Match: Η Μαρία Κωνσταντά και το τέλος του έρωτα

To debop.gr μίλησε με την ηθοποιό Μαρία Κωνσταντά με αφορμή την παράσταση «Μatch» της Δανάης Λιοδάκη στην οποία πρωταγωνιστεί για τον έρωτα ως κοινωνική συνθήκη, το θέατρο στην Ελλάδα του σήμερα και την έμφυλη διάσταση στο να ασκείς Τέχνη.

Ποιό στοιχείο ήταν εκείνο που σε έκανε να συμμετάσχεις στο Match; Το κείμενο ή συνεργασία με τη συγκεκριμένη ομάδα, ο έρωτας ως η κύρια θεματική του έργου;

Είχα παρακολουθήσει την πορεία της ομάδας των Bpm.Πρόσφατα είχα δει και την παράσταση «Αυτές που δεν προλάβατε» σε κείμενο και σκηνοθεσία της Δανάης και είχα γοητευτεί πολύ από τον τρόπο γραφής της και εκτέλεσης του κειμένου.Βρίσκω πολύ φρέσκια και σύγχρονη τη ματιά της και την αισθητική της,και αισθάνθηκα τυχερή στην συνεργασία τόσο με την ίδια όσο και με όλους τους συντελεστές της παράστασης,που και αυτοί μιλούν τον ίδιο κώδικα καλλιτεχνικά αλλά και ανθρώπινα.Όταν  διάβασα το καινούργιο της έργο,το Μatch γέλασα,ταυτίστηκα,συγκινήθηκα, είχα στα χέρια μου μια ολοκληρωμένη πρόταση και έτσι κάναμε μια καλή αρχή.

Είστε σε διαρκή κίνηση καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Ποιό ήταν το στοιχείο που σε δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτή τη διαδικασία ερμηνευτικά και κινησιολογικά; Και ποιο σκέλος σε γοήτευσε περισσότερο στην παράσταση;

Πράγματι η παράσταση έχει έναν βασικό άξονα,μια κεντρική ιστορία γύρω από την οποία συντρέχουν όλα τα υπόλοιπα,κάτι που επιτυγχάνεται μέσα από την γρήγορη εναλλαγή ,τον ρυθμό και την ταχύτητα καθώς είμαστε μόνο τρία άτομα που την εκτελούν.Είναι ένα κείμενο σε μια γλώσσα  καθημερινή,που θα ήταν εύκολο να πέσεις υποκριτικά στην παγίδα της ανειλικρίνειας αν πας να κάνεις κάτι παραπάνω από αυτό.Από την άλλη έχει και μια ποιητικότητα όπως προσεγγίζει το κομμάτι του έρωτα που στο βωμό του χιούμορ,που απαιτεί η παράσταση,θα μπορούσε να χαθεί.Αυτές οι δύο σκέψεις και η ισορροπία τους με προβλημάτιζαν για καιρό.Προσωπικά μία από τις αγαπημένες μου σκηνές είναι η σκηνή του τέλους που εμπεριέχει όλα τα παραπάνω στοιχεία, την ειλικρίνεια,την ποιητικότητα και την επαναφορά στο αστείο,στην απλότητα.

Ο έρωτας μπορεί να υπάρξει ως κοινωνική συνθήκη σε μια εποχή ακραίου ατομικισμού και καταναλωτισμού; Οι ηρωίδες που υποδύεσαι μάλλον απαντάνε αρνητικά στο ερώτημα που διατρέχει το έργο. Ποια είναι η αποψή σου;

Θα ήθελα ως ρομαντική σκέψη να πιστέψω πως ο έρωτας μένει αλώβητος,πάντα νικά,πάντα πηγαίνει στο φως.Από την άλλη δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πόσο δύσκολες αρχίζουν και γίνονται οι σχέσεις ,πόσο θαμπώνονται από το εφήμερο και εύκολο του διαδικτύου,από την «ομορφιά» που προβάλει το Instagram,από τον εφησυχασμό του μπορώ να τα καταφέρω όλα μόνος μου. Ζούμε με μια ατομική πληρότητα ,έχοντας οργανώσει έτσι το πρόγραμμά μας που η οποιαδήποτε κοινωνική δυσκολία μας απομακρύνει αντί να μας δυναμώνει.

Για μια καλλιτέχνιδα στην Ελλάδα του 2024 ποιο είναι το πιο δύσβατο σκέλος όταν προσπαθεί να βρίσκεται σε συνθήκη δημιουργίας;

Ο/Η καλλιτέχνις ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ξέρω,αέναα, όχι μόνον το 2024 είναι ένας  ευαίσθητος δέκτης,είναι ευάλωτος στην πληροφορία που δέχεται κοινωνικά. Όχι με την έννοια της αδυναμίας,αλλά της ταύτισης των όσων συμβαίνουν. Δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. Αυτό σίγουρα επηρεάζει και τον τρόπο και τον χρόνο της λειτουργίας του. Αν λοιπόν αφαιρέσω το κομμάτι της έμπνευσης του κάθε δημιουργού σίγουρα το πότε και το πώς θα εκφράσει αυτό που τον απασχολεί δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστο,δεν τον αφήνει σε ησυχία.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Μόλις ολοκληρώσει τον κύκλο του το Μatch,συνεχίζω μέχρι 13 Απρίλη στο Θέατρο Δημήτρης Χορν που ήδη βρίσκομαι.Με χαρά θα ήθελα το Μatch να μπορέσει να ταξιδέψει, για να μπορέσουν να το δουν και άνθρωποι εκτός Αθήνας.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση Match διαβάστε ΕΔΩ.