επισκέπτεται την Ελλάδα και απολαμβάνει την ατμόσφαιρα, την κουλτούρα και τη συντροφιά των Ελλήνων φίλων του. Πρόσφατα βρέθηκε στην Αθήνα προκειμένου να πάρει συνέντευξη από νέους Έλληνες συγγραφείς, χορευτές και μουσικούς και να προωθήσει τη δουλειά τους στο εξωτερικό. Λίγες ώρες πριν την πτήση της επιστροφής με υποδέχθηκε με ένα πλατύ, ευγενικό χαμόγελο, από εκείνα που σου αιχμαλωτίζουν την καρδιά. Ήθελε πολύ να μιλήσει για τις επιδιώξεις του οργανισμού ώστε να κατανοήσει ο κόσμος ότι πρόκειται για μία ηθική προσπάθεια, χωρίς υλικά ανταλλάγματα:

Luca Lo Sicco: «O Οργανισμός έχει δύο στόχους: Ο ένας αφορά στη διοργάνωση εκδηλώσεων ή οποιασδήποτε δραστηριότητας, η οποία θα προκαλέσει το ενδιαφέρον υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Προσπαθούμε να κάνουμε «θόρυβο» γύρω από αυτό το θέμα. Ο δεύτερος στόχος είναι να βοηθήσουμε νέους καλλιτέχνες αναδεικνύοντας τη δουλειά τους, εκτός της Ελλάδος. Φέρνουμε σε επαφή εκδότες, γκαλερίστες, με συγγραφείς, καλλιτέχνες, ποιητές, κ.λπ. Μακροπρόθεσμος στόχος είναι (σε δύο χρόνια περίπου) να επιλέξουμε έναν αριθμό νέων καλλιτεχνών από την Ελλάδα και να διοργανώσουμε μία Μπιενάλε στο Λονδίνο, στο διεθνές αυτό κέντρο.

Η διοργάνωση αυτή θα αφορά μόνο Έλληνες καλλιτέχνες;
Ναι, διότι πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο αρχαιότητες και στερεότυπα. Έρχομαι πολλά χρόνια στην Ελλάδα και βλέπω ότι υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες με αστείρευτo ταλέντο, που δεν γνωρίζει κανείς! Η κατάσταση είναι δύσκολη στην Ελλάδα, όλοι το ξέρουν και κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί αύριο. Πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει να δείξουμε πώς είναι να είσαι μέρος της Ευρωπαϊκής οικογένειας και δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά ή την πολιτική ή τις τράπεζες. Αυτό που συμβαίνει αφορά τον οικονομικό χώρο και όχι τους ανθρώπους, γι’ αυτό και οι άνθρωποι πληρώνουν τις συνέπειες.

Σε αυτό το πλαίσιο διοργανώσατε και τις συνεντεύξεις με τους νέους καλλιτέχνες;
Ναι, ήρθαμε στην Αθήνα μία ομάδα τεσσάρων ανθρώπων για να δημιουργήσουμε ένα ντοκιμαντέρ υπέρ της διοργάνωσης μίας Μπιενάλε. Όλοι οι συνεργάτες μου είναι Άγγλοι και πρέπει να σας πω ότι γενικά οι Άγγλοι είναι υπέρ της επανένωσης των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Το Βρετανικό Μουσείο αρνείται. Είχαμε λοιπόν δύο ημέρες γυρισμάτων, κατά τις οποίες συνομιλήσαμε με 10 συγγραφείς, μουσικούς και χορευτές και όταν επιστρέψουμε θα επεξεργαστούμε το υλικό και θα ανεβάσουμε στο you tube τις συνεντεύξεις αυτές. Προσπαθήσαμε να επιλέξουμε ανθρώπους για το ντοκιμαντέρ που έχουν ταλέντο αλλά δεν έχουν τα μέσα να προβάλλουν τη δουλειά τους. Καλούμε όλον τον κόσμο να κοινοποιήσει το teaser που θα ανεβάσουμε σύντομα!

Ετοιμάζετε κάτι ανάλογο για το μέλλον;
Το επόμενο ντοκιμαντέρ θα είναι αφιερωμένο σε ζωγράφους και γλύπτες! Το προγραμματίζουμε για τον Ιούνιο και σκεφτόμαστε οι συνεντεύξεις να πραγματοποιηθούν στον χώρο εργασίας τους, προκειμένου να μπορέσουμε να δείξουμε και τη δουλειά τους.

