Μάκης Παπαδημητράτος και Δε Variete

Ένας σημαντικός δημιουργός, ο Μάκης Παπαδημητράτος, κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας! Με αφορμή το Δε Variete που συνεχίζει δυναμικά και φέτος για λίγες παραστάσεις, κλέψαμε λίγο από το χρόνο του για να μας μιλήσει για αυτό, αλλά και για ό,τι άλλο μας προέκυψε. Μια συνέντευξη που στην πορεία το γεγονός ότι έχουμε ανοιχτό μικρόφωνο ξεχάστηκε και από τους δυο, αλλά τα καταφέραμε! Πέρασα απίθανα, γιατί αφενός γνώρισα κάποιον που ήθελα πολύ, αφετέρου επειδή ήταν ακόμα πιο γαμάτος (συγνώμη για την έκφραση, αλλά έτσι είναι) από κοντά από ότι περίμενα! Μάκη σε ευχαριστώ! Enjoy

Για το Δε Variete:

Μου αρέσει σαν project, γιατί είναι στο θέατρο, που είναι ένας ζωντανός χώρος λόγω κοινού. Εγώ ηθοποιός έχω σπουδάσει αλλά το θέλω μου με οδήγησε στην κάμερα. Πάντα όμως είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου να γυρίσω σε αυτό. Δε σου κρύβω ότι το είχα στο μυαλό μου να γυρίσω πιο μεγάλος. Όσο μπορώ και αντέχω να κάνω ταινίες και αργότερα θέατρο.

Έχεις σκεφτεί ποτέ τον εαυτό σου σε κλασικό θέατρο;

Με αιφνιδίασες τώρα! Έτσι όπως το ακούω τώρα, σίγουρα θα το έκανα. Έως τώρα παίζω μόνο δικά μου έργα, οπότε θα είναι ιδιαίτερη πρόκληση να παίξεις σε έργο άλλου και απλώς να είσαι ηθοποιός. Να κάνεις δηλαδή λιγότερες δουλειές από ότι όταν ηγείσαι ενός σχήματος, που αναγκαστικά έχεις πολλαπλούς ρόλους. Από κει και πέρα πρέπει να σου αρέσει το έργο, ο σκηνοθέτης και οι υπόλοιποι συνάδελφοι.

Εγώ τώρα αυτές τις συνθήκες τις έχω βρει. Δε λέω ότι συγκρίνω τα έργα μας με μεγάλα κλασικά κείμενα, αλλά και ο άλλος μπορεί να μη θέλει να βλέπει συνέχεια κλασικά κείμενα για παράδειγμα. Μπορεί να θέλει να έρθει να δει κάτι πιο ελαφρύ, μια κωμωδία, κάτι εναλλακτικό. Έτσι και αλλιώς γίνονται στην Αθήνα πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα, που αφορούν σε όλο το φάσμα του θεάτρου και ανάμεσα σε αυτά είναι και το δικό μας.

Πως προέκυψε η ιδέα;

Με προσέγγισε ένα παιδί με την ιδέα να κάνουμε ένα θέαμα τύπου Saturday night live. Ρώτησα τι είναι αυτό, μου εξήγησε πως λειτουργεί αλλά μου φάνηκε ότι δε μου ταίριαζε ακριβώς έτσι που το περιέγραφε. Κρατήσαμε τη γενική ιδέα, του να είναι κάτι πολυσυλλεκτικό, με κείμενα που γράφουμε μόνοι μας, όχι το show που είναι το άλλο και κάπως έτσι μέσα από συζήτηση καταλήξαμε στο Δε Variete. Με βάση το θέατρο και τα υπόλοιπα να είναι παρένθετα. Κι εμείς ακόμα μελετάμε τη φόρμα του, τι μπορούμε να προσθέσουμε και τι όχι.

Πώς δημιουργούνται οι χαρακτήρες του Δε Variete;

Είναι αποτέλεσμα παρατήρησης σίγουρα. Στο συγκεκριμένο Δε Variete έχει γίνει ένα πάντρεμα γενεών και επειδή το κοινό είναι ανάμικτο, καθένας πιάνει το δικό του σκετς κι αντίστοιχα το χιούμορ του. Νομίζω τους έχουμε πιάσει όλους. Εμένα η αποτύπωση των χαρακτήρων στο χαρτί μου φαίνεται κάτι απλό, χωρίς να έχω κάποια ιδιαίτερη παιδεία στη συγγραφή. Ξεκίνησα να γράφω για να έχω τα σενάριά μου, πράγματα που έχουν γραφτεί για να γίνουν δηλαδή. Δεν έχω στα συρτάρια μου σενάρια και γραπτά να σου δείξω.