Πώς ανταποκρίνεται γενικά ο κόσμος στις δράσεις της διοργάνωσης;
Οι Έλληνες μας έχουν αγκαλιάσει ήδη από τον εποχή του ποδηλατικού μου μαραθωνίου τον Ιούνιο του 2014, που ξεκίνησε από το Βρετανικό Μουσείο και κατέληξε στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ξέρετε δεν υπάρχει κάποια κρυφή ατζέντα πίσω από το «Greece Needs Love». Σχεδόν ό,τι γίνεται προέρχεται από τον μισθό μου και είναι μια προσωπική επιλογή. Πάντα λέω αστειευόμενος ότι «η τρύπα στα παπούτσια μου μπορεί να περιμένει». Συνοδοιπόρος μου είναι ένας πολύ καλός μου φίλος, τον οποίο γνωρίζω 20 χρόνια, o David Boyd Carrigan, Άγγλος καθηγητής με διδακτορικό στο Ελληνικό θέατρο. Έχει κάνει έρευνα και πολλές δημοσιεύσεις για το ελληνικό θέατρο και μοιραζόμαστε αυτή την μεγάλη αγάπη για την κουλτούρα της Ελλάδας. Πιστεύουμε ότι οι ρίζες μας είναι στην Ελλάδα και ότι όλοι προερχόμαστε από τη χώρα αυτή. Πολλές φορές λέω στους φίλους μου ότι είμαι Έλληνας, έτσι νιώθω!

 Έχει να κάνει και με τον τρόπο που μεγαλώσατε, όντας Σικελός;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Σικελία. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής Νομικής, πολύ μορφωμένος και από μικρούς μας ταξίδευε με τον αδελφό μου στην Σικελία. Μας έλεγε ότι πριν γνωρίσουμε τον κόσμο, πρέπει να μάθουμε καλά το μέρος από το οποίο προερχόμαστε. Σε κάθε πόλη στην Σικελία υπάρχει τουλάχιστον ένα ελληνικό θέατρο ή ένας ελληνικός ναός. Κάθε μουσείο έχει επίσης, ελληνικές αρχαιότητες. Και σήμερα συνεχίζονται οι παραγωγές ελληνικών τραγωδιών, ιδίως στις Συρακούσες και σε άλλα μέρη. Σαν μικρά παιδιά με τον αδελφό μου περιμέναμε με ανυπομονησία να δούμε μία τραγωδία. Η Σικελία έχει πολλές επιρροές αραβικές, ισπανικές, νορμανδικές. Ίσως το αίμα μου να είναι μία μίξη όλων αυτών αλλά οι ρίζες μου νιώθω ότι είναι ελληνικές. Μεγαλώνοντας μελέτησα αρχαία ελληνικά, λογοτεχνία, φιλοσοφία και η αγάπη μεγάλωσε! Ξεκινώντας να δουλεύω έκανα πολλούς φίλους, ταξίδεψα τον κόσμο, έχω ζήσει στη Νέα Ζηλανδία, στο Παρίσι, στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία, την Ιταλία, την Αγγλία.  Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα ό,τι και να με απασχολεί το χαμόγελο επανέρχεται στο πρόσωπό μου!

Μιλήσαμε για τις αρχαιότητες, την κουλτούρα και τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Πως σας φαίνεται όμως η σύγχρονη Ελλάδα;
Υπάρχουν πράγματα που με πειράζουν και που με στεναχωρούν. Χθες πέρασα έξω από το Πολυτεχνείο και είδα τα γκράφιτι. Είναι κρίμα! Αντιλαμβάνονται ότι οι άνθρωποι είναι αναστατωμένοι και αντιδρούν και πρέπει να αντιστεκόμαστε, να κάνουμε «θόρυβο» αλλά δεν πρέπει να καταστρέφουμε.

Ποιο είναι το επόμενο project του «Greece Needs Love»;
Τον Μάιο θα ταξιδέψω από το Λονδίνο στην Κοπεγχάγη με το ποδήλατό μου, διότι έμαθα ότι μαζί με το Βρετανικό Μουσείο και το  Μουσείο του Λούβρου και το Μουσείο της Κοπεγχάγης έχει στη συλλογή του μικρά κομμάτια του Παρθενώνα, ανάμεσα σε αυτά δύο κεφαλές. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον διευθυντή του Μουσείου της Κοπεγχάγης σχετικά με το θέμα αλλά δεν απάντησε ποτέ. Μπορώ όμως να σας διηγηθώ μία αστεία ιστορία: Κατάφερα να επικοινωνήσω με την Βασίλισσα της Δανίας! Της έγραψα ένα γράμμα και τη ρώτησα σχετικά με το θέμα αυτό. Κι εκείνη μου απάντησε, προφανώς μέσω των γραμματέων της. Με ευχαρίστησαν για το γράμμα μου αλλά μου απάντησαν ότι η Βασίλισσα δεν μπορεί να αναμιχθεί σε ένα τέτοιο ζήτημα. Έλαβε όμως γνώση για το τι  κάνουμε και απάντησε (γέλια)!  Με το ταξίδι αυτό θα κρατήσω το ενδιαφέρον ζωντανό!