Πώς ξέρεις ότι θα προκύψει γέλιο;

Μάλλον γράφοντας ξέρεις ότι κάποια σημεία είναι πιο πετυχημένα, κάποια θα βγουν λιγότερο κωμικά, σε άλλα κάποιοι θα γελάσουν κάποιοι όχι.

Πιστεύεις απευθύνεται σε όλους ή αφορά συγκεκριμένο κοινό;

Το Δε Variete απευθύνεται σε όλους. Ακόμα και τα σκετσάκια του είναι για όλο τον κόσμο. Το πολύ πολύ κάποια να αρέσουν λιγότερο, αλλά σίγουρα κανένα δε σε υποτιμά σαν θεατή. Πιστεύω ότι σε όλα τα έργα τέχνης, όταν γίνονται πάνω από ένα συμβαίνει αυτό. Δεν μπορούν να πετύχουν όλα τα ίδιο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι κακά. Η δημιουργία έχει πολλές συνιστώσες, που και όλες να μπορέσεις να τις βάλεις στο κεφάλι σου, ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις το τέλειο αποτέλεσμα. Εν τέλει πιστεύω ότι απευθύνεται σε όλους, επειδή είναι και για κόσμο που δεν πάει απαραίτητα θέατρο. Δεν είναι θέατρο μόνο για μυημένους.

Θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει αλλά θέλουμε να βάλουμε και κάποια πράγματα που να προβληματίζουν. Είναι η στόχευση μας στο κωμικό αποτέλεσμα, αλλά με προϋποθέσεις.
 

Για την περίοδο που περνάμε:

Είμαστε σίγουρα σε μια μεταβατική περίοδο. Μάλλον με κάποιο τρόπο μας τελειώνει ο καπιταλισμός και δεν ξέρουμε τι θα γίνει παρακάτω. Αν και ίσως δεν τελειώνει, απλά μπαίνει μια άνω τελεία και θα πάμε προς το φασισμό. Ελπίζω να μη ζήσουμε ποτέ ξανά τέτοια πράγματα. Καθημερινά βέβαια πολεμάμε και βιώνουμε φασίζουσες συμπεριφορές, αλλά όχι με τη ακραία ακόμα μορφή του παρελθόντος. Έτσι κι αλλιώς πόλεμοι μαίνονται παντού στον κόσμο, απλά γίνονται κάπου πιο δίπλα. Σε μας φτάνουν κάτι απόνερα και μας ενοχλεί κιόλας.

Πολλά θέματα που άπτονται της επικαιρότητας δεν τα διαπραγματεύεστε στο Δε Variete.

Το Δε Variete θέλουμε να είναι θεατρικό κι όχι επιθεωρησιακό, να μπορούν τα σκετς του να παίζονται και έπειτα από 1 ή 2 χρόνια. Για αυτό δεν έχουμε σκετς επικαιρότητας που να αλλάζουν κάθε βδομάδα. Αυτό θα ήταν ένα άλλο εξίσου ενδιαφέρον project, που να έχει να κάνει με επιθεώρηση, άρα να έχει μια ημερομηνία λήξης, να πιάνεις τοπ σημεία της χρονιάς και να γράφεις νέα κείμενα. Το Δε Variete θέλαμε να είναι street, καθημερινό, με σύγχρονο λόγο, μια φρέσκια κωμωδία καταστάσεων αλλά και ατάκας.

Το ξέρεις ότι θα είσαι πάντα ο σκηνοθέτης του «Τσίου» έτσι;

Ναι. Είναι κάτι που έχω αποδεχτεί και μου αρέσει. Ποιος δε χαίρεται όταν κάνει κάτι και πετυχαίνει; Το κακό είναι να πηγαίνεις να κάνεις το επόμενο βήμα και να μην έχει την ίδια ανταπόκριση. Είναι φοβερό για παράδειγμα το τι έγινε φέτος το δεκαπενταύγουστο στο facebook. Έπαθα πλάκα. Ποτέ δεν έχει γίνει τόσος χαμός, όσο αυτόν το δεκαπενταύγουστο.

Είναι θέμα γενιάς;

Εμάς η γενιά μας έχει πιάσει όλη αυτήν την τεχνολογική εξέλιξη. Από την τηλεόραση, πιτσιρικάδες με πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, ίντερνετ -που δεν ξέραμε καν τι είναι αυτό- και φτάσαμε σε σημείο να κάνουμε δουλειά στο ίντερνετ.

Και πως βλέπεις όλη αυτή την εξέλιξη;

Έχει ένα ενδιαφέρον. Όσο την προλαβαίνεις βέβαια. Κάποτε τα πράγματα ήταν έτσι και τώρα είναι αλλιώς. Τι δηλαδή θα χαζεύαμε για πάντα καρτ-ποστάλ; Είναι ένας είδος εξέλιξης. Μπορεί κάποτε να έμπαινες σε ένα λεωφορείο και να κράταγαν όλοι μια εφημερίδα, τώρα κρατάνε κινητά. Και τότε προσπαθούσαν κάπως να σκοτώσουν την ώρα τους κατά τη διάρκεια της μετακίνησης. 

Στον κινηματογράφο ετοιμάζεις κάτι;

Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με αυτό που κάνω, έχω ένα πεδίο έκφρασης πολύ ελεύθερο, ενώ στο σινεμά ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο κινηματογράφος είναι ένα είδος λαϊκής τέχνης που απευθύνεται σε πολλούς, μοιραία έχει δύναμη. Δηλαδή, αν θέλεις να κάνεις κάτι στο θέατρο, μπορεί και κανείς να μη σου πει κάτι διότι απευθύνεσαι σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων. Επειδή ο κινηματογράφος εν δυνάμει μπορεί να απευθυνθεί σε πολλούς, δεν θέλουν να έχεις απαραίτητα λόγο. Να είσαι κάποιος, κάπου, κάτι και να πεις πράγματα που δε θα ενοχλούν. Αυτό μπορεί να γίνεται γιατί μπορεί εμείς να είμαστε έτσι ή επειδή οι Αμερικανοί δε θέλουν να υφίσταται πρωτοποριακός κινηματογράφος στα ελληνικά (αφού δε θα έχουν τι να βλέπουν, θα βλέπουν τα δικά μας). Θέλουμε να παράγουμε το δικό μας προϊόν και να το πουλάμε, άρα θα έχουμε και τους ανθρώπους που θα φρενάρουν οτιδήποτε άλλο. Για αυτό ο κόσμος στρέφεται στο θέατρο σήμερα. Θέλει να δει κάτι στη γλώσσα του και να τον αφορά. Η τηλεόραση που είναι και πιο ευρείας κατανάλωσης και το σινεμά ή δεν είναι στη γλώσσα του ή δεν τον αφορά και έτσι έχει στραφεί στο θέατρο που έχει την ελευθερία να επιλέξει ότι θέλει.

Στο σινεμά τους αφορά το περιεχόμενό σου να είναι απολίτικο και χωρίς αιχμές. Οικογένεια, σχέσεις και καμιά υπόνοια πολιτικής ή αλλαγής status quo ή οποιαδήποτε αλλαγή. Κι επειδή εμένα με ενδιαφέρει αυτή η αλλαγή σε ό,τι γράφω, από το λίγο έως το πολύ, ειδικά σε μια ταινία που είναι κάτι πιο δυνατό, φιλτράρω ακόμα πιο πολύ τα πράγματα.

 

Το αγαπημένο σου σημείο στην Αθήνα ποιο είναι;

Πολλά σημεία της μου αρέσουν. Καταρχάς, μου αρέσει πολύ οι γειτονιά μου (Μοναστηράκι). Και τα Εξάρχεια μου αρέσουν, νιώθω οικεία σε αυτό το χώρο. Και το Σύνταγμα μου αρέσει και έχω ζήσει πολλά πράγματα στα πέριξ, ακόμα και πριν τις πλατείες του 2011. Σε κάθε γωνία έχει μια ιστορία όλη η Αθήνα. Την αγαπώ αυτή την πόλη και τη νιώθω και σαν το χωριό μου με ένα τρόπο. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγω βόλτα στο κέντρο και να μη βρω κάποιο γνωστό μου. Και αυτό συμβαίνει όχι επειδή είμαστε λίγοι, αλλά επειδή είμαστε πολλοί και συναντιόμαστε. Προσπαθώ να έχω αυτές τις σχέσεις: το χασάπη μου, τη μανάβισσά μου, στέκια που θα πάω να φάω. Το μόνο που μου λείπει αυτήν την περίοδο είναι ότι δεν κάνω ποδήλατο όσο θέλω.

Τρέξτε να δείτε την παράσταση και να ευχαριστηθείτε! Περισσότερες πληροφορίες εδώ. Ακολουθεί βιντεάκι με ένα κομμάτι από την παράσταση, προσαρμοσμένο στο σιναμέ φυσικά. Για να πάρετε μια γεύση και όσοι δε θα μπορέσετε να το παρακολουθήσετε από κοντά.

Φωτογραφίες: Ιωάννα Χατζηανδρέου, Σγουρός Γιώργος, Άσπα Κουλίρα